Energie

Maandagochtend, half negen. Er staan twee werkbussen op het erf. Toen wij in oktober op het punt stonden naar NL te vertrekken, ontdekte de wijnboer dat de stroomvoorziening van de zonnepanelen was gestopt. Natuurlijk werd de ‘elettricista’ (electricien) gebeld. Hij heeft alle installaties destijds bij ons aangelegd, we kennen hem al meer dan twintig jaar en hij staat altijd direct klaar. Vooral op momenten dat er problemen zijn met de pompen voor de watervoorziening. Helaas kwam deze keer zijn hulp wat moeizamer op gang. Het kostte de wijnboer heel wat frustrerende apps vanuit NL om de man aan te sporen om het systeem te repareren. Enfin, lang verhaal kort: hij heeft de problemen wel in kaart gebracht maar niet gerepareerd. Zodra we hier twee weken geleden waren teruggekeerd, meldde de man zich persoonlijk. Overleg bleek dringend nodig. Er was een nieuwe ‘inverter’ nodig want muizen of andere dieren hadden het een en ander doorgeknaagd.

Links ons houthok met opslag, in het midden de Enelpaal met twee man erbij en rechts achter de zonnepanelen. Enel is de stroomleverancier. Wij leveren stroom aan het net en Enel betaalt ons terug. Dat is dus een half jaar niet gebeurd, helaas. Er werd na overleg een nieuwe invertor besteld, er zijn antimuizen- spullen in het kastje gestopt en vandaag is de boel geïnstalleerd.

De technische details ontgaan me maar hier zitten de wijnboer en de elettricista nog van alles te regelen met de internetverbinding naar Enel, die maandelijks de terugbetaling moet garanderen. De zaak is weer in orde en we merkten dat we nu zijn klanten met de hoogste prioriteit waren. Soms zijn dit soort dingen ook alleen maar op te lossen als er persoonlijk contact en overleg is. Nu zitten we nog te wachten op de komst van de gasleverancier. Als die geweest is, zijn alle energiebronnen weer op volle sterkte. En wij hebben, na de rustdag van gisteren, ook weer genoeg energie om lekker buiten bezig te gaan.

Olijfgroen

Er zit een hele grote bouwmarkt in de buurt waar ik een poging deed om verf in een spuitbus te kopen voor de rieten tuinstoelen die meegaan naar Italië. Maar wat ik daar eerst nog allemaal tegenkwam in die mega grote winkel!

Een planten en tuinafdeling met decoratiematerialen. Niks gekocht hoor, ik ga liever naar een kwekerij voor goede tuinspullen. Stukje verder kwam ik deze bekende tegen. Jammer eigenlijk dat haar beeldrecht niet beschermd wordt,

Uiteraard belandde ik tenslotte bij de verfafdeling en werd er ook nog eens allervriendelijkst te woord gestaan door een mooie vrouw die net van haar vorkheftruck afklom. Helaas stond er geen olijfkleurige verf in het schap en raadde ze me aan deze via het internet te bestellen. Maar ook daar kan ik tot op heden de juiste kleur niet vinden. Mislukte missie dus. Beetje de pest in want het láátste waar ik zin in heb is om een paar bouwmarkten af te lopen. De verfspeciaalzaak in Gubbio kan alles op kleur mengen voor ons maar geen spuitbusverf. Mmm…hoe gaan we dit eens oplossen.

Huis en muur en geen signaal

We zochten naar verkoeling en vonden dat aan de kust bij Fano. Maar voor het zover was zochten we een parkeerplaats en dat viel nog niet mee. Alle plekken waren bezet en het was veel te vroeg voor vertrekkende badgasten met huilende kinderen. Maar toch, één straat verder dan waar we normaal staan, schoven we een parkeer haven in. Met dit appartementengebouwtje op de hoek. Mobieltje uit de tas en de eerste foto gemaakt. Mediterraans op zijn best, toch?

De laatste foto van die dag maakte ik van deze vrolijke muurschildering. Er worden hier sup-en surflessen gegeven en dat maakt men op deze manier duidelijk. De schildering is recent geplaatst, misschien wordt het douchemuurtje ervoor ook nog beschilderd, dat zou wel aardiger staan, denk ik. Iets minder leuk was dat we vandaag, zondag, vrijwel de hele dag zonder internet zaten. Bij onweer wil het nog wel eens duidelijk zijn hoe dat komt. Maar bij een windstille snikhete dag van 37 graden? Of smelten de signalen dan? Of de medewerker bij de provider zwemt in de zee bij Fano en was niet bereikbaar, dat kan ook.

Lekkere druif

De pergola hing vol! Dus gingen we aan de slag met schaar, emmers, flessen en ontsapper. Terwijl ik zo de oogst aan het verwerken was voelde ik me een echte Clarien van Moeskers Moestuin. Vorig jaar schafte ik via Marktplaats deze ontsapper aan, nu pas gebruikte ik hem voor het eerst. Nog even een instructiefilmpje op internet opgezocht en daar ging ik.

In de onderste container hou je water aan de kook, in de bovenste gaat het fruit en door de stoom ontsappen de druiven, je doet het kraantje open en vullen maar die flessen.

Het klinkt lekker simpel. Maar ik knipte toch maar het meeste hout weg. Je morst zo hier en daar wat, je moet de flessen steriliseren en de pulp kan op de compost. Ik was er zomaar een hele middag mee bezig. Gelukkig hielp de wijnboer me een handje met het tilwerk. En nu staan er zes flessen elk gevuld met anderhalve liter puur druivensap, zonder alcohol. De serieuze wijnoogst staat nog voor de deur. De druif in de hoofdrol gisteren en vandaag.

