Nét geen goud

Deze prachtige teksten kregen we gisteren mee van twee kleindochters met het dringende verzoek de envelop waarin dit verpakt zat, pas vanmorgen te openen. Een uurtje later werd dit mooie boeket bezorgd met als afzenders onze kinderen. Wat een lieve verrassingen op onze trouwdag. En omdat we het leven graag vieren hadden we op de Paardenmarkt bij restaurant Kruydt gereserveerd voor de lunch. Dat er een hart op de stoep getekend was, was louter toeval. Dat het nét iets te fris was voor een lunch op het terras was jammer maar ook niet meer dan dat. We haalden herinneringen op aan die dag zo lang geleden en blikken blijmoedig voorwaarts. Maar vooral genoten we van het moment, zo vlakbij ons huis in een voortreffelijk restaurant.

Het uitstapje

De opa met kleinzoon gingen op de fiets, de meisjes propte ik in mijn autootje naar de Papaver in Delftse hout. In dit duurzaamheidscentrum van Delft kunnen kinderen van alles doen en leren. Ze vlogen enthousiast af op de grijpers waarmee je rommel kunt rapen. De wijnboer droeg de meegeleverde zak, de kinderen vulden. Ze kregen een klembord mee waarop ook afgevinkt kon worden wat er allemaal voor zwerfvuil in de zak verdween. Er was een leuke tentoonstelling over het klimaat in je straat en er waren nog tal van activiteiten waaraan we niet eens toekwamen. We gluurden nog even bij de dierenopvang, waar helaas geen rondleidingen gegeven worden.

Toen ontfermden de meisjes zich maar over twee slakken die ze Bob en Liselot noemden en het liefst mee naar huis hadden genomen. Kortom we hadden een heerlijke actieve en leerzame middag met speciale hulde aan kleinzoon Lucas die zich met zijn 16 jaar nog fantastisch staande weet te houden tussen de giechelende meisjes.

Vier verjaardagen

Je moet in het leven zelf de slingers ophangen dus dat doen we dan ook. Vandaag vierden we de vier verjaardagen van onze kleinkinderen in één feestelijke dag. Er was taart en limonade, er waren cadeautjes en we zongen gezamenlijk vier keer het ‘Lang zal ze leven’. Met elkaar maakten we een uitstapje maar daar kom ik morgen wel over te bloggen. Het spul is weer naar huis en deze opa en oma zijn gevloerd.

We vieren hun verjaardagen sinds 2015 op deze manier. Leuk om die oude foto er nog even bij te halen.

Abraham

Daar zit onze jarige schoonzoon die eergisteren Abraham heeft gezien. Dat is een feestje waard en gistermiddag zaten we in Oostvoorne in een strandtent dat feestje in kleine kring te vieren. Wie wilde, kon gaan suppen. Dus daar staan vier enthousiaste kleinkinderen die, nadat ze zich in wetsuits hadden gehesen, geïnstrueerd werden.

Ze hebben zich enorm vermaakt, en wij ook. Tot slot was er een fantastische barbecue waarmee een eind kwam aan drie dagen feestelijkheden. Dat was slim aangepakt want een feest voor groot gezelschap zat er nog even niet in. Maar dit alternatief viel reuze in de smaak.

Moestuin maandag

In het centrum van Delft staat Molen de Roos. Sinds de spoorlijn daar ondergronds ligt, is het gebied enorm opgeknapt. Een laatste toevoeging voor en door de buurtbewoners is de aanleg van een kleine moestuin pal naast de molen. Leren, kijken en proeven is het doel van deze moestuin. De aanplant van jonge lindebomen zal er in de toekomst voor zorgen dat dit een kleine oase wordt waar ook spelt en tarwe geoogst kan worden. De korenmolen is nog in gebruik en doet ook dienst als verkooppunt van meel en alles voor de thuisbakker. De natuur dicht bij de mensen brengen is een initiatief dat ik van harte toejuich. Zelfs vanuit de tram, kun je een blik werpen in de moestuin. Maar ik zie ook schoolklassen hier wel rondlopen in de toekomst. Of ik zelf mét wat kleinkinderen.

Bekjes in plekjes

Elk huishouden heeft wel een plekje waar spullen terechtkomen waar nog wat mee moet. Zo staat er bij ons thuis een mand met daarin bijvoorbeeld een geleend boek, een handtas die nog naar de schoenmaker moet en een paar natuurbladen die voor de kleinkinderen zijn. In het duinhuis van mijn zusje staat dit bakje in de gang. De haarattributen zijn ongetwijfeld van een van de vele kleindochters, het bakje komt vast uit een ander huishouden, gezien de plaats waar het staat. Ik verschoof de haarelastiekjes en het speldje naar de vorm van een gezichtje, want dat is de foto opdracht van vandaag. Faces in Places oftewel Bekjes in Plekjes.

