Verleden tijd

Bij de kringloop kocht ik het boek Straatnamen van Delft, een uitgave van het gemeentearchief, geschreven door Dr. P.C.J van der Krogt in 2000. Tot zover de onontbeerlijke feiten. Maar wat een leuk goudmijntje schafte ik me hiermee aan. Veel interessante informatie en één en al nostalgie. De stad is ontstaan aan een gegraven vaart de Delft, afgeleid van delven. Vandaar dat de inwoners zich Delvenaren noemen. De snelweg tussen Den Haag en Rotterdam gaat langs Delft, de A13, en zag er in 1960 zó uit.

En waar nu Delft overspoeld wordt door geparkeerde fietsen en scooters was dit in 1950 bij het consultatiebureau in de Balistraat het straatbeeld. Als import Delvenaar verlustig ik me aan deze oude foto’s en heb ik een leuk naslagwerk in bezit als ik nog eens de oorsprong van een straatnaam op wil zoeken.

Veranderingen

Sinds vorig jaar is het betaald parkeren op het grote terrein vlakbij het Teatro Romano. Twee betaalautomaten deden het niet, er stond een wachtrij bij de derde. Enfin, haast hadden we niet. We doken een terras op voor de zondagse pranzo want dat hadden we na het harde werken de laatste twee dagen wel verdiend. We verdienen het sowieso elke zondag, we moeten even onder de mensen, of bedenken een andere reden.

Bij het restaurant van onze keuze is een nieuwe eigenaar en er zijn veel andere mensen werkzaam in de bediening. We missen de vertrouwde familiaire sfeer een beetje met het persoonlijke babbeltje van de vorige eigenaar. Het eten was prima, de menukaart wat kleiner en de prijzen zijn gestegen.

Het zijn kleine en vaak ook logische veranderingen. Van een toeristentreintje door de stad hadden de middeleeuwers van destijds vreemd opgekeken. Ik bedoel maar, leven brengt verandering met zich mee al is dat op het eerste gezicht aan de gebouwen in Gubbio niet direct te zien. Of zien jullie ook de bewakingscamera hangen?

Sfeer in de stad (1)

Als we de berg zijn afgereden, is het nog maar twee kilometer naar de stad. En wij, beiden opgegroeid in een grote stad, beschouwen dat als een groot voordeel. Als we reuring willen, is het dichtbij te vinden. Omdat het gisteren weer zo warm was, stelden we ons bezoekje aan Gubbio uit tot in de avond. De zon zette veel gebouwen in een gouden gloed. Overal kuierden mensen, de temperatuur werd aangenamer.

Onderstaand plein kennen we in veel gedaanten. Met paasvuren en de bijbehorende processie. Met zingende mensen tijdens de Festa dei Ceri en nu in de zomer is het één groot terras. Ik zou dit plein best nog wel eens in Kerstsfeer mee willen maken. Al is die kans klein en moet ik daar nu nog éven niet aan denken.

NB Dit is het tweede bericht vandaag. Het eerdere was nog van gisteren.

Zondagsrust

Alweer beleefden we zo’n heerlijke zondag en toevallig alweer met familiebezoek. De eerste foto maakte ik toen ik in afwachting was van mijn neef en zijn vrouw. De wijnboer pikte hen op in de stad omdat hun ervaring om met de camper naar boven te rijden, jaren geleden nét niet lukte. Ze maken nu een rondreis door Italië en we hadden in februari al een principe afspraak met elkaar gemaakt. We schoven gevieren maar weer eens een restaurantje in en hadden een topmiddag. En ik ging even met mijn ‘neefje’ op de foto.

Vanaf nu geen aanwaaiers en logees meer, het wordt weer stil hier. We gaan met z’n tweetjes nog even een klap op de kar te geven. ‘Kent u die uitdrukking?’ zou dominee Gremdaat zeggen. Het betekent dat we de komende week de klussenlijst korter gaan maken.

We feesten door!

De stemming in Gubbio is opperbest. Vandaag hollen kleine kinderen met kleine Ceri (kandelaren) door de straten van de stad. Zij zullen over een paar jaar de dragers worden van de bijna vierhonderd kilo wegende grote Ceri. Er zijn diverse gezellige samenscholingen waarbij men telkens spontaan in gezang uitbarst.

Terwijl wij op de trappen van de tegenoverliggende kerk nog even genoten van het sfeertje, werd er in de tratoria recht voor ons ook al met volle overgave gezongen waarbij het bestek als trommelstokjes het ritme ondersteunde. Ik krijg het filmpje niet geplaatst maar geloof me, het klonk goed.

Als stille getuige ligt hier een corsage die een feestganger meestal ingestoken in zijn sjaaltje heeft. De drager heeft het vast verloren als gevolg van de vele omhelzingen en schouderkloppen die horen bij dit verbroederende feest.

