Loslaten

Als ik een goede boekrecensie lees of hoor, dan zet ik het boek op mijn lijstje. Idem wat betreft films, tentoonstellingen en recepten. Er is zoveel moois en mijn belangstelling tamelijk breed. Maar ja. Ik kan in dit ene leven niet álles lezen, leren, zien, eten en beleven. Kloek besluit: wég met mijn ik-wil-nog-graag-lijstjes. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Zoals bijvoorbeeld dit boek, dat ik uit de minibieb van Delft haalde. Een detective, geschreven door twee Italiaanse auteurs. Het verhaal speelt zich af in de buurt van Bologna en zit vol met herkenbare types. De wijnboer en ik lazen met met plezier. De minibieb indachtig, ga ik het doorgeven. Ik weet wel een paar mensen die ik daar een plezier mee kan doen.

Vakantie

Zó ongeveer ziet een vakantiedag in Italië voor ons er uit.

Zit er nou een leuk lunchtentje in dat steegje?

Ja hoor, wat tafels en ongemakkelijke stoelen…

Er wordt heerlijke bruschetta geserveerd door Johnny, die er ondanks zijn naam, héél Italiaans uitziet.

Afwachten of we de zonnebril de komende week nodig hebben.  We gaan op vakantie. Naar Nederland ja. Voor een heerlijke bruine boterham met kaas. En voor meer.

Familie-aangelegenheden

Met z’n zessen vormden we het kleinste gezelschap dat de pranzo (lunch) gebruikte bij De Snor. De zondagmiddag is er bij uitstek één om met veel familie aan lange tafels bij elkaar te zitten, te eten, te praten, kinderen te bewonderen en te genieten. Met twee bevriende stellen zaten we vanmiddag net zo Italiaans te doen als iedereen om ons heen. Aan gespreksstof ontbreekt het ons nooit, tussendoor aten we ook nog heerlijk. De Snor is al jaren dood maar zijn beeltenis is overal aanwezig.  Zijn zoon bestiert als trotse eigenaar het restaurant, geholpen door schoonzusters, kleinzonen en zo meer.  Onze vrienden vormen als het waren ónze Italiaanse familie en zo zijn dit soort middagen heerlijke familie-onderonsjes.

Poseren

Een oppasbeurt bij de kleinkinderen valt in twee delen uiteen. Eerst komen ze naar ons en gaan met opa naar het museum. Dan drinken we wat en in die tussentijd probeer ik, die oma met haar altijd aanwezige camera, een paar foto’s van ze te maken. Ik neem wel even een leuke pose aan, zegt Eva. Maar nee, ze is niet van plan fotomodel te worden. Ze denkt aan dierenarts. Lucas is wat minder toeschietelijk als het om foto’s gaat want hij zit in een behoorlijk typerende houding op zijn mobiel iets spannends te kijken. We eten daarna met z’n viertjes een zelfgemaakte Italiaanse maaltijd en gaan vervolgens naar hun eigen huis waar we ‘Wie is de Mol’ kijken. Natuurlijk hebben we leuke gesprekken met ze, al zie je daar op de foto’s niets van terug.

 

Warme gloed

Toen ik na de pranzo met onze Nederlands-Italiaanse vrienden naar onze werkkamer op zolder liep, bleek die kamer door de ondergaande zon verlicht te worden. Alsof ik een soort sprookjesboek inliep met van die ouderwetse silhouet plaatjes. De muur waarop de projectie tot stand kwam loopt schuin en voor het tegenoverliggende raam hangen jaloezieën. Waardoor dus dit grappige effect ontstond. Da’s toch een mooi alternatief voor een foto met etende gezelschappen. Terwijl we deze week haast niets anders doen. Het past prima bij het heerlijke sfeertje van een ontspannen middag met goede vrienden.

Druipen

De andere wandelaars uit ons clubje waren allemaal verhinderd vandaag. De neiging om dan ook ‘vrij af’ te nemen was er wél maar hebben we manmoedig weerstaan. De rest van de dag kunnen we nu gebruiken om een beetje bij te lezen en op te ruimen. Een mailtje hier, een wasje daar en de achterstand inlopen wat betreft de fotocursus.  Ook de komende dagen staat er nog niet veel in de agenda en gaat het Italiaanse leven langzaam over in het Nederlandse. Het is fijn om daar de tijd voor te hebben en de tevredenheid druipt dan ook weer door mijn teksten heen.

Pizzabakkers

Het werd een echte familiedag, gisteren.Want na de verjaardag vertrokken we naar Zwijndrecht waar thee en vers gebakken appeltaart al klaar stonden. Maar veel belangrijker: onze kinderen en kleinkinderen waren er bijeen. Met z’n tienen zijn we naar Papendrecht gereden waar we bij Il Mercato Italiaans hebben zitten eten. Kinderen mogen daar hun eigen pizza maken en ook nog eens na afloop zelf ijs scheppen. Ze kijken bovendien zo vrolijk omdat ze elkáár weer zagen. Zie ze daar nou eens gearmd staan met z’n viertjes. Bij opkomende zon in de Delftse Hout zag het er vanmorgen zo uit. Toch niet verwonderlijk dat ik een blij ei ben?