Zondagse traditie

Aan de oude weg naar Perugia liggen wat restaurants waarvan wij dachten dat ze minder druk beklant zouden zijn nu er verderop een snellere tweebaansweg is aangelegd. Er dentert inderdaad beduidend minder vrachtverkeer maar we waren blij dat we vanmiddag gereserveerd hadden bij dit restaurant. Op zondagmiddag heeft men een heerlijk vismenu op de kaart staan en daar komt heel veel volk op af, inclusief enorme groepen motorrijders.

Umbria grenst nergens aan zee, visrestaurants zijn hier spaarzaam. Bovendien willen veel mensen, net als wij in deze Coronatijd, het liefst buiten te eten. Dat verklaart voor een deel de drukte. Of komt het gewoon door de geleverde kwaliteit en de snelle en aardige bediening die we hier aantreffen? Hoe dan ook, wij eten vanavond alleen nog een cracker en wat fruit want onze hoofdmaaltijd hebben we al genoten.

Op slot

Hoe kan ik Delft beter illustreren dan met zo’n specifiek stadsbeeld? Elk hek, elke paal wordt gebruikt om een fiets aan vast te ketenen. In Italië gaan we vast weer slordig geparkeerde auto’s zien want netjes inparkeren is dáár niet bepaald de norm. Nou ja, liever kijken we vanaf morgen weer naar de wijngaard, hoewel we daar niet hoopvol over zijn. We gaan kijken naar de groene heuvels van Umbria, naar de olijfbomen, de vijg, misschien zelfs nog wel bramen. We hopen op een mooie zonnige maand en hebben zoals altijd weer een waslijst aan klussen en plannen.

Het laatste plein

Bij het verlaten van Perugia zijn we nog even op dit plein gaan zitten. De wijnboer met zijn onafscheidelijke ijsje en ik met mijn camera. Links is het provinciehuis dat in de jaren na de oprichting in 1860, is gebouwd. Umbria is opgedeeld in zes districten en telt 176 gemeenten. Gubbio, de stad waar wij wonen, valt onder het district Perugia.

Vlak voor we de stad via de roltrappen naar beneden weer uitgaan, zijn er nog een paar fraaie doorkijkjes te zien. Zo Italiaans als het maar kan, als je het mij vraagt.

De lege stad

Toen we nog in NL waren, hadden we ons al voorgenomen tenminste elke week één dag de hort op te gaan. Even van het terrein af en het lijf een beetje rust gunnen. Gisteren zijn we naar Perugia, de hoofdstad van Umbria, geweest. De universiteiten zijn gesloten en er zijn geen toeristen. Dat zie en voel je direct. Vanaf het terras waarop we koffie dronken, maakte ik de bovenste twee foto’s en het was niet moeilijk om mensen buiten beeld te houden. Het voelde als een filmdecor waar de meeste figuranten nog ontbraken. In het restaurant waar we lunchten werd bij binnenkomst onze temperatuur gemeten. Handgel bij de ingang en pas wanneer je aan tafel zit, mag het mondmasker af. We moesten naam en emailadres achter laten toen we afrekenden. De Italianen nemen de veiligheidsmaatregelen zeer serieus. We voelen ons veilig, opgekikkerd en tevreden.

Kom gerust naar Umbria

Hoe de situatie hier is in Italië, vragen jullie je af? Wat Corona betreft, dat hier consequent Covid 19 genoemd wordt, goed. Wat Umbria betreft zelfs uitstekend. In deze dun bevolkte streek zijn geen doden te betreuren. We gingen vanmorgen even bij de buren langs die maanden lang in thuisquarantaine hebben moeten doorbrengen. Aanstaande zondag openen zij voor het eerst de deuren van hun restaurant en pas eind juli ontvangen zij de eerste vakantievierders. Het zijn economisch gezien dramatische tijden ook voor hen. Toch zijn ze lakoniek, ze hebben deze periode goed gebruikt door de gastenaccomodatie op te knappen. Ik ken meerdere mensen in de toeristenindustrie in Umbria en Le Marche. Zij verwelkomen héél graag Nederlandse gasten. Ieder die twijfelt om te gaan, zou ik aan willen sporen. In winkels is het mondkapje verplicht en de afstandregels zoals in Nederland zijn ook van kracht. Maar verder? Het is hier fantastisch. Ziet onze eerste echte Italiaanse pranzo er niet verrukkelijk uit?

