Toevallig iets uit de keuken

Eindelijk kwam ik er vandaag aan toe om de servieskast die in de keuken staat, schoon te maken en op te ruimen. Kennen jullie ook de momenten waarop de alles op z’n kop staat want van het een komt het ander? En dat je spullen in handen hebt die je nooit gebruikt. Zoals deze puddingvormen. Ik hou niet van pudding en de zalmpaté die ik wel eens maak, past beter in een cakeblik. Dus wie deze vormen hebben wil, die kan ze krijgen. Toeval of niet, de foto-opdracht vandaag heet ‘Iets uit de keuken’. Isabel had het snel voor elkaar vandaag maar zij hoefde dan ook geen kast op te ruimen om haar onderwerp te vinden.

foto Isabel

Molen de Roos

De foto’s maakte ik een paar weken geleden. Ik wandelde er langs toen ik met de trein uit Utrecht was gekomen. Dat deed je gewoon nog twee weken geleden.

Vanuit ons keukenraam kan ik zien dat de molen overuren maakt. Je kunt er namelijk meel kopen. Maar ook gist, bakvormen en rijsmanden, kortom alles voor de thuisbakkers. En plotseling is iedereen thuisbakker. Op het blog van Eenvoudig Leven wordt al gerept van een meel-oorlog. Hier is vandaag nog geen tekort en de molenwinkel is gewoon open.

Toen mijn zwager in Colombia las dat ik nog een blog zou wijden aan deze molen, stuurde hij me een oude afbeelding van De Roos, die gebouwd is in 1679. Helaas krijg ik het bestand niet geopend, dus ging ik zelf maar op zoek. Zo stond ie er honderd jaar geleden bij. Het is de laatste van de achttien molens die Delft ooit rijk was. We zijn er zuinig op.

Roeien met de riemen die je hebt

Afgezien van de gierende wind is het stil buiten. De roeiers zijn nog van gisteren. Zij zorgen samen met de familie aan de overkant en een passerende fietser voor kleur.

Ik stel me voor hoe in veel Nederlandse huiskamers spelletjes worden gespeeld. Op banken wordt gehangen of extra uren in de keuken worden doorgebracht. Ik kan me voorstellen dat er kasten worden opgeruimd of anderszins nuttige dingen gebeuren. Wij gaan vanavond bij buren eten. Via onze binnengang kunnen we, zonder zelfs maar een jas aan te trekken, naar hen toe. En voor die tijd doen we nuttige dingen en achterstallig leeswerk. Je hoort mij niet klagen over dit weer en onze invulling vandaag.

Van gisteren

Om half negen stond de schilder bij ons in huis het plafond van de keuken een beetje bij te werken. Nou, daar krijg je hoe dan ook een rommelig dagje van. Zelf haalden we de losse spullen eruit, het afdekken deed hij. Het opruimen na afloop, inclusief met de stofzuiger in de weer, deed de goede man zelf. Binnen drie uur was het klusje geklaard. Nou ben ik echt geen overdreven poetsende huisvrouw maar je wilt bij het terugplaatsen van alle keukenattributen de boel toch even schoon maken, hè? Zo’n dag werd het dus. De foto is van gisteren.

De zondagen in mijn jeugd

Nu ik, samen met mijn ouders, vaak aan het terugblikken ben, gooi ik er nog maar een schepje bovenop. Hoewel ik pas morgenochtend weer bij ze ben, zullen we het vast wel over de vroegere zondagen hebben. Die stonden om te beginnen in het teken van (katholiek) kerkbezoek. Daarna op visite bij een van de grootouders of gezamenlijk wandelen. Tenslotte werd er uitgebreid gekookt en getafeld. Mijn vader, oorspronkelijk als banketbakker opgeleid, vond het heerlijk om te koken en deed dat vaak op zondag. Bij ons, zijn vier dochters, lag meligheid op de loer en op de een of andere manier kregen we het nogal eens voor elkaar om juist aan tafel de slappe lach te krijgen. Het lukte mijn moeder zelden om in de plooi te blijven, waarna mijn vader schokschouderend de keuken in verdween en het toetje ging maken. Op zulke momenten was het niet eenvoudig voor hem om met vijf vrouwen onder één dak te wonen.

