De dag lag als een onbeschreven blad voor ons, toen ik deze foto nam. De regen was gestopt en de zon liet zich voorzichtig zien. Na een paar weken afwezigheid waren zus en zwager weer van de partij bij de zondagochtendwandeling. Dan is er genoeg stof tot bijpraten. En dat deden we heel gezellig.
De zon bescheen de hazelaar, een naaktbloeier. Dus zo gek is het niet om in februari op de kale takken de mannelijke bloemen te zien hangen. Toch beschouw ik ook deze bloei als het begin van het einde van de winter. Het lijkt wel of ik onbewust dit soort tekenen verzamel.
Van een korte wandeling op Eerste Kerstdag was niks terecht gekomen omdat het de hele dag goot. Maar vandaag is er alle gelegenheid voor een stadsommetje met als doel de grote kerstboom op de Markt in volle glorie te kunnen zien. Het was best druk in het centrum, iedereen wil er wel even op uit. Ook de horeca zat vol, zagen we. Niet dat we daar gebruik van maken hoor. Straks eten we met mijn moeder en een zus en zwager. Onze lunch houden we daarom heel klein. Hij is weer mooi hè, die grote boom in het hart van Delft. De twee toeristen stapten maar niet uit beeld. De één draagt een zonnebril, de ander een mondmasker dus erg herkenbaar zijn ze niet. Kan wel zonder toestemming, lijkt me.
Het was in Hendrik Ido Ambacht dat ik dit jaar de eerste mensen op het ijs zag. De meesten hadden geen schaatsen aan maar waren wel lekker aan het glijden. Wij waren onderweg naar het winterconcert van Zinge!. Kleindochter Juliët maakt deel uit van dit jeugdpopkoor en in een uitverkochte theaterzaal zaten we met de andere opa en oma te genieten van de zang en het enthousiasme waarmee werd opgetreden. De hele entourage en ‘performance’ het was een lust voor oog en oor.
En toen vanmorgen vroeg weer aan de wandel. Zwager Ton maakte de foto van schaatsers op de grote plas, waar hij en de wijnboer een ronde omheen liepen. Mijn zus en twee jonge kleinkinderen van hun, die een nachtje bij opa en oma hadden gelogeerd, maakten samen met mij een klein rondje. Het was behoorlijk koud. Daar komt al snel weer verandering in, dus alle schaatsliefhebbers moeten het er vandaag van nemen. Toen wij de Delftse Hout om half elf verlieten, zagen we het steeds drukker worden.
Toen we onlangs met de kleinkinderen wat foto-opdrachten heen en weer stuurden en het onderwerp Sinterklaas was, stuurde Isabel bovenstaande foto in. Hoewel zij en haar zus niet meer geloven, leeft het feest bij hun volop. Daar getuigt ook de foto van Juliët van die haar fruithap om mee naar school te nemen, zelf een bijzondere vorm gaf. Gistermiddag vierde dit gezin het samen met de andere grootouders pakjesavond.
Bij het leukste winkeltje in Delft zag ik Sint en Piet om de hoek piepen en ik kon het ook niet laten stiekem de schoen van de wijnboer en van mijzelf te vullen. Mijn moeder had er een nacht slecht van geslapen om te bedenken hoe ze voor haar (schoon)kinderen een presentje kon aanschaffen. Een zwager Piet bood uitkomst en een zus zorgde voor een een gezellige tafel bij mijn moeder waar een ander zusje en zwager vanavond Sinterklaas vieren. Onze zoon sluit daar bij aan, hij gaat vrijwel elke maandag bij zijn oma eten en staat op het punt voor vier weken naar Australië te gaan en wil haar nog even gedag zeggen.
Als laatste ons eigen kado-hoekje waar diverse geschenkjes terecht zijn gekomen die we vanmiddag, onder het genot van een kop chocolademelk en een stuk gevulde speculaas, met zijn tweetjes open gaan maken. Sinterklaas; in groot of klein gezelschap, voor mij een van de leukste feestjes van het jaar!
De zonsondergangen zijn al dagenlang spectaculair. En dat betekent dat er alweer een prachtige herfstdag aanbreekt. Ja, op deze manier begin ik zelfs van de herfst te houden. De zomerlinde staat te glunderen als ik aan mijn eerste cappuccino zit.
In de Delftse Hout gaat het herfstig feestje gewoon door en is het prettig wandelweer. Voor het eerst sinds eind augustus zagen we mijn zusje en zwager weer waarmee we samen ontbijten en bijpraten. Rond koffietijd schuiven we aan bij mijn moeder waar we helpen met wat kleine karweitjes en gewoon de toestand in de wereld en de kerkdienst vanuit Rome bespreken. En zo gewoon is dat eigenlijk niet, besef ik maar al te zeer. Zelf zijn we aanbeland in de herfst van ons leven, mijn moeder is al jaren aan het genieten van haar winterfase. Zolang de zon schijnt, is het goed.
