Gouden uren

Er viel eergisteren in de namiddag alsnog een bui. Eerst een paar rustige spatjes waar we eigenlijk geen aandacht aan besteedden. Als voorzorg haalde ik wel de was binnen. Heel kort daarna leek het wel een tropische regenbui, het uitzicht werd grijs en het dal trok helemaal dicht. Enfin, wij naar binnen natuurlijk. Een half uur later scheen de zon weer. En dan ben ik me toch een partij gelukkig met dit uitzicht.

Op het vrijwel hetzelfde plekje zat ik gisteren appeltjes te schillen voor een applecrumble. We hebben de tafel wat verschoven zodat ik optimaal van de zon en haar warmte kon genieten.

Twee uur later ziet het er dan zo uit. Zon gaat langzaam onder en alleen de heuvelflank aan de overkant kan zich nog koesteren in wat warmte. De avonden worden fris maar dat zie je niet op de foto. Ons uitzicht vanuit de keuken verandert en blijft gelijk en verveelt me geen moment.

Wespennest en theecompost

In de potten waarin de geraniums het leven hebben gelaten, wilde ik toch nog graag iets bloeiends hebben. Bij het omscheppen van de nog vochtige aarde kwam ik een onverteerd theezakje tegen. Dat krijg je als je composteert en zelf je tuinaarde maakt. Het zakje mocht blijven, plantje er op en nog voor een paar weken een fleurig uitzicht.

Verder met andere klusjes, zoals het snoeien van de lavendel. Daar ben ik wel een paar uur mee bezig. Vanwege de rug wissel ik dat af met rust. Prima te doen in het zonnetje. De wijnboer controleert telkens de gisting van de witte wijn en dat verloopt allemaal prima. Hij wilde dat afwisselen met het beter ophangen van een lamp waar al een tijd geen stroom meer op staat en het peertje uit is. Daar blijkt zich inmiddels een wespenkolonie te hebben gevestigd. Vlak boven de keukendeur en we hebben er totaal geen last van. Dat klusje schuiven we door. Naar wanneer weten we niet. Na de vorstperiode als die komt? We houden het wel nauwlettend in de gaten de komende dagen.

Word ik nou uitgelachen?

Het liefst zou ik een weelderige bloementuin aanleggen met overal potten in groepjes bij elkaar. Maar omdat we hier niet echt lang aaneengesloten periodes verblijven, beperk ik me met het maken van sfeerhoekjes die weinig of geen onderhoud nodig hebben. Het vogelkooitje was van een inmiddels overleden vriendin en het is fijn dat ik op deze manier dagelijks aan haar herinnerd word.

In de keuken kwam ik, vanwege de bredere nieuwe koelkast, ruimte tekort voor dit tafeltje. Nu staat er munt en een overgehouden geranium, plus een potje waar nog wat bloemzaad in zit. Het vormt toch een aardig buiten stilleven. Met de takken onderop en het mandje met de oude webbing van de bank, wil ik nog iets artistieks doen. Of het er van komt, is nog de vraag.

En toen kwam ik, richting de schuur, een spontaan sfeerhoekje tegen. Door de wijnboer daar even neergezet omdat hij ruimte nodig had voor al weer een ander projectje. De linker fles in het midden lacht naar me. Zien jullie het ook?

De grot van de engel

Achter deze muur zit een overdekt terras verstopt. Het hoort bij Hotel Grotta dell’ Angelo en wij komen er elk jaar wel een keer. Men kent ons: hé jullie zijn toch die Nederlanders die op de Monteluiano wonen? Ken je dan ook.. en toen volgde de naam van een Zwitser. Die wij evengoed niet kennen maar onze berg heeft dan ook vele toegangswegen en we zijn al blij als we de mensen van onze eigen weg kennen.

Het is er eenvoudig ingericht en de kaart heeft alleen maar traditionele gerechten. Hier geen lif-laf en hocus pocus in de keuken maar wel een kok die even zijn moestuin in loopt voor wat extra verse kruiden. In de wintermaanden is het er ook goed toeven en eet je er heerlijke worstjes van de grill.

Het is een beetje uit de loop van het centrum en toeristen waaien er niet vaak aan, tenzij ze hotelgasten zijn. Het mag duidelijk zijn, eens in het jaar op zondagmiddag zitten we te genieten in dit engelengrotje.

Het Zweedse woonwarenhuis

In 1978 ging de eerste Ikea-vestiging in Nederland open. Dat was in Sliedrecht. Ik ben een fan van het eerste uur. Niet zozeer van de meubels, nee vooral van het kleingoed. Glaswerk, keukentextiel, lampen en kleine ditjes en datjes. Ik denk dat er nauwelijks huishoudens te vinden zijn waar niet iets van Ikea te vinden is. Net als van de HEMA overigens, een andere favoriet van mij.

Er zijn inmiddels 13 Ikea winkels verspreid over Nederland, en één daarvan ligt hier om de hoek. Ik was er in geen tijden geweest maar vanmorgen om tien uur liep ik daar weer eens. Heerlijk rustig, geen kip te zien. Ik wist precies wat ik moest hebben (vier theeglazen met vier kurken onderzetters, servetten en een bakje om spullen op het aanrecht te organiseren). Ik hoefde daarvoor alleen maar in de benedenwinkel te zijn en was in een ommezien weer buiten. Ik winkel steeds efficiënter en was trots op mezelf dat ik me zo keurig aan mijn lijstje heb gehouden. De verleiding een mooie groene waterkaraf aan te schaffen heb ik manmoedig genegeerd.

