Wat nu te doen?

Nu het proces van wijn maken vrijwel is afgerond en alle gereedschappen zijn opgeruimd, zou de vraag zich aan kunnen dienen ‘wat gaan we nu eens doen’. Daar hoeven we nauwelijks over na te denken want met dit prachtige weer ligt tuinwerk voor de hand. Ik stort me in de ‘rozentuin’ die vooral in de maand augustus, toen we niet in Caldese waren, zich ongebreideld heeft ontwikkeld. Daarbij sneuvelt er onbedoeld wel eens een roosje dat nog even mee mag doen in de keukenvensterbank.

Natuurlijk nemen we rustpauze’s. Ik kreeg gezelschap van deze vriend. Als er vier pootjes onder hadden gezeten dan leek ie op een grote hagedis en was ik niet op mijn hoede geweest. Maar deze? Dertig centimeter lang, waarschijnlijk totaal ongevaarlijk maar zo vlak naast mijn stoel….? De wijnboer was zo lief hem met stoffer en blik te vangen en hem daarna over het hek te kiepen. Waarna hij zelf ook weer even rustig in het zonnetje kon gaan zitten.

Een vroege pluk

Gisteren heeft de wijnboer de studio waarin onze gasten verbleven, weer omgebouwd naar Cantina. De witte druiven van onze vrienden moesten nodig worden geplukt voordat de reetjes (caprioli in het Italiaans – een dartele naam, je ziet ze springen) alles hadden opgevroten. De ontsteelmachine, de pers, de grote vaten; alles is weer in gereedheid gebracht voor het leukste seizoenwerk dat we hier kennen. Een gemiddelde oogst leverde bij onze vrienden toch al snel tweehonderd kilo op. Vanwege de caprioli dit jaar helaas maar ongeveer zestig. Het is de wijnboer er dus alles aan gelegen om daar een mooie wijn van te maken.

Wijntransport

We reden even het centrum in van Markelo om een bloemetje te kopen. We kochten uiteindelijk twee bossen zonnebloemen bij een supermarkt omdat twee leuke bloemwinkels wegens vakantie gesloten waren. We lunchten in Rijssen bij de vrouw van mijn leuke neef met wie ik onlangs nog op de foto ging in Gubbio. Onze wijn uit 2021 wilden we dit jaar wat eerder in NL hebben dan aan het eind van het zomerseizoen en in de grote camper van de familie pasten die vier doosjes met gemak. Zij waren dus zo lief het transport voor hun rekening te nemen.

’s Morgens heen en ’s middags terug en tussendoor een gastvrije lunch en even bijpraten over het vervolg van de reis van onze familie door Italië. Maar Twente is ook mooi, zo zagen we maar weer met eigen ogen. Mijn neef, die oorspronkelijk uit Den Haag komt zegt dan: sommige mensen komen hier op vakantie en wij mogen er wonen. Gelijk heeft ie. En voor ons in Italië gaat dat ook op.

dorpsplein in Markelo

Een leuk stel

Wij namen in oktober de wijn en olijfolie van onze Nederlandse wijnvrienden mee vanuit Italië. Gisteren kwamen ze die ophalen. Dat gaat altijd gepaard met koffie drinken, wijn proeven en lekker eten. En niet te vergeten het uitwisselen van cadeautjes. Het rechter blikje paprikapoeder namen ze voor ons mee uit Mallorca. Samen met een eerder gekregen blikje uit Spanje, dat ik van een andere vriendin had gekregen, vormt het een leuk en smakelijk stel.

Voor onze pranzo schoven we naar binnen bij Il Tartufo in Delft waar we een driegangen menu voorgeschoteld kregen; de antipasto en de dolce laat ik hier zien. Het werd opgediend op grote schalen en we deelden het met vier, hoor! We voelden ons weer helemaal thuis in ons gezamenlijke tweede vaderland. Van onze vrienden kregen we ook nog dit prachtige mandarijnenboompje, dat waarschijnlijk een plaatsje krijgt op ons Italiaanse erf. Met elkaar proostten we op de vriendschap en op het goede leven; we hadden een heerlijke dag. En die vrienden van ons vormen samen ook nog eens een heel leuk stel.

Op zoek

De huizenwissel die wij elk jaar doen, vergt wat organisatie en het duurt meestal een week vooraleer alles weer op zijn plaats staat; de dozen wijn moeten nog worden uitgepakt maar dat heeft geen haast. De meegenomen was is schoon en kan weer terug in een tas die uiteindelijk mee moet naar Italië. Dan heb ik ook nog een lijstje met dingetjes die aangeschaft moeten worden om mee terug te nemen en ik vind het altijd handig om dat zo snel mogelijk in orde te brengen. En zo kwam het dat ik vanmiddag naar een Kringloop winkel ging.

Een hoop glim, glas en meuk. En grote mandflessen voor wijn, maar die hebben we nou net niet nodig. Ik wil een stenen, liefs terra cotta, bloempot hebben van minstens dertig centimeter doorsnede en hoogte. Daar kan een regenton óp en dan een gieter er onder. Niet geslaagd, met lege handen de Kringloop uit. Maar wel in de wetenschap dat ik een aangename speurtocht in het vooruitzicht heb. Ik mag er de hele winter over doen en ben dol op Kringloopwinkels.

