Knotwilgen, slootjes en een boeket

Weinig tot geen stadsfoto’s de laatste tijd. We wonen in een zeer donkerrood gebied waar het Corona betreft en dus vermijden we de drukte. Geregeld wandelen we door de Delftse Hout waar we dichtbij wonen, het is groot genoeg om niet saai te zijn maar wel lekker overzichtelijk voor mijn niet al te grote actieradius. Ik hoopte er mooi afgevallen takken tegen te komen om een artistiek boeket te maken maar dat viel tegen. Gisteren in de tuin bij zus en zwager had ik meer geluk. Hebben jullie nog wat snoei-afval, was mijn vraag. Dat was er- een kruiwagen vol- maar mijn leuke zwager was ook niet te beroerd om met de snoeischaar nog wat duindoorn voor me af te knippen. Ik denk dat ik morgen maar eens laat zien wat het heeft opgeleverd.

Lichtpuntjes

Geen zondagochtendwandeling vandaag. Na een heerlijk thuisontbijt reden we naar de Martinuskerk in Voorburg om daar, vanwege Allerzielen, een klein houten kruisje op te halen dat sinds mijn vader’s uitvaart in de kerk heeft gehangen. Aan de paaskaars mocht ik een kleine kaars aansteken die vandaag nog de hele dag in de kerk zal branden. Het houten kruisje is vanzelfsprekend voor mijn moeder.

Daarna reden we de Westlandroute om te eindigen bij zus en zwager. In hun duintuin hebben we met z’n vieren buiten van een heerlijke warme lunch genoten en weer eens bijgepraat. We zaten beschut onder een overkapping, er waren warmtelampen en buitenkaarsen. Ik maakte foto’s van de maaltijd maar die doen het gebodene geen eer aan en verder liet ik de camera in mijn tas. Neem maar van mij aan dat mijn zus voortreffelijk kan koken en mijn zwager voor de begeleidende drankjes en koffie zorgde. Zo kan een grauwe dag toch heel veel licht vangen.

Molen de Roos

De foto’s maakte ik een paar weken geleden. Ik wandelde er langs toen ik met de trein uit Utrecht was gekomen. Dat deed je gewoon nog twee weken geleden.

Vanuit ons keukenraam kan ik zien dat de molen overuren maakt. Je kunt er namelijk meel kopen. Maar ook gist, bakvormen en rijsmanden, kortom alles voor de thuisbakkers. En plotseling is iedereen thuisbakker. Op het blog van Eenvoudig Leven wordt al gerept van een meel-oorlog. Hier is vandaag nog geen tekort en de molenwinkel is gewoon open.

Toen mijn zwager in Colombia las dat ik nog een blog zou wijden aan deze molen, stuurde hij me een oude afbeelding van De Roos, die gebouwd is in 1679. Helaas krijg ik het bestand niet geopend, dus ging ik zelf maar op zoek. Zo stond ie er honderd jaar geleden bij. Het is de laatste van de achttien molens die Delft ooit rijk was. We zijn er zuinig op.

Arm Australië

Er zijn nogal wat mensen die ons vragen hoe het met onze Australische familie gaat. We hebben extra vaak contact met elkaar via de mail en whats app. Met hen gaat het allemaal goed, zij wonen momenteel niet in de gevarenzone.

Deze foto is door mijn zwager gemaakt op 21 december en hij schreef er bij dat ze wanhopig zaten te wachten op regen. Je ziet verdroogd gras en een lucht die mistig is van de branden. Het eind is nog niet in zicht want de temperaturen gaan weer stijgen. In het land woedt ook een verbeten discussie over de klimaatproblemen, die door de huidige regering ontkend dan wel niet serieus genoeg genomen worden. We leven bijzonder mee met alle Aussies, de brandweermannen en vrijwilligers die zich inzetten om de vuurzee te blussen. De branden zullen voor lange tijd een groot trauma zijn voor dit prachtige werelddeel want de verwoesting is enorm.

De eerste dag

Door de afstand en het sombere weer zijn ze nauwelijks te onderscheiden, maar ze staan er

Aan de overkant van het water maakt een gezin de straat weer schoon. Met lange bezems en stoffer en blik worden de vuurwerkresten bijeengebracht en afgevoerd. Wij zaten samen met een zus en zwager gisteravond eerste rang toen het afgestoken werd. Ondanks het ietwat mistige weer, was hier veel te zien en te genieten.

