Zomaar twee foto’s gemaakt in Gubbio. Toen de zon nog scheen. Met een vriendin die gisteravond is aangekomen, gingen we heerlijk aan de pranzo. Dat hoort zo op de zondagmiddag. Rond drie uur betrok het. Windstoten, onweer en op de terugweg naar huis stroomde de regen in kleine riviertjes de berg af en maakten de ruitenwissers overuren. Nee, geen foto’s van gemaakt. Even een klein dutje gedaan en zie, het klaart weer op. Wie weet wordt het grasveld nu ook ooit weer groen.
We hadden allerlei plannen. Op de fiets naar Rijswijk om daar te gaan wandelen in een rustig park. Maar wat een raar weer was het gisteren! Zelden zo’n warme dag met zoveel weertypen meegemaakt. Uiteindelijk werd het een bruggenloopje, dus gewoon een blokje om in de buurt. Her en der las ik dat de natuur ontploft lijkt en inderdaad zeg: de kleuren knallen je tegemoet, de beukenhaag voor ons huis is in één week van bruin naar groen getransformeerd. Ook in de tegeltuinen is het lentefeest. Dat konden al die onweersklappen en tropische buien gisteren gelukkig niet verhinderen. De temperatuur is uit het dal en dat doet me goed. Hulde voor de lente.
Goed, herfst dus. De temperatuur is tien graden lager dan een paar dagen geleden. Het tuinwerk doen we tussen de buien door. We zijn begonnen in ‘de rozentuin’. Daar moet drastisch gesnoeid en geruimd worden, ja ik leer het wel. Er stonden zoveel rozenstruiken op elkaar dat ik er ook bijna niet bij kon komen met de snoeischaar. Het leeggehaalde stuk wordt gazon. Al noemen wij dat niet zo. Op dit boerenerf groeit gras, klaver en van alles dat ook groen is. Mooi genoeg. En nu het onweert en regent komen we ook aan binnenklusjes toe. Ik moet eens op zoek naar mijn winterkleding die ergens ver of hoog in kasten weggestopt ligt. Herfst dus. Ik kan het nu wel hebben na deze warme en wonderlijke zomer. En de tuin ook.
Zwager en schoonzusje uit Colombia waren dit jaar opnieuw in Europa en staan al bijna weer op punt van vertrek naar huis. Hoogste tijd dus om elkaar te ontmoeten. Zijn er lezers die herkennen waar we zijn?
Zo’n mooi Nederlands stadje waar vooral ons schoonzusje enorm van geniet. Zij blijft herhalen dat ons land zo mooi is en vraagt zich altijd af waar de árme mensen wonen.
Enfin wij reden er in anderhalf uur naar toe, maakten met elkaar een korte wandeling langs de haven vóór zich nog vrienden toevoegden aan ons kleine gezelschap. Omdat we voor de buien en het onweer thuis wilden zijn, lieten we het beroemde museum aan ons voorbij gaan.
Uitvoerig raadpleegde de wijnboer de buienradar. Ja hoor, vanaf halft acht zou het een uur lang lekker regen. Het begon een beetje te waaien en we hoorden gerommel in de verte. Veelbelovend allemaal. Kussens naar binnen gehaald en de eerste spatjes nog ongelovig op onze hoofden laten neerkomen. Het waren ook meteen de laatste druppels. Nergens meer onweer te zien of te horen. Windstil. Mooie roodkleurige wolken. Dat gaat vast weer een mooie zonnige dag worden morgen. De potplanten kregen een plens uit de gieter. Zo gaat het dus niet alleen in NL maar ook al weken hier in Caldese.
Een toepasselijker cadeautje hadden ze niet kunnen bedenken. Uit Nederland kwam een zwemmatras in de vorm van een pizzapunt mee. De twee kleindochters passen er samen op. Maar het kan natuurlijk ook dat de jongste breeduit gaat liggen en dat haar zusje de motor van de pizzaboot is.
Terwijl er gisteren en vandaag nogal wat onweersbuien vielen, is het tussen de buien tóch nog zwemweer. Goed geregeld hoor. Wijngaard en tuin snakten naar een flinke plens, het huis koelde prettig af na vier weken hitte en vanaf morgen gaan de temperaturen weer met een vaart omhoog. Dan gaan we gewoon weer door met ons buitenleven en rollen er voortdurend vrolijke vakantiekiekjes over het scherm.
Echt? Regent het nou? Bijna verbaasd liep ik gisteren naar buiten. Ja hoor, na wat onweergerommel in de verte vielen de eerste druppels sinds een maand. Snel de planten zó neerzetten dat ze ook wat vangen. Als het maar een beetje doorzet, want aan drie druppels hebben we niets. Gelukkig, dat deed het. De tweede foto moest ik vanuit de keuken maken want het kwam met bakken naar beneden.
Echt? Doet het internet het weer? Bijna verbaasd liep ik vanmorgen naar mijn bureau. Na een weekend zonder hadden we weer signaal. Snel mails en blogs lezen. Want aan een half uurtje verbinding hebben we niets. Gelukkig, het doet het allemaal weer. Vanuit mijn vaste plek knal ik zo het internet weer op.
Het kost behoorlijk wat moeite om een ‘mannetje’ te vinden. Een persoon die het dak op wil, een nieuwe kop in de schotelantenne monteert en even helpt bij het afstellen in de juiste positie zodat we weer tv kunnen kijken. ‘Ik installeer uitsluitend voor een andere satelliet’. ‘ Wij doen alleen internet en telefoon’. ‘Bel me over een week nog maar eens, want ik heb het te druk’. Vanmorgen zou hij komen, de man die het zo druk heeft. Met een lange ladder. Maar hij kwam niet. En nu onweert en regent het. Zie bij dit relaas maar eens een toepasselijke foto te maken. Ik vond in mijn archief nog een sneu kijkend vrouwspersoon met een spinnetje op haar rug. Ze staat al weken op de uitkijk.
Gistermiddag zou het losbarsten en we zaten ons er al op te verheugen. Maar afgezien van wat gerommel in de verte en dertien spatten op het terras, gebeurde er weinig. We hoorden gisteravond bij vrienden dat het in Perugia twintig minuten heeft gegoten. Je zou er bijna jaloers op worden. Enfin, we hadden een uitermate gezellige avond en aten een pizza in de afgekoelde buitenlucht. En wat de regen betreft gaan we vanavond in de herkansing. Ook morgen en zondag wordt eind van de middag onweer verwacht en kunnen er plaatselijk buien vallen. We kijken er naar uit.
