Regen? Waar dan?

Het lijkt er misschien op dat ik weinig anders doe dan in tuinen zitten met vrienden en vriendinnen en dat klopt. Vandaag was het mijn oudste vriendinnenclubje waarmee ik verkeerde. Meer dan veertig jaar vriendschap. Dat voelt nog altijd bijzonder. Dat we in de tuin konden zitten en maar één keer vanwege een korte bui moesten verplaatsen naar de overkapping achterin deze riante tuin, was ook al bijzonder. De mooie tuin en de gastvrijheid maakte het extra fijn maar al stop je ons in een kale ruimte met alleen water en brood, dan nog hebben we het naar onze zin en laten elkaar nooit meer los.

Bezigheden

En toen begon het gistermiddag ineens te regenen, zeg. Hadden wij dit seizoen nog niet meegemaakt hier. Daar ging mijn plan om nog wat te rommelen in de tuin. In de vriezer stond nog een pond aardbeien van eigen erf. Van de eerste lading had ik samen met yoghurt in de blender een soort milkshake gemaakt.

Nu werd het tijd voor jam. Dat eet ikzelf nooit want ik vermijd zoveel mogelijk toegevoegde suikers, daar voel ik me veel prettiger bij. Ik had het plan om agar agar te kopen en daarmee eens te experimenteren. In NL was ik het vergeten te kopen, hier kon ik het zo snel niet vinden. Dus toch maar een kwak suiker en wat geleerspul gepakt en een lekker jammetje gemaakt. Zie hier de resultaten.

Nou ben ik benieuwd of er lezers zijn die ervaring hebben met het maken van jam zonder al te veel suiker. Ik hoor het graag. En o ja. De grond kreeg weer even voldoende water toegediend en dat werkt hartstikke lekker als je planten uit het grind wil trekken. Dus hoe ik de maandagse arbeid heb ingevuld kun je wel raden.

Tegeltuinen

We hadden allerlei plannen. Op de fiets naar Rijswijk om daar te gaan wandelen in een rustig park. Maar wat een raar weer was het gisteren! Zelden zo’n warme dag met zoveel weertypen meegemaakt. Uiteindelijk werd het een bruggenloopje, dus gewoon een blokje om in de buurt. Her en der las ik dat de natuur ontploft lijkt en inderdaad zeg: de kleuren knallen je tegemoet, de beukenhaag voor ons huis is in één week van bruin naar groen getransformeerd. Ook in de tegeltuinen is het lentefeest. Dat konden al die onweersklappen en tropische buien gisteren gelukkig niet verhinderen. De temperatuur is uit het dal en dat doet me goed. Hulde voor de lente.

Mooie plukjes en heerlijke bijbabbel

Wij, inwoners van de Randstad, moeten het vaak doen met kleine groene oases. Neem nou die eerste foto. Daar straalt toch rust van uit, hè? Maar voor de tweede foto hoefde ik nauwelijks van positie te veranderen. We zien de zijkant van Burger King die aan de snelweg ligt. Draaien we ons helemaal om en lopen we het Land Art park weer terug in, dan zien we dit. Het zijn dan misschien heel kléine plukjes groen, het zijn wel heel mooie plukjes.

De foto’s maakte ik twee dagen geleden toen de zon nog scheen. Een groot deel van vandaag tikte de regen op ons zolderraam. Niet dat ik daar veel erg in had want blogvriendin Marthy kwam gezellig langs. De uurtjes vlogen voorbij en we wisselden nieuwtjes uit die onze blogs niet halen. We onderhouden een bijzondere vriendschap en ervaren dat nog steeds als heel waardevol. En laat nou de zon maar weer schijnen.

Broodmeisje

Vlakbij het beeld van Wim T. Schippers werd een broodje gegeten. Nu de horeca gesloten is, zie je steeds vaker dat mensen ergens gaan zitten om zojuist gekochte etenswaar naar binnen te werken. Opvallend veel wandelaars met koffiebekers ook. Ik kan maar moeilijk wennen aan het verstilde stadsbeeld zonder mensen op terrassen. En op dagen dat het regent, zoals vandaag, is de boel echt uitgestorven. In een huis aan de overkant worden nieuwe markiezen geplaatst. Zonder dat ik er een foto van maak, hou ik dat beeld voor ogen. Eens komt de tijd dat de zon weer schijnt.

