Spanning en struikelstoepen

Alle huizen aan het Haagse Sweelinckplein hebben de status van Rijksmonument én dat is zeer terecht. Zie ook een eerder blog van me (klik). Het spanningshuisje op het plein is knap beschilderd en vanaf het punt waarop ik stond lijk je er dwars doorheen te kijken. Mooi gedaan door Jille van der Veen in 2019. Het middendeel, dat een parkachtige allure heeft, verdient wel wat extra zorg van de plantsoenendienst, vind ik.

In twee hoeken is nieuwe aanplant gedaan. De afzetlinten moeten er voor zorgen dat deze delen niet betreden worden. Maar het was jammer genoeg nogal doorgeschoten, rommelig en vol met onkruid. De bankjes zijn tamelijk verveloos en de stoepen er omheen zo ongelijk dat ik voortdurend naar beneden moest kijken om niet te struikelen. Evengoed heb ik natuurlijk erg van deze oase genoten waar ik samen met een zusje wat wandelde, van de zon genoot en elders op een terrasje neerstreek. Een maandagmiddag in vakantiestemming.

De boerenpioen van mijn oma

Er gaat geen jaar voorbij of ik moet deze bloem laten zien. Hij is al vele malen gescheurd en weer verplant. Zijn oorsprong vond ie zo’n zestig of zeventig jaar geleden bij mijn oma in haar Voorburgse achtertuin. Zijn of beter haar hele route zal ik niet beschrijven maar tenslotte kreeg ik van een zus een stek en nam hem mee naar Italië. Sindsdien noem ik de plant Oma Moeke en is ie ook een gewild verzamelobject voor andere familieleden. Aan het eind van het seizoen hopen we weer twee steeksels te kunnen maken voor een andere zus en een nichtje. Mijn oma zit te glunderen op haar wolkje.

Blommig

Twee foto’s die ik de afgelopen week zomaar ergens onderweg maakte. Ik heb heel vaak de neiging om in bloemen te kruipen. Van een bak met viooltjes wordt een mens al snel vrolijk en een bank waar het Fluitenkruid op is gaan zitten is zondermeer lollig.

En toen kreeg ik afgelopen weekend van een zusje een bos lathyrus, gemengd met een donkerrode bloem waarvan ik de naam niet weet. Zij ook niet, trouwens. Die moeten vereeuwigd worden. Wat een tere schoonheden!

Cijfers en letters

Voor de foto-opdracht wil ik altijd een verse foto maken. Maar waar haal ik zo snel cijfers vandaan? Nou komt het sporadisch voor dat ik tussen de bedrijven door een sudoku oplos maar gistermiddag deed ik dat tussen twee draaiende wassen door. Vanmorgen dook ik nog even de kranten in van de laatste dagen. Letters verslind ik vaker en meer dan cijfers. Een krant ongelezen wegdoen kan écht niet. Alarmerende berichten over het wijnjaar 2021 voor wat betreft de Franse wijnen, las ik. De berichten die we krijgen uit Italië zijn wat onze wijngaard aangaat iets gunstiger. Het wordt de hoogste tijd dat we het zelf gaan constateren.

Geruststellende foto van mijn zusje vanmorgen ontvangen. Dit krijgt de natuur in één dag voor elkaar!

Poepie sjiek

Met de pink omhoog, noemen we dat. In een omgeving die deftig is, stijlvol, warm en mooi ingericht zaten mijn zusje en ik dus gistermiddag aan de warme chocomelk. Mijn zus had op de heenweg gezien dat dit bankgebouw op de hoek van het Noordeinde tegenwoordig een hotel is. De brasserie was in de voormalige kas.

Bij de kluizen stond nu een tafel gedekt voor een privédiner. Maar op de site van het Indigo Hotel zag ik dat daar ’s morgens het ontbijtbuffet staat uitgestald. Ik hou ervan als gebouwen die in onbruik raken een nieuwe bestemming krijgen. Hier is het mooi gelukt de oude details te bewaren. Marmeren muren, ouderwetse lichtschakelaars, fraai vormgegeven verwarmingsradiatoren en zo kan ik wel doorgaan. En, niet onbelangrijk, de chocolademelk smaakte heerlijk.

