Het laatste plein

Bij het verlaten van Perugia zijn we nog even op dit plein gaan zitten. De wijnboer met zijn onafscheidelijke ijsje en ik met mijn camera. Links is het provinciehuis dat in de jaren na de oprichting in 1860, is gebouwd. Umbria is opgedeeld in zes districten en telt 176 gemeenten. Gubbio, de stad waar wij wonen, valt onder het district Perugia.

Vlak voor we de stad via de roltrappen naar beneden weer uitgaan, zijn er nog een paar fraaie doorkijkjes te zien. Zo Italiaans als het maar kan, als je het mij vraagt.

Live stream

foto in mei in onze tuin in Delft

Oudste kleindochter Eva verlaat de basisschool. Zoals alle kinderen heeft ze een bewogen schooljaar achter de rug. Geen eindkamp, geen musical. Hoewel? Heel creatief zette klas 8b een Coronamusical in elkaar. Er was een soort nieuwsshow gefilmd en gisteravond konden ouders maar ook andere belangstellenden via een live stream de hele uitzending zien. De klas van Eva keek er samen naar op school, de opa’s en oma’s, tantes, ooms, neven en nichten keken vanaf hun eigen bank toe. Zelfs vanaf de Italiaanse bank.

Er waren journaals gemaakt, persconferenties met gebarentolk en thuissituaties van ouders en kinderen die school en werk moesten combineren, waren nagespeeld. De enorme impact die de Coronacrisis heeft gehad op deze kinderen, kwam luid en duidelijk over. Uiteindelijk zagen we de groep live samen met de juf. Na haar emotionele afscheidspraatje kregen alle schoolverlaters hun rapport met nog wat toebehoren. Je ziet hier een schermfoto met twee maal Eva. Vrijwel alle leerlingen namen met een dikke knuf afscheid. Dat mag weer bij deze leeftijdscategorie. Het feit dat het mij opviel, zegt alles over deze vreemde tijd.

Virtuele tentoonstelling

Een grote overzichtstentoonstelling van de Italiaanse schilder Rafael in Rome kan vanwege de Coronacrisis geen bezoekers ontvangen. Mijn wens van 10 april (hier terug te lezen) werd verhoord want gistermiddag volgde ik een webinar gegeven door de Nederlandse Sandrina, gids in Rome. Dat was een bijzondere en leerzame ervaring.

Dit is verreweg het meest gekopieerde onderdeel van een schilderij.van Rafaël. Vanwege koektrommels, puzzels en theemokken waar deze afbeelding op terug te vinden is, tot een soort kitsch verheven. Sandrina plaatste de schilder in zijn historische omgeving, tussen zijn beroemde collega’s als Leonardo da Vinci en Michelangelo en pausen die zijn opdrachtgevers waren. In de anderhalf uur van haar uiteenzetting heb ik me geen seconde verveeld. Op 29 en 31 mei zijn de laatste twee mogelijkheden tot het bijwonen van een virtueel ‘college’. Wie dat wil zien kan zich nog aanmelden. Niet kosteloos wel zeer de moeite waard.

http://www.persoonlijkrome.nl

Cadeau

Voor zijn verjaardag had de jeugdvriend van de wijnboer nog een cadeautje tegoed. Dat werd iets cultureels en iets smakelijks. In het voortreffelijk Italiaans restaurant il Peperoncino in Delft, deelden de vrienden na het eten hun dessert. Is dat niet zoet? Vóór die tijd bezochten we met z’n vieren de tentoonstelling van Pieter de Hooch in het Museum Prinsenhof. Deze tijdgenoot van Vermeer legde zich vooral toe op het schilderen van binnenplaatsen en doorkijkjes. Vanuit de hele wereld is er werk van hem naar Delft gebracht.

Zoals dat tegenwoordig heel vaak gaat, was ook de entourage en uitleg over zijn leven en werk mooi en beeldend gedaan. Zelfs de museumwinkel en het restaurant zijn, vanwege het groot aantal verwachte bezoekers, verplaatst. Ik vind dat een hele verbetering. We moesten ondanks onze museumkaart nog wel vijf euro bijbetalen. Maar ja, er waren dan ook kosten nog moeite gespaard.

Tentoonstelling duurt nog tot 16 februari 2020. 

Deur dicht, wegwezen

Frustratie ligt op de loer. Hoe meer we bezig zijn, des te meer zien we wat er eigenlijk nog zou moeten worden gedaan. We hebben een uiterst vreemd Italiaans jaar gehad met te veel afwezigheid om alles bij te houden. Terwijl we ook heel veel hulp hebben gekregen, waar we uiteraard nog steeds dankbaar voor zijn.

