Daar zit onze jarige schoonzoon die eergisteren Abraham heeft gezien. Dat is een feestje waard en gistermiddag zaten we in Oostvoorne in een strandtent dat feestje in kleine kring te vieren. Wie wilde, kon gaan suppen. Dus daar staan vier enthousiaste kleinkinderen die, nadat ze zich in wetsuits hadden gehesen, geïnstrueerd werden.
Ze hebben zich enorm vermaakt, en wij ook. Tot slot was er een fantastische barbecue waarmee een eind kwam aan drie dagen feestelijkheden. Dat was slim aangepakt want een feest voor groot gezelschap zat er nog even niet in. Maar dit alternatief viel reuze in de smaak.
In het centrum van Delft staat Molen de Roos. Sinds de spoorlijn daar ondergronds ligt, is het gebied enorm opgeknapt. Een laatste toevoeging voor en door de buurtbewoners is de aanleg van een kleine moestuin pal naast de molen. Leren, kijken en proeven is het doel van deze moestuin. De aanplant van jonge lindebomen zal er in de toekomst voor zorgen dat dit een kleine oase wordt waar ook spelt en tarwe geoogst kan worden. De korenmolen is nog in gebruik en doet ook dienst als verkooppunt van meel en alles voor de thuisbakker. De natuur dicht bij de mensen brengen is een initiatief dat ik van harte toejuich. Zelfs vanuit de tram, kun je een blik werpen in de moestuin. Maar ik zie ook schoolklassen hier wel rondlopen in de toekomst. Of ik zelf mét wat kleinkinderen.
Elk huishouden heeft wel een plekje waar spullen terechtkomen waar nog wat mee moet. Zo staat er bij ons thuis een mand met daarin bijvoorbeeld een geleend boek, een handtas die nog naar de schoenmaker moet en een paar natuurbladen die voor de kleinkinderen zijn. In het duinhuis van mijn zusje staat dit bakje in de gang. De haarattributen zijn ongetwijfeld van een van de vele kleindochters, het bakje komt vast uit een ander huishouden, gezien de plaats waar het staat. Ik verschoof de haarelastiekjes en het speldje naar de vorm van een gezichtje, want dat is de foto opdracht van vandaag. Faces in Places oftewel Bekjes in Plekjes.
Ik keek weer eens met andere ogen rond, dat begrijpen jullie. De knoppen op het kastje staan te ver uiteen om voor ogen door te kunnen gaan. Maar zie, ik kwam een voorwerp tegen dat me wel geschikt lijkt. De temperatuur geeft geen aanleiding hem op te zetten en protesteren helpt niet, het is net of ik hem de mond heb gesnoerd. Of hij wil of niet, de tropenhelm is mijn inzending vandaag.
Mijn moeder schreef haar voor en achternamen, mijn vader zette gewoon zijn handtekening met potlood op ons tafelkleed. Zij deden dat op mijn verzoek. Later borduurde ik hun namen in en na het wassen zag je niets meer van de potloodresten. Zo deed ik dat jarenlang met mensen die bij ons aan tafel zaten. Twee Australische nichtjes, waarvan de jongste nog maar net kon schrijven. Hun ouders staan in hetzelfde hoekje. Echtparen die uit elkaar gingen, mensen die inmiddels overleden zijn, mensen met wie we geen contact meer hebben en mensen met wie we nog steeds bevriend zijn; allemaal zaten ze bij ons aan tafel.
Toen ik het kleed kort geleden in handen had, zag ik dat onze zoon en zijn gezin nooit geborduurd waren, slechts wat vage potloodstrepen waren zichtbaar. Daar ben ik werk van gaan maken, ik kocht borduurzijde en ging aan de slag. Het wordt tijd dat onze dochter en haar gezin hier weer eens komen eten, zij staan er niet eens op! Ik ga deze gewoonte maar weer eens nieuw leven in blazen. Dit tafelkleed biedt nog genoeg ruimte en ik hou er van mensen uit te nodigen voor het eten. Het wordt een kleed vol herinneringen én met de onvermijdelijke vlekken die er niet meer uitgaan. Dat laatste is niet zo belangrijk, daar kan altijd het zoutvaatje neer gezet worden.