We zijn ook nog naar Delfshaven (klik) gegaan. Onze Australische zwager is dol op dit soort Hollandse plaatsen en plaatjes. Hij roemde ook nog even de mooie Hollandse luchten en hij heeft gelijk. Het grappige is dat dit gebied volledig omsloten is door de stad Rotterdam. Of misschien zijn er massa’s mensen die het helemaal niet grappig vinden maar eeuwig zonde. Het feit blijft en steden zijn nou eenmaal altijd in beweging.
Ook ons Colombiaans schoonzusje benadrukt telkens dat Nederland zo mooi is. Hun opmerkingen voegen echt iets toe aan onze manier van kijken naar de omgeving die wij min of meer gewoon zijn gaan vinden.
“Wat zitten jullie hier gezellig”, zei een passerend echtpaar. “Zal ik even een foto maken?” En voor je het weet is er een leuk gesprek en vertellen wij hoe bijzonder het is dat we met z’n zessen bij elkaar zijn. En we horen dat het echtpaar een zoon in Mexico heeft wonen en dat zij dus helemaal snappen hoe wij genieten van een week gezamenlijke vakantie.
De officiële foto van broers en zus werd in het Staelduinse bos gemaakt. En ja, ook van de echtgenoten wordt een statieportret gemaakt. Dat onze zwager precies met zijn hoofd voor een rode metalen cirkel zit, maakt hem tot het middelpunt waar hij, bescheiden als hij is, meestal niet verkeerd.
En nou moet ik maar weer eens ophouden met al die persoonlijke foto’s. Al merk ik wel dat het mijn ‘kijkcijfers’ ten goede komt.
De tijd dat de kleinkinderen alleen in gezelschap van ouders of grootouders bij het zwembad mochten komen, ligt al weer even achter ons. Vandaag kwamen de kleinkinderen van mijn zus en zwager bij ons langs, oftewel mijn neef met vrouw en kinderen. Ze waren na een weekje vlakbij Rome onderweg naar een vakantieverblijf in de buurt van Rimini en wilden graag zien hoe wij hier wonen. We dronken koffie, de kinderen speelden lekker in het water en wij keken toe. Daarna lunchten we binnen in het koele huis. Wat een gezelligheid en wat een leuke kinderen die enthousiast wilden meehelpen met van alles. Nou ja, de kleinste nog niet, die trok zich even terug op de trapreden tussen kamer en keuken. Het beeld van zijn vader op die leeftijd staat me nog helder voor de geest en dat lijkt pas gisteren. Dus ja, ik word oud.
Eind oktober 2021 kwam onze kerstkaart die ik in december 2020 naar Australië had gestuurd retour. Daar had die kaart dus best lang over gedaan. Onze familie heeft als huisnummer 28, dat had ik ook geschreven maar is aangezien voor nummer 20. Return to Sender, Not at 20 Bakerstreet staat er ten overvloede bij op de achterkant. Vier huizen verder! Dat postbode of bewoners niet even verder hebben gekeken dan hun neus lang is, vind ik op z’n zachtst gezegd merkwaardig. De blauwe kaart die de rest van hun adres ligt af te dekken, vond ik in een doos met kerstballen toen we met de buren de kerstboom in de hal optuigden. Elk jaar hang ik onze kerstwens voor de buren in die boom, de aftuigers hebben de kaart dus bewaard.
Vandaag ben ik begonnen met het schrijven van onze kerstpost. De verre bestemmingen zijn al op de bus gedaan. Op de kaart naar zus en zwager staat nu: 28 Bakerstreet twenty eight. Ik hoor het wel als ie is aangekomen. De kerstzegels zijn grappig en kunstig gemaakt. Met een speciale app kun je ze scannen en komen ze tot leven, aldus de instructie. Maar daar heb ik allemaal geen tijd voor, hoor. Ik ben druk met schrijven.
We hadden een hele goede reden om vandaag naar Friesland te rijden. Daar logeerden zwager en schoonzus uit Colombia bij ons nichtje en haar man. Vanwege de geboorte van een kleindochter waren ze een maand in NL en morgen vertrekken ze al weer. Natuurlijk wilden we elkaar graag ontmoeten want de familie reünie die in Cuba had zullen plaats vinden was vanwege Covid niet doorgegaan en we zagen elkaar voor het laatst in 2017. Hoewel we elkaar samen met de familie uit Australië wekelijks beeldbellen, gaat er toch niets boven het echte menselijke contact. Kijk hoe leuk de broertjes het vinden weer eens naast elkaar te zitten.
We kregen een rondleiding over het terrein van onze nicht, die samen met haar man honden opleidt en (internationale) wedstrijden organiseert in hondenfrisbee. Kijk maar eens op deze site, als je daar meer over wil weten. Een heel leuk bedrijf in een hondenwereld die wij eigenlijk niet kennen. Enfin, uitgepraat waren we natuurlijk nog niet maar er bestaan voorzichtige plannen voor een uitgebreidere reünie in 2022 en tot het zover is, bellen we elkaar elke week weer.
Wonen in Caldese (Italië) 