Hoe goed het leven hier is

Toen mijn nicht en haar man een paar weken geleden hier op bezoek kwamen, hadden ze van alles meegenomen. Twee heerlijk zelfgemaakte jams, biologische citroenen uit eigen tuin en zelfgemaakte worst. Ik zette het allemaal op de foto, waar ik vervolgens niets meer mee deed. Wel met die goede gaven natuurlijk. De worstjes zijn op, de jams nog niet aangebroken en één citroen is verwerkt in een kipgerecht, de andere liggen in de diepvries want dat kan met citroenen. De gulle gevers werden uiteraard hartelijk bedankt.

De hapjes die ik maakte voor bij het drankje vooraf, leverde deze foto op. De schaaltjes kregen we vorig jaar van onze ‘wijnvrienden’ die terugverhuisden naar NL. De rest van wat je hier ziet, is natuurlijk al lang op. Het zijn twee foto’s die bij elkaar horen en die ik terugvond in mijn archief. Leuk genoeg om toch nog even te laten zien, dacht ik.

Tussen Pasen en Pinksteren

Onder deze enorme dot slagroom liggen aardbeien verborgen. Het was het nagerecht van de wijnboer maar ongevraagd werd het tússen onze borden in gezet en voorzien van twee lepeltjes. Nagerechten delen is heel gewoon en ik aarzel dan niet ook een vorkje dan wel lepeltje mee te prikken. Het gebeurde in een restaurant waar we een paar maal met vrienden op eerste Paasdag afspraken. Aan het weghalen van de Paasversiering van dit jaar is men nog niet toegekomen. Het riep goede herinneringen op en de baas wilde ook wel even op de foto, speciaal om de foto naar die vrienden toe te kunnen sturen.

Bij de koffie kregen we nog een extra stukje zandtaart toe, de overgebleven aardappeltjes en een gegrilde aubergine die we echt niet op konden, werden, ook al ongevraagd, meegegeven in een bakje. De bediening van dit eenvoudige restaurant, waar ’s avonds ook pizza’s te bestellen zijn, liet ons maar weer zien hoe vriendelijk de meeste Italianen hun gasten behandelen. Toen we de deur dichttrokken werd ons een hartelijk ‘auf wiedersehen’ na geroepen. Nou ja, dat verstaan we ook.

Familie op bezoek

Wortelsoep, tonijn, gebakken aardappelen, gevulde ronde courgettes en sla met peer en gorgonzola. Daaruit bestond vanmiddag het menu. Mijn nicht had tiramisu gemaakt en meegenomen. Wat een gezellig weerzien. De bomen zijn in tien dagen tijd veranderd van kaal naar knalgroen en de wisteria is op z’n uitbundigst. En dat waren wij ook.

Naar aanleiding van zondag

Parkeerbonnen zijn hier in Gubbio lang niet zo duur als in Delft. Daar krijg je zonder mankeren € 90. Dat is enorm hoog. Vooral voor argeloze toeristen is het vaak onduidelijk aangegeven en daardoor een smet op een leuke dag uit. Men heeft in Gubbio sinds een paar jaar ook betaald parkeren ingevoerd. Zowel de tarieven als de boetes zijn beduidend lager. Het direct met korting af kunnen rekenen bij de gemeente politie is zo gek nog niet. Mensen hollen wel als ze dertig procent korting krijgen en het scheelt een hoop navorderingswerk. Toen de wijnboer vanmorgen het betalingsbewijs met daarop het kenteken en de juiste tijd kon overleggen werd er niet moeilijk gedaan, de boete verviel. Terecht.

Hier nog twee keer mijn zondagse uitzicht. Eenmaal van het plein waar we aan een tafeltje in de schaduw onze pranzo gebruikten. En van het roerei met truffel, mijn favoriete voorgerecht. Voor het hoofdgerecht koos ik kalkoen van de grill maar dat was me veel te veel. Ik zou beter moeten weten want grote stukken vlees zijn aan mij niet besteed. Na afloop heb ik gevraagd of ik de resten mee naar huis mocht nemen, waar ik er gisteravond samen met een reuze tomaat en twee ons sperziebonen een heerlijke salade van maakte. De gêne die ik vroeger wel had om te vragen om de eufemistische doggybag, heb ik al lang niet meer. Ik hou niet van verspilling. Al moest ik dat laatste woord in het Italiaans wel even opzoeken. Sciupare. Dát is het woord dat ik moet onthouden. En vragen om kleine porties, dat moet ik ook gaan doen.

Even slikken

Er was vandaag het een en ander te beleven in Gubbio. In het historische centrum was een parcours uitgezet voor een hardloopwedstrijd. Wij zagen de eerste renners alweer naar huis terugkeren terwijl de laatsten vermoeid naar de finish bewogen. Terwijl wij aan de pranzo zaten, werden de dranghekken opgeruimd en de reclamebanieren weer opgerold. Behalve dat we heerlijk aten bij San Martino hadden we ook meer dan genoeg te zien en te beleven. We kwamen onze Italiaanse ‘juf’ nog tegen met wie we genoeglijk bijbabbelden. Bij terugkomst bij de auto bleken we een parkeerbon te hebben. Het bijzondere is dat als je deze binnen vijf dagen na dato contant betaalt op het politiebureau, je dertig procent korting krijgt. Dinsdag is daar de eerste gelegenheid toe. Wij gaan daar, met het onomstotelijk bewijs dat er wel betaald is en de parkeertijd ook nog niet verstreken was, dinsdag werk van maken en laten onze heerlijke middag er zeker niet door verpesten. Wordt vervolgd.

