Amusement

De afgeknotte molen in de Delftse Hout is altijd weer een heerlijke plek om naar toe te lopen. Van veraf ziet het er nog niet zo spectaculair uit. Maar eenmaal dichtbij…

Eén zee van wilde bloemen. Of jullie het gezoem en gegons er even bij willen denken. En stel je ook nog het geluid van de koekoek erbij voor die niet uit gekoekt raakte. Dan vertel ik nog even over een fietser die vreesde onderuit te gaan op het asfalt waar behoorlijk wat zand lag. ‘Een beetje stofzuigen hier is toch niet teveel gevraagd’, mopperde hij. ‘En dan moet ik ook steeds rekening houden met de Tour de France’ ging hij verder, doelend op de grote groepen wielrenners die de wegen behoorlijk onveilig maken voor de overige weggebruikers. Ja, ik heb me weer prima geamuseerd vanmorgen. Straks nog een feestje. Het kan niet op vandaag.

Alleen met de dieren

Klokgelui was het enige en verder was het doodstil in de Delftse Hout rond negen uur vanmorgen. In mijn eentje maakte ik een kleine wandeling, terwijl de andere drie een groter rondje liepen. Ik genoot van het vogelgezang en ander dierengeluid. Alleen de stenen uil van Uylenburg zat doodstil en enigszins door erosie aangetast op zijn zuil.

Deze eend stoof snaterend weg toen ik het slootje passeerde. Met de slak voel ik me verbonden waar het gaat om het tempo van verplaatsen. Hoog in de wat kale berk zat een behoorlijk grote vogel een klein bescheiden geluid te produceren. Vogels herkennen aan hun uiterlijk is al een hele kunst maar als ik het moet doen met alleen het gezang, dan bak ik er niets van. Het toen nog lege terras, herkende ik wél ogenblikkelijk. Ons zondagochtendclubje werd door de bediening uiteraard ook direct herkend. Wat is dit toch een perfect begin van de zondag. En wat was het láng geleden dat we dit deden.

Voor elk wat wils

De afweging is: laat ik jullie foto’s zien van de drukte of de rust ? Veel mensen met jonge kinderen vanmorgen in de Delftse Hout. Aan de picknicktafels was het rond half elf al aardig druk. Bij Du Midi stond een lange rij voor de afhaalkoffie. Maar loop je wat verder de polder in, dan kom je langs stiltegebieden waar wandelaars elkaar groeten, de watervogels snateren en volop gekwinkeleerd wordt door wat daar maar rond vliegt.

Mensen, dieren, rust en drukte. Hondenuitlaters, fietsers, joggers, kinderuitlaters en paardenmeisjes, het paste allemaal wonderwel bij elkaar op deze prachtige lentedag die we verder in alle rust op ons eigen balkon doorbrachten.

Weinig nieuws onder de zon

De rij bij het uitgiftepunt voor koffie bij Du Midi was lang. Iedereen wil voor, tijdens of na zijn wandeling graag koffie drinken. In het nabij gelegen weitje staan wat picknicktafels waarvan gretig gebruikt wordt gemaakt. Wij haalden ons runderstoofje en gebakken aardappelen op die we besteld hadden. Vanavond hoef ik niet te koken. Een stuk verderop kwamen we de moestuinier tegen, de man van de bijbelse teksten. We hadden gehoopt er een witte kool te kunnen kopen maar dat zat even niet in zijn assortiment vandaag. Waarna we aan ons rondje begonnen over glibberige en natte bospaden. Dan thuis koffie, krant en boek. Een zondag zoals als alle andere en ik ben er zeer tevreden mee.

Geen mening

Het was fris gisteren en op sommige slootjes lag al een dun laagje ijs. Hoewel ik geen camera had meegenomen, was de neiging dan maar met mijn mobiel te fotograferen, niet te bedwingen. We besloten een stuk over de smalle weg te lopen langs de boerderijen. Maar zo rond half twaalf op zondag ben je de enige niet. Veel wielrenners, andere wandelaars en auto’s. We moesten voortdurend de berm in en dat wandelt niet echt ontspannen.

