Hebben ze wel oren?

Nu wij ons weer de hoofdbewoners wanen van huis en erf, trekken insecten zich, al dan niet met onze hulp, weer terug. Deze wants ligt op een vensterbank. Het ziet er tamelijk monsterlijk uit maar is niet groter dan anderhalve centimeter hoor. Als dit soort types vliegen, maken ze behoorlijk veel geluid door dat harde schild dat kleppert.

Op een tafeltje buiten in de zon lag zijn verre neef hulpeloos te spartelen. Ik heb hem overeind geholpen en via google-lens gedetermineerd. Hij heet bruin gemarmerde stinkwants of schildwants en is afkomstig uit China, Japan, Korea en andere Aziatische regio’s. In 2010 ging in de VS € 33,5 miljoen aan appeloogst verloren door de vraat van dit beestje. Inmiddels ook gevestigd in Europa, zo blijkt. Bij doodmeppen schijnt ie erg te stinken maar dat doen we niet. Van een plaag hier is absoluut geen sprake dus mag ie wat ons betreft buiten spelen maar ik ga onze fruitbomen het komend jaar wel wat extra in de gaten houden. Dus wantsen: knoop goed in je oren dat we geen grote vermenigvuldiging dulden. Anders gaat het hier alsnog stinken.

Appels en peren

In mijn favoriete tv-programma Binnenste Buiten was afgelopen week te zien hoe je een boom kunt herkennen aan zijn knoppen. Kennelijk heb ik er niet voldoende van geleerd want dat hier fruitbomen staan, lijkt me duidelijk. Maar appels of peren? Het lijken me wel óude bomen, goed gesnoeid maar wel met veel mos op stam en tak. Hoe dan ook, de werkelijkheid was honderd procent mooier dan ik hier kan laten zien.

Dat geldt ook voor de zon beschenen narcissen die bijna oplichten in de smalle strook bij de afgeknotte molen. Mijn zus en ik liepen me toch een partij te genieten op deze vroege zondagochtend. Daar gaat het toch maar om; de lente zien, horen, opsnuiven en op je in laten werken. En dan vanmiddag met blote beentjes in de zon op ons balkon. Weg met de melkflessen.

Waar zijn de appels?

Toen we op 21 augustus voor korte tijd naar Nederland terugkeerden, hing de appelboom vol met appels. Als enige had deze laatbloeier de vorstperiode in april goed doorstaan. Dus dacht ik dat ik in deze periode appeltaarten en appelmoesmoes zou moeten produceren. Helaas, de boom is volledig leeggeplukt en niet door vogels want er liggen nergens resten. Vlierbessen waren door de grote droogte al verschrompeld en ook de meeste bramen zijn ingedroogd. Gelukkig levert de pergola ons wat consumptiedruiven en die enkele braam verdwijnt dit jaar niet in de jam maar rechtstreeks in de yoghurt. De rest van het fruit kopen we maar in de winkel, waar de perziken voor kleine prijsjes weggaan. Nieuws uit de wijngaard volgt later deze week. Ook daar verdween een deel van de oogst maar is het raadsel minder groot.

Naast groen graag kleur

Van de buren, bij wie we gisteren even op de koffie gingen, hoorden we dat nachtvorst in het voorjaar aan de bloeiende fruitbomen veel schade heeft veroorzaakt. In onze kleine boomgaard is de wijnboer toen op inspectie geweest. Geen abrikozen, geen peren, geen kersen en pruimen dit jaar. Alleen de appelboom zit vol, maar dat is ook een van de laatste bloeiers. Het verklaart ook waarom de vijgenboom dichtbij huis er zo doods uitziet.

Maar zoals dat gaat in de natuur; het herstelt zichzelf. In de vier dagen dat we nu hier zijn, is het stralend weer met temperaturen rond de 23 graden. En dat doet de vijgenboom goed. En ons ook! Ik haalde mijn mand met zaden tevoorschijn. Het zaad van de Afrikaantjes heb ik snel in de twee grote bloembakken bij de entree gestrooid. Dat komt nog wel goed. De bolletjes voor anemonen kunnen ‘voorgeweekt’ worden en gaan dan alsnog een pot in. Het zou nog moeten kunnen, aldus de verpakking. Ik ga zeker nog gemengd bloemenzaad strooien in een ongebruikt stuk moestuin. Zondag gaat het mogelijk regenen. Het is een race tegen de klok maar we hebben graag wat kleur in deze groene omgeving.

