Uit de lappenmand

In mijn eeuwig optimisme bewaar ik nogal eens spullen waarvan ik denk dat ík-er-ooit-nog- wat-mee-ga-doen. Zo heb ik een lappenkist die ik gisteren en vandaag maar eens flink overhoop haalde. De kussens die we zomers mee naar buiten slepen om op de stenen bank te leggen, konden wel een nieuw tijkje gebruiken. Ooit was dit stofje een dekbedhoes van onze dochter. Later vermaakte ik het tot een dekbedhoesje voor een kinderledikantje vanwege logerende kleinkinderen. De mand waarin ik ze heel ‘stylish’ bewaar is van origine de beschermmand van een grote wijnfles. De hoes erin is een oud gordijn. De mand zelf deed jarenlang dienst als speelgoedmand, ook al voor logerende kleinkinderen.

Mand en lappen hebben dus hun derde bestemming. Vroeger zou ik zeggen dat ik een zuinig type ben. Nu heet dat duurzaam, veel leuker toch? Op de bank kwamen ook nog twee nieuwe kussenhoesjes van stofjes die ik al had. Verder is het een en al sentiment met wat ik allemaal tegenkom in die enorme kist. Er staat al een mega grote gevulde zak klaar voor de textielcontainer. Want zuinig en duurzaam is prima, maar opruimen en wegdoen ook!

Op weg

We hadden een ontzettend gezellige paasdag gisteren, vrijwel voltallig met kinderen en kleinkinderen. Eén kleindochter ontbrak vanwege een internationaal softbaltoernooi waaraan zij deelnam. De rest was present in Zwijndrecht waar we koffie dronken in de tuin, binnen aan een feestelijk en smakelijke brunch zaten en toen we huiswaarts reden, deden we dat in de stromende regen. Vandaag rijden we richting Italië en verlaten onze waterrijke omgeving weer. Even geen grote gezelschappen maar wel een omgeving waar we weer volop buiten bezig kunnen zijn en daar enorm veel zin in hebben. Mijn volgende blog hoop ik te schrijven vanonder de pergola.

Het Muizenhuis

Vrij kort na het verschijnen van dit boek in 2011, kocht ik het om de kleinkinderen uit voor te kunnen lezen. En dat is, met wederzijds genoegen, vaak gebeurd. Het boek was inmiddels een beetje naar de achtergrond verdwenen totdat ik vorige week heel toevallig de maakster van het Muizenhuis, Karina Schaapman, op tv zag en ik het boek weer tevoorschijn haalde.

De twee hoofdpersonen uit dit boek, de muisjes Sam en Julia, wonen in een wonderlijke wereld die Karina Schaapman zelf maakte en waar je, ook als volwassene, met plezier naar kunt kijken. Julia woont samen met haar moeder in een heel klein kamertje en ze heeft geen vader, broertjes en zusjes, geen opa en oma. Duidelijk heel autobiografisch want het leven van Karina Schaapman was op zijn zachtst gezegd heel uitzonderlijk.

Nog vóór Karina bekend werd om haar Muizenhuizen, kocht ik dit boek waarin ze haar hartverscheurende verhaal van liefde en verwaarlozing en van leven met geheimen, op een ontroerende manier vertelt. In het tv programma vertelde Karina dat ze inmiddels met haar kinderen en schoonkinderen een heel bedrijf heeft dat nog steeds nieuwe muizenhuizen bouwt en verhalen verzint. Er schijnen ook families te zijn die op dezelfde manier dit soort huizen gezamenlijk nabouwen. Allemaal van hergebruikte materialen en met een hoop creativiteit. Ik ben niet een echte knutselaar, maar heb wel kleindochters die dat graag doen. Ik denk dat ik het Muizenhuis maar eens naar hen toebreng, wie weet hoe inspirerend het voor ze is. En het leesboek gaat ter herlezing mee naar Italië binnenkort. Dan schuiven de twee beelden van het ontheemde kind en de succesvolle kunstenaar die Karina nu is, mooi over elkaar heen.