Al twee keer uitgesteld maar nu kwam het er toch van; een ochtendje koffie drinken met en bij mijn dochter. Gewoon samen zonder de afleiding van mannen en kinderen. Wij kunnen dat heel goed zo’n ochtend tuttelen. Het idee was ook samen een frisse neus te halen door een ommetje te maken. Maar bij de eerste de beste hoek begon het te plenzen en ik droeg mijn jas gemaakt van teddystof. Die moet niet drijfnat worden. Ik zelfs trouwens ook liever niet. Dus keerden we om en kletsten binnen gewoon verder. Over slaapkamerbehang en andere woonwensen. Over werk, Italië en de kleinkinderen. Over allerlei onbelangrijke zaken die moeders en dochters graag bespreken. Bij een kweker in de buurt was ze los gegaan met violen, zag ik in hun tuin. Zo doet onze dochter haar naam Fleur wel eer aan en keerde ik opgefleurd naar huis terug.
We hebben reuze ons best gedaan om de ijsvogel te spotten tijdens een dagje Biesbosch met de kleindochters die, tamelijk overbodig na alle lockdowns, nu een week krokusvakantie hebben.
Ik geef meteen maar toe; nog nooit eerder was ik in de Biesbosch. Het was weidser en meer open dan ik had verwacht. Het Biesbosch Museum Eiland was uiteraard gesloten, wel jammer voor de meisjes. Bij het uitkijkpunt Petrusplaat ligt een groot spaarbekken waar we hardop dit Lentegedicht hebben gedeclameerd dat op een informatiezuil stond.
De ijsvogel zagen we alleen op een foto. Goede reden om nog eens terug te gaan en dan met een natuurgids of in een fluisterboot dat bijzondere vogeltje toevallig tegenkomen. Wat we wél vonden was een plek om een kleine picknick te houden. Al stond er behoorlijk veel wind wat het coronakapsel van de wijnboer geen goed deed.
Om kwart voor zeven vanavond popte er nog een foto binnen van Lucas. Eh…gezellig? Kale tafel, glaasje water en je vader kijkt ook niet echt blij. Dus vertel Lucas. ‘Heel gezellig, we hebben een online escaperoom gedaan en kijken een beetje geconcentreerd’.
Bij de fietsfoto gisteren van Fleur, zat ook bovenstaande foto. Ter illustratie van de koffie die ze zojuist gekocht had voor haar pruttelpotje. Je hebt ongemerkt de inzending voor morgen al gestuurd, appte ik terug. Dan moet het onderwerp gezellig zijn, raadde ze. En ze had gelijk.
Juliët haar idee van gezelligTommy meldde: gezelligheid kent geen tijdIsabel: gezellig feesten.
En hiermee komt een eind aan een weekje fotocreativiteit binnen onze familie met als doel de lockdown weer eens een leuke impuls te geven. Een gezellig feest houden we nog tegoed, maar dagelijks de slingers ophangen kan natuurlijk altijd.
Het gezin van onze dochter maakte vanmorgen een rondje. Eerst naar de bieb in Zwijndrecht en toen naar Dordrecht voor om vers gemalen koffie te kopen bij De Standsbranderij. In het mooie centrum was vast wel wat te fotograferen dat de foto-opdracht fiets recht deed. Kijk hoe leuk ze het alle vier weer hebben opgelost. Geen echt rijwiel te zien en toch helemaal geslaagd wat mij betreft.
De familie is weer aan de gang gegaan, vandaag met het thema eten. ‘Het hoeft niet een bord vol te zijn’, had ik aan de opdracht toegevoegd. ‘Een geopende koelkast of een brood in zijn verpakking kan natuurlijk ook.’ Dat had de jongste goed in haar oren geknoopt. Haar moeder kwam met erwtensoep, die door haar schoonmoeder was gemaakt. Die had wat scherper gekund. De foto, niet de soep.
FleurEva
Eva koos voor haar tussendoortje en Tommy laat zijn van thuis meegebrachte lunch zien. Lekker een bruine boterham met kaas. Isabel tenslotte zette echt iets in scène. Lucas had een toets die wat langer duurde en ja, schoolwerk gaat dan vóór.
