De terugkeer

Onze dochter was zo lief haar vader vanmiddag van het vliegveld in Weeze op te halen. In tegenstelling tot mij vindt ze autorijden wél leuk en gezien mijn neiging tot verdwalen, was het een prima ruil die we vanmiddag deden. Zij de autorit, ik de kleindochters. Ik had voor hen L’enciclopedia dei Bambini meegenomen. Met z’n drietjes hebben we verschillende onderwerpen bestudeerd en benoemd. Daarbij was de pagina over het vliegveld favoriet. En wat een feest toen ik de wijnboer dan weer eindelijk in mijn armen kon sluiten. Ook de meisjes kregen uiteraard zijn aandacht. Het pinksterweekend staat voor de deur, de familie herenigt zich. 

Advertenties

Op weg

Op een transparante banier kijkt het Meisje met de parel ons na. Ik laat op deze heerlijke voorjaarsdag wat Delftse opnamen zien. Omdat het hier zo mooi is en we op het punt staan onze Nederlandse leven weer te verruilen voor het Italiaanse. Enige weemoedigheid is me dus niet vreemd. Waarover moet ik binnenkort bloggen als we zoveel minder prikkels hebben in de heuvels van Umbrië? Als er tuinwerk op ons wacht en ons leven een heel ander ritme vertoont? Ga ik dan ieder grassprietje met mijn makrolens vastleggen. Juichen bij elke bloem? Ik denk het wel. Jullie gaan het beleven.

Babbeltjesdag

‘Geniet van het mooie weer’, zei de opticien nadat hij mijn bril bijstelde. ‘Wat zit u daar lekker’ zei ik op mijn beurt tegen een mevrouw die in haar deuropening van de zon en haar koffie genoot. ‘Bedankt voor het luisteren’, zei de winkelierster van een souvenirwinkel die weg was gepest in Noordwijk en in Delft opnieuw was begonnen. Het was een lang en vooral verbijsterend verhaal. Als ik nog eens wat presentjes ga kopen voor onze Italiaanse buren en kennissen, dan ga ik weer naar haar toe. Ze verdient het.

‘Wat een goed idee’, zei ik hardop toen ik overburen op hun balkons zag zitten. En goede ideeën verdienen navolging.

 

Snoeien en harken

Toen dan eindelijk zondag de sneeuw was verdwenen en de ijspegels waren ontdooid, toog de wijnboer naar zijn geliefde plek. De dagen ervoor waren nuttig besteed met het hevelen van de wijn. En het proeven natuurlijk. Ik greep stofzuiger en dweil, in huis was genoeg te doen. Maar het buitenleven kriebelde en ook ik kon zondag op het erf aan de slag. Twaalf manden met blad harkte ik bijeen en dat blad vond zijn weg naar de compostbakken. Klaar voor de volgende wijnronde.

Met moeite scheurden we ons maandag weer los uit het Italiaanse leven. Maar niet nadat ik de voorjaarsbeloften nog even fotografeerde.

 

Lukt het mij wel?

Reuze grappig en absurd. Want lezers willen daar helemaal niet mee stoppen. Ik ben ook aanbeland in zo’n periode dat ik het ene boek na het andere verslind. Na de serie van Elena Ferrante las ik nog een boek van een Italiaanse auteur; ‘de acht bergen’ van Paolo Cognetti.  Een zelfde thema namelijk een bijzondere vriendschap tussen twee jonge mensen met totaal verschillende achtergronden. Ook al zo de moeite waard. Nu probeer ik een kleine leespauze in te lassen. Echt. Want er wachten nog opruimklussen.

Van Cisca uit Servië kreeg ik weer bericht, dat ik heb geplaatst onder haar button in de zwarte balk. Hebben júllie in elk geval wat extra’s te lezen. En als je hier op klikt, kom je bij Ciao Tutti de boekbespreking en een interview tegen met Paolo Cognetti.

Lachen en gelukkig zijn

Wees gelukkig. Leef met alle kracht die je hebt en lach. Mijn Italiaans mag dan wel eens tekort schieten, maar deze lukt me wel. Nu we aan het einde van onze Italiaanse periode geraken, nemen de werkzaamheden in aantal toe en maak ik een dagelijks een lijstje met steekwoorden die weggestreept moeten worden. De DVD-serie van Penoza zit op verzoek van onze zoon bij de spullen die mee gaan naar NL. De strijk is gedaan en ik weet globaal wat we de komende week zullen eten. De laatste consumptiedruiven zijn tot sap verwerkt en ook de handdoeken en badjassen voor gasten liggen weer netjes verpakt in de kast.

Ik heb alles afgestreept. Bovendien las ik mijn boek uit. Zittend in het zonnetje. Daarmee heb ik toch maar mooi de opdracht ‘Wees gelukkig’ vervuld.

Op visite

Toen we precies een week geleden door Sansepolcro liepen, hing overal de was buiten. En ik hád al zo’n topdag vol fotogeluk. Maar goed, even iets heel anders. Gisteravond waren we uitgenodigd bij onze tuinhulp S. Zijn moeder komt hier wel eens helpen schoonmaken bij gastenwissels. Nu leerden we ook zijn verloofde, zijn vader, zus en zwager kennen. Deze laatsten hebben een schattig tweejarig dochtertje dat, zeer Italiaans, de hele avond rond dartelde. We werden enorm gastvrij onthaald en aten heerlijk en overvloedig. Ons Italiaans schiet vaak tekort wat tot hilarische misverstanden kan leiden. Waar wij dachten dat ze het over de dames op de Amsterdamse wallen hadden, bleek het te gaan over de Kleine Zeemeermin in Kopenhagen. Wij waren vergeten dat Denemarken en Nederland hier nog wel eens met elkaar verward worden. Lekker langs elkaar heen pratend, klets je een avond dan toch makkelijk vol.