Door de ogen van anderen

We zijn ook nog naar Delfshaven (klik) gegaan. Onze Australische zwager is dol op dit soort Hollandse plaatsen en plaatjes. Hij roemde ook nog even de mooie Hollandse luchten en hij heeft gelijk. Het grappige is dat dit gebied volledig omsloten is door de stad Rotterdam. Of misschien zijn er massa’s mensen die het helemaal niet grappig vinden maar eeuwig zonde. Het feit blijft en steden zijn nou eenmaal altijd in beweging.

Ook ons Colombiaans schoonzusje benadrukt telkens dat Nederland zo mooi is. Hun opmerkingen voegen echt iets toe aan onze manier van kijken naar de omgeving die wij min of meer gewoon zijn gaan vinden.

Kijkcijfers

“Wat zitten jullie hier gezellig”, zei een passerend echtpaar. “Zal ik even een foto maken?” En voor je het weet is er een leuk gesprek en vertellen wij hoe bijzonder het is dat we met z’n zessen bij elkaar zijn. En we horen dat het echtpaar een zoon in Mexico heeft wonen en dat zij dus helemaal snappen hoe wij genieten van een week gezamenlijke vakantie.

De officiële foto van broers en zus werd in het Staelduinse bos gemaakt. En ja, ook van de echtgenoten wordt een statieportret gemaakt. Dat onze zwager precies met zijn hoofd voor een rode metalen cirkel zit, maakt hem tot het middelpunt waar hij, bescheiden als hij is, meestal niet verkeerd.

En nou moet ik maar weer eens ophouden met al die persoonlijke foto’s. Al merk ik wel dat het mijn ‘kijkcijfers’ ten goede komt.

Aanwaaiers

De tijd dat de kleinkinderen alleen in gezelschap van ouders of grootouders bij het zwembad mochten komen, ligt al weer even achter ons. Vandaag kwamen de kleinkinderen van mijn zus en zwager bij ons langs, oftewel mijn neef met vrouw en kinderen. Ze waren na een weekje vlakbij Rome onderweg naar een vakantieverblijf in de buurt van Rimini en wilden graag zien hoe wij hier wonen. We dronken koffie, de kinderen speelden lekker in het water en wij keken toe. Daarna lunchten we binnen in het koele huis. Wat een gezelligheid en wat een leuke kinderen die enthousiast wilden meehelpen met van alles. Nou ja, de kleinste nog niet, die trok zich even terug op de trapreden tussen kamer en keuken. Het beeld van zijn vader op die leeftijd staat me nog helder voor de geest en dat lijkt pas gisteren. Dus ja, ik word oud.

Kerstkaarten retour

Eind oktober 2021 kwam onze kerstkaart die ik in december 2020 naar Australië had gestuurd retour. Daar had die kaart dus best lang over gedaan. Onze familie heeft als huisnummer 28, dat had ik ook geschreven maar is aangezien voor nummer 20. Return to Sender, Not at 20 Bakerstreet staat er ten overvloede bij op de achterkant. Vier huizen verder! Dat postbode of bewoners niet even verder hebben gekeken dan hun neus lang is, vind ik op z’n zachtst gezegd merkwaardig. De blauwe kaart die de rest van hun adres ligt af te dekken, vond ik in een doos met kerstballen toen we met de buren de kerstboom in de hal optuigden. Elk jaar hang ik onze kerstwens voor de buren in die boom, de aftuigers hebben de kaart dus bewaard.

Vandaag ben ik begonnen met het schrijven van onze kerstpost. De verre bestemmingen zijn al op de bus gedaan. Op de kaart naar zus en zwager staat nu: 28 Bakerstreet twenty eight. Ik hoor het wel als ie is aangekomen. De kerstzegels zijn grappig en kunstig gemaakt. Met een speciale app kun je ze scannen en komen ze tot leven, aldus de instructie. Maar daar heb ik allemaal geen tijd voor, hoor. Ik ben druk met schrijven.

Kleine reünie

We hadden een hele goede reden om vandaag naar Friesland te rijden. Daar logeerden zwager en schoonzus uit Colombia bij ons nichtje en haar man. Vanwege de geboorte van een kleindochter waren ze een maand in NL en morgen vertrekken ze al weer. Natuurlijk wilden we elkaar graag ontmoeten want de familie reünie die in Cuba had zullen plaats vinden was vanwege Covid niet doorgegaan en we zagen elkaar voor het laatst in 2017. Hoewel we elkaar samen met de familie uit Australië wekelijks beeldbellen, gaat er toch niets boven het echte menselijke contact. Kijk hoe leuk de broertjes het vinden weer eens naast elkaar te zitten.

We kregen een rondleiding over het terrein van onze nicht, die samen met haar man honden opleidt en (internationale) wedstrijden organiseert in hondenfrisbee. Kijk maar eens op deze site, als je daar meer over wil weten. Een heel leuk bedrijf in een hondenwereld die wij eigenlijk niet kennen. Enfin, uitgepraat waren we natuurlijk nog niet maar er bestaan voorzichtige plannen voor een uitgebreidere reünie in 2022 en tot het zover is, bellen we elkaar elke week weer.