Trots

Dit is kleindochter Juliët die op tv in het Jeugdjournaal haar mening gaf. Het onderwerp was de komst van asielzoekers in Zwijndrecht. In een hotel zullen tot maximaal driehonderd asielzoekers voor maximaal drie jaar worden gehuisvest. Juliët vindt dat een goede zaak ‘want je zal maar geen dak boven je hoofd hebben’. Deze uitzending was al een paar weken geleden maar door ziekte en overlijden van mijn moeder heb ik er toen op mijn blog geen aandacht aan besteed.

Oudste kleinkind Lucas appte in die zelfde periode deze foto naar ons. Dat hij het theoretisch deel van het rij-examen al had gehaald, wisten we wel maar dat hij af mocht rijden wisten we dan weer niet. En in één keer geslaagd hè. Dat kleine kinderen groot worden, weet iedereen. Maar soms realiseer ik me dat er in hun levens grote stappen gezet worden en dat ik daar deelgenoot van mag zijn, ervaar ik toch als heel bijzonder.

Gestolde tijd

De kerk van de H. Antonius Abt was vanuit mijn moeders appartementje goed te zien. Met de familie, bestaande uit haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn we vanuit haar huis achter de rouwauto gelopen naar de kerk. Daar was een eucharistieviering om afscheid te nemen van haar stoffelijke leven.

Het is natuurlijk uiterst verdrietig om afscheid te nemen van een zo geliefd persoon maar we bewaren allemaal zulke warme herinneringen aan haar, dat we welgemoed verder kunnen. De realiteit van het leeghalen van haar woning, haalde ons vandaag na een week van gestolde tijd weer in het heden. De potten die altijd gevuld waren met spekkies en dropjes, zijn leeg. We brachten de dag door met het verdelen van haar spulletjes. Een zware opgave waar we desondanks ook met een goed gevoel op terug kunnen kijken. Het echte gemis moet denk ik nog komen maar de warmte die we met elkaar ervaren hebben in de gesprekken die we met velen voerden gisteren na afloop van de H. Mis, sterken ons in de overtuiging dat we bevoorrecht zijn geweest zó lang een fantastische moeder te hebben gehad.

Stoofpeertjes van oma

Onze zoon kan heerlijk koken en had dat op kerstavond voor ons zessen gedaan. Kleinzoon Lucas nam de foto dus er zijn maar vijf personen van dit gezellige groepje te zien. Mijn bijdrage bestond uit het dessert. Een soort tiramisu met stroopwafeltjes en stoofpeertjes. ‘ Oh, lekker, stoofpeertjes van oma’, werd er van alle kanten geroepen. Waarmee stoofpeertjes meteen wel een ouderwets imago krijgen. Maar goed, het was zeer smakelijk en inmiddels zit deze oma bij haar eigen moeder. Vanavond een eenvoudig maal waarbij stoofpeertjes zeker niet zullen ontbreken.

Nagezonden foto. Nu zit de fotograaf er ook bij.

Surprise

Geen gezamenlijke Sinterklaasviering dit jaar in onze familie. De kleinkinderen wilden wel eens de cadeautjes onder de kerstboom vinden. Maar het is het één (Kerst) of het ander (Sint) en niet én én, besloten hun verstandige ouders. Dus slaan we het een keertje over en dat moet ook kunnen. Tradities zijn heerlijk maar mogen wat ons betreft nooit knellend zijn en dus vieren we vanavond met z’n tweetjes een heerlijk avondje met kaasfondue en wat lekkers. Om toch wat van de sfeer op te snuiven, waren de kinderen hier bij de intocht van de sint in Delft en kregen wij toen deze surprise met een cadeautje. In het bijbehorende gedicht werd gerept over onze buigzaamheid en flexibiliteit, ondanks pijntjes en kapotte onderdelen. Dat soort verrassingen, die over en weer gedeeld worden, maken voor ons 5 december tot een leuk feestje. Onze zoon heeft nu al gezegd dat we wat hem betreft volgend jaar het sinterklaasfeest weer uitgebreid vieren met surprises en al. Dus dat komt dik in orde.

Wijntje?