Niet nat

We deden het vandaag beter dan gisteren want we maakten een ommetje voordat het begon te regenen. Ik loop niet graag in de regen en dat heeft eigenlijk een suffe oorzaak: mijn haar! Zelfs onder een paraplu of capuchon zakt het als een plumpudding in en kan ik het opnieuw gaan föhnen. Ik herinner me hoe ik als kind natregende en dat mijn moeder mij en mijn jas dan zorgvuldig met een handdoek droogdepte. Drijfnatte schoenen werden met kranten volgepropt om ze in model te laten opdrogen. Later kwamen er poncho’s en regenpakken. En nu ontwijk ik regenbuien meestal omdat ik zelf mijn dagritme kan bepalen. Een luxe die ik nog steeds zeer waardeer. En hoewel de foto’s misschien anders doen vermoeden… ik maakte ze vandaag. Ook de herfst kan ik ontwijken als ik een beetje mijn best doe.

Knus

We maakten er een luie zondagochtend van. Wat achteraf niet heel slim was, want toen we eindelijk wél naar buiten wilden, goot het! Nou, dan nog maar een kop koffie en de weekendkrant. Morgen ga ik beginnen aan de tweede serie oefeningen van Vitaal Oud Worden, een oefenprogramma dat elke vier weken zwaarder of intensiever wordt. Met die wetenschap lummel ik de zondag door. Vanavond komt een vriendin hier eten. ‘Als jij nou daar gaat zitten en wij hier, dan hebben we toch de gepaste afstand’. Zo gaat dat tegenwoordig. We hebben de eettafel er speciaal voor verlengd. De pompoensoep is klaar, de spinazie-zalmtaart ook. De salade maak ik op het laatste moment en het nagerecht hoeft alleen nog maar geassembleerd te worden. Ik denk dat ik de kaarsjes nu al aansteek.

Gesnater en geschreeuw

De man op het bankje voor ons huis heeft zijn capuchon er maar bij opgezet want het begon zachtjes te regenen. Hij zit daar om een sigaretje te kunnen roken en heeft altijd wat voer voor de vogels bij zich. Witte meeuwen en zwarte meerkoeten. Een hoop herrie en veel gevechten, de meeuwen zijn het felst.

Maar op zeker moment keert de rust terug, De man heeft demonstratief de plastic zak ondersteboven gehouden en totaal leeggeschud. De meeuwen hebben dat als eerste door en vliegen met z’n allen weg. De meerkoeten niet, die blijven om de man heen scharrelen en zoeken in het gras nog wat verdwaalde korrels. De capuchon is ook weer af, de regen stopte, de man stak zijn tweede sigaret op.

Troostrijke limoncello

De citroenschilletjes hadden de pure alcohol behoorlijk gekleurd. Het eerste deel van de bereiding had ik in Italie al gedaan. Ook toen gebruikte ik er een regendag voor. Het flinterdun schillen van de citroenen was nog het meeste werk, er mag namelijk geen wit vruchtvlees mee geschild worden vanwege de bitterheid ervan. De alcohol moet na ten minste 14 dagen worden verdund met suikerwater en daarna door een doek gezeefd. De officiële hoeveelheden zijn de schil van acht citroenen, 1 liter alcohol, 1 1/2 liter water en 1 kilo suiker. Dat heb ik gehalveerd omdat ik drie (enorm grote) citroenen tot mijn beschikking had.

Gisteren en vandaag maakte ik het af. Omdat ik geen etiketten in huis had, heb ik labels geschreven en aan de flesjes gehangen. Natuurlijk heb ik ook geproefd en ik vond het zoet en lekker. Nou niet allemaal vragen om ook een flesje want ze zijn al vergeven. En er zijn maar een paar gelukkigen waaronder uiteraard de citroenleveranciers.

Dreigend

Alsof we gisteren nog niet water genoeg hadden gezien, liepen we vandaag en rondje om de plas in de Delftse Hout. Daartoe moest mijn dagschema wat omgegooid worden. Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat, maar mijn ochtenden zijn meestal gevuld met nuttig en de middag is voor de ontspanning. Maar komaan, het zou vanmiddag gaan regenen dus de ontspannen wandeling werd naar de ochtend verschoven.

Het was er zo rustig, we kwamen eigenlijk alleen mensen met honden tegen. De natuur is hier aangelegd en wordt ook telkens aangepast met rietoevers, nevengeulen, duikers en drijvend groen. Er is ook een strandje dat de zomermaanden zeer goede diensten bewijst. Op die hoogte ligt in het water een plateau waar vanaf gedoken kan worden. Nu hadden meeuwen en aalscholvers het zich toegeëigend. Het begon te betrekken en bij de eerste regendruppels zaten wij weer hoog en droog enorm tevreden te zijn.