Straatmadelief

Nog maar even twee sfeerplaatjes van gisteren. Die leuke afvalbakken in de Choorstraat puilden uit. Behalve de verkoop van spulletjes op de vrijmarkt is onze nationale feestdag er ook een van veel buiten lopen eten. Ik ben nog opgevoed met het idee dat je op straat niet eet, tenzij je er bij gaat zitten. Zelfs als de wijnboer een ijsje heeft gekocht stel ik hem voor er even bij te gaan zitten. Maar goed, ik dwaal af. De wil om het afval netjes weg te gooien is er, al kwam van scheiding van Rest en Plastic weinig meer terecht.

Dit stel was er wél bij gaan zitten. En niet om te gaan eten maar voor een potje schaak. Ze hadden een rustig plekje opgezocht en waren totaal verdiept in hun spel. Op straat spelen werd in mijn jeugd altijd aangemoedigd en dat heb ik natuurlijk ook heel veel gedaan. Toch was ik geen echte ‘straatmadelief’ zoals we dat toen noemden. Ík was zo’n kind dat graag naast de kachel een boek zat te lezen.

Obstakels

Overal in Gubbio kwamen we bemodderde atleten tegen. Dit weekend werd er het Gubbio Spartan Trifecta weekend gehouden (klik); van een vijf kilometerloop met daarin twintig obstakels tot een halve marathon met dertig obstakels. Helaas kon ik niet dichterbij komen zonder zelf eerst allerlei obstakels te overwinnen en dat laat mijn loopvermogen niet toe. Het zag er allemaal reuze sportief en spannend uit op het grasveld bij het Teatro Romano.

Rond het plein van de oude woldrogerij was de maandelijkse curiosamarkt. Veel kraamhouders zaten stevig ingepakt in gewatteerde jassen te wachten op klanten, of ze bonden de zeilen nog maar eens vast om de handel droog te kunnen houden. Er werd niets aangeboden dat mijn begeerte opriep. Gelukkig maar. Al vond ik de uitstalling in ‘zomaar’ een nis, wel fotogeniek. En ja, die oude deur is prachtig voor wie hem maar net nodig heeft.

De wijnboer bezweek nog wel voor zijn eerste ijskoude ijsje dit seizoen.

Ijsrij

Het stelletje rechts op de foto staat te wachten voor een loket bij bonbonwinkel en ijssalon de Lelie. Mijn eigen wijnboer staat natuurlijk ook in de rij. De twee mannen op het bankje hebben net hun ijsje op en even later nemen wij hun plekje over.

Dan is dit ons uitzicht: de Oude Kerk ook wel de oude Jan genoemd. Eenmaal weer in Delft zijn we opnieuw onder de indruk van de afmetingen van dit gebouw tussen de kleine middeleeuwse huizen. Deze meeuw weet precies waar hij moet wachten op wat kruimels, hij zat geduldig aan onze voeten, maar kreeg niets. Gelukkig was ie niet zo brutaal als zijn soortgenoten kunnen zijn. De verhalen over broodjes dit al vliegend uit mensenhanden worden weggesnaaid, zijn talrijk. Dat willen we niet stimuleren vandaar ons strenge beleid.

Val niet te hard

Ons ommetje deden we gisteren laat in de middag toen de zon voorzichtig tevoorschijn schoof. De markthouders waren aan het opbreken, we postten een brief en de wijnboer kocht een ijsje. We keken even bij het filmhuis of er goede films draaien maar twijfelen zeer om weer in een bioscoopzaal te gaan zitten. Onder de poort die naar de Doelentuin leidt is nog steeds een stoeptekening duidelijk zichtbaar. In 2019 is deze door Rianne te Kaat hier gemaakt en de bijbehorende haiku las ik weer eens met aandacht en raakt mijn hart. Het leven is vallen en opstaan en dat geldt niet alleen voor kinderen maar ook de actualiteit op vele fronten.