Smaakvolle ronde

Even koffie drinken bij Illy. Een foto maken vanaf mijn zitplaats op het terras. Het liefst met een scooter in beeld.

Me oriënteren op een nieuwe handtas en het daarbij laten. Een short voor de wijnboer scoren bij een graaiatafel. En tenslotte naar de groentenkraam. 

Voor € 2,60 mocht dit mee naar huis, waar ik het even op de keukentafel uitstalde.

We lunchen met caprese en focaccia.  Ons Italiaanse leven op een doodnormale markt-dinsdag.  Ter geruststelling: van zeven tot negen werd er gewerkt in de wijngaard en van vier tot zeven uur vanavond elders op het erf.

Advertenties

Midzomerfeest

Zou er wat te beleven zijn in de stad? Het is de feestdag van sint Johannes en daaraan gekoppeld zijn ook de Midzomerfeesten. Het verhaal gaat dat Italiaanse vrouwen op de avond van de 23e een bad nemen waarin bloemblaadjes drijven. We zagen gisteren wel enkele mensen op onze berg de bloemetjes van de brem in een mandje stoppen. De symboliek van reinigen op de geboortedag van Johannes de Doper ligt voor hand. Maar ik durfde het de bergburen toch niet te vragen. Hoe dan ook; er was vandaag weinig te beleven, gezien bovenstaande foto’s.

Tja, er was markt met het gebruikelijke aanbod. Niet om over naar huis te schrijven. Nee, dan deze twee. We kwamen ze tegen op weg naar huis.  Dáár ben ik even voor omgereden.

De terugkeer

Onze dochter was zo lief haar vader vanmiddag van het vliegveld in Weeze op te halen. In tegenstelling tot mij vindt ze autorijden wél leuk en gezien mijn neiging tot verdwalen, was het een prima ruil die we vanmiddag deden. Zij de autorit, ik de kleindochters. Ik had voor hen L’enciclopedia dei Bambini meegenomen. Met z’n drietjes hebben we verschillende onderwerpen bestudeerd en benoemd. Daarbij was de pagina over het vliegveld favoriet. En wat een feest toen ik de wijnboer dan weer eindelijk in mijn armen kon sluiten. Ook de meisjes kregen uiteraard zijn aandacht. Het pinksterweekend staat voor de deur, de familie herenigt zich. 

Op weg

Op een transparante banier kijkt het Meisje met de parel ons na. Ik laat op deze heerlijke voorjaarsdag wat Delftse opnamen zien. Omdat het hier zo mooi is en we op het punt staan onze Nederlandse leven weer te verruilen voor het Italiaanse. Enige weemoedigheid is me dus niet vreemd. Waarover moet ik binnenkort bloggen als we zoveel minder prikkels hebben in de heuvels van Umbrië? Als er tuinwerk op ons wacht en ons leven een heel ander ritme vertoont? Ga ik dan ieder grassprietje met mijn makrolens vastleggen. Juichen bij elke bloem? Ik denk het wel. Jullie gaan het beleven.

Babbeltjesdag

‘Geniet van het mooie weer’, zei de opticien nadat hij mijn bril bijstelde. ‘Wat zit u daar lekker’ zei ik op mijn beurt tegen een mevrouw die in haar deuropening van de zon en haar koffie genoot. ‘Bedankt voor het luisteren’, zei de winkelierster van een souvenirwinkel die weg was gepest in Noordwijk en in Delft opnieuw was begonnen. Het was een lang en vooral verbijsterend verhaal. Als ik nog eens wat presentjes ga kopen voor onze Italiaanse buren en kennissen, dan ga ik weer naar haar toe. Ze verdient het.

‘Wat een goed idee’, zei ik hardop toen ik overburen op hun balkons zag zitten. En goede ideeën verdienen navolging.

 

Snoeien en harken

Toen dan eindelijk zondag de sneeuw was verdwenen en de ijspegels waren ontdooid, toog de wijnboer naar zijn geliefde plek. De dagen ervoor waren nuttig besteed met het hevelen van de wijn. En het proeven natuurlijk. Ik greep stofzuiger en dweil, in huis was genoeg te doen. Maar het buitenleven kriebelde en ook ik kon zondag op het erf aan de slag. Twaalf manden met blad harkte ik bijeen en dat blad vond zijn weg naar de compostbakken. Klaar voor de volgende wijnronde.

Met moeite scheurden we ons maandag weer los uit het Italiaanse leven. Maar niet nadat ik de voorjaarsbeloften nog even fotografeerde.

 

Lukt het mij wel?

Reuze grappig en absurd. Want lezers willen daar helemaal niet mee stoppen. Ik ben ook aanbeland in zo’n periode dat ik het ene boek na het andere verslind. Na de serie van Elena Ferrante las ik nog een boek van een Italiaanse auteur; ‘de acht bergen’ van Paolo Cognetti.  Een zelfde thema namelijk een bijzondere vriendschap tussen twee jonge mensen met totaal verschillende achtergronden. Ook al zo de moeite waard. Nu probeer ik een kleine leespauze in te lassen. Echt. Want er wachten nog opruimklussen.

Van Cisca uit Servië kreeg ik weer bericht, dat ik heb geplaatst onder haar button in de zwarte balk. Hebben júllie in elk geval wat extra’s te lezen. En als je hier op klikt, kom je bij Ciao Tutti de boekbespreking en een interview tegen met Paolo Cognetti.