Gekeutel

Weinig zon, veel wolken en af en toe regen. Het zijn echte binnenklusdagen hier. Het onkruid schiet weer omhoog en op het erf is genoeg te doen maar het weer is vaak een spelbreker. Omdat er aan het eind van de week weer gasten arriveren, maakte ik alvast een menuplanning en koppelde daar de boodschappenlijst aan vast. Mijn vrolijke keukenhulpje, waarvan de make-up al een beetje doorgelopen is en heur haar in de war is geraakt,  kijkt lachend toe bij mijn werkzaamheden. Die vooral bestaan uit ruimen, ruimen, ruimen. Ik doe dat graag maar hoe komt het toch dat daar nooit een eind aan komt?

Advertenties

Druif en hop

In de weer schoongemaakte vriezende vriezer ligt vijf liter onversneden druivensap. De consumptiedruiven aan de pergola vallen van rijpheid op de grond. En dat moet niet. Dus plukten en ontsteelden we en daarna gingen ze zo in de blender. Dan nog door een zeef en je houdt puur sap over.  Ik heb wel eens de aanschaf van een sappan overwogen maar zo gaat het ook. Het scheelt weer een extra keukenattribuut en kleverige afwas levert het toch wel op.

Van de hop brouwen we geen bier. We doen er niets mee behalve naar kijken en snoeien. Hij is ons zeer lief vanwege zijn oorsprong bij mijn zusje en overleden zwager. De eerste macro-opname met mijn nieuwe lens is van de hop.

Plakhart

Met de komst van de kleinkinderen in Caldese verschijnen er ook altijd andere attributen. De pop woont hier en wordt door ons jaarlijks opgediept en daarna door Juliët liefdevol verzorgd. Of nonchalant geparkeerd in de keuken. Op de tuintafel staat een kleine boodschappenmand gevuld met zojuist geraapte denappels. Daar lag vorige week een kinderzonnebril en een nóg kleine poppenversie toen de andere kleindochter hier logeerde. En dit onderste briefje kreeg ik van Isabel. ‘O kind, wat mooi met echte edelstenen’ riep ik verrukt.

‘Het zijn gewoon plakharten hoor’ was haar nuchtere antwoord. Maar voor mij is dit alles van onschatbare waarde.

Roze maandag

Ze staan in een vaasje in het keukenvenster. Ik ben ze een beetje zat, die petunia’s.  Vanwege de grote warmte en hun tere bloemen kun je water blijven geven. En dan het weghalen van de uitgebloeide exemplaren. Die altijd kleven. Terwijl ik aan balkonranden hele watervallen zie hangen waardoor ik eerder dit seizoen zo geïnspireerd was.  Dit jaar is bij mij de geranium favoriet.  We begonnen zó. 

De zomer is nog geen maand op streek en nu zien we dit. 

Zelf overgehouden no-nonsense bloemen. Een beetje boers en erg dankbaar. In mijn tuinschrift voor 2018 komt de aantekening: géén petunia, meer geraniums.

Associaties

Samen met een collega verzorgde ik de inkoop en distributie van de kerstpakketten. Een enorme klus. Ga maar na: 3500 stuks uitdelen, verspreid over twee locaties, dat levert alleen logistiek al behoorlijk veel werk op. Enfin, ik zou wel drie blogs kunnen vullen over het hoe en wat. Uiteindelijk leverde de actie Kerstpakket ons en de ontvangers vooral veel plezier en  voldoening op. Bij de vaste leverancier stond deze vaas waarop onze keuze tóch niet viel, maar die ik bij mijn afscheid alsnog persoonlijk kreeg. Vandaag stopte mijn man er wat narcissen in en ik zette hem voor de foto op een zonnig plekje in de keuken. Zo brengt een voorjaarsachtig plaatje mij in kerstsferen.

Ketelbinkie

Vanmorgen zocht ik op internet even op hoe ook al weer de fraaie waterkoker heet die een paar jaar geleden de ontwerpwedstrijd van de HEMA won. Dat was snel gevonden en bovendien bleek ie in de aanbieding. Aangezien we dringend een nieuwe moesten hebben vanwege een lekkend en ongezellig uitziend exemplaar, staat sinds vanmiddag dit kekke keteltje in de keuken. Als gebruiksartikelen fraai vormgegeven zijn, kan ik daar tamelijk blij van worden. De aanbieding gold in feite alleen de webshop maar de filiaalhouder in Delft deed niet moeilijk. Dubbel blij dus met deze witte kerst. En met de man die er vanmorgen vroeg al op uit trok om hem te kopen.

Geblaas

Wat hoor ik toch? Een motor-achtig geluid met wisselende intensiteit. Het blijkt een bladblazer te zijn. Vanuit de keuken kan ik Kobus, die bij ons in Delft het groot onderhoud van de gezamenlijke binnentuin doet,  zien. Hij hoort niet dat ik het raam open, want hij heeft gehoorbeschermers op. Hij hoort natuurlijk ook het klikken van mijn camera niet. Hij is verder zo onherkenbaar dat ie het vast niet erg vindt dat ik deze foto plaats. Bedankt Kobus voor de nette tuin.