Winterleven

We nemen weer afscheid van het middeleeuwse Gubbio. De werkzaamheden die we van plan waren te doen, zijn afgerond. Niet dat er niets meer te doen zou zijn, hoor. Bij een oud huis met een flinke lap grond, kun je wel bezig blijven.

Het wordt tijd voor ‘zie de maan schijnt door de bomen’. Voor samen met familie en vrienden. Stamppot. Dikke winterjassen en handschoenen. Tijd voor hoog en droog maar niet op de berg. Hoogste tijd voor Delft. We zijn onderweg. En als we morgen gearriveerd zijn, sturen we de Italiaanse buren daarvan een berichtje. Dat hebben ze graag, is dat niet lief?

Advertenties

Herfstig erf

Normaal gesproken parkeren we de auto wat verder weg op het terrein. Maar toen we gistermiddag met handkoffers en boodschappen terugkeerden in Caldese, zetten we -geheel volgens Italiaans gebruik- de auto vlak voor het huis. Zelfs met auto geeft dit toch een aardig beeld van de herfst op ons erf.

We zijn hier voor de laatste afrondende klussen dit jaar. De wijnboer ging meteen aan de slag aangezien de rode wijn geheveld moet worden. Zelf doe ik uitgebreide opruimrondes in huis en organiseer ik een verzamelpunt van wat er allemaal weer mee gaat naar onze Delftse vestiging. Maar niet zonder te genieten van de mooie herfsttinten in onze boomgaard.

Smaakvolle ronde

Even koffie drinken bij Illy. Een foto maken vanaf mijn zitplaats op het terras. Het liefst met een scooter in beeld.

Me oriënteren op een nieuwe handtas en het daarbij laten. Een short voor de wijnboer scoren bij een graaiatafel. En tenslotte naar de groentenkraam. 

Voor € 2,60 mocht dit mee naar huis, waar ik het even op de keukentafel uitstalde.

We lunchen met caprese en focaccia.  Ons Italiaanse leven op een doodnormale markt-dinsdag.  Ter geruststelling: van zeven tot negen werd er gewerkt in de wijngaard en van vier tot zeven uur vanavond elders op het erf.

Midzomerfeest

Zou er wat te beleven zijn in de stad? Het is de feestdag van sint Johannes en daaraan gekoppeld zijn ook de Midzomerfeesten. Het verhaal gaat dat Italiaanse vrouwen op de avond van de 23e een bad nemen waarin bloemblaadjes drijven. We zagen gisteren wel enkele mensen op onze berg de bloemetjes van de brem in een mandje stoppen. De symboliek van reinigen op de geboortedag van Johannes de Doper ligt voor hand. Maar ik durfde het de bergburen toch niet te vragen. Hoe dan ook; er was vandaag weinig te beleven, gezien bovenstaande foto’s.

Tja, er was markt met het gebruikelijke aanbod. Niet om over naar huis te schrijven. Nee, dan deze twee. We kwamen ze tegen op weg naar huis.  Dáár ben ik even voor omgereden.

De terugkeer

Onze dochter was zo lief haar vader vanmiddag van het vliegveld in Weeze op te halen. In tegenstelling tot mij vindt ze autorijden wél leuk en gezien mijn neiging tot verdwalen, was het een prima ruil die we vanmiddag deden. Zij de autorit, ik de kleindochters. Ik had voor hen L’enciclopedia dei Bambini meegenomen. Met z’n drietjes hebben we verschillende onderwerpen bestudeerd en benoemd. Daarbij was de pagina over het vliegveld favoriet. En wat een feest toen ik de wijnboer dan weer eindelijk in mijn armen kon sluiten. Ook de meisjes kregen uiteraard zijn aandacht. Het pinksterweekend staat voor de deur, de familie herenigt zich. 

Op weg

Op een transparante banier kijkt het Meisje met de parel ons na. Ik laat op deze heerlijke voorjaarsdag wat Delftse opnamen zien. Omdat het hier zo mooi is en we op het punt staan onze Nederlandse leven weer te verruilen voor het Italiaanse. Enige weemoedigheid is me dus niet vreemd. Waarover moet ik binnenkort bloggen als we zoveel minder prikkels hebben in de heuvels van Umbrië? Als er tuinwerk op ons wacht en ons leven een heel ander ritme vertoont? Ga ik dan ieder grassprietje met mijn makrolens vastleggen. Juichen bij elke bloem? Ik denk het wel. Jullie gaan het beleven.

Babbeltjesdag

‘Geniet van het mooie weer’, zei de opticien nadat hij mijn bril bijstelde. ‘Wat zit u daar lekker’ zei ik op mijn beurt tegen een mevrouw die in haar deuropening van de zon en haar koffie genoot. ‘Bedankt voor het luisteren’, zei de winkelierster van een souvenirwinkel die weg was gepest in Noordwijk en in Delft opnieuw was begonnen. Het was een lang en vooral verbijsterend verhaal. Als ik nog eens wat presentjes ga kopen voor onze Italiaanse buren en kennissen, dan ga ik weer naar haar toe. Ze verdient het.

‘Wat een goed idee’, zei ik hardop toen ik overburen op hun balkons zag zitten. En goede ideeën verdienen navolging.