Maar kijk, de doe-lijst was donderdag al heel ver afgestreept en inmiddels zelfs helemaal. Dus zijn we tevreden met wat we voor elkaar kregen. Klaar ben je hier nooit. Met een voldaan gevoel sluiten we af en gaan ons Nederlandse leven verder leven. En zie je deze twee? Ze gaan als laatste naar binnen en staan het eerst weer buiten. Ik kan me er nu al op verheugen.

Boeken en zoeken

Nee, ik nam geen boek mee uit deze minibieb. Van lezen komt nog niks terecht. Een foto is ie wel waard, dit mooi afgewerkte kastje, tegenover de Appie. Op mijn vorige laptop had ik een keurig mapje met al mijn gekiekte minibiebs. Op de nieuwe laptop is het nog een zooitje wat betreft rubrieken en ordening. Om daar eens goed voor te gaan zitten, komt ook nog niks terecht. Ach, dat komt allemaal wel weer. Ik graaide onlangs wel dit fantastische boek uit een andere minibieb. Ik zie de komende periode met vertrouwen tegemoet. Dan ga ik veel mooie boeken lezen, heerlijk Italiaans koken en af en nieuwe programma’s op mijn laptop installeren. Ik ga van herfst en winter optimaal profiteren zo neem ik mij voor.

Via Varia

Zomaar een straat in een willekeurige Italiaanse stad. Het charmante van oude binnensteden is de varieteit in bouwsels en gevels. Kijk maar.

Dit moet welhaast een school zijn (geweest). Twee figuurtjes zonder hoofd die weglopen van de ingang. Boven de deur zitten ze netjes in een schoolbank.

Een paar panden verder een rijk versierde gevel van een Profumeria. En weer een stukje verder deze strenge voordeur met een bellentableau waaruit blijkt dat er veel mensen achter deze toegangsdeur wonen.

De straatnaam is gebeiteld in een marmeren plaat, opgehangen in een middeleeuwse muur in Cagli. De stad waar ik deze foto’s maakte.

Zondagsrust

Had ik die regen nou maar niet zo opgehemeld gisteren. Want daar kan ons internet dan weer niet tegen. Dus zit ik voor mijn zondagse blogje bij een koffiebarretje in Gubbio en slinger daar ook nog even mijn zaterdagse blog met foto’s de wereld in.

Zoveel valt er niet te vertellen. We deden het plaatsje Cagli aan op de terugweg van de kust naar huis. Het is er niet bijzonder mooi maar wel bijzonder Italiaans. We aten een ijsje en keken uit op dit plein. En ik heb nog wel een sfeerfoto ter afronding. Hopen dat onze internetaanbieder morgen gewoon weer aan het werk gaat. Dan kunnen wij dat ook.

Het leven van Begonia

Zo feestelijk en zo Italiaans verpakt zag Begonia er uit toen we haar onlangs kregen. Om haar goed te kunnen verzorgen moest de verpakking eraf en kreeg ze van mij een terrapot. Dan ziet ze er ineens zo uit, een beetje afgeslankt.

De bloemen waren zo mooi dat ik er eens indook met camera en al. Dat pakte dus danig uit dat elke jarige in mijn omgeving deze foto als verjaardagskaart ontvangt.

Wat er nou daarna gebeurde weet ik niet. Te weinig water, teveel of verbrand in de zon? Ze begon te kwijnen. Bruine randen aan de bladeren. Enfn, die heb ik eruit geknipt, ze krijgt water op de schotel en staat niet in de felle zon. Dit is ze nu. Ze redt het wel.

Integratie

Vorig jaar waren we te gast bij deze familie. Hoogste tijd voor een tegenbezoekje. Toevallig zitten de wijnboer en ik tussen de twee mensen in die ons van tijd tot tijd helpen in huis en op het erf. Een lief Italiaans gezin, aangevuld met de verloofde van de tuinhulp, zijn vader, zus en haar man en kindje.

Dat meisje had ons aller aandacht. Ze was erg met tellen bezig en stelde voortdurend de ‘waarom’ vraag, zoals kinderen van die leeftijd doen. De pranzo vond plaats in het restaurant van onze buren, want koken voor een Italiaanse familie is nog een hele onderneming.

Na afloop nam ik vanuit de buurtuin een foto van Gubbio, waar je de hitte ziet hangen, of verbeeld ik me dat? Hoe dan ook, het was een geslaagde en warme middag waarbij onze inspanning voornamelijk bestond uit het meedraaien in de conversatie. En dat is in een uitsluitend Italiaans sprekend gezelschap best een hele kunst.