Contrasten

Mooi hè, dit pand aan de Brabantse Turfmarkt? Op deze plaats werd in de 15e eeuw turf uit Brabant de stad binnen gevaren. De huizen zijn er minder oud maar dit markante pand met zijn gele versieringen en geel-witte markiezen is wel een Gemeentelijk Monument.

Een paar deuren verder staan modernere appartementen die wat vorm betreft de oude stad wel eer aan doen. Zo vormen huizen een soort breiwerk waarin de tijd zichtbaar is. Op deze plek vind ik dat wel mooi gelukt. En het blijft fijn dat er veel grachten zijn gebleven, kan je ook nog eens een aardige rondvaart maken.

Stoepplantjes

Gisteren kwam in het TV programma Binnenste Buiten het onderwerp stoepplantjes voorbij. Ik heb er met genoegen naar gekeken en het zet mijn strijd om ons Italiaanse erf geordend te houden, weer eens in een nieuw perspectief. Maar dit terzijde. De Hortus in Leiden, waar vanuit dit tv onderwerp ook werd gepresenteerd, zegt het er het volgende over.

In een stad van alleen maar steen, zonder groen, wordt het in de zomer erg heet. Regenwater kan niet goed weglopen en insecten vinden er weinig te eten. Het is fijn als mensen tuinen maken maar de wilde plantjes, die vanzelf in de stad groeien, zijn minstens even belangrijk voor de afkoeling en de biodiversiteit. Jammer genoeg vinden de meeste mensen het erg slordig staan, al dat ‘onkruid’ dat zomaar vanzelf groeit. Soms staan die wilde plantjes in de weg, maar vaak niet. Dan is het fijn als ze blijven staan.
Als mensen meer van plantjes weten en ze beter bekijken gaan ze ze leuk vinden, denken de mensen van de Hortus. En dan mag er vast meer blijven groeien.

foto van het www

foto van het www

Stoepplantjes- gids Mathilde van de Hortus in Leiden benoemt de plantennamen met stift op de stoepen. Onbekend maakt onbemind, wijzigt hierdoor compleet, mag ik hopen. Google voor de grap eens op stoepplantjes en er gaat een wereld aan posters, minigidsen en andere informatie voor je open.

Kadootjes

Hoog wonen in een stad heeft als voordeel dat je goed de lucht kunt zien. Nou was dat de laatste dagen niet echt een feest, maar vanmorgen wél. Ik krijg er onmiddellijk meer energie van. Al bijtijds ging ik op pad om wat laatste Sinterklaaskadootjes te kopen, er blijft helaas één dingetje over waar ik niet voor geslaagd ben.

Vlakbij ons huis zag ik twee bootjes aangemeerd liggen. Zo tussen de bosschages door ziet dat er optimistisch uit. Toen ik eenmaal weer boven en binnen was, ontdekte ik nog een bootje. De natuur zag er inmiddels weer wat minder romantisch uit. Mooi weer om te kijken of ik via internet nog het beoogde kadootje kan scoren.

Parijs

Grote kans dat Parijs ook de lievelingsstad van onze jongste kleindochters wordt. Drie dagen (twee nachtjes) waren ze er met hun ouders. En hoe kan je nou beter laten zien dat je in de lichtstad was door even te poseren voor de Eiffeltoren? De treinkaartjes voor de Thalys waren al in een vroeg stadium gekocht, waardoor de reis niet hevig duur was. Natuurlijk hebben ze in de stad ook gebruik gemaakt van de Metro, maar als je in drie dagen 38 km loopt, dan is dat wel een bewijs dat het meeste te voet is afgelegd.

Het was een heerlijk avontuur en Isabel, die samen met haar moeder even langskwam vandaag, vertelde mij er enthousiast over aan de hand van foto’s. ‘Maar uiteindelijk ben ik toch niet echt een stadsmens’, vertrouwde ze me toe. ‘Ik voel me prettiger in de natuur’. Dat vond ik wel een wijze constatering van een elfjarige. Ben benieuwd of dat bij haar zo blijft. Zelf zweer ik bij de balans tussen stad en land maar tot die ontdekking kwam ik pas twintig jaar geleden.

Thematisch wandelen

We lopen ons gebouw uit en maken een praatje met een buurvrouw. Twintig meter verder spreken we een andere buuf die net haar groene tuinafval wegbrengt. Het is echt zo’n zomerse avond waarop iedereen nog even buiten wil zijn en wij dus ook. Ik zet een rode fiets op de kiek. Gewoon omdat ie zo lekker in de heg is neergezet.

Even later zie ik deze prachtige rode Vespa staan en mijn thema heeft zich aangediend: dat van de gekleurde tweewielers. Want kijk er dient zich nog een geel en roze exemplaar aan.

Het bevalt me zeer, de ontmoetingen en de stadse beelden bij invallende schemering. Maar er zit ook symboliek in deze serie. De fietsen wijzen alle drie dezelfde kant op, de Italiaanse scooter kijkt eigenwijs naar een andere richting. Nog drie nachtjes slapen dan bekijk ik de wereld ook weer vanuit een andere hoek.