Waarom schrijft een mens?

Beter nog: waarom schrijft dit mens? Ik begon het me af te vragen na de laatste reactie op mijn blog van gisteren. Bijzonder is ook dat de één het inspirerend noemt als ik begin op te ruimen en een ander me van barbarij beticht en me naar het Meertensinstituut verwijst. Ik begon gisteren met voorlezen van een reis door Zuid Afrika in 1997. Als we aan die reis terugdenken komen bepaalde beelden bovendrijven. Het was leuk deze terug te lezen. Er waren ook beschrijvingen die ons niet veel meer zeiden en geen duidelijke herinnering meer opriepen. Conclusie: wat we in ons hart en geheugen meedragen van die reis hoeven we niet van papier te lezen. Ik schreef tijdens zo’n reis toch ook vooral om de vele indrukken te ordenen en later bij de foto’s de juiste volgorde te kunnen nalezen.

Onze familiereizen naar Australië zijn ingebonden en de weerslag ervan ligt hier rechts onder. Sinds ik digitale foto’s in albums verwerk, vaak van onze familiereünie ergens ter wereld, verwerk ik het reisverslag ervan en dat plak ik achterin het album. Misschien vinden kinderen en kleinkinderen dat ooit nog eens aardig om te lezen. Het dagboekschriftje van de familiereünie in Thailand 2014 links op de foto ligt samen met de reisbescheiden klaar om nog verwerkt te worden! Dat ga ik alsnog doen, net zoals een album maken van onze familiebijeenkomst in Nederland, drie jaar geleden! Maar aantekeningen van losse vakanties die alleen voor ons zelf aardige herinneringen oproepen, gaan na lezing echt weg. Waarom zou ik alles bewaren? In kratten laten verstoffen en het onze kinderen later weg laten gooien? Die kennen onze verhalen wel en hebben aan onze inboedel al werk genoeg. Over dertig jaar.

Achteruitkijkspiegel

Als we een beetje achteruitkijken moeten we vast stellen dat dit een jaar was van ‘we hadden eigenlijk’. De reis naar Cuba, ging in maart niet door en ook de alternatieve datum in december is definitief van de baan. We zullen dit jaar onze familie uit Australië en Colombia helaas niet weerzien. De grote familie Pinksterpicknick ging in voor- en najaar niet door. En voor vandaag stond onze jaarlijkse kleinkinderdag op de agenda. Het uitdenken van een uitje, de cadeautjes; het was allemaal geregeld. Maar ja. Twee kleinkinderen zitten op de middelbare school en dat zijn nogal Corona-haarden momenteel. De jongste twee zouden weinig risico voor ons opleveren maar we zoeken de randjes van wat mag en kan, toch liever niet op. Gelukkig hadden al die verstandige kleinkinderen er begrip voor en vandaag brachten we wel de cadeautjes langs. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wanneer zien we elkaar weer in groter familieverband?

Stenen vondsten

Op de grens van terras en het Jop-en Britteplantsoen schiet het onkruid al weer omhoog. We noemen dit hoekje nog steeds naar de kinderen van een vriendin van onze dochter, die hier jaren geleden met haar tweeling de stenen in cement legde. Voor nu geloof ik het wel wat het onkruid betreft. Wie weet vriest het de komende winter wel kapot en anders zie ik het ’t volgend jaar wel weer. Nee, ik trof er een veel aardiger vondst vlakbij aan. Op een rotsrichel lagen deze handbeschilderde stenen. Dat moet werk zijn geweest van twee knutselende kleindochters. Of hadden ook de andere kleinkinderen en hun ouders hier hun aandeel in? Vanwege de regenbuien heb ik ze maar binnengehaald. Als ik volgend jaar op onkruidjacht ga, leg ik ze weer terug. Of we vernissen ze en metselen ze in.

Op zoek naar David

Op de een of andere manier is hier ooit een kabouter terecht gekomen. Vóór onze kleinkinderen dit jaar hier kwamen, had ik hem ergens verstopt, er een foto van gemaakt en naar de twee meisjes toe gemaild om ze alvast in de stemming te brengen. Dat verstoppen is doorgegaan. Zij verstopten de kabouter, die de naam David schijnt te dragen, op hun beurt weer voor de andere kleinkinderen die hier vakantie kwamen vieren. Ook hun ouders begonnen zich ermee te bemoeien en nu waren wij aan de beurt want deze boodschap ontvingen wij bij aankomst maandag.

Al diezelfde avond liepen we te zoeken. Op de eerste etage vanwege die 15 stapjes. Het voert te ver om alle berichten die over de familie-app gingen hier weer te geven. Dat we vanuit de logeerkamer ‘zouden kunnen horen als ie een scheetje liet maar niet zouden ruiken’ en andere aanwijzingen volgden. Nergens was David te bekennen. We hebben best wel wat te doen hier, dus lieten we het weer even los, maar het zat ons niet lekker. ‘Daaaavid, waar bèèèèn je?’ was mijn noodkreet vanmorgen op de app. Daar volgde de laatste beslissende aanwijzing, de bovenste foto met een stenige achtergrond. ‘Trovato!’ appten wij geheel opgelucht terug. Waarna we de onderste foto toegestuurd kregen. Wij gaan voorlopig de ladder niet op om hem te halen. David overwintert in de duivennis.

