Nog eenmaal terug in de tijd

Toen onze kinderen en kleinkinderen elkaar gisteren troffen, zaten wij al diep in Duitsland. Dankzij de moderne media hielden we elkaar over en weer op de hoogte van alle reisvorderingen. We kregen deze foto toegestuurd die zeven jaar daarvoor in de zelfde opstelling ook al eens gemaakt werd. Volgend jaar hopen we het nog eens zó te kunnen organiseren dat we met z’n tienen tegelijk in Caldese zijn, al zal er wat slaapplaatsen betreft dan danig geïmproviseerd moeten worden. Onze dochter en haar gezin maakten deze avondmaaltijd, die zoon op de foto zette en in gezellige gezamenlijkheid werd verorberd. Daar wil je als ouders toch bijzijn?

Een vogeltje op je hoofd

Of er nog klusjes waren waar bij geholpen kon worden, werd er gevraagd. De berichten dat wij al weken over het erf kruipen om de boel weer strak te krijgen, waren niet onopgemerkt gebleven. En natuurlijk stribbelen we voor de vorm een beetje tegen onder het motto jullie hebben vakantie maar al snel had dochter Fleur een projectje gevonden en kreeg ze hulp van Tommy bij het temmen van het aardbeienveld. Die laatste monteerde ook al een nieuwe keukenkraan, sjouwde met stenen en verricht allerhande technische klusjes.

Maar het gaat natuurlijk vooral om ontspanning en daar hoort een pizza-avond bij. De meisjes hadden van tevoren inspiratie opgedaan in een boek. Ik ga voor de pizza Margarita maar wel met zwarte olijven, riep de jongste. En zo maakte elk zijn favoriete pizza, onder leiding van de wijnboer, en dat gaat al jaren zo. Kijk maar.

2015

Meisjes in 2020 groeien op onder het oog van de camera en gaan daar al snel heel geraffineerd mee om. Maar het blijven gewoon twee leuke grietjes met wie we veel lol maken.

Vakantievierders

Nog nooit eerder is er zoveel twijfel geweest of onze dochter met haar gezin wel of niet naar Italië zouden komen. De vliegtickets waren al in januari geboekt en de vlucht ging uiteindelijk ook gewoon door. Voor het eerst maakten ze gebruik van de lijn Rotterdam Airport naar Perugia en ze waren in vijf uur van deur tot deur. Het vliegtuig zat maar voor de helft vol en het was dus een ontspannen reis. ‘Ik heb voor jullie een chill hoekje gemaakt meiden’, zei ik vanmorgen met het idee in hun eigen jargon te praten. ‘We noemen het gewoon een speelhoek, oma’, was het antwoord, daarmee het Engels vermijdend waaraan ikzelf altijd zo’n hekel heb. En het hier opgeslagen speelgoed werd met veel plezier herontdekt. Dat gaan weer gezellige tijden worden.

Poseren of spelen?

Vanwege hun jarige vader zagen we gisteren de twee jongste kleinkinderen en vanwege vaderdag de twee oudsten vandaag. De verjaardag werd uitgesmeerd over de hele dag en wij kozen voor het tijdslot rond lunchtijd. Onze zoon kwam mede namens zijn zus vandaag een presentje voor de wijnboer brengen en stomtoevallig werd dat ook rond lunchtijd.

De kleinkinderen zijn zo lief even voor mij te poseren want binnen een week reizen we af naar Italië en heeft deze oma graag een actuele foto. In actie zijn ze veel natuurlijker dus kiekte ik nog wat sportieve momenten.

Op skeelers en rolschaatsen en met een badmintonset waarmee je ook andere vaardigheden mee kunt testen, vertoonden de kinderen hun kunsten. Heerlijk in beweging, zó zie ik ze het liefst.

Brief voor de koning

De opa hier ter plaatse wilde zijn kleinkinderen in de Coronaperiode gaan voorlezen. De keuze voor het boek was tamelijk snel gemaakt want uit verschillende hoeken hadden we gehoord dat het boek van Tonke Dragt zo mooi is. Er werd een you-tube kanaal ingesteld en dagelijks leest de voorleesnonno, zoals we hem noemen, een hoofdstuk of een deel ervan voor en stuurt het filmpje door aan familieleden en andere belangstellenden. Afgelopen vrijdag kregen we van de kleindochters deze zelfgemaakte koekjes met lieve tekst. Grootouders, kinderen en kleinkinderen zijn er voor gemaakt elkaar te knuffelen en komen op dat gebied nu veel te kort. Maar we weten met elkaar toch leuke alternatieven te vinden.

