Non verbale communicatie

Met z’n vieren in een soort kast zitten en dan via een ikoontje te zien krijgen welke emotie je uit moet drukken. Welk kind wil dat nou niet? Het gelach van onze kleinkinderen was zelfs buiten die kast goed te horen. Dus keek onze zoon om het hoekje; ook in hem schuilt nog een kind. Gelukkig maar. Ik piepte met mijn camera tussen het gordijn om te kijken wat er zo grappig was aan poging nummer twee. Inmiddels moeten we niet meer lachen na de berichten van aftreden van de directeur van het Comm.  Die nam en dik salaris en bevoordeelde zijn eigen bedrijven. Ik kwam een perfecte brievenbussticker tegen in het museum. Die verwoordt goed hoe ik erover denk.

Advertenties

Verder kijken

Op het moment dat ik in Delft de zon op zag komen, had ik er al een ritje naar Den Haag op zitten. Ik bracht om zeven uur vanmorgen de wijnboer en onze kleinzoon naar CS Den Haag. Ze zijn voor een paar dagen naar Parijs vertrokken. Over het hoe en waarom kom ik de komende dagen nog wel te bloggen.

Zijn afwezigheid hier geeft ruimte voor een logeerpartij van ons jongste kleinkind. Zo trekken we alle twee intensief op met onze nazaten. Beide kinderen ontdekken nieuwe vergezichten. De een in een wereldstad, de ander in een kanaal in een Hollandse stad.

Eenvoud

Bij overvolle kerstdagen kan kerstavond nog wel eens een uitwijk vormen om een gezelschap bijeen te brengen. Dit jaar was het onze avond samen. Kaarsjes aan, eenvoudig maal en het uitpakken van een cadeautje uit Australië. Ook vanmogen zaten we samen aan tafel. Waarna we lazen en de vaste bruggenloop deden. Aan het eind van de middag gaan we naar Zwijndrecht. Daar verzamelen onze kinderen en kleinkinderen plus de andere opa en oma. Ieder gezin verzorgt een gerecht. Voor ons is dat het dessert en dat hoeft alleen ter plaatse nog geassembleerd te worden. Traditiegetrouw zorgt de wijnboer ook voor de wijn. En heerlijke kerstdag dus. 

Ook weer klaar

Onwillekeurig moest ik gisteren aan mijn Chinese medestudenten denken met wie ik een cursus Italiaans volgde in Perugia. We kwamen destijds over zwemmen te spreken en géén van de twintig bleek het zwemmen machtig te zijn. In Nederland mag dan het schoolzwemmen vrijwel overal zijn afgeschaft, een kind hier leert zo rond zijn zesde jaar wel zwemmen. Gisteren haalde ons jongste kleinkind haar B-diploma. De ouders en de opa’s en oma’s zaten in een snikheet zwembad toe te kijken.  

Juliët was super trots en wij natuurlijk ook. Haar ouders waren bovendien blij dat de zwemlessen, altijd rond etenstijd, weer tot het verleden behoren. Vrij zwemmen op gewenste uren en vooral ook in Italië, zal de vaardigheid zeker op peil houden.

 

Dank U Sinterklaasje

Het heerlijk avondje gaan we straks vieren met twee kleinkinderen, hun ouders en de ‘andere’ opa en oma. Gisteren gingen er al wat cadeautjes richting mijn ouders, die op hun beurt weer wat in mijn tas stopten. Oh, wat is dit toch een leuke tijd. De wijnboer, die vorige jaren als hulpklaas in functie was, is daarmee gestopt. Dat maakt deze periode iets rustiger. In grote spanning wachtte ik nog twee pakjes af die via internet besteld waren. Pff…net op tijd binnen. We zijn er helemaal klaar voor en ik heb ook mijn Meisje-sokken aan. Leuk hè, onbekende Sint?

 

Hetzelfde liedje

Hoewel er nog maar één gelovig zieltje is, laten de drie andere kleinkinderen de traditie om de Sint in Delft te zien binnenvaren, zich niet onthouden. Wij zorgen voor warme chocolademelk, kruidnootjes en speculaas. Dan voltrekt zich het jaarlijks sprookje vlak voor ons huis.

Zodra we de jet-ski Pieten voorbij zien racen, weten we dat de pakjesboot snel zal arriveren en gaan we naar buiten. Zingend en zwaaiend verwelkomen we de vloot.

Terwijl de Sint aan land gaat en in de binnenstad zijn tour afrondt, gaan wij aan de soep, eten broodjes knakworst en daarna mandarijnen. Elk jaar weer. Heerlijk.

Delfts glas

---

‘Waarom staat de pot met pepermuntjes niet meer in de hal?’ vroeg kleindochter Eva onlangs. Bij het weggaan nog even snel zo’n snoepje voor onderweg hoort er voor haar helemaal bij. Ik had er eigenlijk geen goed antwoord op. Af en toe verplaats ik dingen en richt ik een hoekje anders in.

In een curiosawinkeltje zag ik deze koektrommel op een draaiend plateau staan. Leerdam 1929 Russisch slijpsel stond erbij. Verhip, zo een staat bij ons in de kast. Dus begon ik te verplaatsen en te vullen. De pepermuntjes staan weer op de oude plek en als zaterdag de kleinkinderen bij de aankomst van de Sint in Delft zijn, grijpen ze niet mis.