Einde van de zomer

Deze duif kwam af op onze broodkruimels. En toen vond ik het ineens wel toepasselijk hem een plaatsje te geven op het blog vanwege wereld dierendag. Vandaag viert Italië het feest van de H. Franciscus, de patroonheilige van het land. Dat zijn naamdag en dierendag samenvallen is dus geen toeval, hij sprak immers met de dieren.

Van het kerkelijke feest was uiteraard niets te merken in Fano waar wij ons eerste en tevens laatste stranddagje vierden van 2021. Vrijwel alle horeca is gesloten, strandbedden en parasols staan opgeslagen en hotels worden opgeknapt voor een volgend seizoen. Er was kennelijk nog iemand op het strand die er een beetje sentimenteel van werd, gezien deze steen met tekst die ik tijdens een wandelingetje vond.

Rubriek

Nu ik mijn archief opschoon, kom ik foto’s tegen die mijn blog nooit haalden. Een jaar of drie geleden ruimde ik op maandag nog wel eens een plaats in voor dit soort foto’s. Ik heb ook een blogmaatje die op maandag altijd muziek plaatst, een ander laat tegenwoordig op maandag muurschilderingen zien. En zo komt het dat ik mijn oude idee van stal haal en de komende maandagen archieffoto’s ga plaatsen. Deze koppen waren te zien in Fano. De tekst bij de onderste betekent zoveel als ‘leef je leven echt’. Een wijze spreuk als je het mij vraagt.

Op de pier van Fano

We waren vandaag een dag naar Urbino en Fano. Over Urbino morgen meer. In Fano liepen we over een pier een stukje de zee in toen ik dit paar levende voeten ontdekte. Kan daar nou iemand comfortabel liggen? Nou ja, kennelijk wel.

Ineens sprong er tussen de rotsen nog een persoon te voorschijn. Het leek wel of het in scène was gezet.

Al met al een verrassende rotspartij met mannen die net als wij genoten van de milde zon, de aangename temperatuur en een zwoele wind. Halverwege de pier was nog een man. Die zat, zoals zo vaak, geduldig op me te wachten.

Parasoloverschot

Tussen twee parasols door piepen een paar huizen in Fano op. We zitten op het terras  van Café Centrale. Het begint een goede gewoonte te worden om tenminste één dag in de week Gubbio te verruilen voor wat anders. En omdat we geen wandelaars (meer) zijn, bezoeken we dan een stad. Fano levert een feest van herkenning, we komen er geregeld. We eten vis, kopen een ijsje en kijken mensen. We slenteren door de hoofdstraat en langs de boulevard. Niets bijzonders maar reuze ontspannend. Pas in september als de zon minder kracht heeft, willen wij nog wel eens op een strandbedje terecht komen. Ik hoop dat niet iedereen zo lang wacht.

Ons zelf een lol doen

Om onze lijven een beetje rust te gunnen, moeten we van het terrein af. Doen we dat niet, dan blijven we toch werken. Steden zagen we de laatste weken al genoeg en uitgebreid wandelen hoort helaas niet meer tot de mogelijkheden. Dan komen we al snel uit bij een dag naar de kust. Vinden we alle twee heerlijk. Het badseizoen is voorbij maar zonaanbidders weten het strand altijd te vinden. Fietsers kennelijk ook.

De pranzo gebruikten we in zo’n no-nonsense visrestaurant. Vlotte bediening, lage prijzen en verse vis.

Al snel hadden we samen een grote schaal vongole  (venusschelpen) leeg en daarna bleef er van de gegrilde tongetjes ook niet veel meer over. We keerden nog voor twee uurtjes terug naar onze zelf meegenomen ligbedden. Waar de wijnboer nog maar eens in de boeken dook en ik het strandvertier bestudeerde.

 

Dat staat er gekleurd op (1)

Je komt hier huizen en gebouwen tegen in de meest fantastische kleuren. Neem nou deze. Ik zag dit huis in Casa Castalda, een plaats waar we vrienden hebben wonen. Dak en muren in het dezelfde kleurschema. En, o heerlijk detail, de parasol op het balkon ook nog in dezelfde tint.

En wat dacht je van dit hotel? Is dat hemelsblauw of niet? Het is Hotel Blu Marina in Fano. Het is niet mooi en ook niet lelijk maar van een goed doorgevoerde kleur kan ik heel vrolijk worden. Nu ga ik op zoek naar een zacht groen en eigeel huis. Wordt vervolgd.

Stranddag

Gedachteloos aaide hij haar enkel terwijl ie zelf een telefoongesprek voerde. Ik dacht aan vader en dochter toen ik het jonge meisje en de veel te zware grijze man op een strandbedje in Fano zag liggen. Maar toen zij op een zeker moment haar benen als een octopus om zijn veel te dikke middel sloeg, wist ik ineens wel beter. De man, die er in een verhullend pak wellicht ietsje aantrekkelijker uit zal zien, voerde voortdurend zakelijke gesprekken. Dan pakte zij ook haar mobieltje en keek verveeld en chagrijnig naar het schermpje. Vóór mijn fantasie verder met me op de loop ging, keek ik maar eens naar de blauwe lucht.

Dat had het jonge meisje misschien ook beter kunnen doen.

(De slanke man op de foto is de badmeester van het strandje)

Jutten

Na alle arbeid van olijven en druiven persen, was het vandaag tijd er een vakantiedagje tussen te persen. Hoewel. Van persen is geen sprake. We lopen met alles prima op schema en een dag naar de kust geeft ons altijd net even dat vakantiegevoel. Omdat het vandaag een vrije dag is in Italië vanwege Allerzielen, waren we niet de enigen. Hele gezinnen lieten zichzelf en de kinderen uit. We zagen zwemmers, we aten een ijsje, zaten op een bankje in de zon en mijn zus zou mijn zus niet zijn als ze niet met wat jutmateriaal van het strand afkwam. Alweer een topdag. En dan morgen weer aan het werk.

Zon, zee en wind

We zijn in feite gewoontedieren. Want als we een dagje kust doen, gaan we vaak naar Fano. Specifieker naar het kiezelstrand in het zuiden van deze plaats. Vandaag kozen we voor het zandstrand in het noorden. Dat voelde vreemd, want onbekend terrein en dus gezoek naar een parkeerplaats. Bovendien loopt er een spoorlijn langs het strand inclusief voorbij razende treinen, dus dat is even wennen. Maar het heeft wel een langzaam in zee aflopend strand en het was er absoluut niet overvol, zoals je in deze tijd en met dit weer kunt verwachten. Geen toeristen en natuurlijk wel een heerlijk eettentje. Eigenlijk alles wat we van een aangename stranddag verwachten.

Ergens langs de route

Gisteren een regenrit maar vandaag! Schitterend. Na Milaan, waar we overnachtten, reden we in één rechte lijn naar het zuiden. Dat gaat door wat ik maar gemakshalve de Italiaanse Betuwe noem. En die staat in bloei. Bij de kustplaats Fano bogen we af het binnenland in, waar we na een uurtje Gubbio bereikten. Meteen boodschappen gedaan en dan de berg op. Alweer benieuwd hoe we huis en haard aantreffen. En verrassing: alwéér een dode uil en ravage! Morgenavond komt er iemand naar de schoonsteen kijken in verband met plaatsing van een rooster en aansluiting houtkachel. En wij kunnen meteen weer aan de slag met glasruimen, poepboenen en kadaverafvoer.