Mini metamorfose en een waterrat

Vandaag legde de schilder de laatste hand aan de keuken. Onze keuken is bijna twintig jaar oud en had wat onderhoud nodig. De timmerman kwam eerder dit jaar al een onhandig kastje van laden voorzien. Reuze praktisch want nu hoef ik niet meer op mijn knieën en blind rondtastend iets achteruit dat kastje te peuteren. De schilder stelde ook de draaideurkast opnieuw af, plaatste een nieuw ovenlampje en monteerde nieuwe handgrepen.

Van gebroken wit werden de fronten zacht groen geschilderd en we zijn heel blij met het resultaat. Terwijl we nog even koffie dronken met onze onvolprezen schilder kwam het gesprek op het levendige uitzicht aan het kanaal. Ik vertelde hem dat er de laatste twee zomers heel veel in gezwommen werd. Een uurtje na zijn vertrek zag ik een eenzame zwemmer gaan. Kunnen jullie hem ook zien? Het is dat witte vlekje vlakbij de zwarte auto aan de overkant.

Ik had toen de keuken weer aardig op orde, alleen wil ik om het geheel helemaal af te maken nog een groene hand -en theedoek. Misschien leest Sinterklaas wel mee?

Museumbezoek

Hoewel het centrum van Delft echt niet groot is, zijn er toch delen waar we niet of nauwelijks komen. Dus áls ik daar dan ben, dan sla ik direct aan het fotograferen. Zeker toen we nog even moesten wachten tot vanmorgen Museum Paul Tetar van Elven de deur om precies elf uur voor ons opende.

Wat een voordeel bieden de kale bomen trouwens. De gevels van de grachtenhuizen zijn nu perfect te zien. Ik zou overal wel binnen wel kijken, nieuwsgierig als ik ben naar interieurs.

Dit museum aan de Koornmarkt is overigens het woonhuis geweest van de naamgever en hoewel keuken en slaapkamers inmiddels zalen zijn geworden, is een groot deel van de inboedel van deze kunstenaar en verzamelaar prachtig bewaard gebleven. En alleen daaraan kan ik mijn hart ophalen. Maar we waren hier voor een bijzondere expositie. Kom ik in een later blog nog op terug.

Keukengeheim

In de vensterbank heeft zich het wonder van de rijpende tomaten voltrokken. We kregen de toen nog groene tomaten uit de Italiaanse moestuin van mijn nichtje en vandaag kan ik van een groot deel passata maken, een basis tomatensaus.

En nu ik toch keukengeheimen aan het delen ben: gistermiddag was onze oudste kleindochter hier. We gaan over een tijdje een paar dagen samen weg en dat hebben we voorbereid. Na onze vergadering gingen we samen koken. Maar al snel bleek dat ik niets hoefde te doen en bereidde zij een heerlijke groentenschotel met pitabroodjes. En na afloop was er een opgeruimde keuken!

We hadden reuze veel voorpret over ons plan en het enige wat we er hier nog over kwijt willen is dat we een wereldstad gaan bezoeken.

Mensen – en dierenleed

Ergens onder een keukenkast zit een enorme sprinkhaan in zijn vuistje te lachen. De wijnboer sprong bijna net zo hoog als het beest toen ze elkaar onverwacht tegenkwamen. Er volgde een klopjacht om het dier naar buiten te werken, maar dat mislukte jammerlijk. De eerste uren liepen we bedachtzaam in de keuken, voorbereid op de confrontatie. Maar die bleef uit.

Met behoorlijk veel geraas viel een slang uit de dakgoot, zó de pergola in. Geprik en geduw door de wijnboer gewapend met een stok, mocht niet baten, de slang bleef zitten waar hij zat. Wat doet een slang trouwens in een dakgoot? Dat wist ie kennelijk zelf ook niet al had hij vast een elegantere aftocht in gedachten. Inmiddels lopen we ook weer tamelijk onbevangen onder de pergola door. Het kleine, enigszins gehandicapte broertje van de sprinkhaan zat tegen het buitengordijn maar is inmiddels ook niet meer terug te vinden. Het leven midden in de natuur kent zo zijn uitdagingen. We halen onze schouders er maar voor op.

Waar te beginnen?

Die vraag is snel beantwoord. In de keuken. We hadden vóór we de berg opreden in Gubbio voor een paar dagen boodschappen gehaald en die moesten worden opgeruimd. De koelkast, die we brandschoon hadden achtergelaten (stekker eruit, deuren op een kier) was kennelijk het knusse winterhuis geweest van een nachtuiltje met z’n hele familie. Overal poepjes en ongezellige sporen. Dus soppen maar. Daarvoor is water nodig en dat moet weer eerst opgepompt worden. Zo loop je de eerste uren behoorlijk te redderen, te dweilen en te stofzuigen.

Dan door naar de slaapkamer. Klamme bedden, dus elektrische deken er voor een paar uur in en toen thee drinken in de tuin in het hoge gras. We ruimden snel wat kasten in en zetten de centrale verwarming aan. Illegale bewoners werden buiten de deur gezet en uiteindelijk doken we zeer tevreden ons bedje in. Dat alles was gisteren. Vandaag maakten we een voorzichtig begin met het buitenwerk. Genoeg te doen.