Beschrijving

De schrijfster  Saskia Goldschmidt maakt elke dag een foto van haar uitzicht op het Groningse platteland en beschrijft dit. ‘Een goede oefening voor het vinden van woorden’  noemt ze dat. Ik moest er aan denken toen ik vandaag met alweer verse foto’s van de polderwandeling bezig was. Hoe breng je nou het gevoel achter de foto’s over? Het rook naar zomer. We luisterden naar de vogels en naar de hardlopers. Hun ferme tred zwol aan en we maakten ruimte om hen te laten passeren. In de verte graasden koeien en we voelden de zon in kracht toenemen. Alle zintuigen werden gestreeld, zeker ook door het heerlijke ontbijt na afloop. Een vrije zondag lag als een beschreven blad voor ons. Zoiets.

Advertenties

Ze begonnen met z’n twee

Het zijn een beetje de geijkte polderwandeling plaatjes maar dat maakt wat mij betreft het genieten er niet minder om. Vandaag gingen we op de fiets naar de Delftse Hout, wandelden en tenslotte zaten we op volle sterkte, met acht personen, aan het ontbijt. De rest van de dag zijn we samen en ondernemen niet veel meer. Ook wel eens fijn.

Met genoegen laat ik nog even de foto’s zien die gisteren met een drone zijn gemaakt. Hier het voltallige gezelschap dat deelnam aan de Pinksterpicknick (met dank aan B.S.)

De titel van dit blog slaat op een lied dat we zongen toen mijn ouders 25 jaar getrouwd waren.

.

De buitengebieden

Een paar relaties van de belastingman verhuisden in de loop van de jaren vanuit de randstad naar Den Bosch, Nijmegen, Arnhem en Ede.  Hij bezocht ze vandaag allemaal en dus sloot ik me in mijn eentje aan bij de zondagochtend-wandelclub. Mooi maar koud hoor, om negen uur. Zitten op dit kleurrijk alternatieve bankje was er niet bij, we hielden de wandeling kort.

Vervolgens zat ik aan de koffie in Reeuwijk waar onze dochter en haar gezin een week vakantie vieren. Ik schaarde me bij haar aan tafel en hielp mee een paar van de duizend puzzelstukjes aan te leggen. Heerlijk ontspannend werk. 

De vakantievierders gingen zwemmen en ik terug naar Delft. Daar zag ik een fraai zonmotief bij onze voordeur. Waarna ik zeer voldaan in mijn eigen stoel ging zitten.

Schaatsen en wandelen

Zelf ben ik niet zo’n fanatieke kijker maar de man hier ter plaatse volgt de Olympische spelen op de voet. Zozeer zelfs dat hij niet meeliep met de polderwandeling vanmorgen want Sven moest worden gevolgd.  We waren maar met drie vrouwen, twee uit de wandelclub verblijven momenteel op Lanzarote. Enfin, we maakten ons kleine rondje en schoven na afloop gedrieën aan het ontbijt. De bloemen, die ik vorige week kreeg, plaats ik voor de vijf medaille winnaars die NL nu al telt. Naarmate zo’n toernooi vordert, word ik steeds enthousiaster. Donderdag vanaf twaalf uur rijdt Sven de 10 km. Grote kans dat ik dan samen met mijn ouders voor de tv zit.

Amersfoort

Volgens mij was ik zelden of zelfs nooit eerder in Amersfoort en dus keek ik vrijdag mijn ogen uit. De stadsmuur is nog deels intact en het is altijd een feest om een centrum via poorten in te gaan. Het schept meteen een historisch perspectief en als die binnenstad dan ook nog zeer autoluw is, word ik nog enthousiaster. Dus bleef ik foto’s maken. Daarom heb ik vandaag een foto-vrije-dag. De Delftse Hout, waar we natuurlijk onze vroege polderwandeling maakten, kan wel een weekje wachten. Hoewel het prachtig zonnig was en ik bijna spijt kreeg dat ik daar cameraloos rond liep.

 

Stramme buitelaar

Jonge kinderen en honden, ze buitelden bijna over elkaar heen. Na de polderwandelng vanmorgen maakten we aan het begin van de middag een strandwandeling. We waren niet de enigen die daar reuze zin in hadden gezien de overvolle parkeerterreinen. Maar goed, eenmaal op dat brede strand verspreidt het volk zich al snel. Stralend blauwe lucht, het geluid van de branding en een beetje ploegen door het zand vanwege de vloed, we vonden het heerlijk. Mijn behoefte aan licht is weer gestild en mijn stappenteller laat een stijdende lijn zien. Het zijn gelukshormonen die mij door de kop buitelen.

Speculaas en kerstballen

Alletwee keelpijn, sniffend en snotterend. Dus maar eens geen vroege polderwandeling voor ons vandaag. Beetje uitslapen en aanrommelen. En kijken hoe de sneeuw als poedersuiker voorbij waait. Later op de dag werd samen met buren de kerstboom opgetuigd en het uiteindelijke resultaat stemt weer heel tevreden.

Hoewel de sneeuw stopte aan het eind van de middag zijn we het gebouw niet uit geweest vandaag. Maar dromen over een witte kerstmis gaat prima zo vanuit ons hoog verheven vensterraam. Grote pot thee erbij en nog wat restanten speculaas binnen handbereik. Zo spoelen we de herinneringen aan sinterklaas weer weg en halen de kerstsfeer binnen.