Zij wist het en wij wisten het ook

Wat zou het heerlijk zijn als de blauwe regen nog in bloei is, had ik menigmaal gedacht de laatste weken. En ja hoor, in volle pracht. Toch werd de vreugde daarover getemperd door het bericht van overlijden van een dierbare vriendin. In februari lunchten we samen met onze dochters. Ze was al lange tijd ziek en leefde in bonustijd, zoals ze het zelf noemde. Van een nieuwe afspraak kwam het niet meer. We hadden toen alle vier het gevoel dat de tijd haar snel begon in te halen. Toch was ons samenzijn nog reuze gezellig, kon alles worden benoemd en namen we hartelijk afscheid van elkaar. Daarna had ik alleen nog via de app contact. Ze werd gedurende al die jaren en zeker ook in haar laatste weken gesteund en liefdevol omringd door man, kinderen en kleinkinderen. Wat zal ze door velen gemist worden.

Al bijna zeventig jaar in dit lijstje

Nu mijn moeder haar grote appartement heeft verruild voor een kleinere inleunwoning blijven er spullen over die uitgezocht moeten worden. Grote en kleine meubelstukken, schilderijen, serviesgoed en wat al niet; het moet een bestemming krijgen. Gistermiddag waren mijn drie zussen en ik in grote harmonie en met het nodige sentiment de achtergebleven goederen aan het verdelen. De peuter op de driewieler ben ik, onze ouders hadden een gigantische hoeveelheid foto’s in lijstjes staan, die niet allemaal meeverhuisd zijn. Inmiddels zijn er meubels op Marktplaats gezet en is er voor de kleinkinderen een uitstaltafel met kleine dierbare voorwerpen waaruit ze een keuze kunnen maken. Dit alles uiteraard in goed overleg met mijn moeder, die na veertien dagen al aardig begint te wennen aan de nieuwe situatie.

Levenslang

Zelf hoefde ze niet zo nodig op de foto, die vriendin van me met wie ik sinds mijn achttiende bevriend ben. Ooit begonnen we als collega’s, hadden tegelijkertijd vriendjes die in militaire dienst moesten, we trouwden, kregen in dezelfde periode kinderen en kleinkinderen. En ook al wonen we op een klein uurtje autorijden van elkaar, het contact bleef, al is het soms maar één keer per jaar. Vanmiddag zaten we aan een lunch voor twee en babbelden voor drie. En dan gaan de gesprekken over onze gezinnen, bezigheden en ons gedeelde verleden. We zijn weer op de hoogte van elkaars wel en wee en met een paar ‘luchtkussen’ namen we weer afscheid. Ik hou van dit soort levenslange vriendschappen.

Stop

Dit is de laatste dag van de foto7daagse. Het lijkt erop dat drie kleinkinderen al zijn gestopt. Misschien was de opdracht STOP te abstract of wellicht stonden er andere zaken op hun programma vandaag. Wij maakten eind van de ochtend ons vaste ommetje tussen de twee bruggen. Daar zag ik, vlak vóór de ophaalbrug, dat deze winkel gaat stoppen. Wachtende auto’s wordt gevraagd de motor af te zetten. Het bord is nog net links op de foto te zien. Juliët was de enige die vanmorgen een foto appte. Toen ik 5 was in groep 1 of zo hat ik dit gemaakt, schreef ze erbij. Dat ze had niet goed heeft gespeld, beschouwen we maar als een klein missertje. Mochten de anderen nog met briljante foto’s doorkomen dan plaats ik ze alsnog. Voorlopig houden we het hierbij en gaan we morgen weer gewoon over tot themaloze foto’s.

Lekker warm

Kerstvakantie, uitslapen en van dat weer dat niet echt uitnodigt om naar buiten te gaan. De kleinkinderen konden wel wat met de dagopdracht Lekker Warm. Daar kwamen de warme dekentjes al langs. Eva zette zich zelf er genietend bij. Juliët haalde haar warme parka van de kapstok en Lucas laat zien hoe hij er in de vakantie het liefst de hele dag bijloopt.

Warm bed, warme pantoffels en warme onesie, schreef Isabel bij haar foto. Het comfort spat er vanaf. Zelf laat ik de grote omslagdoek zien die over de stoel hangt waarin ik TV zit te kijken. Als echte koukleum sla ik die graag over mijn twee truien heen als ik stil zit. Lekker warm!

Favoriete kleur

Paars, schreef Juliët bij de foto die ze vandaag maakte op het thema jouw favoriete kleur. Isabel nam haar huispak als foto-onderwerp en ik hou het maar op haar favoriete printje want het is nogal veelkleurig.