Oliebollen in januari

Ze zijn beslist vrijgevig bij de Jumbo in Leidschendam. Nog vóór Kerstmis kreeg ik een gratis kerstboom aangeboden, die ik overigens afsloeg en op 2 januari viel mij een pak oliebollenmix ten deel. Dat laatste snap ik wel, onverkoopbaar en niet houdbaar tot de volgende oud-en nieuw. Nou had ik toevallig op twee blogs iets gelezen over het maken van een cake gemaakt van oliebollenmix. Dus pakte ik het cadeautje aan en ging aan het bakken. Heel eenvoudig de aanwijzingen op het pak volgen inclusief het rijzen. Daarna in kleine blokjes gesneden appel, kaneel en rozijnen erbij. Dat alles in een cakeblik op 200 graden een half uur bakken en zie hier.

Tamelijk massief. Goudrenetten waren beter geweest dan de twee zoete appels die ik er in deed. Maar één was al aan het rimpelen, dus in het kader van de restverwerking mocht ie mee in de cake. Het is een soort rozijnenbrood geworden met oliebollen smaak. Met dank aan Wieneke en Lien. De aanbevolen poedersuiker bovenop, laat ik achterwege. Je kunt het ook te gek maken.

Vallende appels

Het is dat ik achter een hek stond, maar anders had ik ze graag geraapt. Zo zonde al dat kostelijke spul wat gaat bederven als het lang op de grond ligt. Volgens mij laten appels zich goed bewaren als ze droog en donker worden opgeborgen. Eten, weggeven, appeltaart of appelmoes, mogelijkheden genoeg toch? Dit is maar een momentopname van zondagochtend. Wie weet zijn er al een paar fijne en geurige appeltaarten mee gebakken. De wijnboer is momenteel terug naar zijn wijngaard in Italië en ik zal, als ik hem vanavond spreek, eens vragen hoe het er in onze boomgaard uitziet. Ik hoop dat alles nog hangt.

Geen eetfoto

De lunch, pranzo, is de belangrijkste maaltijd voor de Italianen. Inmiddels is dat ook voor ons een begrip. Vanmiddag waren er vrienden op bezoek die ook bij ons in Caldese vaste gasten zijn; handige Harry en zijn vrouw. Jullie begrijpen het al, het werd een smakelijk Italiaans maal. Jammer genoeg regende het later in de middag, we hadden best nog even quattro passi, een ommetje, willen maken. Dat is goed voor de spijsvertering. En die drie appels aan het hek van ons gebouw? Die hebben met dit hele verhaal niets te maken. Maar zijn vast goed voor de spijsvertering van een stel hongerige vogels.

Exoten

Twee voor één euro. Barstensvol vitamine en nog smakelijk ook. Maar ja, dacht ik eenmaal thuis, waar komt ie eigenlijk vandaan? Van oorprong uit China en Japan, inmiddels wordt de kakivrucht in veel landen gekweekt. We kennen hem ook in Italië en hebben zelfs overwogen een kakiboom te planten. Maar omdat ie in de wintermaanden zijn vruchten levert en we dan niet in Caldese verblijven, zagen we daar vanaf. We proberen altijd met het seizoen mee te eten, dus nu veel appels en peren. Toch liggen er op onze fruitschaal ook bananen en mandarijnen. Daar denk ik nauwelijks over na. Hoe gaan we dit nou eens aanpakken? Om te beginnen ‘hap, slik, weg’ met de kaki. En voor de rest hou ik de Europese grenzen aan, bedacht ik me.

Boomgaard op maandag

Voordat de appels en vijgen de pan in gingen, moesten ze op de foto. De oogst uit de boomgaard gaat gestaag door en samen krijgen we dat niet zo snel verwerkt. Maar appelvijgenjam blijkt een smakelijke combinatie. Van een kilo schoongemaakt fruit, 250 gram suiker en een zakje geleerpoeder kon ik drie potten vullen. De appels die ik in kleine blokjes sneed, waren niet tot moes gekookt dus daar moest de staafmixer nog even aan te pas komen, waarna het toch echt op jam ging lijken. Lekker bij een kaasplateau, bij varkensvlees of over een taart. Zie mijn blog van zaterdag. Een oplettende lezer vraagt zich misschien af, waar de peren zijn gebleven. Gewoon geschild en opgegeten. Dat is bovendien de methode met de minste afwas.

Frutteto

Geen maandagse moestuin maar de boomgaard staat vandaag centraal. Als je daar de vruchten van wil plukken, heb je geduld nodig. Omdat de grond rondom de oorspronkelijke boerderij jarenlang verwaarloosd was, zijn we in eerste instantie begonnen met bramen plukken, want die groeiden overal. Die gebieden zijn we uiteindelijk gaan schonen en inmiddels staan daar zelf geplante fruitbomen. Appels, peren, perziken, abrikozen, kersen, vijgen en pruimen. Het levert nog niet zo erg veel op maar de belofte is er. Daarnaast hebben we een potje dat we het bomenfonds noemen. Want op onze wensenlijst staat nog een notenboom, kaki en granaatappel.