Bijpraten in de tuin

Als je maar afstand houdt, kán het wel. Zeker in de buitenlucht want in huis komt er niemand binnen bij ons. Gistermiddag was het gelukkig heel zonnig en dronken we koffie met Delfts gebak samen met kinderen en kleinkinderen. Het werd zelfs zó gezellig dat er soep, broodjes en een glaasje wijn naar beneden gehaald werden. Het werd een soort zelfbedieningssyteem waarbij we beurtelings naar de tafel konden lopen en dus gepaste afstand hielden.

Wat het weer betreft beleven we een goede periode en ik denk dat daardoor het gevoel van opgesloten zijn aanzienlijk vermindert. Het zou overigens vanaf drie uur hier vandaag gaan regenen. Dus als ik nog even ontspannen wil wandelen, moet ik er als een haas vandoor.

Leuke dingen doen

De wandelgroep komt niet meer bij elkaar, ons ontbijtrestaurant is gesloten. Maar we hadden als alternatief vanmorgen via een videoverbinding tóch even een genoeglijk samenzijn. Vrijdag is één van de club jarig en gaan we een virtuele borrel met elkaar drinken. Dat soort ‘bijeenkomsten’ is bemoedigend en waardevol. Natuurlijk hebben we ook met kinderen en kleinkinderen op dezelfde manier contact maar dat voelt voor ons wat gewoner omdat we vanuit Italië ook vaak beeldbellen.

Het is uiterst fris en stormachtig buiten. Ik lijk een beetje op die rode kater. Zacht spinnend zit ik achter glas in de zon. Maar ík lees mijn dikke boek uit. Die kater weet alles al.

Bieb-miep

Daar stond ik van de week weer even. Op het schoolplein om de kleindochters op te halen en aansluitend met ze naar de bibliotheek te gaan. Geen straf voor deze oma en al helemaal niet voor de kleindochters. De jongste kiest in een paar tellen heel doelgericht haar boeken uit. De oudste snuffelt en neust en raadpleegt via de pc wat op voorraad is. Kijk haar zitten met hangende knieën en vorsende blik.

Uiteindelijk ging dit boek mee van een van haar favoriete schrijvers, de muis Thea Stilton. Dat blijkt een pseudoniem te zijn van de Italiaanse Elisabette Dami. Dat heb ik moeten opzoeken op internet.

Ik wil het graag eens lezen, al spreekt de omslag mij niet direct aan met de Disney-achtige figuren. Maar voor een meisje van negen ligt dat anders, natuurlijk. Elk jaar krijgen de kleinkinderen van ons een boek dat behoort tot de klassiekers van de Nederlandse jeugdliteratuur. Voor twee euro is het vanaf gisteren te koop bij de boekhandel via de Stichting Geef een Boek Cadeau!

Vóór dat ik het weggeef, denk ik het nog even stiekem zelf te lezen.

Samen

We genieten vandaag nog even na van het afgelopen weekend. Zo’n weekend waarin we ongedwongen bij elkaar waren en waar iedereen kon doen waar ie zin had en dat in harmonie verliep. Naast wat sportieve zaken waren de hoogtepunten ook de gezamenlijke maaltijden maar ik ben er niet zo van om dat uitgebreid te laten zien. Ik toon liever het andere amusement zoals de concentratie bij een grote legpuzzel of een potje Rummikub waarbij diep nagedacht werd. Maar ook dierbaar is de foto waarop vijf familieleden zich in diverse poses op de bank hebben gevleid, met boeken en mobieltjes. En ook de vorige week gescoorde damstenen kwamen goed van pas. Zo’n weekend vindt elk ouderpaar een feest.

Warmte

Precies zo als kleinzoon Lucas zich er al maanden geleden op verheugde, verliep kerstavond aan onze vergrote tafel waar we met wat inschikkelijkheid met z’n tienen omheen pasten. En exact zoals mijn moeder graag haar dagen doorbrengt, aten we eerste kerstdag met z’n drietjes in alle rust aan haar kleine tafel een eenvoudig en smakelijk kerstmaal.

Op deze tweede kerstdag laten we onszelf uit. We komen buren tegen en maken een praatje. We zien op een brug vlakbij het Doelenplein fraaie geschilderde sterren hangen. Even later zien we iemand een kerststal openklappen en inrichten. De man zet net het vuurtje neer bij het kind. Ook met hem maak ik en praatje en hoor dat deze stal een gezamenlijk initiatief is van de drie restaurants op het plein.

‘Nou lieve mensen, nog een fijne dag’, besluit hij ons gesprek. Ík heb geen vuurtje nodig om met een warm gevoel op deze kerstdagen terug te kijken.