Mini metamorfose en een waterrat

Vandaag legde de schilder de laatste hand aan de keuken. Onze keuken is bijna twintig jaar oud en had wat onderhoud nodig. De timmerman kwam eerder dit jaar al een onhandig kastje van laden voorzien. Reuze praktisch want nu hoef ik niet meer op mijn knieën en blind rondtastend iets achteruit dat kastje te peuteren. De schilder stelde ook de draaideurkast opnieuw af, plaatste een nieuw ovenlampje en monteerde nieuwe handgrepen.

Van gebroken wit werden de fronten zacht groen geschilderd en we zijn heel blij met het resultaat. Terwijl we nog even koffie dronken met onze onvolprezen schilder kwam het gesprek op het levendige uitzicht aan het kanaal. Ik vertelde hem dat er de laatste twee zomers heel veel in gezwommen werd. Een uurtje na zijn vertrek zag ik een eenzame zwemmer gaan. Kunnen jullie hem ook zien? Het is dat witte vlekje vlakbij de zwarte auto aan de overkant.

Ik had toen de keuken weer aardig op orde, alleen wil ik om het geheel helemaal af te maken nog een groene hand -en theedoek. Misschien leest Sinterklaas wel mee?

Museumbezoek

Hoewel het centrum van Delft echt niet groot is, zijn er toch delen waar we niet of nauwelijks komen. Dus áls ik daar dan ben, dan sla ik direct aan het fotograferen. Zeker toen we nog even moesten wachten tot vanmorgen Museum Paul Tetar van Elven de deur om precies elf uur voor ons opende.

Wat een voordeel bieden de kale bomen trouwens. De gevels van de grachtenhuizen zijn nu perfect te zien. Ik zou overal wel binnen wel kijken, nieuwsgierig als ik ben naar interieurs.

Dit museum aan de Koornmarkt is overigens het woonhuis geweest van de naamgever en hoewel keuken en slaapkamers inmiddels zalen zijn geworden, is een groot deel van de inboedel van deze kunstenaar en verzamelaar prachtig bewaard gebleven. En alleen daaraan kan ik mijn hart ophalen. Maar we waren hier voor een bijzondere expositie. Kom ik in een later blog nog op terug.

Keukengeheim

In de vensterbank heeft zich het wonder van de rijpende tomaten voltrokken. We kregen de toen nog groene tomaten uit de Italiaanse moestuin van mijn nichtje en vandaag kan ik van een groot deel passata maken, een basis tomatensaus.

En nu ik toch keukengeheimen aan het delen ben: gistermiddag was onze oudste kleindochter hier. We gaan over een tijdje een paar dagen samen weg en dat hebben we voorbereid. Na onze vergadering gingen we samen koken. Maar al snel bleek dat ik niets hoefde te doen en bereidde zij een heerlijke groentenschotel met pitabroodjes. En na afloop was er een opgeruimde keuken!

We hadden reuze veel voorpret over ons plan en het enige wat we er hier nog over kwijt willen is dat we een wereldstad gaan bezoeken.

Mensen – en dierenleed

Ergens onder een keukenkast zit een enorme sprinkhaan in zijn vuistje te lachen. De wijnboer sprong bijna net zo hoog als het beest toen ze elkaar onverwacht tegenkwamen. Er volgde een klopjacht om het dier naar buiten te werken, maar dat mislukte jammerlijk. De eerste uren liepen we bedachtzaam in de keuken, voorbereid op de confrontatie. Maar die bleef uit.

Met behoorlijk veel geraas viel een slang uit de dakgoot, zó de pergola in. Geprik en geduw door de wijnboer gewapend met een stok, mocht niet baten, de slang bleef zitten waar hij zat. Wat doet een slang trouwens in een dakgoot? Dat wist ie kennelijk zelf ook niet al had hij vast een elegantere aftocht in gedachten. Inmiddels lopen we ook weer tamelijk onbevangen onder de pergola door. Het kleine, enigszins gehandicapte broertje van de sprinkhaan zat tegen het buitengordijn maar is inmiddels ook niet meer terug te vinden. Het leven midden in de natuur kent zo zijn uitdagingen. We halen onze schouders er maar voor op.

Waar te beginnen?

Die vraag is snel beantwoord. In de keuken. We hadden vóór we de berg opreden in Gubbio voor een paar dagen boodschappen gehaald en die moesten worden opgeruimd. De koelkast, die we brandschoon hadden achtergelaten (stekker eruit, deuren op een kier) was kennelijk het knusse winterhuis geweest van een nachtuiltje met z’n hele familie. Overal poepjes en ongezellige sporen. Dus soppen maar. Daarvoor is water nodig en dat moet weer eerst opgepompt worden. Zo loop je de eerste uren behoorlijk te redderen, te dweilen en te stofzuigen.

