Natuurlijke krachten

Alsof hij staat te huiveren in de kou met al die naar beneden hangende blaadjes. Toch is deze kastanje al aardig op weg naar zijn zomerse uiterlijk. Dat ik een boom mannelijk benoem en zijn vruchten vrouwelijk, leerde ik van onze Italiaanse buurvrouw en ik ga er maar van uit dat dit ook in het Nederlands opgaat. Goed, deze boom heeft het wel een beetje moeilijk, maar hij komt er wel.

Dat gaat niet op voor het door de recente storm afgebroken exemplaar langs het fietspad richting Pijnacker. Het heeft altijd iets sneu’s en het zal me niet verbazen als deze boom nog opgeruimd gaat worden. Versleept of versnipperd. Hoe dan ook, grondstof voor nieuw leven. Ik hou van de veerkracht die de natuur ons altijd laat inzien.

Park Spoorloos

Dit is de achterkant van het voormalig stationsgebouw in Delft. Omdat de omgeving behoorlijk ‘stenig’ is, moesten er groenvoorzieningen komen. Onder het park ligt een waterbuffer van bij elkaar 350.000 liter. Er werd berekend dat dit de hoeveelheid water is wat vast moet worden kunnen gehouden om de droge periodes door te komen. Ook vergroot het park de biodiversiteit in dit deel van Delft. Met een grote diversiteit aan vaste planten, bollen, siergrassen, hagen, klimplanten, struiken en bomen, is het een geliefde plek voor insecten. 

Waar de treinen stopten, is nu een terras dat hoort bij een Italiaans restaurant voor pizza en pasta. Op de eerste etage zijn kantoren gevestigd. Aan de voorkant zien we nog steeds wel veel steen maar de combinatie van oud en nieuw vind ik hier mooi gelukt.

Het nieuwe stationsgebouw, op de laatste foto, is ultramodern en zit samen met het gemeentehuis onder één dak. Er kwam een groot busplatform en uiteraard een taxistandplaats en er is denk ik geen Delftenaar te vinden die niet blij is met de nieuwe situatie.

Ruilen in de minibieb en meer gezelligheid

Zes boeken brengen en één boek meenemen, dat is een voordelige ruil voor de minibieb die hier om de hoek staat. Ik had dit biebje kort geleden ontdekt en er stonden tamelijk veel kinderboeken in. Dat bracht me op het idee hier met de leesgrage kleindochters eens langs te gaan. Eerst selecteerden we samen wat kinderachtige boeken die bij ons in het kleinkinderkastje staan. Het Sinterklaas uitklapboek mocht weg maar niet eerder dan we nog even vluchtig de leuke illustraties bekeken hadden.

We hadden net een pranzo achter de kiezen en maakten quatro passi na de maaltijd. Voor één middag waren we weer even de Italiaanse familie, waar drie generaties op zondagmiddag met elkaar gaan eten.

Zo’n echte Italiaanse familie-zondag

Voor de zondagse pranzo reden we vandaag naar Le Marche. Daar woont mijn nicht met haar man. We brachten de kratten terug waarin vorige week rode druiven aangeleverd waren. Maar het ging natuurlijk niet zozeer om die kratten. Het ging om een gezellige familie bijeenkomst omdat ook haar broer, mijn neef dus, met zijn vrouw daar een week logeren. Wij namen alvast een eerste fles net geperste wijn mee die geproefd kon worden. De meningen over de smaak liepen een uiteen. Mijn wijnboer is vooralsnog tevreden en denkt dat het uiteindelijk een zeer acceptabele wijn kan worden.

We schoven om de gastvrije tafel en werden getrakteerd op een heerlijke herfstige maaltijd met onder andere een stoofschotel van wild zwijn. Dat smaakte ons heerlijk en voelde een beetje als genoegdoening voor de zwijnenstal die aangericht was in onze wijngaard. Daarna kwamen de familieverhalen los en zongen we nostalgische liederen zowel uit het Italiaanse repertoire als uit de familie.

We maakten een klein rondje over het erf, zagen de moestuin, bewonderden nieuwe schuren, controleerden de olijvenoogst en maakten dat we snel weer het warme huis ingingen want mensenlief, wat is het fris momenteel. Daar stond de koffie voor ons klaar en kregen we nog een mandje met moestuinoogst mee toen we ons los moesten scheuren van alle gezelligheid en op huis aan reden.

En de boer, hij ploegde voort…

Vóór het eind van de middag en morgen worden bakken met regen voorspeld. Mijn nichtje en haar Italiaanse man hadden gelezen dat onze wijnoogst nogal karig is dit jaar en boden tot onze vreugde dertig kilo rode druiven aan. Die worden morgenochtend gebracht door mijn zusje en zwager, die hier in de buurt vakantie vieren. Die druiven moeten wel zo snel mogelijk verwerkt worden. En zo kwam het dat we deze zondagochtend met z’ n tweetjes onze eigen druivenoogst binnenhaalden.

