Lang licht

Je zou nu eigenlijk alle avonden buiten moeten doorbrengen. Buiten eten en daarna zonder kunstlicht een boek uitlezen. De praktijk van alle dag ziet er anders uit. Woensdag onafgebroken regen en gisteren felle buien. Het kwam me wel goed uit die regen; een onverwachte rustdag. Mijn lijf heeft dat soms nodig. Tussen de buien door maakte ik twee korte uitstapjes en concentreerde me verder op wat administratieve losse eindjes. De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat ik weer enorm naar onze Italiaanse tuin verlang. Ik hoor hem zachtjes roepen. Nog een paar goed gevulde dagen, dan gaan we weer.

In de spiegel

Soms ontdek ik ineens een thema in mijn foto’s. Dan komt een zelfde onderwerp een paar maal terug. In Ravenna hangt deze straatspiegel. De kleuren en de deur waarvoor we staan, zijn onmiskenbaar Italiaans naar mijn idee.

Ook deze komt uit Ravenna maar dat is nergens aan te zien. We spiegelen in een donkere winkelruit. Omdat ik daar voortdurend de camera in de aanslag had, ga je op een bepaald moment een beetje melig doen, hè? Ik hou alleen van spiegels omdat ze een ruimte groter doen lijken. Ik ben er niet zo van om mezelf erin terug te zien. Toch kon ik het kennelijk niet laten toen ik afgelopen week in Delft de lift in stapte om beneden op straat een paar foto’s te maken, waaronder de kopfoto van mijn blog. Die kop heeft in elk geval veel meer kleur dan die van mij.

Gekwetter

Met een beetje moeite scheurden we ons gisteren weer los van het Italiaanse leven en vanaf vandaag is dit ons uitzicht weer. Er vallen altijd direct een paar dingen op na de landenwissel. Ten eerste: wat is het hier nog lang licht en ten tweede de hoeveelheid straatgeluiden. Maar beide zaken zijn in een paar minuten weer normaal. We houden van lange avonden, het geluid van kabbelend water en horen gelukkig ook hier veel vogelgekwetter.

We storten ons vol overgave en met veel plezier in het familieleven, gaan vrienden zien en hebben nuttige dingen op de agenda staan. En nou maar hopen dat de kersen en abrikozen in Caldese nog even op ons wachten.

Verschil moet er zijn

Het wonen in twee landen maakt dat we voortdurend vergelijken. ‘Typisch Italiaans’ zeggen we dan. Of ‘echt Hollands’. Ik hou van allebei. Van de charme van gevels waarin de geschiedenis én de electriciteitsdraden zo zichtbaar zijn. De grove stenen, de luiken; onmiskenbaar voor onze middeleeuwse stad hier in het hart van Italië.

Een fraai contrast met deze Nederlandse gevel. Hier heerlijk ouderwetse gordijnen in een raamkozijn dat strak in de lak zit. In beide huizen zou ik graag binnen willen kijken.

En dat is nou het leuke van bijvoorbeeld een programma als Binnenste Buiten. Daar wordt je als kijker meegenomen in diverse huizen. De eigenaren stappen trots rond en vertellen wat hen bewoog bij het inrichten. Vaak verrassend. Of ik het nou mooi vind of niet, als er een ziel in zit, ben ik dik tevreden. Helaas is het programma aan zijn zomerstop toe. Op 2 september zit ik klaar voor het volgende seizoen.

Paastradities

Omdat we graag aan tradities meedoen, kochten we een Colomba, de Italiaanse variant op onze paasstol en uit Nederland kwamen de paaseitjes mee.

Maar de allerbeste traditie is die van de Pranzo. De paaslunch gebruiken we vaak met Nederlandse vrienden hier uit de buurt. Halverwege onze woonplaatsen ligt dit niet al te spectaculair uitziend restaurant.

We noemen het lunch maar het is een zeer uitgebreide warme maaltijd die uit onnoemelijk veel gerechten bestaat die allemaal even smakelijk zijn. Zonder al te veel poespas, in een geweldige sfeer aan onze ‘eigen’ vaste tafel.

Van één tot vijf zaten we aan tafel en pakten de gesprekken op alsof er niet bijna een jaar verstreek sinds onze vorige ontmoeting. We hebben inmiddels een groot gezamenlijk verleden, want zij zijn het die ons zestien jaar geleden wegwijs maakten in het Italiaanse leven. De borden zijn weer leeg maar onze vriendschap is gevuld met nieuwe goede herinneringen.

Onverzadigbaar

We kochten zaterdag een paar geschenken voor onze Italiaanse buren en vrienden. In de museumwinkel van de Nieuwe Kerk lag deze presse papier. Die kon ik niet weerstaan. Ik moet nog even kijken hoe te bevestigen in mijn mini galerie. Maar nu hou ik echt op hoor, riep ik vervolgens. Het mag niet gierend uit de hand lopen met dat Meisje. Toen ging de opa in dit huishouden woensdag met de twee oudste kleinkinderen naar het Mauritshuis in Den Haag. En ja, daar hangt de enige echte en er staat een heerlijk meisje bij.

In de museumwinkel tenslotte werd dit kussen nog even op de foto gezet. En nee, die wil ik niet hebben. Echt niet. Als foto is ie leuk genoeg.

Geen eetfoto

De lunch, pranzo, is de belangrijkste maaltijd voor de Italianen. Inmiddels is dat ook voor ons een begrip. Vanmiddag waren er vrienden op bezoek die ook bij ons in Caldese vaste gasten zijn; handige Harry en zijn vrouw. Jullie begrijpen het al, het werd een smakelijk Italiaans maal. Jammer genoeg regende het later in de middag, we hadden best nog even quattro passi, een ommetje, willen maken. Dat is goed voor de spijsvertering. En die drie appels aan het hek van ons gebouw? Die hebben met dit hele verhaal niets te maken. Maar zijn vast goed voor de spijsvertering van een stel hongerige vogels.