Dan door naar de slaapkamer. Klamme bedden, dus elektrische deken er voor een paar uur in en toen thee drinken in de tuin in het hoge gras. We ruimden snel wat kasten in en zetten de centrale verwarming aan. Illegale bewoners werden buiten de deur gezet en uiteindelijk doken we zeer tevreden ons bedje in. Dat alles was gisteren. Vandaag maakten we een voorzichtig begin met het buitenwerk. Genoeg te doen.

Home made

Of ik wel af en toe haar stekken en kweekgoed wat water wilde geven, had mijn zusje gevraagd. Nou, natuurlijk, met alle liefde. Die twee in de emaillen kroezen, ik vermoed dat het pompoenen zijn, gaan als een speer. Die kunnen bijna wel de volle grond in. Het zaaisel in de kleine potjes heeft ondanks mijn zorg, niets groens opgeleverd. Als dat maar goed komt.

We kregen ook instructie vóóral van de eieren te nemen. De dochter van zus en zwager houdt naast paarden en geiten ook kippen en voorziet de familie dus van eieren. Omdat ‘home made’ vandaag de foto-opdracht was, en je dit ruim mag interpreteren, maakte ik vanmorgen een laatste rondje door hun keuken. Inmiddels zijn we weer thuis in Delft.

Ons zolderappartement

Misschien is het wel leuk als ik ook nog even laat zien hoe ons appartementje in Gorinchem er uit zag. Op de derde etage, 54 treden hoog, zonder lift. Goed voor de conditie. Het was van vele gemakken voorzien en sfeervol bovendien. Er zat een prima keuken in en we hadden onze boodschappenkrat gewoon in zijn geheel meegenomen. De wijnboer alias de belastingman klapte ’s avonds de laptop open en hield dan kantoor aan de grote eettafel.

Zo hadden we een paar dagen een uitvalsbasis die direct als thuis aanvoelde. Heel wat leuker dan in een onpersoonlijke hotelkamer, vinden we. De eigenares had verse bloemen neergezet en de inrichting bevatte heel wat voorwerpen die ze van verre reizen had meegenomen. Op zestig kilometer van ons huis waren we toch even in een andere wereld.

Leef je uit

Dit is een tussendag wat het weer betreft. Ik noem het ook wel keukenkastenweer. Even een paar voorraadladen opruimen en herindelen, dat geeft deze dag toch nog zijn voldoening. Hoogste tijd voor wat kleurigs op deze verder grauwe mistroostige dag. Dit muurtje op een speelplaats in de Trompetstraat stond al een tijd in de wacht. Kijk hoe leuk die bloemen van handafdrukken zijn gemaakt.

Ook een lage muur is op kinderhoogte door kinderen beschilderd. En van de grote muur met lieveheersbeestjes wordt een mens helemaal vrolijk. Ik zeker, want in het hoekje van de foto leven onze twee blije kleindochters zich helemaal uit.

Mijn allersnelste verfklus

Onze keukenmuur heeft het afgelopen jaar vochtschade opgelopen. Het stucwerk op de muren is al in juli hersteld. De schimmelplekken rechts in de servieskast zaten er tot mijn afschuw nog steeds. Door het vele tuinwerk en vooral ook het mooie weer, had ik dit klusje laten liggen. Maar vóór ons vertrek zou ik de binnenkant van deze kast zacht groen gaan schilderen want ja, die schimmelplekken hadden blijvende schade veroorzaakt. Maandag was het zover. De hele mik eruit. Dat ziet er dan zó uit.

Toen begon ik die schimmelplekken af te schuren en schoon te soppen. Goh, niet erg veel meer van te zien. Onbeschilderd hout is natuurlijk veel praktischer omdat de kans op beschadigde verf uitblijft. Dus zocht ik het serviesgoed uit, gooide hier en daar wat weg waarvan een scherf was afgespat en ruimde de boel weer in. Poppetje gezien, kasje dicht.

Het blik met de mooie zachtgroene verf staat op een opvallend plekje in de keuken. Mijn eerste binnenklus volgend jaar wordt het schilderen van de eettafel. Dat staat al twee seizoenen in de planning.

Binnenwerk

Om even over acht gistermorgen waren we in de wijngaard van onze vrienden voor de pluk van de witte druiven. Zelf zijn ze helaas niet in de gelegenheid om te oogsten en dus deden wij dat samen met hun tuinhulp. Temeer omdat de wijnboer de helft van die oogst perst en verwerkt. De andere helft brachten we weg naar een coöperatie en kan volgend voorjaar als wijn worden opgehaald. Maar goed, de mannen haalden de oogst binnen en ik maakte de foto’s want op dat hellende terrein kan ik niet erg uit de voeten.

Pluk gerust ook wat vijgen en neem de citroenen mee, werd me via de app nog aanbevolen door onze vrienden. Dát lukte me prima. Terwijl de wijnboer gistermiddag in onze cantina aan het werk was, verwerkte ik de vijgen tot jam. En met die schitterende onbespoten citroenen ga ik straks nog iets leuks doen. We hebben precies op de juiste dag geplukt want vandaag stormt en regent het. Mooi weer om eens lekker in de keuken aan de gang te gaan.