Mini metamorfose en een waterrat

Vandaag legde de schilder de laatste hand aan de keuken. Onze keuken is bijna twintig jaar oud en had wat onderhoud nodig. De timmerman kwam eerder dit jaar al een onhandig kastje van laden voorzien. Reuze praktisch want nu hoef ik niet meer op mijn knieën en blind rondtastend iets achteruit dat kastje te peuteren. De schilder stelde ook de draaideurkast opnieuw af, plaatste een nieuw ovenlampje en monteerde nieuwe handgrepen.

Van gebroken wit werden de fronten zacht groen geschilderd en we zijn heel blij met het resultaat. Terwijl we nog even koffie dronken met onze onvolprezen schilder kwam het gesprek op het levendige uitzicht aan het kanaal. Ik vertelde hem dat er de laatste twee zomers heel veel in gezwommen werd. Een uurtje na zijn vertrek zag ik een eenzame zwemmer gaan. Kunnen jullie hem ook zien? Het is dat witte vlekje vlakbij de zwarte auto aan de overkant.

Ik had toen de keuken weer aardig op orde, alleen wil ik om het geheel helemaal af te maken nog een groene hand -en theedoek. Misschien leest Sinterklaas wel mee?

Mooie plukjes en heerlijke bijbabbel

Wij, inwoners van de Randstad, moeten het vaak doen met kleine groene oases. Neem nou die eerste foto. Daar straalt toch rust van uit, hè? Maar voor de tweede foto hoefde ik nauwelijks van positie te veranderen. We zien de zijkant van Burger King die aan de snelweg ligt. Draaien we ons helemaal om en lopen we het Land Art park weer terug in, dan zien we dit. Het zijn dan misschien heel kléine plukjes groen, het zijn wel heel mooie plukjes.

De foto’s maakte ik twee dagen geleden toen de zon nog scheen. Een groot deel van vandaag tikte de regen op ons zolderraam. Niet dat ik daar veel erg in had want blogvriendin Marthy kwam gezellig langs. De uurtjes vlogen voorbij en we wisselden nieuwtjes uit die onze blogs niet halen. We onderhouden een bijzondere vriendschap en ervaren dat nog steeds als heel waardevol. En laat nou de zon maar weer schijnen.

Op de paden blijven

Een dag niet gewandeld is een dag niet geleefd, toch? Zo denken massa’s mensen er inmiddels over, het was behoorlijk druk in de Delftse Hout. Wij kozen vandaag maar weer eens voor het Arboretum. Daar mogen geen honden komen en dat scheelt wat drukte betreft. In de nu uiterst kale natuur viel me de rand met stenen goed op waar varens al voor het groen zorgen. Het gras steekt mooi af bij de ontbladerde bomen en struiken die solitair in dit park staan.

Ongemerkt was ik op zoek naar groen gegaan, zag ik toen ik eenmaal thuis de foto’s bekeek. Deze stronken zijn van de Laurierkers. Volgens mij wordt het groen hier veroorzaakt door mosvorming. Zodra je van een pad afging kwam je in modderachtige toestanden terecht dus liet ik de prachtige zwammen in de verte ongefotografeerd achter. Het ging vandaag om groen, om bewegen en een frisse neus. Missie geslaagd.

Delft op z’n paasbest

Een Keukenhof zal het hier in Delft niet worden, liever niet zelfs. Toch is er in de stad genoeg bloemenpracht te zien. En ontluikend groen. En bloesem. Volop.

We beleefden de vreemdste Pasen ooit. Met een ontbijt voor twee en een diner voor drie samen met mijn moeder. We wandelen wat en deden op deze tweede Paasdag een schoonmaakronde in huis. Geen uitgebreide familiebrunch, geen paasprocessie of pranzo met vrienden in Italië. Of deze ingrijpende soberheid blijvend is, zullen we afwachten. Het kalme leven is nog steeds niet saai, integendeel, al missen we ons sociale leven wel. Maar voor de goede zaak voelt het niet als een opoffering. Er blijft genoeg over om tevreden mee te zijn. Ontluikend groen, bloesem en bloemenpracht.

Groen in natuur, kitsch en kunst

foto Isabel

Isabel woont met haar ouders en zusje aan een dijk. Toen de foto-opdracht vandaag Groen bleek te zijn, had ik al wel een vermoeden van haar onderwerp. Zomers hebben ze een prachtig groen uitzicht en bij sneeuw glijden de kinderen er met de slee vanaf. Ik zelf ging op zoek naar groen in huis. Afgezien van planten en bloemen viel dat nog niet mee. Boven op een kast staat een verzameling vazen, waaronder ook wat groen spul. Maar het geheel komt me toch wat te bruin over.

Toen ik het groen even isoleerde, had ik aan mijn groene opdracht wel voldaan, vond ik.

Ik kwam de lente tegen

‘Van watervlo tot stekelbaarsjes; in het water leeft van alles. Het Hoogheemraadschap van Delfland zorgt voor een divers en gezond waterleven. En hoe ze dat doen, daar heb jij invloed op’. Deze aanmoediging staat op het plakkaat aan de gevel van hun kantoor. Ik bedacht pas toen ik er langsfietste, dat het aardig geweest zou zijn dáár te gaan stemmen. Maar ja, ik had al gestemd in het stemlokaal van de boekhandel hier vlakbij. Ook een fijne plek. En over fijne plekken geproken: overal kwam ik bloesem tegen en ontluikend groen. Mijn blogkop is weer fleurig en ik zelf ook.

Wonen in de stad

Twee blogmaatjes van me wonen liever in een dorp dan in de stad. Dat schreven ze me naar aanleiding van dit blog. Zelf ben ik ben een geboren en getogen stadse. Bij de stad denk je onwillekeurig aan asfalt, veel verkeer, gestapelde bouw, herrie en weinig ruimte. Toch staat de buurt waarin je woont centraal en niet zozeer de stad.  Dat is tenminste mijn ervaring. Een stad is een aaneenschakeling van buurten met kleine gemeenschappen die onderling een grote diversiteit hebben. Wij  wonen in deeltijd ook al weer meer dan tien jaar op het platte (nou ja, heuvelachtige) land en met groot plezier.  Zou het daarom zijn dat ik het leuk vind telkens de groengebieden uit mijn onmiddellijke stadse omgeving te laten zien? Om te tonen dat je het buitengevoel ook in de stad kunt hebben?