Koken met kanjers

Afgelopen week kreeg ik Yotam Ottolenghi van de Postcodeloterij. Het blijkt het derde boek van een reeks te zijn, dat had ik nog niet eerder door. Het is inspirerend en bracht me op het idee de kokostaart met amandelen en blauwe bessen te gaan bakken. Kan ik mooi het amandelmeel gebruiken dat ik op voorrraad heb. Ook kokosrasp en geschaafde amandelen lagen op een bestemming te wachten.

Het is te hopen dat mijn zusje dit blog niet leest want morgen komt zij met onze zwager hier eten en vormt deze taart ons dessert. Ik schoof hem net de oven in en het ruikt nu al veelbelovend.

Hoge bomen

Met een bezoekje aan mijn ouders en daarna een etentje bij en met mijn zus en zwager, is ook deze Tweede Kerstdag prettig gevuld. Ik had jullie nog niet de opgetuigde kerstboom in de centrale hal laten zien. En ik had het wél beloofd. Dus zie hier de trots van alle bewoners. Een fijne binnenkomer, dat spreekt voor zich.

De dagelijkse wandeling voerde naar De Markt waar ook een joekel van een kerstboom prijkt. Natuurlijk blijven deze bomen nog staan tot in het nieuwe jaar maar vandaag voelt wel als een laatste mogelijkheid nog even wat kerstpraal te laten zien.

Zonzijde

Mijn zus en zwager vierden veertien dagen vakantie op een Canarisch eiland en toen ik hen gisteren weer terugzag, keek ik in twee uitgeruste zongebruinde koppies. Onze zoon is voor zijn werk momenteel in Australië en stuurt me zomerse foto’s. Een vriendin appte me afgelopen week dat ze haar verbljf in Spanje heeft verlengd tot minstens half januari.  Zoveel zonovergoten berichten en verhalen doen me intens verlangen naar het licht. Dus zocht ik in mijn fotoarchief een passende foto. Ik warm me even aan het gevoel dat dit huis uitstraalt. En het helpt. Vandaag schijnt de zon.

Decoratie in het park

Mooi hè, zei een man die net als ik over de Nieuwe Plantage wandelde. Ik kon niet anders dan hem gelijk geven. In de verte steekt een kunstwerk uit het gras.

Deze vier elementen samen vormen een kunstmatig landschap, aldus de kunstenaar Cor Dam. Dat had ik er nog niet eerder in gezien. Hoewel ik het niet persé mooi vind, hou ik wel van de toevoeging die kunst geeft aan het gewone stadsbeeld.

De wijnboer, die inmiddels in Italië gezelschap heeft gekregen van onze zwager, vroeg me vanmorgen via de app of de phlomis nou wel of niet geknipt moet worden. Niet dus, ik heb mijn lesje wel geleerd. Kijk hier in Delft staat ie ook decoratief te wezen.

 

Rustig ritueel

Vorige week werden we belaagd door wespen toen we buiten zaten te ontbijten. Dus kozen we er vanmorgen weer voor om bij Du Midi binnen te gaan zitten. Zo ziet onze zondagochtend huiskamer er zonder gasten uit. Maar eerst een stukkie lopen natuurlijk.

Samen met een zusje liep ik mijn kleine rondje. We hadden elkaar nog niet gezien in deze periode en dus aardig wat bij te kletsen. Man en zwager maakten een iets langere wandeling maar waren ook verrassend snel aanwezig voor het ontbijt.  Andere wandelaars kende ons clubje vandaag niet, zodat het meer een familierondje was. Ook leuk.

Stadse fratsen

Zomaar een paar huizen aan de Koningin Emmakade in Den Haag. Aan de overkant van het water, waar ik stond, heet het Waldeck Pyrmontkade. Vernoemd naar Emma, de Duitse prinses die met Koning Wilhelm III trouwde. Langs deze statige panden in de wijk Duinoord maakte ik gisteren, tussen de buien door, een korte wandeling met mijn zus. Zij woont hier met haar man sinds een klein jaar en is nog dagelijks onder de indruk van haar woonomgeving, vertrouwde ze me toe.

Ook het nabij gelegen Sweelinckplein deden we aan. Daar kom ik nog wel eens in een blog op terug. Al was het maar om alle fraaie details te laten zien.  

Wonderland

Dat was even boffen. Dat ik nou juist vanmórgen bij mijn ouders was toen mijn neef met zijn vrouw hun dochterje aan mijn ouders kwamen voorstellen. Tweeënhalve week is Alice. Het elfde achterkleinkind. Een prachtig meisje van een stel trotse ouders. Mijn zus en zwager werden dus weer opa en oma, voor anderen is zij een nichtje of achternichtje. Ik ben haar oudtante, een aanspreektitel om direct weer te vergeten. Een mooi gezond kindje, deel uitmakend van een grote warme familie. Hoe sprookjesachtig mooi is dat?