Gubbio express

Terwijl de opa uit ons gezelschap de kaartjes koopt, zitten de oma en haar twee kleindochters op de trappen in de schaduw te wachten. We hadden nooit verwacht dat we zelf óóit in dat toeristische treintje zouden stappen. Maar ja. Zo af en toe een uitstapje maken hoort er wel bij in de vakantie en de enorm hoge temperaturen leggen beperkingen op.  Dus daar gingen we. Het treintje vertrok, geheel in de Italiaanse traditie, een half uur te laat. We maakten een leuk ritje en voor wie voor het eerst in Gubbio komt en zelf geen zin heeft alle smalle straten met hoogteverschillen te nemen, biedt het een aardige kennismaking met de stad en zijn historie. Een reis door 3000 jaar, aldus de folder. Gelukkig mochten wij na veertig minuten weer uitstappen. 

Lasagna

Op de dag van aankomst van onze kinderen met hun gezinnen maakte ik tot twee maal toe een lasagnaschotel. Dat is goed voor te bereiden en vooral lekker Italiaans. En terwijl ik wil beginnen met het hak- en snijwerk valt me op wat een aardige compositie daar voor me ligt. Dus pak ik ook de camera erbij.

Voor ik er erg in heb, ben ik meer met fotografie bezig dan met kokkerellen. Maar goed, uiteindelijk komt er een heerlijke lasagnaschotel uit de oven die ik vervolgens vergeet ik op de foto te zetten. Want ja, dán is het tijd voor omhelzingen, gezelligheid en de maaltijd.

Ramen en vensters (2)

Wij kunnen er in NL ook wat van hoor.  Ik mag dan enthousiast zijn over de Italiaanse variant maar moet je eens kijken hoe verzorgd dit eruit ziet.  En ik heb nog wel een paar ramen die ik typisch Hollands vind. Deze met stokrozen en zéker die met de bakfiets voor de deur.

Als er dan ook nog een gewichtige heer in strak tricot met zijn racefiets stil staat voor een winkel met klompen en schaatsen..ja dan heb ik de Hollandse variant wel te pakken. En jullie mogen drie keer raden waar ik nou weer uithang.

Loslaten

Als ik een goede boekrecensie lees of hoor, dan zet ik het boek op mijn lijstje. Idem wat betreft films, tentoonstellingen en recepten. Er is zoveel moois en mijn belangstelling tamelijk breed. Maar ja. Ik kan in dit ene leven niet álles lezen, leren, zien, eten en beleven. Kloek besluit: wég met mijn ik-wil-nog-graag-lijstjes. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Zoals bijvoorbeeld dit boek, dat ik uit de minibieb van Delft haalde. Een detective, geschreven door twee Italiaanse auteurs. Het verhaal speelt zich af in de buurt van Bologna en zit vol met herkenbare types. De wijnboer en ik lazen met met plezier. De minibieb indachtig, ga ik het doorgeven. Ik weet wel een paar mensen die ik daar een plezier mee kan doen.

Vakantie

Zó ongeveer ziet een vakantiedag in Italië voor ons er uit.

Zit er nou een leuk lunchtentje in dat steegje?

Ja hoor, wat tafels en ongemakkelijke stoelen…

Er wordt heerlijke bruschetta geserveerd door Johnny, die er ondanks zijn naam, héél Italiaans uitziet.

Afwachten of we de zonnebril de komende week nodig hebben.  We gaan op vakantie. Naar Nederland ja. Voor een heerlijke bruine boterham met kaas. En voor meer.

Familie-aangelegenheden

Met z’n zessen vormden we het kleinste gezelschap dat de pranzo (lunch) gebruikte bij De Snor. De zondagmiddag is er bij uitstek één om met veel familie aan lange tafels bij elkaar te zitten, te eten, te praten, kinderen te bewonderen en te genieten. Met twee bevriende stellen zaten we vanmiddag net zo Italiaans te doen als iedereen om ons heen. Aan gespreksstof ontbreekt het ons nooit, tussendoor aten we ook nog heerlijk. De Snor is al jaren dood maar zijn beeltenis is overal aanwezig.  Zijn zoon bestiert als trotse eigenaar het restaurant, geholpen door schoonzusters, kleinzonen en zo meer.  Onze vrienden vormen als het waren ónze Italiaanse familie en zo zijn dit soort middagen heerlijke familie-onderonsjes.

Poseren

Een oppasbeurt bij de kleinkinderen valt in twee delen uiteen. Eerst komen ze naar ons en gaan met opa naar het museum. Dan drinken we wat en in die tussentijd probeer ik, die oma met haar altijd aanwezige camera, een paar foto’s van ze te maken. Ik neem wel even een leuke pose aan, zegt Eva. Maar nee, ze is niet van plan fotomodel te worden. Ze denkt aan dierenarts. Lucas is wat minder toeschietelijk als het om foto’s gaat want hij zit in een behoorlijk typerende houding op zijn mobiel iets spannends te kijken. We eten daarna met z’n viertjes een zelfgemaakte Italiaanse maaltijd en gaan vervolgens naar hun eigen huis waar we ‘Wie is de Mol’ kijken. Natuurlijk hebben we leuke gesprekken met ze, al zie je daar op de foto’s niets van terug.