Rituelen

Zondagmiddag is bij uitstek een moment waar grote gezelschappen met elkaar aan tafel gaan voor een feestelijke pranzo. Zo ook vandaag weer; een grote groep zat op het overdekte terras bij Alla Balestra, één van onze favoriete restaurants. Zomers zitten we hier vaak ook buiten, vanmiddag nog achter glas met uitzicht op de toren van de Johannes de Doper (klik).

Na onze voortreffelijke maaltijd liepen we nog even naar ons favoriete plein om de kerk aan de voorkant te bewonderen en voor de ‘Quatro passi’ die wij in navolging van Italianen graag maken na het eten. Goed voor de spijsvertering. Daar liep Claudio. Niet dat we hem kennen maar een vrouw achter ons, we denken zijn moeder, riep op dwingende toon en met steeds groter ongeduld zijn naam. Maar Claudio hoorde het niet, of deed alsof. Ik schat dat daar een hoop frustratie van beide kanten mee gemoeid ging. Ik kwam nog een gevulde waslijn tegen in een hoekje vol aanbouwsels, kabels, hekwerken en techniekkastjes, dat móest op de foto. Nu ga ik thuis mijn boek uitlezen. Dat past op de een of andere manier bij de invulling van de zondag. En mijn moeder om twaalf uur vanuit Italië bellen, dat hoorde er ook zo bij maar dat kan helaas niet meer.

Draden en auto’s

Even de stad Gubbio in voor de zondagse pranzo. Zo’n eerste keer na een afwezigheid van een paar maanden, kijken we weer met frisse blik naar de omgeving. Twee dingen vallen altijd op: overal lopen de kabels en draden bovengronds en van een autovrij centrum wil niemand hier wat weten. Nu ervaren we het als een beetje storend, over een week vinden we het weer heel gewoon.

Dit is Picchio Verde, het restaurant waar het vanmiddag weer bomvol was met grote gezelschappen en het daarbij horende kabaal. Wij hanteren altijd de vertaling als we deze plek benoemen: de Groene Specht. De eigenaar noemen we voor onszelf de man met de mooie stem. Een bas die prachtig galmt in de stenige ruimten. Het eten is er heerlijk.

Na afloop, op weg naar de geparkeerde auto, dwalen we nog even door wat schilderachtige straatjes en schiet ik lukraak wat foto’s. We zijn een middag van het erf af geweest en kunnen een nieuwe werkweek weer helemaal aan.

Vorderingen

Dit zijn de peulen van de wisteria (blauwe regen) die op het terras gevallen zijn. Die moeten afgevoerd worden. Zo simpel is mijn werk momenteel.

De wijnboer is in de wijngaard. De valse meeldauw van vorig jaar mag dit jaar absoluut geen kans krijgen. Op de biologische manier bespuit hij de wijnstokken met een mengsel van melk, water, zout en knoflook. Hij is er anderhalve dag mee bezig geweest. Op de foto loopt hij net naar de keuken om weer een nieuw mengsel te gaan maken.

Op de terugweg richting de wijngaard neemt hij ook de overvolle manden met blad mee voor de compostbakken. Het is nu zaterdagmiddag bijna half vier. De zon schijnt en we zijn wel even uitgewerkt voor het moment. We gaan aan de thee in de tuin en het restaurant voor de zondagse pranzo is geboekt. We hebben het enorm naar onze zin.

Cadeautjes uit de natuur

We dachten alleen op de koffie te gaan bij onze ‘wijnvrienden’ die we kennen uit Italië en inmiddels permanent wonen in Nederland. Maar we werden niet alleen verrast met een heerlijke vlaai bij de koffie, ook wijn, soep, risotto en een hoop hartelijkheid waren ons deel. Naast een cadeautje dat we pas op 14 februari mogen openen werd me nog een vers geplukt viooltje in de hand gedrukt.

Vanmorgen zag ik kans om deze sneeuwklokjes op de foto te zetten in de Delftse Hout. Dat de natuur zulke cadeautjes voort kan brengen is toch een fantastisch geschenk? Vanmiddag zaten we met een ander bevriend stel bij ons aan een eenvoudige Italiaanse pranzo. En al die vriendschappen zijn misschien nog wel de allermooiste cadeautjes die het leven je geven kan.

Alleen de wasmachine werkt

Om naar een van onze favoriete pleinen in Gubbio te gaan, moeten we altijd deze straat door. Het oogt rustig maar op het plein met horeca is het gezellig druk. Het valt op dat alleen de tafels in de schaduw bezet zijn. Eén oktober, 26 graden en ook wij kiezen voor schaduw.

Eén dag in de week blijven de werkkleertjes in de kast. Of nee, beter gezegd, ze gaan de wasmachine in. We hijsen ons in iets ‘nets’ en gaan lunchen. Dat is nooit het gebruikelijke viergangenmenu voor ons. Vandaag nam ik een antipasto en een primo met verse truffel. De meeste Italianen gaan dan nog door met een secondo, het hoofdgerecht, waarna een dolce -nagerecht- volgt. Wij houden het meestal bij koffie toe.

Onnodig om te zeggen dat we hier enorm van genieten. En terwijl ik dit schrijf, draait de wasmachine en heb ik voldane het gevoel dat er ergens op ons erf toch gewerkt wordt en strek ik me even uit op de buitenbank .