Jardin du Luxembourg

We begonnen gisteren maar eens wat te wandelen. Stadsplattegrond mee. We vatten het plan op om naar de Jardin du Luxembourg te gaan. Daar staan overal stoelen en al snel hadden we allebei een plaatsje in de zon. Het weer is fantastisch, heel lenteachtig. En maar mensen kijken. En een beetje herinneringen op halen. Wat deed Parijs destijds met ons? We waren jong en de stad kwam toen in al zijn hevigheid bij ons binnen. En nu weer. Je moet hier wel onder de indruk raken van de grandeur. De stad is schoon, de mensen hulpvaardig en vriendelijk en men spreekt ons in het Engels aan. Dat was vijftig jaar geleden bepaald niet het geval.

Terug naar 1969

Het was een jaar voordat ik de wijnboer zou ontmoeten. Ik was achttien en ging voor het eerst naar Parijs. Samen met mijn bijna zeventienjarige zusje Plonie en oom Henk. Hij kende de stad goed, kwam er zeer regelmatig en was enthousiast om ons Parijs te leren kennen. Hij regelde alles en bestookte ons met in het Frans opgestelde brieven bij de reispapieren die we toegestuurd kregen. Plonie en ik gaan vandaag, vijftig jaar na dato, samen naar  Parijs. We gaan nieuwe herinneringen maken in de stad waarover Henk zei: Paris, ce n’est pas un ville, c’est un monde.

Minimalistisch meisje

Ze geeft zich wel erg bloot hier. Een slang met een soort drakenkop slingert zich om haar heen. Ik vermoed een relatie met Eva. Dit meisje werd door een vriendin gevonden in een galerie in Brabant. De naam van de kunstenaar heb ik niet meer kunnen achterhalen.

Hier is ze tot wat essentiele onderdelen teruggebracht. Grafische kunst uit Zweden van Hylpric. Gemanipuleerd met een computer. Jammer dat roze de boventoon voert, ik mis het mooie blauw.

Ook dit is bewerkt beeld maar wat mij betreft fantastisch gedaan. Een zusje stuurde deze door, herkomst verder onbekend. Mijn verzameling Meisje met de parel blijft groeien. Met dank aan de inzenders en vooral ook aan Johannes Vermeer.

Water en ijs

Ze zwemt al in badje 3 en gaat als een speer. Dus namen we gisteren de gelegenheid te baat om tijdens een kijkmiddag met eigen ogen te zien hoe vrij en vrolijk het jongste kleinkind zich voortbeweegt in het water. Vamiddag stond ze onder aanvoering van opa samen met zusje en nichtje op het ijs. Dat was even wennen maar aan de hand van haar moeder begon ze het steeds leuker te vinden. 

De andere twee kleindochters zwierden en vielen en hadden dikke pret.

Ach wat zou het heerlijk zijn als we nog een echte koudegolf beleven met ijs op de sloten en grachten. Dan doe ik wel de koek en zopie.

 

 

 

Kringloop in kleine kring

Met de komst van wat meer kleur in ons interieur ( zie mijn eetkamerstoelenproject van vorig jaar) kwam ook deze fruitschaal weer boven water. Zenith Gouda 831 staat er aan de achterkant. Verdere naspeuringen op internet leren me dat ie in de vijftiger jaren in een tamelijk grote oplage is geproduceerd. Hij stond in een diepe kast weggestopt bij een zusje van me, ik vroeg of ik hem in bruikleen mocht en zie daar. Voorlopig vind ik hem als fruitschaal weer geweldig. Nou alleen nog vers fruit kopen, want daar zij we aan het eind van de week helemaal doorheen. Maar dat opengewerkte randje komt zo wel mooi tot zijn recht.