….maar er wel alles over lezen. Naar het tv-journaal, nieuwsprogramma’s en talkshows kijk ik niet meer. In plaats daarvan luister ik naar de radio en lees de krant. Uitvoerig. Voor het eerst dit seizoen zit ik op ons balkon met een goed boek. Soms is het prettig om een bepaalde werkelijkheid terzijde te schuiven. En om een andere werkelijkheid toe te laten. Zoals dubbele tulpen in een zonnige kamer.
De rij bij het uitgiftepunt voor koffie bij Du Midi was lang. Iedereen wil voor, tijdens of na zijn wandeling graag koffie drinken. In het nabij gelegen weitje staan wat picknicktafels waarvan gretig gebruikt wordt gemaakt. Wij haalden ons runderstoofje en gebakken aardappelen op die we besteld hadden. Vanavond hoef ik niet te koken. Een stuk verderop kwamen we de moestuinier tegen, de man van de bijbelse teksten. We hadden gehoopt er een witte kool te kunnen kopen maar dat zat even niet in zijn assortiment vandaag. Waarna we aan ons rondje begonnen over glibberige en natte bospaden. Dan thuis koffie, krant en boek. Een zondag zoals als alle andere en ik ben er zeer tevreden mee.
Zoon ging zijn vader helpen bij de wijnoogst, dochter was met haar hartsvriendinnen een paar dagen in Lissabon en de wijnboer ploetert nog steeds voort in Caldese. Uiteraard ben ik vaak bij mijn moeder en fladder als een soort vliegende keep tussen van alles door. Maar vandaag doe ik het rustig aan. Slaap uit, zet verwelkte bloemen op de foto voor ik ze weggooi. Ik koop een boek, lees de dikke weekendkrant, doe op mijn gemak boodschappen en gun mezelf een dag ontspanning. Kost me totaal geen moeite.
Denk niet dat het voortdurend een enorm triest gedoe is bij mijn ouders thuis. Terwijl ik er wat rondscharrelde, zaten ze samen Nederlandse woorden op te noemen met een Franse oorsprong. Paraplu, canapé, dat werk. Omdat het praten mijn vaders adem beneemt, had ik hen geadviseerd ook even zwijgend de krant te lezen. Goed idee vonden ze. Maar kennelijk kon mijn moeder het niet laten en hoorde ik haar ineens ‘lorgnet’ zeggen. Jaaa, riep mijn vader, wat een goeie!
Hartelijk dank overigens voor alle meelevende reacties op mijn blogs.
Ik dacht: als die schaal in de antiekkraam nog niet verkocht is als ik hier op de terugweg langskom, is ie voor mij. En hij stond er nog. Mevrouw deed er een krant omheen en meneer scheurde een plastic tasje voor me van de rol. Maar dat sloeg ik uiteraard af vanwege ‘no plastica per me’. ‘Complimenti’ vervolgde de man zonder enige ironie. En stak een betoog af over plasticsoep en oceanen. Toen ik aanstalten maakte verder te lopen werd ik door die leukerd ook gewezen op de mooie kleur van mijn bloesje dat me zo goed stond. En dat alles voor maar één euro!
Dit serviesgoed breng ik in NL naar Wempe & Wempe. Ooit opgericht door twee zusjes van me. Een winkel vol tweedehands serviesgoed waar vast liefhebbers te vinden zijn voor de nooit gebruikte onderdelen van ons ontbijtservies. Zo raken mijn kasten toch leger en leger.
Na het veelvuldig en langdurig aan tafel zitten het afgelopen weekend, moest er eens flink bewogen worden vandaag. Zoals elke maandag begon ik met mijn yogales. Een heerlijke manier om op een ontspannen manier wat losser te geraken. Daarna een beetje rommelen en ruimen in huis en de weekendkrant lezen want daar liep ik mee achter. Dan de dagelijkse wandeling. Vaak wandelt de wijnboer mee, vandaag niet. Dat geeft mij nét nog iets meer rust om foto’s te maken. Verbazingwekkend hoeveel kleurrijks je tegen kunt komen op een alledaagse februaridag. En verwarrende zaken, dat ook.
Dit is de periode van het jaar dat de krantenbezorger zijn nieuwjaarswens aanbiedt en zijn fooi komt halen. De man die er voor zorgt dat de ochtendkrant op tijd is, verdient alle lof. Wij horen bij de 99,7 % van tevreden abonnees. Onze bezorger hoort bovendien bij de 32% die dit werk al meer dan vijf jaar doet, al zien we hem slechts één keer per jaar. Zondagochtend komen we wél de bezorger van de reclamefolders tegen, die sinds kort zijn voorraad even stalt op ons bordes. Maar hij zorgt er voor dat alles na een paar uur weg en dus bezorgd is. Al doet hij dat niet bij ons, vanwege de nee-nee-sticker. Mensen die plichtsgetrouw en anoniem hun eenvoudige werk doen, ik heb er groot respect voor. 
Dit is mijn tweede afspraakloze dag op rij. Zo’n dag die alleen maar gevuld is met wat huiselijk gedoe. Van genoegen ga ik er bijna van knorren en spinnen. Toch trek ik mezelf opnieuw aan mijn haren de deur uit en ga op zoek naar wat kleur. Want mensen, mensen, wat een grauwe dag. Ik hoef niet ver. De bloemist en de bakker in de Choorstraat zorgen voor een paar kleurrijke toefjes in het verder miezerige straatbeeld. Ik voer drie korte maar aangename gesprekjes met een dame bij de brievenbus, met een jongen die me de NRC meegeeft en met mevrouw Trekpleister. Binnen een half uur ben ik weer thuis. En spin gewoon verder bij thee en krant.
Novemberder dan het huidge weer bestaat niet. Regen, wind en hagel. Toch liepen we de polderwandeling en kropen daarna voldaan achter een heerlijke kop warme cappuccino. Ik las een boek uit en de krant. Ook uit. Ik maakte, alweer van restjes, pompoensoep. Met wat geroosterd brood erbij vormde dat een heerlijke lunch. Nog één keer waagden we ons naar buiten. In het filmhuis zagen we Victoria en Abdul. Mooi kijkwerk, briljant gespeeld en een amusant verhaal. Niet veel meer dan dat maar het maakte deze herfstdag tot een perfecte.
De voorbereiding was optimaal. Nog even stofzuigen, alvast de lunch voorbereiden, de ochtendkrant opruimen en camera gereed leggen. Er kwamen een paar leuke vriendinnen langs en het bijpraten nam een aanvang. Na de koffieronde schoven we aan tafel en omdat we zo vertrouwd met elkaar zijn, werd geen onderwerp geschuwd. Aan het eind van de middag waren we weer helemaal op de hoogte van elkaars wel en wee en is een nieuwe afspraak al gemaakt. Maar wat stom. Ik ben vergeten een foto te maken van ons dierbaar clubje. Mijn opruimwerkzaamheden liepen vanmorgen synchroon met deze man die het kanaal ontdeed van zooi. Maar zijn middag kan nooit zo aangenaam geweest zijn als de onze.
Wonen in Caldese (Italië) 