Klein Delfgauw heet deze buurtschap en valt voor een deel binnen de Gemeente Delft en deels bij Pijnacker-Nootdorp. Kavels die tot nu toe weiland waren, worden sinds kort verkocht en er zullen moderne luxe villa’s verschijnen. Vooralsnog vind ik dat jammer van dit landelijke gebied. Maar lang niet alle boerderijen en oudere huizen zijn het aanzien waard, dus ik wacht nog even met een oordeel.

We hadden eigenlijk

Dit is een tijd van uitgestelde en afgestelde afspraken. Vandaag stond de inhaal Pinksterpicknick op de agenda. Die, waar mijn ouders, hun kinderen, kleinkinderen en hun achterkleinkinderen al 36 jaar op rij bij elkaar kwamen. Toen we rond Pinksteren dit jaar de afspraak doorschoven naar vandaag hadden we de hoop dat het Corona-gedoe voorbij zou zijn. We hadden eigenlijk ook vanmorgen onze vaste zondagochtend wandeling met ontbijt zullen doen. Niet alleen de enorme regenbuien weerhouden ons van beide activiteiten, ook het ingewikkeld samenzijn in kleine of grotere groepen, zorgen voor een afgelasting. Ach. Het is wat het is, zeggen we dan tegen elkaar. Als een rietstengel in de wind buigen we mee op het ritme van wat wél kan. We leggen twee bezoeken af vandaag en zijn dan telkens met drie personen bij elkaar. In de hoop op betere tijden hebben we het eigenlijk prima voor elkaar.

Nooit eerder

Gistermiddag moesten we slalommen over de grachten om mede-wandelaars te ontwijken. Dus deden we vanmorgen een stadsrondje op de tijd dat we normaal gesproken onze polderwandeling doen. Want lege straten en pleinen zijn uniek en maken de stad behoorlijk tijdloos.

De Van Rossems, die een tv-serie maakten over diverse oude steden, klaagden altijd over de vele terrassen die een stad ontsieren. Voor hen moet deze aanblik weldadig zijn. Ik word er een beetje droevig van. Het was behoorlijk fris in de vroege ochtend, ik maakte nog veel meer foto’s maar die komen een andere keer aan bod. Wij gingen naar huis met verse croissants onder ons arm en een warme cappuccino in het verschiet.

Hoog water in de polder

Ach, het blijft mooi al zijn de kleuren niet uitbundig. De wind speelt nog steeds de hoofdrol. Felle en plotselinge buien horen erbij. Vooral op zondag zo lijkt het.

Van Corona-angst of paniek is in onze omgeving niets te merken. Ook niet nu er een Delftse studente besmet blijkt. Zij is en blijft gewoon thuis. Mensen in haar omgeving zijn opgespoord door de GGD. Daar horen wij niet bij. Afgezien van iets strakkere hygiëne regels wat handen wassen betreft, verandert er niets voor ons. En hamsteren doen we uit principe niet. Uitwaaien wel.

Groen en geel

Toen wij vanmorgen rond half negen achter een kop koffie zaten, zagen we de eerste roeiers al voorbij varen. Als zij het water op kunnen, dan kunnen wij ook wel wandelen, besloten we. Als een amfibievoertuig passeerden we hier en daar enorme plassen in de Delftse Hout en om negen uur maakten we onze kleine ronde. Ik bukte maar eens op goudsbloemen op de kiek te zetten. Maar veel spannender was het toen we een hevig gekraak hoorden en een boom zagen omvallen. Midden in een bossig gebied, dus gevaarloos voor ons. Maar wel spectaculair om te horen en te zien. Enfin, we hielden het droog en haalden een frisse neus. Maar daarmee is vandaag wel alles gezegd als het gaat om de polderwandeling.

Oranje

De hevigste windschoten zouden pas rond vier uur vanmiddag plaats vinden. Dus maakten we de polderwandeling, al hielden we die erg kort. Dat kwam mede omdat we rond half twaalf verwacht werden bij een nichtje en haar man. Daar vond een kleine familiereünie plaats in hun nieuwe huis in Beusichem. Voor je het weet zie je elkaar alleen nog op begrafenissen. En juist daar, bij de uitvaart van mijn vader, was haar plan ontstaan. Wat een goed idee! Het huis is fraai, de lunch was overheerlijk en het gezelschap gezellig. Om half vijf waren we weer veilig thuis. Ik wens brandweer en andere hulpverleners sterkte en wat ons betreft; laat nu buiten de storm maar razen.