Boeken en zoeken

Nee, ik nam geen boek mee uit deze minibieb. Van lezen komt nog niks terecht. Een foto is ie wel waard, dit mooi afgewerkte kastje, tegenover de Appie. Op mijn vorige laptop had ik een keurig mapje met al mijn gekiekte minibiebs. Op de nieuwe laptop is het nog een zooitje wat betreft rubrieken en ordening. Om daar eens goed voor te gaan zitten, komt ook nog niks terecht. Ach, dat komt allemaal wel weer. Ik graaide onlangs wel dit fantastische boek uit een andere minibieb. Ik zie de komende periode met vertrouwen tegemoet. Dan ga ik veel mooie boeken lezen, heerlijk Italiaans koken en af en nieuwe programma’s op mijn laptop installeren. Ik ga van herfst en winter optimaal profiteren zo neem ik mij voor.

Via Varia

Zomaar een straat in een willekeurige Italiaanse stad. Het charmante van oude binnensteden is de varieteit in bouwsels en gevels. Kijk maar.

Dit moet welhaast een school zijn (geweest). Twee figuurtjes zonder hoofd die weglopen van de ingang. Boven de deur zitten ze netjes in een schoolbank.

Een paar panden verder een rijk versierde gevel van een Profumeria. En weer een stukje verder deze strenge voordeur met een bellentableau waaruit blijkt dat er veel mensen achter deze toegangsdeur wonen.

De straatnaam is gebeiteld in een marmeren plaat, opgehangen in een middeleeuwse muur in Cagli. De stad waar ik deze foto’s maakte.

Zondagsrust

Had ik die regen nou maar niet zo opgehemeld gisteren. Want daar kan ons internet dan weer niet tegen. Dus zit ik voor mijn zondagse blogje bij een koffiebarretje in Gubbio en slinger daar ook nog even mijn zaterdagse blog met foto’s de wereld in.

Zoveel valt er niet te vertellen. We deden het plaatsje Cagli aan op de terugweg van de kust naar huis. Het is er niet bijzonder mooi maar wel bijzonder Italiaans. We aten een ijsje en keken uit op dit plein. En ik heb nog wel een sfeerfoto ter afronding. Hopen dat onze internetaanbieder morgen gewoon weer aan het werk gaat. Dan kunnen wij dat ook.

Het leven van Begonia

Zo feestelijk en zo Italiaans verpakt zag Begonia er uit toen we haar onlangs kregen. Om haar goed te kunnen verzorgen moest de verpakking eraf en kreeg ze van mij een terrapot. Dan ziet ze er ineens zo uit, een beetje afgeslankt.

De bloemen waren zo mooi dat ik er eens indook met camera en al. Dat pakte dus danig uit dat elke jarige in mijn omgeving deze foto als verjaardagskaart ontvangt.

Wat er nou daarna gebeurde weet ik niet. Te weinig water, teveel of verbrand in de zon? Ze begon te kwijnen. Bruine randen aan de bladeren. Enfn, die heb ik eruit geknipt, ze krijgt water op de schotel en staat niet in de felle zon. Dit is ze nu. Ze redt het wel.

Integratie

Vorig jaar waren we te gast bij deze familie. Hoogste tijd voor een tegenbezoekje. Toevallig zitten de wijnboer en ik tussen de twee mensen in die ons van tijd tot tijd helpen in huis en op het erf. Een lief Italiaans gezin, aangevuld met de verloofde van de tuinhulp, zijn vader, zus en haar man en kindje.

Dat meisje had ons aller aandacht. Ze was erg met tellen bezig en stelde voortdurend de ‘waarom’ vraag, zoals kinderen van die leeftijd doen. De pranzo vond plaats in het restaurant van onze buren, want koken voor een Italiaanse familie is nog een hele onderneming.

Na afloop nam ik vanuit de buurtuin een foto van Gubbio, waar je de hitte ziet hangen, of verbeeld ik me dat? Hoe dan ook, het was een geslaagde en warme middag waarbij onze inspanning voornamelijk bestond uit het meedraaien in de conversatie. En dat is in een uitsluitend Italiaans sprekend gezelschap best een hele kunst.

Lang licht

Je zou nu eigenlijk alle avonden buiten moeten doorbrengen. Buiten eten en daarna zonder kunstlicht een boek uitlezen. De praktijk van alle dag ziet er anders uit. Woensdag onafgebroken regen en gisteren felle buien. Het kwam me wel goed uit die regen; een onverwachte rustdag. Mijn lijf heeft dat soms nodig. Tussen de buien door maakte ik twee korte uitstapjes en concentreerde me verder op wat administratieve losse eindjes. De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat ik weer enorm naar onze Italiaanse tuin verlang. Ik hoor hem zachtjes roepen. Nog een paar goed gevulde dagen, dan gaan we weer.

In de spiegel

Soms ontdek ik ineens een thema in mijn foto’s. Dan komt een zelfde onderwerp een paar maal terug. In Ravenna hangt deze straatspiegel. De kleuren en de deur waarvoor we staan, zijn onmiskenbaar Italiaans naar mijn idee.

Ook deze komt uit Ravenna maar dat is nergens aan te zien. We spiegelen in een donkere winkelruit. Omdat ik daar voortdurend de camera in de aanslag had, ga je op een bepaald moment een beetje melig doen, hè? Ik hou alleen van spiegels omdat ze een ruimte groter doen lijken. Ik ben er niet zo van om mezelf erin terug te zien. Toch kon ik het kennelijk niet laten toen ik afgelopen week in Delft de lift in stapte om beneden op straat een paar foto’s te maken, waaronder de kopfoto van mijn blog. Die kop heeft in elk geval veel meer kleur dan die van mij.