Een broccoli in bikini

Van mijn hoogbejaarde moeder kreeg ik voor mijn verjaardag dit kinderboek. Ik had er zelf om gevraagd, hoor. Ik hoop er met onze kleinkinderen uren in te kunnen verdwalen maar voorlopig boeit het me zelf al in hoge mate.

Op elke pagina staan afbeeldingen die met dezelfde letter uit het alfabet beginnen. Zeer gedetailleerd en met de nodige humor heeft Charlotte Dematons dat getekend. Door het hele prentenboek heen loopt een letterdief attributen weg te kapen. Alleen al hém volgen is leuk om te doen. Een boek om langdurig in te kijken en waar volgens mij iedereen van jong tot oud plezier aan zal beleven. Als je op www.alfabetboek.nl gaat kijken, kun je bovendien de woorden vinden en downloaden die die bij alle 26 letters zijn getekend. Mogen jullie raden welke twee letters er op bijgevoegde foto’s zijn afgebeeld.

Tulpenvaas

Kijk, zo gezellig en ontspannen zaten we daar gistermiddag. Zó met de zelfontspanner in de weer dat er een paar kinderen achter wijnglazen wegvallen. Maar dat maken we met de laatste foto weer goed. Na afloop gingen we met z’n allen aan de wandel, richting de enorme Delfts blauwe tulpenvaas die gezien vanaf de A13 Delft staat te promoten. Eerst die vaas vanuit verschillende hoeken gefotografeerd. Tja, en toen moest de complete familie natuurlijk op de foto. Er waren meerdere bezoekers want het is een echte attractie geworden om met die mega grote vaas op de foto te gaan. Dus werd er snel een bereidwillige passant gevonden en kon de onderste foto gerealiseerd worden.

Corona/kroon

Onze kroonjaren vieren we meestal tamelijk uitgebreid maar dit keer werd het dus een Coronafeestje en dat wil zeggen dat we met ons eigen gezin een pranzo hadden. Het viel sowieso niet mee om met tien personen uit drie huishoudens op een zondagmiddag ergens aan tafel te schuiven maar bij het Art Centre Delft was men bereid met ons mee te denken en te organiseren. Alle hulde voor hen. Ik kreeg van kinderen en kleinkinderen lieve cadeautjes die zorgvuldig waren uitgezocht. Toch is mijn grootste cadeau het samenzijn als gezin, daar kan wat mij betreft niets tegenop. En dat we heerlijk buiten konden zitten was ook al een bonus. Na afloop wandelden we door het park, de beeldentuin en de moestuin. Er werden nog heel veel foto’s gemaakt maar die laat ik morgen wel zien.

Dat doe ik anders nooit

Met een beetje verregend haar en een Bossche Bol voor me heb ik me op de foto laten zetten door de wijnboer. Ik ben er niet zo van hoor, foto’s van mezelf. En aan gebak ga ik me echt zelden te buiten. Maar ja, jarig vandaag. Zeventig geworden. Ik zet het maar gewoon zo neer, misschien wen ik dan wel aan dat idee. Nadat ik toegezongen was en twee cadeautjes van mijn lieverd had gekregen, gingen we op weg. Geen idee waar naar toe maar uiteindelijk zit ik hier in het Noordbrabants Museum waar we heerlijk een paar uur rondscharrelden voor oogcadeautjes. Aan het eind van de middag zaten we bij mijn moeder aan de thee. Ja, alweer met gebak. Straks gaan de wijnboer en ik samen eten, zondag vieren we het nogmaals met kinderen en kleinkinderen. Ik werd bedolven onder de felicitatie-apps, kaarten, bloemen, telefoontjes en lieve wensen. Ik ben jarig en zo voelt het ook.

We hadden eigenlijk

Dit is een tijd van uitgestelde en afgestelde afspraken. Vandaag stond de inhaal Pinksterpicknick op de agenda. Die, waar mijn ouders, hun kinderen, kleinkinderen en hun achterkleinkinderen al 36 jaar op rij bij elkaar kwamen. Toen we rond Pinksteren dit jaar de afspraak doorschoven naar vandaag hadden we de hoop dat het Corona-gedoe voorbij zou zijn. We hadden eigenlijk ook vanmorgen onze vaste zondagochtend wandeling met ontbijt zullen doen. Niet alleen de enorme regenbuien weerhouden ons van beide activiteiten, ook het ingewikkeld samenzijn in kleine of grotere groepen, zorgen voor een afgelasting. Ach. Het is wat het is, zeggen we dan tegen elkaar. Als een rietstengel in de wind buigen we mee op het ritme van wat wél kan. We leggen twee bezoeken af vandaag en zijn dan telkens met drie personen bij elkaar. In de hoop op betere tijden hebben we het eigenlijk prima voor elkaar.

Je ziet ze groeien

Mijn foto-archief is erg rommelig. Ander fotoprogramma en een nieuwe laptop zijn zo de smoesjes die ik hanteer omdat ik geen tijd vrijmaak om het eens grondig te ordenen. Dus kom ik op mijn eigen belofte terug om niet telkens de kleinkinderen in verschillende leeftijdsfases op de zelfde locatie te laten zien. Dit blog is eigenlijk mijn houvast als het om archiveren gaat. Op de bovenste foto is het 2014, de derde is uit 2016. En in die twee jaar zijn de verschillen heel groot. Kijk vooral naar de lengte van de benen! De meest recente foto’s kregen we vorige week toegestuurd. Ze hebben de opstelling precies nagedaan. Ik werd er reuze blij van en hoop dat we ze zo in de komende jaren nog vaker op de foto mogen zetten.