De vooruitgang

Elke maandagmiddag om één uur maken we videoverbinding met onze familie in Australië en Colombia. De eersten gaan dan bijna naar bed, de tweede familie is net opgestaan en wij moeten er goed aan denken om onze bezigheden te onderbreken en op het juiste moment klaar te zitten. We wisselen Corona en ander nieuws uit en kletsen met elkaar zomaar veertig minuten gratis weg via het internet. Dat vinden we inmiddels gewoon, maar dat was het vele jaren niet. We begonnen ooit met brieven schrijven, een duur telefoontje bij verjaardagen en we stuurden cassettebandjes. De brieven werden vervangen door e-mails, er vliegen via whatsapp berichten de wereld over en nu vinden we beeldbellen tamelijk gewoon. We hopen elkaar over een half jaar in levende lijve te zien. Want alle communicatiemiddelen ten spijt, een echte ontmoeting blijft het allerfijnst.

Rozen en pioenen komen we gewoon tegen tijdens onze bruggenloop

Tijdsbeeldvoertuig

Wie raakt er nou niet vertederd bij het zien van een Lelijke Eend? Ik wel hoor. Alternatief autootje zonder comfort maar zo typerend voor de jaren waarin ik opgroeide. Nooit zelf in gereden trouwens, ik was meer van de Kever. Het feit alleen al auto’s dierennamen hadden is grappig. Enfin, deze staat langs onze wandelroute en dat staat ie al geruime tijd want hij is compleet ondergesch… Op dezelfde route kwam ik deze kekke jongens tegen met hun bakfietsen van een internetwinkel. Voor een koelkast of wasmachine zullen ze toch wel een vrachtautootje gebruiken maar het kleine spul wordt dus zó afgeleverd. Fiets Fieuw staat er op. Zeer milieuvriendelijk en erg van deze tijd. Nou nog een leuke dierennaam voor ze verzinnen.

Zondagsrust

Had ik die regen nou maar niet zo opgehemeld gisteren. Want daar kan ons internet dan weer niet tegen. Dus zit ik voor mijn zondagse blogje bij een koffiebarretje in Gubbio en slinger daar ook nog even mijn zaterdagse blog met foto’s de wereld in.

Zoveel valt er niet te vertellen. We deden het plaatsje Cagli aan op de terugweg van de kust naar huis. Het is er niet bijzonder mooi maar wel bijzonder Italiaans. We aten een ijsje en keken uit op dit plein. En ik heb nog wel een sfeerfoto ter afronding. Hopen dat onze internetaanbieder morgen gewoon weer aan het werk gaat. Dan kunnen wij dat ook.

Rozijnen en soepborden

Deze ingedroogde consumptiedruiven brachten me op een idee. We leggen deze minkukeltjes meestal in een schaal een beetje ver weg van het terras. Dan kan het vliegend insectenspul zich er tegoed aan doen en wij rustig zitten. Maar het zijn eigenlijk rozijnen, toch? Alleen dan totaal verdroogd.  Dus plan B bedacht.

Het idee van de natte pootjes tegen de mieren pikte ik van Ton. Op internet zag ik dat het vijf tot zeven dagen in de volle zon duurt vóór het rozijnen zijn. De kleine bakjes werden vervangen want de mieren vonden een brug. De eerste verzopen mier is nu een feit. Nu nog rozijnen.

Dwalen

Als ik het van mijn oriëntatievermogen moet hebben, kom ik nergens. Maar als ik me van tevoren een beetje verdiep in waar ik heen moet, een GPS op mijn mobiel kan gebruiken, borden en aanwijzingen kan lezen en wat verdwaaltijd incalculeer, dan kom ik er wel. Vroeg of laat. Vorige week moest ik naar Bloemendaal. Ergens op de vijfbaans snelweg zei dat mens van mijn GPS ineens: ‘vertrek in Noordoostelijke richting’. Dat klopte niet want ik reed al een half uur onafgebroken. In Zaandam (!)  vroeg ik een meneer de juiste richting en uitte mijn frustratie over mijn GPS. ‘Mevrouw, dan is uw internet te langzaam, koop liever een Tom Tom.’ Een soort geruststelling was het wel, het lag dus niet alléén aan mij. Toen ik dan eindelijk veel te laat arriveerde bij nota bene een begrafenis, hoe erg wil je het hebben, gooide ik mijn mobiel woedend in het dashboardkastje. Vandaaruit hoorde ik haar met een gesmoord stemmetje murmelen: ‘bestemming bereikt.’

De natuur is grillig

Hoewel er regen was voorspeld, begon de dag droog. Dus wij naar buiten met in het achterhoofd een alternatief druildagplan. We konden zowaar wel één uur tuinieren. Ik maakte bovenstaande foto van de pergola met blauwe regen. In mijn archief zocht ik een foto op van exact een jaar geleden. Tsss.

Plan B werd van kracht. Een reorganisatie in de slaap-werkkamer. Verplaatsen en opruimen van kasten. Sinds vorig jaar hebben we een snellere internetverbinding en kan ik draadloos achter de laptop zitten. We schoven een werktafel richting het raam. Zo kan ik kabelloos veel fijner werken en ik heb een fraai uitzicht. Als het niet regent.