Ik keek weer eens met andere ogen rond, dat begrijpen jullie. De knoppen op het kastje staan te ver uiteen om voor ogen door te kunnen gaan. Maar zie, ik kwam een voorwerp tegen dat me wel geschikt lijkt. De temperatuur geeft geen aanleiding hem op te zetten en protesteren helpt niet, het is net of ik hem de mond heb gesnoerd. Of hij wil of niet, de tropenhelm is mijn inzending vandaag.

Voortborduren

Mijn moeder schreef haar voor en achternamen, mijn vader zette gewoon zijn handtekening met potlood op ons tafelkleed. Zij deden dat op mijn verzoek. Later borduurde ik hun namen in en na het wassen zag je niets meer van de potloodresten. Zo deed ik dat jarenlang met mensen die bij ons aan tafel zaten. Twee Australische nichtjes, waarvan de jongste nog maar net kon schrijven. Hun ouders staan in hetzelfde hoekje. Echtparen die uit elkaar gingen, mensen die inmiddels overleden zijn, mensen met wie we geen contact meer hebben en mensen met wie we nog steeds bevriend zijn; allemaal zaten ze bij ons aan tafel.

Toen ik het kleed kort geleden in handen had, zag ik dat onze zoon en zijn gezin nooit geborduurd waren, slechts wat vage potloodstrepen waren zichtbaar. Daar ben ik werk van gaan maken, ik kocht borduurzijde en ging aan de slag. Het wordt tijd dat onze dochter en haar gezin hier weer eens komen eten, zij staan er niet eens op! Ik ga deze gewoonte maar weer eens nieuw leven in blazen. Dit tafelkleed biedt nog genoeg ruimte en ik hou er van mensen uit te nodigen voor het eten. Het wordt een kleed vol herinneringen én met de onvermijdelijke vlekken die er niet meer uitgaan. Dat laatste is niet zo belangrijk, daar kan altijd het zoutvaatje neer gezet worden.

Eén op één

Al twee keer uitgesteld maar nu kwam het er toch van; een ochtendje koffie drinken met en bij mijn dochter. Gewoon samen zonder de afleiding van mannen en kinderen. Wij kunnen dat heel goed zo’n ochtend tuttelen. Het idee was ook samen een frisse neus te halen door een ommetje te maken. Maar bij de eerste de beste hoek begon het te plenzen en ik droeg mijn jas gemaakt van teddystof. Die moet niet drijfnat worden. Ik zelfs trouwens ook liever niet. Dus keerden we om en kletsten binnen gewoon verder. Over slaapkamerbehang en andere woonwensen. Over werk, Italië en de kleinkinderen. Over allerlei onbelangrijke zaken die moeders en dochters graag bespreken. Bij een kweker in de buurt was ze los gegaan met violen, zag ik in hun tuin. Zo doet onze dochter haar naam Fleur wel eer aan en keerde ik opgefleurd naar huis terug.

Op zoek naar de ijsvogel

We hebben reuze ons best gedaan om de ijsvogel te spotten tijdens een dagje Biesbosch met de kleindochters die, tamelijk overbodig na alle lockdowns, nu een week krokusvakantie hebben.

Ik geef meteen maar toe; nog nooit eerder was ik in de Biesbosch. Het was weidser en meer open dan ik had verwacht. Het Biesbosch Museum Eiland was uiteraard gesloten, wel jammer voor de meisjes. Bij het uitkijkpunt Petrusplaat ligt een groot spaarbekken waar we hardop dit Lentegedicht hebben gedeclameerd dat op een informatiezuil stond.

De ijsvogel zagen we alleen op een foto. Goede reden om nog eens terug te gaan en dan met een natuurgids of in een fluisterboot dat bijzondere vogeltje toevallig tegenkomen. Wat we wél vonden was een plek om een kleine picknick te houden. Al stond er behoorlijk veel wind wat het coronakapsel van de wijnboer geen goed deed.

Gezellig (nagekomen foto)

Om kwart voor zeven vanavond popte er nog een foto binnen van Lucas. Eh…gezellig? Kale tafel, glaasje water en je vader kijkt ook niet echt blij. Dus vertel Lucas. ‘Heel gezellig, we hebben een online escaperoom gedaan en kijken een beetje geconcentreerd’.