Regen!

We kunnen hier inmiddels best wel een buitje gebruiken. Het ziet er naar uit dat het nog wel een week duurt voor er wat hemelwater gaat vallen. Dus verkneukelen we ons intussen maar met de gouden regen die staat te stralen. Of stond. De foto’s zijn van een paar dagen geleden en inmiddels is ie al weer over de top.

De tuin verandert bijna dagelijks. Voor een deel doet de natuur dat. Het andere deel doen wij zelf. Af en toe ga ik even aan de pergola hangen om mijn rug te rechten. Dat helpt hoor. Vanwege de felle zon draagt de wijnboer zijn strooien hoedje weer. En dat helpt ook. Ach, we zijn lekker bezig en volgende week zal ik eens wat resultaten laten zien.

Mensen – en dierenleed

Ergens onder een keukenkast zit een enorme sprinkhaan in zijn vuistje te lachen. De wijnboer sprong bijna net zo hoog als het beest toen ze elkaar onverwacht tegenkwamen. Er volgde een klopjacht om het dier naar buiten te werken, maar dat mislukte jammerlijk. De eerste uren liepen we bedachtzaam in de keuken, voorbereid op de confrontatie. Maar die bleef uit.

Met behoorlijk veel geraas viel een slang uit de dakgoot, zó de pergola in. Geprik en geduw door de wijnboer gewapend met een stok, mocht niet baten, de slang bleef zitten waar hij zat. Wat doet een slang trouwens in een dakgoot? Dat wist ie kennelijk zelf ook niet al had hij vast een elegantere aftocht in gedachten. Inmiddels lopen we ook weer tamelijk onbevangen onder de pergola door. Het kleine, enigszins gehandicapte broertje van de sprinkhaan zat tegen het buitengordijn maar is inmiddels ook niet meer terug te vinden. Het leven midden in de natuur kent zo zijn uitdagingen. We halen onze schouders er maar voor op.

Beetje kommer maar geen kwel

De druiven aan de pergola doen het weer fantastisch. En de vijg heeft ons verbaasd met zijn inhaalslag. Na de nachtvorst in het voorjaar stond ie er treurig bij. Daarna kwam hij wel in blad maar op vruchten hadden we niet meer gerekend. En nu? Barstensvol. Ik heb een fijn recept gevonden van vijgenchutney dus daar hoop ik in september aardig wat potten mee te vullen. En kijk, zelf gezaaide afrikaantjes. Dat gaat, hoe laat ik ook zaai, altijd goed.

En dan het gras en omgevallen hek. Dat ziet er wel wat troosteloos uit. Gras komt uiteindelijk altijd weer goed en dat hek…ja dat is nog wel even een dingetje. Daar moeten we echt wat aan gaan doen. Maar het staat als laatste op ons lijstje. Voorlopig zetten we even onze oogkleppen op en kijken vooral naar wat er wel goed bij staat.

Strak en buigzaam

Op de valreep werd vorig jaar een nieuwe pergola geplaatst (klik). We hadden destijds de kiwiplanten drastisch gesnoeid. Sindsdien zijn er meterslange uitlopers gegroeid die opgebonden moeten worden. De stalen pergola was helaas al erg verroest en dus moest eerst de man die hem geleverd had weer langskomen. Een stroeve man die wij de Ingenieur noemen, want dat is hij en dat staat ook op zijn visitekaartje. Zoals dat dan gaat duurt het een paar dagen vóór hij komt en vervolgens weer een paar dagen voor dat zijn ‘mannetje’ langs kwam om de pergola met roestwerende verf na te behandelen. In tegenstelling tot zijn baas was dit een man die voortdurend kletste, vooral in zichzelf. Hij was er meer dan vier uur mee bezig. En toen kon het opbinden beginnen. De nieuwe uitlopers zijn nog heerlijk buigzaam en het eindresultaat is weer strak. Afvinken dus op de klussenlijst die ook telkens weer nieuwe uitlopers maakt en eeuwig aangroeit.

De lange adem

Vaak hebben projectjes een lange aanlooptijd. Neem nou de nieuwe pergola. Daar zijn we sinds vorig jaar al over aan het onderhandelen. De ene leverancier beloofde te komen maar zag bij nader inzien af van de klus. De ander had het eerst heel druk, kwam uiteindelijk de maten op nemen, ging toen op vakantie en juist toen ie zou afleveren ging zijn vrachtauto stuk.

