Uit de lappenmand

In mijn eeuwig optimisme bewaar ik nogal eens spullen waarvan ik denk dat ík-er-ooit-nog- wat-mee-ga-doen. Zo heb ik een lappenkist die ik gisteren en vandaag maar eens flink overhoop haalde. De kussens die we zomers mee naar buiten slepen om op de stenen bank te leggen, konden wel een nieuw tijkje gebruiken. Ooit was dit stofje een dekbedhoes van onze dochter. Later vermaakte ik het tot een dekbedhoesje voor een kinderledikantje vanwege logerende kleinkinderen. De mand waarin ik ze heel ‘stylish’ bewaar is van origine de beschermmand van een grote wijnfles. De hoes erin is een oud gordijn. De mand zelf deed jarenlang dienst als speelgoedmand, ook al voor logerende kleinkinderen.

Mand en lappen hebben dus hun derde bestemming. Vroeger zou ik zeggen dat ik een zuinig type ben. Nu heet dat duurzaam, veel leuker toch? Op de bank kwamen ook nog twee nieuwe kussenhoesjes van stofjes die ik al had. Verder is het een en al sentiment met wat ik allemaal tegenkom in die enorme kist. Er staat al een mega grote gevulde zak klaar voor de textielcontainer. Want zuinig en duurzaam is prima, maar opruimen en wegdoen ook!

Pionierskwartier

Met aan de ene kant een hek en aan de andere kant gestapelde containers als een geluidswal voor de daarachter gelegen spoorbaan, vind ik dit nogal een desolaat gebied. Ik bleek toevallig in het Pioniers Kwartier van Delft te zijn beland. Veertien Tiny Houses, grotendeels zelfgebouwd, hebben hier de ruimte gekregen. Ik heb bewondering voor jonge mensen die genoegen nemen met een kleine maar zelfstandige woonruimte, die zelfvoorzienend leven en bij bouw gebruik maakten van restpartijen of tweedehands materiaal.

De hekken waren voorzien van informatieborden zoals bovenstaande. Op een ander bord las ik dat de bewoners via filtersystemen van regenwater drinkwater maken en daardoor bijna het hele jaar door onafhankelijk zijn van het waternet. Volgens mij kijk je dan op een totaal andere manier naar een regenbuitje.

Het zal hier zomers weelderiger en aangenamer zijn en wellicht is het hek dan één groene muur. Ik heb bewondering voor de doorpakkers die op deze manier duurzaam en milieubewust wonen. Ik gun ze een iets minder bebouwde en ingeklemde omgeving toe en neem mijn petje af voor deze pioniers.

Stunt

In de hal van het gemeentehuis in Delft kwam ik deze stand tegen. Hier wordt de samenwerking van de gemeente met de stichting Stunt getoond. Ruim honderd deelnemers en vrijwilligers in acht leerwerkbedrijven zijn onder gebracht in een prachtorganisatie die sociaal, duurzaam, kleinschalig en zakelijk is.

Een voorbeeld hoe van plastic doppen via een versnipperaar zittingen voor krukjes worden gemaakt. De schaaltjes waarin de losse onderdelen zitten zijn gemaakt van gesmolten grammofoonplaten. Riemen die uit oude fietsbanden worden gemaakt.

Van resthout worden wormenboerderijen gefabriceerd voor wie zijn GFT-afval milieuvriendelijk wil composteren. Of wat te denken van een kistje gevuld met fruit dat op het werk bezorgd kan worden? Dat zijn toch goede ideeën! Stunt heeft ook nog een fietsenwerkplaats, een upcyclewerkplaats en een naaiatelier. Ik hou zo van dit soort initiatieven en ga binnenkort beslist eens op locatie kijken. En een kopje koffie drinken want er is ook een klein restaurant bij.

Druiven en olijven

De foto komt uit onze wijngaard. Er is dus helaas geen wijnoogst bij ons dit jaar maar dat wil nog niet zeggen dat er geen onderhoud gepleegd wordt. Sterker nog, er wordt nu gesproeid om de valse meeldauw te verbannen. Dat gaat natuurlijk biologisch. De wijnboer heeft een mengsel gemaakt van melk, zout, knoflook en water.

De olijvenoogst is niet al te groot dit jaar en daar zullen we niet voor blijven of terugkomen. Bij mijn nichtje hoorde ik hoe je olijven kunt conserveren. Ik dacht altijd dat het een heidens werk is, maar op zout water zetten en elke maand dat water verversen gedurende een jaar (!) geeft toch een smakelijke olijf, zo proefde ik bij haar. Dus kon ik het niet laten om de rijpste olijven te plukken en een pot te vullen. Nu nog even elf keer in de agenda zetten dat het water vervangen moet worden.

En verder heeft de wijnboer een nettere toegang tot de wijngaard gemaakt. Aan drie zijden is er een flinke takkenril, voornamelijk bestaande uit gesnoeide brem. En één kant wordt afgeschermd door een hek met een echte deur, gemaakt van de oude luiken. Mooi duurzaam bezig hier, toch?

Mijn eigen spiegelbeeld

In deze stille periode is het uitstekend reflecteren. En een beetje in huis scharrelen. We maken een inhaalslag wat de verduurzaming betreft. Of beter gezegd, we proberen ons energieverbruik drastisch te verminderen. De wijnboer plaatst ventilators onder de cv-radiatoren en folie erachter. Zelf knip ik uit een tafelkleed dat ik in de was verpest had zes servetten en – op verzoek – een kookschort voor een kleindochter. De woonkamer lijkt wel ontploft met gereedschap, naaimachine, lappen en snoeren her en der. Dus niks reflecteren, opruimen maar. En toen we met dat glimmende folie bezig waren, moest ik daar natuurlijk nog wat mee. Lekker bezig, toch?

Je neus achterna

Zonder duidelijk plan begonnen we vandaag maar eens te fietsen. Richting TU-wijk dat leek ons wel aardig. Zien we daar nou een wijngaard? Jawel hoor, even afstappen natuurlijk. Op het voormalige terrein van TNO wordt gebouwd aan een nieuwe wijk de Schoemakerplantage. Alle woningen zijn duurzaam en volledig energieneutraal.

Ze zien er mooi uit, die huizen en het gebied er omheen wordt stapsgewijs verder gebouwd met veel aandacht voor groenvoorzieningen. En dat was nu al te zien.

In een loods zijn wat kleinschalige eethuisjes, waarvan de openingstijden ons nog niet helemaal duidelijk werden, maar het zag er leuk en alternatief uit. Als ik jonger was en nog aan het begin van wonen zou staan, dan wist ik het wel.

Vaderlijke wijsheid

Toen ik gisteren voor mijn ouders boodschappen ging doen, kreeg ik een cadeaukaart mee die mijn ouders bij de Postcode Loterij hadden gewonnen. Mijn vader had de kaart al via de daarvoor bestemde site geactiveerd. Voor € 12,50 duurzame producten kon ik er voor kopen. Zonde om dat niet te gebruiken, zei mijn vader erbij. Zelf hadden we die cadeaukaart ook gewonnen maar niet goed gelezen en al bij het oud papier gelegd. Met de halfslachtige gedachte dat het allemaal louter reclame is en niet interessant. Vanmorgen vond ik de kaart terug in de papier-verzamelbak en deed de gratis boodschappen. Een beetje beschaamd over mijn eerdere gemakzucht.