In de wolken

Het is behoorlijk buiig de laatste dagen. Maar het levert wel prachtige wolkenformaties op. Gisteravond rond etenstijd zag de lucht er vanuit het keukenraam dreigend uit maar het bleef droog.

Boven het dak van de nieuwbouw die aan het monumentale gebouw is vastgebouwd torent de spits van de Nieuwe Kerk op de Markt. Zoon Vincent beklom de toren vorige week en stuurde me later onderstaande foto door. Vanuit dat standpunt heb ik ons huis nog nooit gezien. Misschien toch nog eens doen. Bij helder weer zie je de zee, het Westland, Rotterdam en, centraal op de foto, ons huis.

Nattigheid, timmeren en verven

Onze gasten zijn gisteren vertrokken naar warmere oorden. Nederland dus. Ik draaide meteen wat wassen die binnenshuis moeten drogen. Vlak vóór zij kwamen hadden we ook met nattigheid van doen in de vorm van een lekkage bij de douche. Daar werd door onze loodgieter opnieuw gekit maar er bleef water vloeien over de vloer van de studio. In het keukenblok bleek de kraan versleten en toen de wijnboer eigenhandig een nieuwe kraan plaatste, was ook dat leed geleden. Hij schilderde nog snel de buitendeur. Tegelijkertijd was ik ook bezig met een verfklusje. Het plaatje uit een tijdschrift inspireerde me en schoonzoon had het timmerwerk gedaan.

Nét op tijd was de studio in orde. Ik heb voor de foto geprobeerd het bed net zo nonchalant op te maken als bij mijn voorbeeld. Maar toen de gasten binnenstapten, had ik het toch maar weer strak getrokken. O ja, zo zag de studio er vier weken geleden nog uit.

Aanrechtvondsten

Voor mijn zus nam ik twee bossen tulpen mee, die ze direct in een vaas zette. Dit bleef er op aan aanrecht achter. Een vis op het droge of een prehistorisch dier. In elk geval iets voor een nadere beschouwing. Hij werd weer gesplitst in papier en groenafval, zijn leven was kort.

In een andere keuken, waar ik gastkoker was, trof ik deze situatie aan. De peper bleef ongebruikt, de limoen werd uitgeknepen boven een heerlijke saus en de ietwat verrimpelde mango werd geslacht en verder onbewerkt door drie personen naar binnengewerkt. De stillevens bestaan dus niet meer, de kleurige foto’s wel.

Maan en zon

Supergroot stond ie gisteravond aan de schemerende hemel. We stootten elkaar aan hier op onze hooggelegen woonkamer. “Zie je hoe groot en mooi ie is?” Waarna ik me richting keuken begaf want er dient op tijd gegeten te worden. En daar werd ik getrakteerd op een fraaie zonsondergang, die ik toen ook maar fotografeerde.

Dit uitzicht over de daken is wel vaker op mijn blog te zien geweest. Maar als je, vanuit het keukenraam in het centrum van Delft, een molen kunt zien staan, raak je daar nooit op uit gekeken. Althans ik niet.

Nooit meer kamperen

De opgeruimde kelderberging had nog één slag te gaan. De doos met kampeerspullen stond onaangeroerd. We gaan nooit meer gaan kamperen. Zeker niet meer op de manier zoals we dat jarenlang hebben gedaan. Dat was in een eenvoudige tent met een nog eenvoudiger keukenuitrusting. Dus kon de thermosfles met koffiefilter, een pannenset en een butagas éénpitter weg. Ik moest lachen om mijn eigen zorgzaamheid destijds. In een klein plat koffertje, dat ook diende als een soort knietafeltje om mijn vakantiedagboekjes te schrijven, vond ik onder meer de checklist, een opvouwbare barbecue, hand-en theedoek, pleisters, luchtbedreparatiemateriaal, een handig boekje en een herinnering aan de laatste camping. Het moet in 2003 geweest zijn. Google translate bestond nog niet, we gingen nooit op zoek naar een internetpunt maar vonden wel een huis in de heuvels bij Gubbio. De rest is geschiedenis.