Maar gelukkig, kort vóór we hier vertrekken reed er dan toch een vrachtautootje het erf op. Zelf hadden we al ruim een week eerder de vorige pergola gesloopt, voor zover dat nog nodig was (sorry Harry). De kiwi hebben we drastisch ingekort en ja hoor, hij staat. Een subtiele stevige pergola waarvan je straks als de kiwi weer volgroeid is, nauwelijks meer iets van terugziet.

Het beeld is een beetje vertekend, de schemering zette al in en het was regenachtig. Kortom deze foto is meer voor mezelf als archiefmateriaal dan voor de bloglezers. Moet een keertje mogen.

Herfst op het erf

Er had vandaag een blogje kunnen staan over hoe wij ons reisje door Toscane vervolgden. Maar de actualiteit is ook wel aardig om te laten zien. Zonneschijn op de verkleurende druivenbladeren van de pergola. Een werkmand met snoeiafval en mijn afgeworpen sjaal, want het is veel te warm voor een sjaal.

Ik zag een spin, zijn schaduw en zijn prooi met diens schaduw. Van het spinnenweb zie je niks in die felle zon. De paddestoelen in het gras zijn helaas nét met de laatste maaibeurt van het seizoen weggemaaid. Ik had ze graag laten zien. Maar jullie begrijpen dat ik al werkend geniet van de herfst. Als de zon maar schijnt.

Keukenzicht

Aan de lange schaduwen is te zien dat de avond valt. Als we nog bij daglicht de avondmaaltijd in de tuin willen eten, moeten we om zeven uur op z’n laatst aan tafel gaan, dan kunnen we nog zien wat er op het bord ligt. Vandaag werkten we kleine klussen af en zetten dingen in gang. De man van de smederij kwam langs om de maat op te nemen voor een nieuwe pergola. Er moeten een paar nieuwe pannen op het dak, de man die ze komt plaatsen, is op de hoogte gebracht van onze terugkomst. In huis zijn kleine ergernissen in de loop der jaren ontstaan waarmee korte metten werd gemaakt. Nieuwe handdoekstangen zijn bevestigd en een paar keukenattributen werden opgehangen omdat ze me al tijden in de weg lagen. Dat soort dingen af kunnen vinken en de keuken uitstappen met dit uitzicht; ik heb het echt wel naar mijn zin.

Dinsdagroutine

Vorige week zijn we niet naar de markt geweest, dus dat moest er vandaag maar weer eens van komen. Konden we mooi vóór die tijd langs bij de smid omdat we de houten pergola willen vervangen door een metalen. ‘Benvenuti’ riepen Fausto en Donatella toen we bij hen het gebruikelijke koffietje dronken. Binnen het masker op en buiten hangt ie als een soort baard aan je kin, demonsteren hier twee barbezoekers. De markt kwam ons sfeerloos over. De voedselkramen stonden op een ander plein, de leegte en de afstanden zorgden voor een ander beeld dan we gewend zijn. We kochten nog een nieuwe Jasmijn bij de plantenman die we gelukkig ook terugvonden. Toen nog even een ronde door de supermarkt en nu zijn we voor een week weer voorzien en hoeven voorlopig het erf niet af.

Onkruid bestaat niet

De blauwe regen heeft uitbundig gebloeid én meters gemaakt tijdens onze afwezigheid. Zijn slierten hingen bijna op de grond. Willen we in de schaduw onder de pergola kunnen zitten, en dat willen we af en toe, dan moest er grondig gesnoeid. De wijnboer neemt altijd de hoge werkzaamheden voor zijn rekening en meteen maandag werd de klus aangepakt. Ik doe het laag bij de grondse werk en trek de leukste bloemen uit het grind. Want onkruid bestaat niet, het zijn bloemen en planten op de verkeerde plek. Ik kon het niet laten er een boeket van te maken. De bank werd weer naar buiten gesleept en hier zijg ik dus neer als ik daar even behoefte aan heb. Lekker plekkie hè?

Goed groen

We blijven ons verbazen. Neem de Jasmijn, die leek dood als een pier. ik blogde er al eerder over. Toch liep ie vanuit de wortels weer uit en is gewoon opnieuw begonnen. De oude dode takken, hier nog te zien, heb ik inmiddels zoveel mogelijk weggeknipt.

Nog zo’n dappere held. Eén druivenstok aan de pergola bleef altijd achter wat groei betreft. Laten we het er op houden dat ie lang heeft moeten puberen voor er volwassen trossen kwamen.

De olijven hadden het zwaar de afgelopen winter. De oogst zal mager zijn maar we blijven hoopvol, gezien deze lieverds.