Verrijking

Na onze wat chaotisch verlopen wijnoogst hadden we ook onze wijnvrienden uit Italië niet meer gezien. Dat haalden we gistermiddag in met een ‘pranzo’ in een Voorburgs restaurant. Ach, wat zijn goede vriendschappen toch bijzonder en waardevol. Het is handig als er veel gemeenschappelijke interesses zijn en je oprechte belangstelling voor elkaar hebt. In ons geval is dat absoluut aanwezig en zodoende voelt deze vriendschap als een verrijking. Dat de verrijking ook letterlijk genomen kan worden, blijkt uit de presentjes die we kregen.

Zuid Hollandse wijn uit Goudriaan, olijfolie van hun Italiaanse erf, tafelkleedgewichtjes bestaande uit druiventrossen en een stuk natuurlijke zeep waarnaar ik zeer benieuwd ben, gezien de toevoeging. Als sluitstuk laat ik de kerstbal zien, hand beschilderd met motieven die je overal in Umbria ziet. Kostbare vriendschap dus.

Luilekkerland

Le Marche is een schitterende regio met glooiend landschap en iets minder ruig dan Umbria. Als een soort geplooide lappendeken liggen akkers en wijngaarden uitgespreid en levert elke bocht een nieuw panorama op. Bovendien is de streek beroemd om zijn mooie Verdicchio wijnen.

Toen we daar donderdag door die lappendeken reden, stopte de wijnboer graag even om te zien hoe de druiven er bijhangen. Nou, prachtig dus. In onze eigen wijngaard loopt de natuur wat achter vergeleken met deze trossen. Misschien moeten we dit jaar wat later oogsten dan andere jaren. De tijd zal het leren.

Familiegeschiedenis

We hadden de praat er goed in. Zo zou mijn oma het gezegd hebben, ónze oma. Want gisteren waren we bij mijn nicht en haar man in Le Marche op bezoek. We begonnen met een rondleiding over het terrein. Elk jaar wordt er wel iets aangepakt, hersteld en aangeplant. Daarna aan een heerlijke lunch onder de portico. Niet alleen het uitzicht was fantastisch, de pranzo was het ook.

Zó eindigt dan een familiemiddag. We hebben vier uur aan tafel gezeten. Een volgende afspaak zal plaatsvinden op een van de bergen in de Apenijnen. De bergrug die Umbria van Le Marche scheidt. Lang leve de familiebanden. Geen berg te hoog om elkaar weer te ontmoeten.

Plezier in Perugia

Er was een internationaal journalistencongres in Perugia. En het werd ook nog eens mooi weer gistermiddag. Dat samen zorgde voor een heerlijke sfeer. We hádden naar een tentoonstelling kunnen gaan maar de hoofdstad van Umbria stelde zich zelf aan ons tentoon. Dus liepen we gelukzalig over de Corso Vannucci richting de San Lorenzo. Daar sloten we ons aan bij alle trapzitters, keken en genoten.

 

Hier lijkt de tijd te hebben stil gestaan. De stad, gesticht door de Etrusken, overleefde bloedige aanslagen door de Romeinen en had zijn grote bloeiperiode in de 13e en 14e eeuw. Hoe de moderne mens zich gedraagt in deze middeleeuwse stad, laat zich raden. Ik laat het morgen zien.

De luiken sluiten

We zijn ons aan het oriënteren op nieuwe luiken. Aan de huidige zit enorm veel onderhoud vast, vooral omdat de kwaliteit van het hout slecht is en onder de zeer uiteenlopende weersomstandigheden nogal wat krimp en uitzetting optreedt. Het luik op de foto is van vrienden die een soort gelijk huis als het onze bewonen. Vanmorgen hebben we, met de blik op de luiken, koffie bij hen gedronken. Ik kom er te zijner tijd nog op terug want het is een kostbare geschiedenis en we willen de juiste keuze maken. De rit naar hen toe is prachtig. Opvallend zijn de herfsttinten, door de droogte veroorzaakt.

We reden door het grensgebied van twee regio’s. Van dit kerkje wordt beweerd dat de regen links van het dak in Umbria valt en rechts in Le Marche terecht komt. Kwestie van geloven, hè.

Lago di Trasimeno

Het Trasimenomeer is de plaats waar onze liefde voor Italië begon, reden waarom we er graag naar terugkeren. Met onze vrienden maakten we er een dagtochtje naar toe.

Ja, ik kan natuurlijk uitvoerig beschrijven welke plaatsen we bezochten, waar we een pizza aten en waar een ijsje. Maar wat heeft een ander er aan? Ik zou zeggen kijk mee en zie hoe mooi het hier is. Of beter nog komt allen naar Umbria.

Horend bij de club

Nou heb ik het de laatste dagen al twee keer over Citerna gehad. Het is de hoogste tijd daar wat meer van te laten zien. Meer dan 250 mooie en kleine plaatsen in Italië mogen het predicaat I borghi più belli dragen. Als we eens op stap gaan, proberen we ook zo’n onderscheiden plaats aan te doen. Middeleeuws, schoon en goed onderhouden zijn drie kenmerken die meteen opvallen. Citerna ligt op de grens van Toscane en Umbria en wordt ook wel La Porta dell ‘Umbria genoemd.

Eén restaurantje konden we er vinden, waar we de lunch op z’n Italiaans gebruikten. Dat ziet er dan zo uit en het smaakte voortreffelijk. De koffie na kwam bij de buurvrouw vandaan, die een barretje uitbaat.

En als we dan even opkijken van het goed gevulde plankje, dan ziet het er zó uit

De Torre Civica, de klokketoren. Mag en zal ook nooit ontbreken in dit soort plaatsen.

Citerna dus. Schattig maar stel er geen dagtocht op in, je bent er, zelfs met bezoek aan de kerken, snel weer doorheen. Al moeten wij nog eens teug, want we misten de San Michele Arcangelo waar een zeer mooie Madonna met Kind te bezichtigen is. Maar niet tijdens de uurtjes die wij er doorbrachten zo rond lunchtijd. En dát hadden we kunnen weten.