Ineens gaan onze gesprekken hier weer over wijn. Dat zit zo. Vrijdagavond kwam een vriendin met haar man bij ons eten, ze namen een prachtig boeket en Italiaanse wijn mee. Onze mislukte wijnoogst kwam ter sprake en nog heel veel meer natuurlijk. We kennen elkaar vanaf ons 18e jaar en waren collega’s in het Zeehospitium in Kijkduin. We kregen in de zelfde periode verkering, de vriendjes moesten vrijwel gelijktijdig in militaire dienst, we trouwden en kregen kinderen en kleinkinderen. Nu proberen elk jaar een keer met elkaar af te spreken. De herinneringen aan ons werk passeerden de revue en de wijnboer en ik vertelden dat we ooit de radioloog uit het Zeehos in een sjiek restaurant hadden gezien, waar hij een Chateau Petrus uit eigen kelder liet ontkurken. Wijnliefhebbers weten dan dat het om heel dure en mooie wijn gaat. De hele staf van het restaurant stond die avond ook in grote eerbied bij die tafel mee te kijken en te kwijlen. Vanmorgen kwam er een appje binnen van mijn vriendin dat een wijnverzamelaar zijn hele collectie heeft laten veilen en dat dit op Radio 1 voorbij zou komen. Je begrijpt het al, het was de radioloog waarover wij toevallig vrijdagavond spraken. Zijn 55 duizend flessen die in meer dan 60 jaar verzameld werden, brachten meer dan 7 miljoen euro op.

Het boekje dat momenteel op mijn nachtkastje ligt, gaat over wijndrinken en hoewel ik zelf geen alcohol meer drink, lees ik het boekje met veel genoegen omdat het vlot geschreven is en niet heel gewichtig doet over mooie wijnen. Maar het leert wel de basale regels over kijken, ruiken, proeven en drinken. En proeven kan ik nog steeds heel goed. Ga ik ook doen van de wijn uit Puglia en dan proost ik op onze vriendschap die al 55 jaar bestaat. Ook heel kostbaar.

Beelden uit mijn kinderjaren (vervolg)

De familiefoto die ik hier vier dagen geleden plaatste, riep leuke reacties op. Een neef stuurde deze foto naar me. We bedachten samen dat deze foto wel eens vijf jaar later gemaakt zou kunnen zijn, toen onze opa en oma 45 jaar getrouwd waren en de kleinkinderen ook op het feest waren. Er waren in totaal maar liefst 31 kleinkinderen, in 1955 waren we nog lang niet voltallig. Ik schreef van de week dat de groepsfoto er stijfjes en ouwelijk uitzag, gelukkig was de dagelijkse werkelijkheid heel anders. Er zaten goede zangers in de familie, opa zong liederen van Schubert. Eén oom (klik) was een uitstekend pianist, opa zelf was graficus en veel van mijn ooms en tantes waren goede tekenaars en ook heel muzikaal. In zo’n grote Roomse familie werd elke bruiloft aangegrepen voor een feestje. Waar dan weer optredens werden georganiseerd met zang en dans. Met veel van mijn neven en nichten onderhoud ik nog contact. Tien van de mensen die op de foto staan zijn zelfs voor kortere of langere tijd bij ons in Italië te gast geweest. Zelf sta ik uiterst links vooraan, mijn nicht die ook in Italië woont, staat met gekruiste armen op de eerste rij. We waren destijds al een vrolijk gezelschap en zijn dat nu nog. Helaas zijn er inmiddels al wel vier van ons te vroeg overleden. Dat maakt de foto des te dierbaarder.

Hij bestaat

Die vier kleine figuurtjes rechtsonder zijn onze kinderen en kleinkinderen. Hoewel er geen gelovigen meer in onze familie zijn, is het Sinterklaasfeest toch behoorlijk verankerd in ons bestaan. Vandaag was de jaarlijkse intocht in Delft en dat moet gevierd. Met warme chocolademelk, soep, een broodje en een mandarijntje toe. En zodra dan de jetski-Pieten langs sjezen, weten we dat de Sint in aantocht is en gaan we naar buiten.

Ik heb hem weer in het echt gezien, vandaag. Dus hij bestaat.