Nu nemen we bij een cappu de laatste oliebol en ik bekijk mijn blogstatistieken van het aflopen jaar. Ik voel me altijd behoorlijk gevleid dat zoveel mensen de moeite nemen hier mijn stukjes te lezen. Ik krijg dit jaar zelfs 366 keer de kans om lezers te begroeten. Als jullie blijven lezen dan blijf ik schrijven. Kijk… tóch een goed voornemen.

Illustratie uit het NRC

Roodkapje

Dat het de donkere dagen voor kerstmis zijn, is goed te zien. In tegenstelling tot vorige week hielden we het gelukkig wel droog tijdens de polderwandeling. Evengoed snel weer naar huis want vandaag is het voor ons kerstboomoptuigdag. Dit jaar hebben we een behoorlijk grote boom; een geschenk van een leverancier van de wijnboer. De halve kamer moest veranderd worden, wat een gedoe. Ik weet nu al, dat het volgend jaar weer een bescheiden boom zal komen. Kijk hoe vrolijk deze mini’s me toelachten toen we nog even bij een supermarkt aangingen voor een laatste boodschap.

En over mini’s gesproken. Er wandelde vanmorgen een kleindochter van mijn zus en zwager mee. Schattig toch zo’n roodkapje?

Verjaardag, gezelligheid, facebook en plaatjes uit Delft

Ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van onze zwager, zaten we vanmiddag aan een heerlijke lunch. Mijn zus had voor zestien personen een feestelijke maaltijd bereid maar omdat ik niet altijd dat mens met die camera wil zijn, maakte ik geen foto’s. Lekker en gezellig was het zeker.

Ik zat naast de zus van de jarige, die toevallig ook in Delft woont. Via Facebook volgen we elkaar een beetje en dat is handig bij allerlei gespreksonderwerpen omdat je min of meer op de hoogte bent van elkaars doen en laten. In het werkelijke leven komen we elkaar één of twee keer per jaar tegen. We wisselden adressen van kringloopwinkels uit, hadden het over mooie tentoonstellingen en delen de liefde voor Delft. Er valt veel af te dingen op het hebben van een Facebook-account maar voor het onderhouden van contact met mensen die je doorgaans niet heel vaak ziet, is het een perfect middel. Al gaat er natuurlijk niets boven ontmoetingen in het echte leven. Zoals vanmiddag.

Koken met kanjers

Afgelopen week kreeg ik Yotam Ottolenghi van de Postcodeloterij. Het blijkt het derde boek van een reeks te zijn, dat had ik nog niet eerder door. Het is inspirerend en bracht me op het idee de kokostaart met amandelen en blauwe bessen te gaan bakken. Kan ik mooi het amandelmeel gebruiken dat ik op voorrraad heb. Ook kokosrasp en geschaafde amandelen lagen op een bestemming te wachten.

Het is te hopen dat mijn zusje dit blog niet leest want morgen komt zij met onze zwager hier eten en vormt deze taart ons dessert. Ik schoof hem net de oven in en het ruikt nu al veelbelovend.

Hoge bomen

Met een bezoekje aan mijn ouders en daarna een etentje bij en met mijn zus en zwager, is ook deze Tweede Kerstdag prettig gevuld. Ik had jullie nog niet de opgetuigde kerstboom in de centrale hal laten zien. En ik had het wél beloofd. Dus zie hier de trots van alle bewoners. Een fijne binnenkomer, dat spreekt voor zich.

De dagelijkse wandeling voerde naar De Markt waar ook een joekel van een kerstboom prijkt. Natuurlijk blijven deze bomen nog staan tot in het nieuwe jaar maar vandaag voelt wel als een laatste mogelijkheid nog even wat kerstpraal te laten zien.

Zonzijde

Mijn zus en zwager vierden veertien dagen vakantie op een Canarisch eiland en toen ik hen gisteren weer terugzag, keek ik in twee uitgeruste zongebruinde koppies. Onze zoon is voor zijn werk momenteel in Australië en stuurt me zomerse foto’s. Een vriendin appte me afgelopen week dat ze haar verbljf in Spanje heeft verlengd tot minstens half januari.  Zoveel zonovergoten berichten en verhalen doen me intens verlangen naar het licht. Dus zocht ik in mijn fotoarchief een passende foto. Ik warm me even aan het gevoel dat dit huis uitstraalt. En het helpt. Vandaag schijnt de zon.