In de wolken

Het is behoorlijk buiig de laatste dagen. Maar het levert wel prachtige wolkenformaties op. Gisteravond rond etenstijd zag de lucht er vanuit het keukenraam dreigend uit maar het bleef droog.

Boven het dak van de nieuwbouw die aan het monumentale gebouw is vastgebouwd torent de spits van de Nieuwe Kerk op de Markt. Zoon Vincent beklom de toren vorige week en stuurde me later onderstaande foto door. Vanuit dat standpunt heb ik ons huis nog nooit gezien. Misschien toch nog eens doen. Bij helder weer zie je de zee, het Westland, Rotterdam en, centraal op de foto, ons huis.

Nattigheid, timmeren en verven

Onze gasten zijn gisteren vertrokken naar warmere oorden. Nederland dus. Ik draaide meteen wat wassen die binnenshuis moeten drogen. Vlak vóór zij kwamen hadden we ook met nattigheid van doen in de vorm van een lekkage bij de douche. Daar werd door onze loodgieter opnieuw gekit maar er bleef water vloeien over de vloer van de studio. In het keukenblok bleek de kraan versleten en toen de wijnboer eigenhandig een nieuwe kraan plaatste, was ook dat leed geleden. Hij schilderde nog snel de buitendeur. Tegelijkertijd was ik ook bezig met een verfklusje. Het plaatje uit een tijdschrift inspireerde me en schoonzoon had het timmerwerk gedaan.

Nét op tijd was de studio in orde. Ik heb voor de foto geprobeerd het bed net zo nonchalant op te maken als bij mijn voorbeeld. Maar toen de gasten binnenstapten, had ik het toch maar weer strak getrokken. O ja, zo zag de studio er vier weken geleden nog uit.

Aanrechtvondsten

Voor mijn zus nam ik twee bossen tulpen mee, die ze direct in een vaas zette. Dit bleef er op aan aanrecht achter. Een vis op het droge of een prehistorisch dier. In elk geval iets voor een nadere beschouwing. Hij werd weer gesplitst in papier en groenafval, zijn leven was kort.

In een andere keuken, waar ik gastkoker was, trof ik deze situatie aan. De peper bleef ongebruikt, de limoen werd uitgeknepen boven een heerlijke saus en de ietwat verrimpelde mango werd geslacht en verder onbewerkt door drie personen naar binnengewerkt. De stillevens bestaan dus niet meer, de kleurige foto’s wel.

Maan en zon

Supergroot stond ie gisteravond aan de schemerende hemel. We stootten elkaar aan hier op onze hooggelegen woonkamer. “Zie je hoe groot en mooi ie is?” Waarna ik me richting keuken begaf want er dient op tijd gegeten te worden. En daar werd ik getrakteerd op een fraaie zonsondergang, die ik toen ook maar fotografeerde.

Dit uitzicht over de daken is wel vaker op mijn blog te zien geweest. Maar als je, vanuit het keukenraam in het centrum van Delft, een molen kunt zien staan, raak je daar nooit op uit gekeken. Althans ik niet.

Nooit meer kamperen

De opgeruimde kelderberging had nog één slag te gaan. De doos met kampeerspullen stond onaangeroerd. We gaan nooit meer gaan kamperen. Zeker niet meer op de manier zoals we dat jarenlang hebben gedaan. Dat was in een eenvoudige tent met een nog eenvoudiger keukenuitrusting. Dus kon de thermosfles met koffiefilter, een pannenset en een butagas éénpitter weg. Ik moest lachen om mijn eigen zorgzaamheid destijds. In een klein plat koffertje, dat ook diende als een soort knietafeltje om mijn vakantiedagboekjes te schrijven, vond ik onder meer de checklist, een opvouwbare barbecue, hand-en theedoek, pleisters, luchtbedreparatiemateriaal, een handig boekje en een herinnering aan de laatste camping. Het moet in 2003 geweest zijn. Google translate bestond nog niet, we gingen nooit op zoek naar een internetpunt maar vonden wel een huis in de heuvels bij Gubbio. De rest is geschiedenis. 

Om je vingers bij af te likken

Dat het nog steeds zo’n zomer is waarbij je niet hoeft na te denken over truien en vesten. Dat je s avonds rond half zeven door het Zeeheldenkwartier kuiert en de zon nog heerlijk schijnt. Dat vind ik een feestje. We zagen fraaie reclames op gevels en in portieken.

Het zijn dit soort details die de buurt, die zo rond 1900 werd gebouwd, zijn nostalgische uitstraling geven. Bovendien zit er een bonte verscheidenheid aan bijzondere winkels en goede, vaak wat alternatieve restaurants. Kortom: wie een dag Den Haag wil doen, moet het Zeeheldenkwartier niet overslaan. Wij schoven gisteravond aan bij Tante Pop voor gerechten uit de klassieke Javaanse keuken. En dat verhoogde mijn feestvreugde nog meer.

Drie passanten

Restaurant Zeetoren en een echte strandtent waren gesloten, een ander nét iets te ver weg. Zo kwam het dat we in een voor de gelegenheid verkeerd restaurant terecht kwamen. Zachte pingelmuziek, dikke tapijten, klassiek gedekte tafels waarvan er slechts één bezet was. ‘Neemt u even plaats in de lounge dan maken we een tafel voor u in orde’. Op de kaart de keuze van aan de lijn gevangen kabeljauw. En met de hand gepakte sint jacobschelpen.  Klap op de vuurpijl was de ingevlogen ananas.  De wijnboer in zijn korte broek, mijn zus en ik met verwaaide strandhoofden, we kregen de slappe lach en maakten flauwe grappen. Mijn zus zat onder de kop van een zelf geschoten hert,  het terras was handgeveegd en de bediening klassiek doch humorloos opgeleid. De zalm die we er aten was overigens zalig. De titel van dit blog verwijst naar hoe we aangekondigd werden richting de keuken.