We hadden eigenlijk

Dit is een tijd van uitgestelde en afgestelde afspraken. Vandaag stond de inhaal Pinksterpicknick op de agenda. Die, waar mijn ouders, hun kinderen, kleinkinderen en hun achterkleinkinderen al 36 jaar op rij bij elkaar kwamen. Toen we rond Pinksteren dit jaar de afspraak doorschoven naar vandaag hadden we de hoop dat het Corona-gedoe voorbij zou zijn. We hadden eigenlijk ook vanmorgen onze vaste zondagochtend wandeling met ontbijt zullen doen. Niet alleen de enorme regenbuien weerhouden ons van beide activiteiten, ook het ingewikkeld samenzijn in kleine of grotere groepen, zorgen voor een afgelasting. Ach. Het is wat het is, zeggen we dan tegen elkaar. Als een rietstengel in de wind buigen we mee op het ritme van wat wél kan. We leggen twee bezoeken af vandaag en zijn dan telkens met drie personen bij elkaar. In de hoop op betere tijden hebben we het eigenlijk prima voor elkaar.

Nooit eerder

Gistermiddag moesten we slalommen over de grachten om mede-wandelaars te ontwijken. Dus deden we vanmorgen een stadsrondje op de tijd dat we normaal gesproken onze polderwandeling doen. Want lege straten en pleinen zijn uniek en maken de stad behoorlijk tijdloos.

De Van Rossems, die een tv-serie maakten over diverse oude steden, klaagden altijd over de vele terrassen die een stad ontsieren. Voor hen moet deze aanblik weldadig zijn. Ik word er een beetje droevig van. Het was behoorlijk fris in de vroege ochtend, ik maakte nog veel meer foto’s maar die komen een andere keer aan bod. Wij gingen naar huis met verse croissants onder ons arm en een warme cappuccino in het verschiet.

Hoog water in de polder

Ach, het blijft mooi al zijn de kleuren niet uitbundig. De wind speelt nog steeds de hoofdrol. Felle en plotselinge buien horen erbij. Vooral op zondag zo lijkt het.

Van Corona-angst of paniek is in onze omgeving niets te merken. Ook niet nu er een Delftse studente besmet blijkt. Zij is en blijft gewoon thuis. Mensen in haar omgeving zijn opgespoord door de GGD. Daar horen wij niet bij. Afgezien van iets strakkere hygiëne regels wat handen wassen betreft, verandert er niets voor ons. En hamsteren doen we uit principe niet. Uitwaaien wel.

Groen en geel

Toen wij vanmorgen rond half negen achter een kop koffie zaten, zagen we de eerste roeiers al voorbij varen. Als zij het water op kunnen, dan kunnen wij ook wel wandelen, besloten we. Als een amfibievoertuig passeerden we hier en daar enorme plassen in de Delftse Hout en om negen uur maakten we onze kleine ronde. Ik bukte maar eens op goudsbloemen op de kiek te zetten. Maar veel spannender was het toen we een hevig gekraak hoorden en een boom zagen omvallen. Midden in een bossig gebied, dus gevaarloos voor ons. Maar wel spectaculair om te horen en te zien. Enfin, we hielden het droog en haalden een frisse neus. Maar daarmee is vandaag wel alles gezegd als het gaat om de polderwandeling.

Oranje

De hevigste windschoten zouden pas rond vier uur vanmiddag plaats vinden. Dus maakten we de polderwandeling, al hielden we die erg kort. Dat kwam mede omdat we rond half twaalf verwacht werden bij een nichtje en haar man. Daar vond een kleine familiereünie plaats in hun nieuwe huis in Beusichem. Voor je het weet zie je elkaar alleen nog op begrafenissen. En juist daar, bij de uitvaart van mijn vader, was haar plan ontstaan. Wat een goed idee! Het huis is fraai, de lunch was overheerlijk en het gezelschap gezellig. Om half vijf waren we weer veilig thuis. Ik wens brandweer en andere hulpverleners sterkte en wat ons betreft; laat nu buiten de storm maar razen.

Zoekt en gij zult vinden

Het was een uitgedund wandelclubje vanmorgen. Eén persoon ziek, twee anderen op een zonnig eiland, zo bleven we samen over. Toch maar op pad gegaan, ondanks de regen. Ik zag zelfs nog harmoniërende kleuren op het parkeerterrein en vroeg de wijnboer een foto van me te maken.

De wandeling was uiterst kort, richting het restaurant waar we ontbijten. Er zijn veel hardlopers, wielrenners en wandelaars in deze omgeving. Fijn dat hier ook een AED hangt, al hoop ik er nooit gebruik van te hoeven maken.

Bij de buren van het restaurant zijn ze bezig het dak van nieuw riet te voorzien. Als kleurzoeker komt mij dat prima uit.

Op zoek naar het licht

Niet 21 maar 22 december schijnt dit jaar de kortste dag te zijn. Dat was om negen uur vanmorgen dus goed te merken. Nou hou ik erg van het licht, dus ging ik al wandelend op zoek.

In de verte zie ik verlichting in kassen. Zien jullie het ook? We moeten het echt hebben van kunstlicht deze dagen. Maar doe me dan maar iets vrolijks met een kerstboom of zo.

Bij Du Midi fleur ik echt op, binnen is het warm en droog. Ik heb het licht gevonden.

Roodkapje

Dat het de donkere dagen voor kerstmis zijn, is goed te zien. In tegenstelling tot vorige week hielden we het gelukkig wel droog tijdens de polderwandeling. Evengoed snel weer naar huis want vandaag is het voor ons kerstboomoptuigdag. Dit jaar hebben we een behoorlijk grote boom; een geschenk van een leverancier van de wijnboer. De halve kamer moest veranderd worden, wat een gedoe. Ik weet nu al, dat het volgend jaar weer een bescheiden boom zal komen. Kijk hoe vrolijk deze mini’s me toelachten toen we nog even bij een supermarkt aangingen voor een laatste boodschap.

En over mini’s gesproken. Er wandelde vanmorgen een kleindochter van mijn zus en zwager mee. Schattig toch zo’n roodkapje?

Groen wit en groen rood

Deze regenton fotografeerde ik een week of drie geleden. Hij staat bij du Midi in Delfgauw , onze vaste pleisterplaats op de zondagochtend. Er zat toen nog behoorlijk veel blad aan de bomen al is goed te zien dat het herfst is. Vanmorgen zag ik de regenton in kerstsfeer. Smaakvol gedaan in groen en wit.

Deze krans en tas met rode kerstversiering trof ik gistermiddag aan in de centrale hal van ons gebouw. Daar zijn we vanmiddag met een handvol bewoners mee in de weer geweest met als resultaat dat er twee bomen zijn opgetuigd in groen en rood. Weer eens wat anders dan de metershoge bonte boom van voorgaande jaren. Ik begin in de juiste sfeer te komen.

Geluk is nooit gewoon

Wat was het mysterieus mooi vanmorgen vroeg. Mistflarden en opkomende zon. Dat is de belofte van een fraaie herfstdag.

Van een wandelclúb was nauwelijks sprake, we waren maar met z’n drietjes. We luisterden aandachtig naar het reisverhaal van onze vriendin die net uit Rome terug was en morgen naar Ameland vertrekt. Twee afwezigen uit ons clubje zijn op Tenerife aan het genieten van het milde klimaat. Ik bedoel maar: we proberen van deze levensfase optimaal te profiteren op een manier zoals we die graag invullen. Ik zag de zon door de beukenhaag schijnen en kan een eventuele regenachtige week weer met gemak de baas.