Geen carnaval

We lieten het idee om op zoek te gaan naar een carnavalsoptocht weer vrij snel varen. We waren voor onze zondagmiddagpranzo aan de rand van het centrum waar, behalve een fijn restaurant, verder niets te beleven viel. Het is waterkoud en het begon ook nog eens zachtjes te regenen.

Ik maakte nog wel even wat foto’s in de verder vrijwel uitgestorven stad. Ja, in het restaurant was het vol met families. Naast ons een stel met een zoontje van een jaar of twee. Zij vierden de verjaardag van de moeder, het kleine ventje zong dapper het Tanti Auguri, de Italiaanse variant op Happy Birthday. Een stuk verderop een gezin van vader, moeder met twee tienerdochters en de beide oma’s. Zo zien we dat graag hier. Wij aten weer verrukkelijk en keerden tevreden huiswaarts. Morgen weer aan het werk maar vandaag een echte rustdag.

Doen met wat er is

In tegenstelling tot de Italianen die pasta of rijst als lunch eten, doen wij dat vrijwel altijd met een boterham. Lekker Hollands met een plakje kaas. Maar vanmorgen had de wijnboer geen tijd om vers brood te bakken en toen na een ochtend hard werken er toch gegeten moest worden, besloot ik dit pak pannenkoekmix te openen. Houdbaarheidsdatum al verlopen want het kwam uit een kerstpakket van 2021. Maar zolang ik op mijn neus en gevoel kan vertrouwen, durf ik het wel aan.

Ik bakte dus een achttal pannenkoeken met dat ene ei dat nog in huis was. Morgenochtend geen eitje bij het zondagse ontbijt. Jammer dan. Als je wat afgelegen woont doe je het gewoon met wat je hebt. Daar ben ik trouwens toch wel van en mag mezelf best een goede restjeskoker noemen. We hadden nog wel heerlijke bloedsinaasappelen in huis die deze pranzo toch nog een gezond toetje leverden. Intussen staat het brooddeeg te rijzen en hebben we morgenochtend heerlijk brood. Dat wel.

Collegiaal overleg

De wijnboer heeft gisteren de witte wijn geheveld. Vóór hij daaraan begint neemt ie nog wat testjes af en proeft. Ikzelf besteedde de ochtend aan de najaarsopruimronde. Ik keek weer eens kritisch rond of er spullen weg kunnen en ja hoor, er kan best veel weg, waaronder een oude tweepersoonstent die -ook bij uitvoerige navraag- niemand meer wil hebben.

Rond het middaguur gingen we op weg naar M&M die in de buurregio Le Marche wonen. Een prachtig landschap waarboven deze dagen ook forse buien hangen, maar dat deert ons niet. We gingen eens kijken hoe het met hun eerste grote oogst gaat. Wijnboer M controleert de watersloten en kan waarschijnlijk volgende week ook gaan hevelen. We aten na deze inspectie een heerlijk maal waarvan paddenstoelenrisotto het hoofdbestanddeel vormde. Passend bij de tijd van het jaar en heel smakelijk.

Op de terugrit stopten we nog even om wat wijngaarden op de foto te kunnen zetten. Vendite diretta staat er langs de weg; je kunt bij deze wijnhuizen rechtstreeks wijn kopen. Ik hoef hier niet uit te leggen dat we in onze eigen behoefte voorzien.

Voor de zevende keer

Mijn taak bestond uit het weghalen van de beschermzakjes waarna de wijnboer er achteraan kwam met de kniptang, de trossen inspecteerde om ze daarna behoedzaam in de bak te laten vallen. Op de bovenste foto zijn het een beetje armentierige trosjes maar het licht scheen er zo mooi doorheen. Kijk, deze ziet er beter uit.

Nog nooit eerder hebben we zo vroeg in het jaar de rode druiven geoogst. Maar gisteren was het dus zover. Nog niet eerder ook hadden we zovéél, ongeveer zestig kilo. En werd nog eens met zo’n zelfde hoeveelheid aangevuld uit de oogst van M&M, onze nicht en haar Italiaanse man die hier op een uurtje afstand wonen.

Zij staken ook meteen de handen uit de mouwen, terwijl ik zorgde voor een goed gevulde pranzo. Een dag van hard werken, gezelligheid en veel voldoening en na afloop bij mij een beetje spierpijn.

Werk en ontspannen in de buitenlucht

toen de lavendel nog bloeide

na de snoei…

Na twee dagen van enorme plensbuien en windvlagen, was er op het erf vandaag wel wat te doen. In een stralende zon! Normaal keutel ik op zondagochtend wat om, maar vandaag doken we samen de lavendel in, gewapend met snoeischaren. Met de druivenoogst voor de deur wil je andere klusjes maar gedaan hebben, hè? We stopten manden vol met weggeknipte en uitgebloeide bloemen en raapten her en der meteen afgevallen blad op. Na twee uur hard werken besloten dat het welletjes was voor vandaag. We mochten een hapje eten in de stad. Ineens is het weer zomer.