Verder naar het zuiden

Vannacht slapen ze weer in hun eigen huisje. Het huisje op wielen. Vanmorgen vroeg stond mijn zus alle keukengerei weer rammelvrij vast te zetten. In deze kampeerauto is alles eigen ontwerp en zeer vernuftig wordt elke centimeter benut.

Na een gezamenlijke pranzo vervolgden ze hun weg door Italië met als einddoel Puglia. We hadden heerlijke dagen met elkaar waarbij hun werklust een welkome aanvulling was om oude achterstanden op het terrein weg te werken maar er uiteraard tijd genoeg was voor gezelligheid en samenzijn. Ze houden ons op de hoogte van de verdere trip. Bedankt, veel plezier en goede reis lieve mensen!

Klimmen en dalen

Om in het hoger gelegen centrum van Gubbio te komen, kan je een lift gebruiken. Maar wij namen de trappen om uiteindelijk uit te komen op het beeldschone Piazza Grande. Zus en zwager moéten gewoonweg meer dan alleen onze berg zien en ook van Gubbio kunnen genieten. En dat deden we gevieren. Daar hoort bij dat je in delicatessenwinkels wat truffelsaus koopt, dat je je helemaal scheel fotografeert, de adembenemende schoonheid van de stad op je in laat werken en je tenslotte op een terras een cappuccino bestelt.

Op de terugweg naar huis liet mijn zus zich onderaan de berg uit de auto zetten en stapte de vier kilometer omhoog in een uur tijd. De wijnboer klom twee kilometer later uit de auto die ik naar boven reed, Daar hielp zwager mij met het uitladen van de boodschappen, waarna hij mijn zus lopend op ging halen. Stelletje sportievelingen. Ik red dat helaas niet meer en al helemáál niet op hellend terrein.

Op zoek naar de Vlier

Deze foto maakte ik een paar weken geleden onder het motto: als we nog eens tijd overhouden, pakken we die vlierboom aan. Nou ja, vlier, vlier. Bramen en klimop onttrekken de vlierboom aan het zicht. ‘Heb je nog niet een leuke klus voor ons? roepen zus en zwager. Dat zijn mensen die je zo ongeveer vast moet binden aan hun stoel, willen ze blijven zitten. Ze laten graag de handen wapperen en er is hier altijd wel wat te doen.

Zwager maakte een aanvalsplan en trok ten strijde. De berg dood hout, takken, klimop en andere zooi is enorm. Mijn zus sloeg aan het hakselen en de houtopslag kan ook weer worden aangevuld. Een deel van de rozentuin kreeg het haksel al bodembedekker en zo heeft restmateriaal ook weer zijn nut. Wat een leuk bezoek. En niet alleen vanwege de werklust, het is gewoon heel gezellig met elkaar.

u

Spannend en ontspannend

Het was best spannend of mijn zus en zwager gisteren in de stromende regen met hun kampeerauto de berg op konden komen. Maar het lukte prima en ze leverden meteen wel vijftig kilo druiven aan die ze de dag ervoor bij mijn nichtje en haar man hadden geplukt. Dus moesten onze beide oogsten snel worden verwerkt. Vandaag was er tijd voor ontspanning. Terwijl de wijnboer en ik nog een beeldbelafspraak hadden met onze overzeese familie, wandelden zus en zwager op hun gemak de berg weer af, waar wij hen na een uurtje beneden oppikten voor een gezamenlijk marktbezoek. Bij de kraam waar men porchetta verkoopt werd gestopt en gekocht.

Je ziet dergelijke kramen overal op markten. Er ligt een goed gekruid en aan het spit gebraden varkentje waar met een mes wat grove stukken van worden afgesneden. De meeste Italianen eten het op een broodje, vaak al ter plaatse. Wij gaan er onze avondmaaltijd mee aanvullen. Overigens knapte het weer gistermiddag al op en is de nazomer volledig teruggekeerd, wel zo fijn voor vakantievierders.

PS: het eerste stuk van de weg naar boven (of op de foto met de wandelaars het laatste stuk) is geasfalteerd, Dat stopt na een kilometer, waarna de weg heel slecht is, vol met kuilen.

En de boer, hij ploegde voort…

Vóór het eind van de middag en morgen worden bakken met regen voorspeld. Mijn nichtje en haar Italiaanse man hadden gelezen dat onze wijnoogst nogal karig is dit jaar en boden tot onze vreugde dertig kilo rode druiven aan. Die worden morgenochtend gebracht door mijn zusje en zwager, die hier in de buurt vakantie vieren. Die druiven moeten wel zo snel mogelijk verwerkt worden. En zo kwam het dat we deze zondagochtend met z’ n tweetjes onze eigen druivenoogst binnenhaalden.

Ik liep voorop en haalde alle beschermhoesjes van de trossen af. De wijnboer zelf knipte en pulkte minder mooie of onrijpe druifjes er tussenuit. Het is nu allemaal droog binnen, een hele zorg minder. En dan gaan we, precies een week na de witte, morgen de rode wijn maken.