Op weg

Het ziet er een beetje uit als een snapshot van een paparazzo. Dat komt denk ik, omdat ik inzoomde en zij er zelf geen erg in hadden gefotografeerd te worden. Hoe dan ook, de vakantievierders zijn vertrokken.  In drie etappes rijden ze op huis aan, onderweg zijn nog twee hotelovernachtingen geboekt. Dat maakt zo’n grote autorit overzichtelijk en ontspannen.

Gisteravond zagen we nog een mooie maansverduistering, we beleefden met elkaar de hittegolf Lucifer en het zwembad is nog nooit zó intensief gebruikt als de laatste weken. Er werd in gewóónd. Het was opnieuw heel gezellig in de herberg van Caldese. Nu gaan we weer eens ervaren hoe de stilte klinkt.

Advertenties

Hittebestendig

Vandaag is het 38 graden. Ja, goed gelezen. Dan is het prettig om tussen twaalf en vijf binnen te blijven. Dat is wat ons betreft prima, we willen wel een dutje doen tijdens de heetste uren. Maar voor twee beweeglijke meisjes is het lastiger. Gisteren lukte het hen ook een uurtje te slapen, vandaag keken ze na de lunch naar een kinderfilm op hun tablet. Toen deze afgelopen was, gingen we maar even sportschooltje spelen in de koele badkamer. Op muziek van K3 danst Isabel en fietst Juliët. Dan opnieuw insmeren, nog even een boek lezen en uiteindelijk gaan we weer naar buiten. Lekker een plonsje maken.

Zomer idylle

Aan een eigen tafeltje mogen lunchen hoort voor de hier logerende meisjes elk jaar tot de topattracties. Ze spelen restaurantje en voeren een gesprek in hun eigen taal, die voor Engels door moet gaan.  Ze kunnen helemaal opgaan in hun fantasiewereld en hebben daar maar weinig bij nodig. Ik kan er uren naar kijken, echt waar. Van een oma die rond sluipt met een camera kijken zij in elk geval niet op.

En als Juliet dan toch in de gaten heeft dat ik haar fotografeer, maakt ze even een lief gebaar naar me. Zo gek is het dus niet dat mijn blogs deze dagen vooral over de kleinkinderen gaan.

Volop vakantie

Ze zijn inmiddels weer thuis na anderhalve week vakantie in Italië. En natuurlijk brachten ze wat dagen bij ons door.  Kleinzoon Lucas had samen met zijn vader Vincent gekookt en komt als een volleerde ober ons bedienen.  Eva heeft nog wel eens moeite met lang stil zitten en doet tussendoor een radslag op het gras of knijpt zichzelf even in de oren ‘daar word ik rustig van’.

Schoondochter Liesbeth en wij hoefden alleen maar aan te schuiven en te genieten van een goede maaltijd. Zie hier een korte terugblik op een week vakantieplezier met het gezin van onze zoon.

Plakhart

Met de komst van de kleinkinderen in Caldese verschijnen er ook altijd andere attributen. De pop woont hier en wordt door ons jaarlijks opgediept en daarna door Juliët liefdevol verzorgd. Of nonchalant geparkeerd in de keuken. Op de tuintafel staat een kleine boodschappenmand gevuld met zojuist geraapte denappels. Daar lag vorige week een kinderzonnebril en een nóg kleine poppenversie toen de andere kleindochter hier logeerde. En dit onderste briefje kreeg ik van Isabel. ‘O kind, wat mooi met echte edelstenen’ riep ik verrukt.

‘Het zijn gewoon plakharten hoor’ was haar nuchtere antwoord. Maar voor mij is dit alles van onschatbare waarde.

Pizza in het zwembad

Een toepasselijker cadeautje hadden ze niet kunnen bedenken. Uit Nederland kwam een zwemmatras in de vorm van een pizzapunt mee. De twee kleindochters passen er samen op. Maar het kan natuurlijk ook dat de jongste breeduit gaat liggen en dat haar zusje de motor van de pizzaboot is.

Terwijl er gisteren en vandaag nogal wat onweersbuien vielen, is het tussen de buien tóch nog zwemweer. Goed geregeld hoor. Wijngaard en tuin snakten naar een flinke plens, het huis koelde prettig af na vier weken hitte en vanaf morgen gaan de temperaturen weer met een vaart omhoog. Dan gaan we gewoon weer door met ons buitenleven en rollen er voortdurend vrolijke vakantiekiekjes over het scherm.

Pinksterpicknick

Editie 34. Mijn ouders waren beiden 60 jaar toen we voor de eerste keer met ons gezin inclusief zes kleinkinderen een picknick organiseerden op Eerste Pinksterdag. Het werd een traditie die zich nog steeds elk jaar herhaalt. Er huppelen inmiddels tien achterkleinkinderen rond en het heerlijke is dat door alle generaties heen, iedereen het fijn vindt om er bij te zijn. We klonteren en klitten bij elkaar, we eten en drinken en draaien mee met de zon. We eindigen altijd met de vaststelling dat het weer geweldig was. Die lieve ouders zitten urenlang op de meegebrachte tuinstoelen het hardst te genieten van ons allemaal.