Veranderingen

Sinds vorig jaar is het betaald parkeren op het grote terrein vlakbij het Teatro Romano. Twee betaalautomaten deden het niet, er stond een wachtrij bij de derde. Enfin, haast hadden we niet. We doken een terras op voor de zondagse pranzo want dat hadden we na het harde werken de laatste twee dagen wel verdiend. We verdienen het sowieso elke zondag, we moeten even onder de mensen, of bedenken een andere reden.

Bij het restaurant van onze keuze is een nieuwe eigenaar en er zijn veel andere mensen werkzaam in de bediening. We missen de vertrouwde familiaire sfeer een beetje met het persoonlijke babbeltje van de vorige eigenaar. Het eten was prima, de menukaart wat kleiner en de prijzen zijn gestegen.

Het zijn kleine en vaak ook logische veranderingen. Van een toeristentreintje door de stad hadden de middeleeuwers van destijds vreemd opgekeken. Ik bedoel maar, leven brengt verandering met zich mee al is dat op het eerste gezicht aan de gebouwen in Gubbio niet direct te zien. Of zien jullie ook de bewakingscamera hangen?

Voor wie durft

We wonen elk aan een andere kant van het Nationale Park de Monte Cucco en het moest er ééns van komen om elkaar daar te treffen voor de zondagmiddag pranzo. Mijn nichtje en haar man hadden al een kleine wandeling gemaakt toen we gezamenlijk op het terras aan tafel gingen.

Binnen in het restaurant was het stil maar elke tafel buiten was bezet. Niet zo gek met zo’n uitzicht, toch?

Er hingen een aantal deltavliegers in de lucht maar te hoog om goed in beeld te krijgen. Hier is er zojuist een geland. Het moet waanzinnig zijn om te kunnen vliegen op eigen kracht en alleen met behulp van de thermiek, maar het lijkt me doodeng. Voor de durfallen is dit een uitgelezen plek. Wij volstaan met kijken, ook leuk.

Burendag

Toen onze buren van de week even wat post van ons aanreikten, kregen we meteen dit mandje met verse abrikozen van ze. Onbespoten, dus misschien niet zo glad als in de supermarkt, maar óverheerlijk. Vanmiddag zaten we bij hen aan de pranzo. In hun ‘countryhouse Le Giare ‘ ontvangen ze gasten die verwend worden in een goede accomodatie met heerlijke maaltijden en grote gastvrijheid.

De zoon zwaait inmiddels de scepter en op zondagmiddag helpen zijn vrouw, drie dochters en schoonouders ook mee. Onze buurvrouw is nog steeds hoofd van de keuken, ze is iets ouder dan ik en staat daar dan toch maar voor zeker dertig personen een vijfgangen maaltijd te bereiden. We kunnen er lopend heen en op de terugweg in de hitte maak ik nog snel een foto van Gubbio in de verte. Daarna ploffen we in de koelte van ons huis even op de bank en het bed. De een doet zijn oogjes toe, de ander leest een boek. Tot dat ook haar ogen zwaar worden…

De grot van de engel

Achter deze muur zit een overdekt terras verstopt. Het hoort bij Hotel Grotta dell’ Angelo en wij komen er elk jaar wel een keer. Men kent ons: hé jullie zijn toch die Nederlanders die op de Monteluiano wonen? Ken je dan ook.. en toen volgde de naam van een Zwitser. Die wij evengoed niet kennen maar onze berg heeft dan ook vele toegangswegen en we zijn al blij als we de mensen van onze eigen weg kennen.

Het is er eenvoudig ingericht en de kaart heeft alleen maar traditionele gerechten. Hier geen lif-laf en hocus pocus in de keuken maar wel een kok die even zijn moestuin in loopt voor wat extra verse kruiden. In de wintermaanden is het er ook goed toeven en eet je er heerlijke worstjes van de grill.

Het is een beetje uit de loop van het centrum en toeristen waaien er niet vaak aan, tenzij ze hotelgasten zijn. Het mag duidelijk zijn, eens in het jaar op zondagmiddag zitten we te genieten in dit engelengrotje.

Rare kwasten

‘Die lamp die daar aan het getraliede raam hangt, is wel leuk’, zei ik tegen de wijnboer. Hij vond er niet veel aan. Bovendien hebben we geen lamp nodig. We liepen wat landerig langs de kramen van een brocantemarkt in het centrum van Gubbio. Het was kort na de pranzo zo rond de klok van half drie en op het warmst van de dag.

Er hingen nog veel meer lampen en er waren ook nog wat meubels te koop. Maar het Italiaanse mooi is vaak niet het onze. De meeste kraamhouders hingen ook, maar dan onderuitgezakt in de schaduw en wachtten daar geduldig op meer volk straks als de temperatuur wat begint te zakken. We kochten niets, deden eenmaal thuis een klein dutje en terwijl de markt weer drukker wordt, doen wij nog wat tuinwerk. Omdat we het niet kunnen laten.

De kreet rare kwasten slaat gelukkig niet alléén op ons.