Zelf ga ik voor geel. Vaste lezers van dit blog weten dat inmiddels. Zonnig geel, daar hou ik van. En laat er nou in het boeket dat we gisteren kregen een knalgele zonnebloem zitten. Het is trouwens een veelkleurig boeket maar vanwege het contrast heb ik me even alleen op de die bloem gericht.

Gewoon iets moois

foto Fleur

Onze dochter stond in haar tuin oliebollen te bakken en bracht een schaaltje naar haar hoogbejaarde buren. Van de buurvrouw kreeg ze toen als dank zelfgemaakte spekkoek. Nu het fotothema Gewoon Iets Moois is, vind ik dat wel een goede insteek. Mooi als buren zoiets voor elkaar doen en eigenlijk heel gewoon. Dat sluit ook aan bij de dag van vandaag waarin twee vrienden in totaal zes uur in de trein zaten om hier drie uur te kunnen zijn. Gewoon iets moois, die vriendschap die via het bloggen is ontstaan.

Juliët maakte een foto van de sinterklaassurprise die ze erg mooi vindt en waar ze nog steeds mee speelt; een pizza-oven. Dat ze beter niet tegen het licht in kan fotograferen gaat ze vast ook nog leren. Lucas vindt het uitzicht vanuit zijn kamer Gewoon mooi. En daar heeft ie gelijk in.

Isabel tenslotte vind haar Playmobiel nog steeds gewoon mooi en is met haar mobieltje helemaal de scène ingekropen.

Nieuw

We hadden een aanloopdag want eergisteren was de wijnboer jarig. Vandaag kwamen kat achter kat de kinderen en kleinkinderen hem feliciteren en een oliebol eten op zijn gezondheid. Maar voor het zover was, maakten wij samen nog snel een bruggenloopje voor de frisse neus en de beweging. Het fotothema van de zevendaagse is NIEUW. Het middelste roosje vertegenwoordigt dat begrip, meer kon ik er niet van maken.

Juliët stuurde nog vóór ze bij ons was, een foto van haar nieuwe slofjes. Ik kan me voorstellen dat een negenjarige hier heel blij van wordt. Isabel had nog geen inspiratie gehad maar tijdens het korte treffen van haar nichtje hier, zag ze kans om de nieuwe oorbellen van Eva te fotograferen. Daarmee was zowel haar als Eva’s bijdrage aan de foto zevendaagse een feit, vonden ze. Ach, we doen maar wat. Drie foto’s die toch een klein, zij het onsamenhangend verhaaltje vertellen. Moet kunnen op de eerste dag van het nieuwe jaar.

Zeven dagen

Sesamolie, truffelolie en olijfolie, dat zijn zomaar een paar voorbeelden van wat ik in de keuken heb staan aan olie. OLIE is ook het onderwerp van de foto 7 daagse waaraan ik maar weer eens mee doe de komende week. Ook de kleinkinderen doen weer mee.

De eerste foto ontving ik van Isabel, die de olie 2020 uit Caldese uit hun keukenkastje trok voor een foto. Met een inmiddels lekker vettig geworden etiket. Olie uit 2021 hebben we nog niet, deze is door onze tuinhulp in november geoogst.

Juliët koos voor de zeer toepasselijke oliebollen vandaag, door onze dochter onder het afdak in de tuin gebakken. Daarop kwam Eva met onderstaande foto. Appelflappen van bladerdeeg. Weinig olie dus, stuk minder vet en ook heel lekker. En zo gaan we in deze lockdownweek maar gewoon gezellig door met themafoto’s van oma en kleinkinderen. De kleinzoon wil ook meedoen maar kwam nog niet door met een foto. Als ie nog binnenkomt, plaats ik deze erbij. Komt ie niet, ook geen punt.

Ruilen in de minibieb en meer gezelligheid

Zes boeken brengen en één boek meenemen, dat is een voordelige ruil voor de minibieb die hier om de hoek staat. Ik had dit biebje kort geleden ontdekt en er stonden tamelijk veel kinderboeken in. Dat bracht me op het idee hier met de leesgrage kleindochters eens langs te gaan. Eerst selecteerden we samen wat kinderachtige boeken die bij ons in het kleinkinderkastje staan. Het Sinterklaas uitklapboek mocht weg maar niet eerder dan we nog even vluchtig de leuke illustraties bekeken hadden.

We hadden net een pranzo achter de kiezen en maakten quatro passi na de maaltijd. Voor één middag waren we weer even de Italiaanse familie, waar drie generaties op zondagmiddag met elkaar gaan eten.