Ik liep voorop en haalde alle beschermhoesjes van de trossen af. De wijnboer zelf knipte en pulkte minder mooie of onrijpe druifjes er tussenuit. Het is nu allemaal droog binnen, een hele zorg minder. En dan gaan we, precies een week na de witte, morgen de rode wijn maken.

Heden

Alsof we niet weg geweest zijn. Gisteravond om negen uur waren we weer thuis in Caldese, het was al donker toen we aankwamen dus de buitenboel kon niet geïnspecteerd worden, dat deden we vanmorgen. En het viel zeker niet tegen al zijn de snoeischaar en de bezem wel direct weer ter hand genomen. We maken er een rustige opstartdag met het doen van boodschappen en de pranzo in Gubbio. We kwamen terecht bij Fabiani waar we vanwege een slechte ervaring al zeker tien jaar niet meer waren geweest. Nieuwe kok, aardige bediening, heerlijke maaltijd. Zowel binnen als buiten ziet het er prettig Italiaans uit. Morgen gaan we maar weer eens op ons gemak bezig op het Caldeser erf.

Zaad en truffel

Toen ik de verdroogde bloemen uit de afrikaantjes knipte, bedacht ik dat ik wel even kan laten zien, hoe ik de bloemen sloop om de zaadjes eruit te krijgen, al ga ik er eigenlijk vanuit dat elke tuinliefhebber dat wel weet. Met verdorde bloemblaadjes en al bewaar ik het in een papieren zakje en verdeel ze het volgend voorjaar over drie buitenpotten, kruimel daar nog wat aarde over, af en toe wat regenwater en succes gegarandeerd. Hele jaar plezier van.

Van een lieve Italiaanse familie kregen we truffels, een heel bakje vol. Dat wilde ik meteen verwerken en kookte spaghetti met daarover los geruld ei waar de truffels op werden gestrooid die de wijnboer had zitten schaven. Van de overgebleven truffels heb ik met olie en mayonaise een smeerseltje gemaakt voor op een toastje. Kleine klusjes aan de keukentafel met veel voldoening.

Ongezellig maar wel lekker

Toen we gisteravond om kwart over negen aankwamen was het al donker op de berg. We konden wel zien dat het hier weinig heeft geregend en het besproeiingssysteem niet echt naar behoren heeft gewerkt. Volgende week komt er iemand van het tuincentrum die hier de boel ooit heeft aangelegd, het systeem nakijken en resetten. Na het tuincentrum reden we in één moeite door naar een koffiebarretje voor ons ontbijt. Heel efficiënt want tegenover de Eurospin, de supermarkt waar we voor een paar dagen insloegen. Nee, echt gezellig zit je er niet. Kijk maar, iedereen parkeert tot vlak voor de deur. Maar heerlijk én heel Italiaans. Zo pakken we de draad weer op en hebben weer vastgesteld dat we ons niet gaan vervelen de komende twee weken.

Kalenderspreuk

Meriggiare. We moeten dit voor ons nieuwe woord nog even in de kop stampen want het is erg toepasselijk in dit jaargetijde. De wijnboer kiest altijd voor de bank in het koele huis en kondigt mij dan aan even een ‘knorretje’ te gaan doen. Ik schrijf meestal mijn blog en ga vervolgens weer naar buiten. Ik val liever niet in slaap want dan slaap ik ’s nachts slecht. Het beste is om een puzzel te maken of een boek te lezen. Al willen in dat laatste geval mijn ogen nog wel eens dichtvallen. Nu we om zeven uur of eerder ’s morgens beginnen met tuinwerk en de temperatuur boven de dertig graden is, is meriggiare in elk geval onontbeerlijk.

Meriggiare: Rusten in de schaduw om te ontsnappen aan de hitte van de middagzon.

Stekelvarken

Om te laten zien hoe groot ze zijn, heb ik de tafel een beetje gedekt. We vonden deze stekels op ons grasveld. We troffen ook een aantal diepe kuilen aan maar of die bij het stekelvarken horen, weten we niet. Jaren geleden kwamen we in het donker op de berg zo’n dier tegen en hij had de grootte van een middenmaatje hond. Het stekelvarken leeft voornamelijk van knollen, wortelen en vruchten maar ons aardbeienveldje heeft ie tot nu toe ongemoeid gelaten. Hij heet hier porcospino en je hoeft geen Italiaans te spreken om deze naam te snappen, toch? Ik heb het dier even opgezocht op internet, want afgezien van twee van zijn stekels, hebben we nog geen kennis mogen maken. Ik geloof ook niet dat ik nou zo graag oog in oog met hem wil staan op ons eigen terrein. Dan kom ik liever de wijnboer tegen, die als bloemenkind het erf opstapt.

Porcupine at water {Hystrix africaeaustralis} Damaraland, Namibia

(foto op verzoek van blogvriendin J)