Aan tafel in tuin

Jullie zijn gewaarschuwd dat het de komende dagen nogal vaak over gezellige bijeenkomsten zal gaan hier op mijn blog. We trappen af met een lunch van onze wandelclub die ook een eetclub is. Hier zien we een voor-en achtertuin in Rijswijk. Wij arriveerden als eersten en dus nam ik nog even de tijd voor een fotorondje.

Een heerlijke tuin waar ik op mijn gemak van genoot. De tafel stond al gedekt en de gastvrouw had heerlijke hapjes, salades en een hartige taart gemaakt. Toen het gezelschap eenmaal compleet en de wijn in de glazen zat, borg ik mijn mobieltje op en stortte ik me volledig op het gezellig samenzijn, met mijn rug naar de tuin maar met de blik en de aandacht naar het heerlijke maal en ons dierbare clubje.

Alles op zijn pootjes

Zolang de stucadoor / schilder nog niet geweest was, was er weinig noodzaak het huis tot in de kleine kieren schoon te maken. En omdat het onkruid hoog in het grind stond had het ook geen zin de tuintafel met toebehoren er neer te zetten. Maar nu we zo’n anderhalve week in huis en tuin bezig zijn, begint het weer ergens op te lijken. De schilder maakte vanmorgen zijn jaarlijkse giro in ons huis en legde een paar nieuwe pannen op het dak. De plek die wij het duinpannetje noemen, heb ik helemaal onkruidvrij gekregen. Daar ben ik nu bezig met wat zaaigoed en knoei ik met aarde.

Een groot deel van de wijn is inmiddels in kannen en kruiken, dus op fles. De wijnboer bindt uitlopers op in zijn wijngaardje en komt daar heel ontspannen weer vandaan. Als we ’s avonds behoorlijk afgepeigerd zijn, drinken we thee of een glas wijn en eten daarna in de avondzon. We zijn dik tevreden. Morgen het huis maar eens wat grondiger schoonmaken.

Zelf de slingers ophangen

Dit doe-het-zelf feestpakket was het eerste wat de wijnboer vandaag kreeg. Tijdens een beeldbelsessie met onze dochter en haar gezin opende hij dit pakje waarin van alles zat om zijn bijna visite-loze verjaardag toch wat op te fleuren. Ook het gezamenlijke cadeau werd daarna live uitgepakt. Veel felicitatie-appjes en telefoontjes later reden we naar mijn leuke moeder waar de jarige op gebak bij de koffie trakteerde en een cadeautje kreeg. Na de lunch reden we naar huis. Rond theetijd kwamen onze zoon en vriendin langs met geschenken en werden de theekoppen al snel verwisseld voor de wijnglazen, mét inhoud, dat spreekt. Van confetti uitstrooien en ballonnen opblazen is nog niets terecht gekomen en toch was het een heel feestelijke dag.

Mijmering bij de peertjes

Naast de vele kerstkaarten zat er vandaag ook een envelop uit Italië in de bus. Onze buren sturen vaak post door, het zijn vrijwel altijd rekeningen. Vandaag ook. Maar ineens was ik weer in ons huis, waar het nu donker en koud zal zijn. Waar nog steeds wijn in grote mandflessen staat te wachten. In gedachten zie ik onze buurvrouw in haar keuken staan. Hoe groot zal het gezelschap zijn waarvoor zij kookt? Hoe zou het in Gubbio zijn waar de restaurants allemaal gesloten zijn? Ik kwam onlangs een afbeelding op een reisgids voor Umbria tegen met het karakteristieke Palazzo dei Consoli in Gubbio. Daarvan heb ik natuurlijk zelf ook nog wel een tamelijk recente foto. En zo dwaalden mijn gedachten naar die andere plek waar we ons zo thuis voelen en waren de stoofpeertjes in de Delftse keuken inmiddels klaar.

De rode wijn

De wijnboer…

…en zijn plukhulpje

De wijnboer heeft veel te weinig onderhoud kunnen plegen dit jaar. Toen we nog in NL waren, hadden we de wijnoogst eigenlijk al opgegeven. Dus alles wat we vandaag plukten, is mooi meegenomen. Omdat rode wijn maken een behoorlijk intensieve klus is, heeft de wijnboer in al zijn wijsheid besloten dit jaar alleen de witte wijn zelf te maken. Dus reden we vanmorgen na de pluk opnieuw naar de coöperatie.

De auto staat op de weegschaal. Daarna storten we onze druiven in de grote ontsteelmachine en wordt de auto opnieuw gewogen. We leverden zeventig kilo in. De coöperatie maakt van álle aangeleverde druiven een gemiddelde wijn. De helft wordt door hen verkocht, de andere helft krijgen wij. In feite betalen we hen dus in natura. Een prima systeem dan hoeven we ook niet alles zelf op te drinken! Hierna hebben we nog één oogst te gaan, die van de olijven.

ontsteelmachine (diraspatore)