Verrijking

Na onze wat chaotisch verlopen wijnoogst hadden we ook onze wijnvrienden uit Italië niet meer gezien. Dat haalden we gistermiddag in met een ‘pranzo’ in een Voorburgs restaurant. Ach, wat zijn goede vriendschappen toch bijzonder en waardevol. Het is handig als er veel gemeenschappelijke interesses zijn en je oprechte belangstelling voor elkaar hebt. In ons geval is dat absoluut aanwezig en zodoende voelt deze vriendschap als een verrijking. Dat de verrijking ook letterlijk genomen kan worden, blijkt uit de presentjes die we kregen.

Zuid Hollandse wijn uit Goudriaan, olijfolie van hun Italiaanse erf, tafelkleedgewichtjes bestaande uit druiventrossen en een stuk natuurlijke zeep waarnaar ik zeer benieuwd ben, gezien de toevoeging. Als sluitstuk laat ik de kerstbal zien, hand beschilderd met motieven die je overal in Umbria ziet. Kostbare vriendschap dus.

Luilekkerland

Le Marche is een schitterende regio met glooiend landschap en iets minder ruig dan Umbria. Als een soort geplooide lappendeken liggen akkers en wijngaarden uitgespreid en levert elke bocht een nieuw panorama op. Bovendien is de streek beroemd om zijn mooie Verdicchio wijnen.

Toen we daar donderdag door die lappendeken reden, stopte de wijnboer graag even om te zien hoe de druiven er bijhangen. Nou, prachtig dus. In onze eigen wijngaard loopt de natuur wat achter vergeleken met deze trossen. Misschien moeten we dit jaar wat later oogsten dan andere jaren. De tijd zal het leren.

Familiegeschiedenis

We hadden de praat er goed in. Zo zou mijn oma het gezegd hebben, ónze oma. Want gisteren waren we bij mijn nicht en haar man in Le Marche op bezoek. We begonnen met een rondleiding over het terrein. Elk jaar wordt er wel iets aangepakt, hersteld en aangeplant. Daarna aan een heerlijke lunch onder de portico. Niet alleen het uitzicht was fantastisch, de pranzo was het ook.

Zó eindigt dan een familiemiddag. We hebben vier uur aan tafel gezeten. Een volgende afspaak zal plaatsvinden op een van de bergen in de Apenijnen. De bergrug die Umbria van Le Marche scheidt. Lang leve de familiebanden. Geen berg te hoog om elkaar weer te ontmoeten.

Plezier in Perugia

Er was een internationaal journalistencongres in Perugia. En het werd ook nog eens mooi weer gistermiddag. Dat samen zorgde voor een heerlijke sfeer. We hádden naar een tentoonstelling kunnen gaan maar de hoofdstad van Umbria stelde zich zelf aan ons tentoon. Dus liepen we gelukzalig over de Corso Vannucci richting de San Lorenzo. Daar sloten we ons aan bij alle trapzitters, keken en genoten.

 

Hier lijkt de tijd te hebben stil gestaan. De stad, gesticht door de Etrusken, overleefde bloedige aanslagen door de Romeinen en had zijn grote bloeiperiode in de 13e en 14e eeuw. Hoe de moderne mens zich gedraagt in deze middeleeuwse stad, laat zich raden. Ik laat het morgen zien.

De luiken sluiten

We zijn ons aan het oriënteren op nieuwe luiken. Aan de huidige zit enorm veel onderhoud vast, vooral omdat de kwaliteit van het hout slecht is en onder de zeer uiteenlopende weersomstandigheden nogal wat krimp en uitzetting optreedt. Het luik op de foto is van vrienden die een soort gelijk huis als het onze bewonen. Vanmorgen hebben we, met de blik op de luiken, koffie bij hen gedronken. Ik kom er te zijner tijd nog op terug want het is een kostbare geschiedenis en we willen de juiste keuze maken. De rit naar hen toe is prachtig. Opvallend zijn de herfsttinten, door de droogte veroorzaakt.

We reden door het grensgebied van twee regio’s. Van dit kerkje wordt beweerd dat de regen links van het dak in Umbria valt en rechts in Le Marche terecht komt. Kwestie van geloven, hè.