Ze stonden me gisteren een beetje schaapachtig aan te kijken toen ik het privépad afliep. ‘Alleen maar even een foto maken, hoor’, riep ik ze toe. Dat vonden ze goed, ze hadden namelijk net een intensief uurtje achter de rug met het trainen van een schaapshond.
Hier vandaan had ik weer eens een ander perspectief op de afgeknotte molen. De wind was behoorlijk fris maar de lucht was in elk geval blauw. Dat is vandaag helaas veel minder. Grauw, koud en af en toe regen. Wél goed voor mijn huishoudelijke taakjes.
Gisteren kwam in het TV programma Binnenste Buiten het onderwerp stoepplantjes voorbij. Ik heb er met genoegen naar gekeken en het zet mijn strijd om ons Italiaanse erf geordend te houden, weer eens in een nieuw perspectief. Maar dit terzijde. De Hortus in Leiden, waar vanuit dit tv onderwerp ook werd gepresenteerd, zegt het er het volgende over.
In een stad van alleen maar steen, zonder groen, wordt het in de zomer erg heet. Regenwater kan niet goed weglopen en insecten vinden er weinig te eten. Het is fijn als mensen tuinen maken maar de wilde plantjes, die vanzelf in de stad groeien, zijn minstens even belangrijk voor de afkoeling en de biodiversiteit. Jammer genoeg vinden de meeste mensen het erg slordig staan, al dat ‘onkruid’ dat zomaar vanzelf groeit. Soms staan die wilde plantjes in de weg, maar vaak niet. Dan is het fijn als ze blijven staan. Als mensen meer van plantjes weten en ze beter bekijken gaan ze ze leuk vinden, denken de mensen van de Hortus. En dan mag er vast meer blijven groeien.
foto van het wwwfoto van het www
Stoepplantjes- gids Mathilde van de Hortus in Leiden benoemt de plantennamen met stift op de stoepen. Onbekend maakt onbemind, wijzigt hierdoor compleet, mag ik hopen. Google voor de grap eens op stoepplantjes en er gaat een wereld aan posters, minigidsen en andere informatie voor je open.
Zeven minuten fietsen betekent voor mij als snel een half uurtje lopen. Dus toch het fietsje maar genomen voor het tandartsbezoek. Het motregende. Waardeloos, want je wordt er evengoed behoorlijk nat van. Toch maar even afgestapt bij de Oostpoort want daar liep een verse familie Nijlganzen met tien koters. Dichterbij komen lukte niet, daar zorgden de ouders wel voor.
Met natte brillenglazen, mijn capuchon diep over mijn hoofd en een nat fietszadel, vervolgde ik mijn weg naar huis. Maar ik zag dat de beregende klinkers wél fotogeniek zijn. Ik zelf leek meer op een verzopen kat.
De rust van gisteren is met het stormachtige weer vandaag ver te zoeken. De wind giert om ons huis en af en toe klettert de regen tegen de ruiten. Het is een thuizig dagje met tal van huishoudelijke en administratieve klusjes. Dat soort dagen moeten er ook zijn, ik benut het ten volle. Maar met genoegen laat ik nog even onze zondagochtend Du Midi huiskamer zien waar altijd verse bloemen staan, de sfeer zo gemoedelijk is en het ontbijt heerlijk.
Op honderd meter er vandaan heeft Fred een biologische moestuin, waar ik altijd even een kijkje neem. Behalve dat hij plantjes, groenten en fruit verkoopt, evangeliseert hij door toepasselijke teksten neer te leggen. Als ik het Bijbelse element eruit haal, vind ik het nog steeds mooi.
De zon komt op – maakt de morgen wakker – de dag begint met een lied – wat er ook gebeurt – laat mij zingen tot de avond valt.
Aan het landelijke weggetje dat ik gisteren liet zien, is ook een kavel vrijgekomen waarop zes nieuwe woningen gebouwd zijn. Nog niet alles is bewoond en de bestrating is ook niet niet helemaal klaar maar het begint ergens op te lijken. Aan het eind staat een nieuwe hooiberg, misschien een gezamenlijk project van dit kleine buurtje? Een overdekt terras?
Ik ben niet brutaal genoeg om zomaar dat terrein op te lopen want er lijkt nog een soort toegangshek te komen. Voor het gemak van de postbode hangen de brievenbussen wel dicht bij de weg. Lastig als je de krant laat bezorgen. Zit je net lekker met je slofjes aan, regent het pijpenstelen …enfin. De bewoners hebben natuurlijk een digitaal krantenabonnement en die paar brieven die ze soms nog krijgen, pakken ze wel mee als ze met hun elektrische auto de riante oprijlaan inrijden. Weet je wat? Ik ga hoogzomer nogmaals kijken of er een hek is en zo niet dan ga ik op verder onderzoek uit.
Het gebeurt trouwens aan deze weg wel vaker dat huizen achter elkaar in het weiland worden gebouwd. Dat ziet er dan zó uit in de ouderwetse vorm. Het hek is voornamelijk bedoeld om niet in de sloot te belanden.
Op de bewonersapp van ons gebouw vlogen me vanmorgen de appjes om de oren. In Rijswijk, op tien autominuten hier vandaan, kan je zonder afspraak de felbegeerde boosterprik laten zetten. De eerste juichkreten van buren die de prik al waren wezen halen, overtuigden ons. De wijnboer moest nog van sporten terugkomen maar zodra hij binnen was, trokken we aan onze stutten en gingen naar de Broodfabriek, waar de GGD een vaccinatielocatie heeft.
Heel zestig plus had elkaar kennelijk geïnformeerd, want inmiddels stond er een lange rij met wachtenden in de regen. Wij schoven braaf aan voor een kwartiertje. Daarna werden we snel en efficiënt verder geholpen en zijn we tot onze volle tevredenheid geboosterd.
De mondkapjes kunnen nog lang niet aan de wilgen, al zag ik er wel een hangen. Wij voelen ons, met de feestdagen in zicht, weer wat beschermder en dat is erg prettig.
We zijn begonnen aan een echte herfstweek met elke dag regen, zo is de voorspelling. Wat een geluk dat we donderdag hebben kunnen profiteren van die zonnige dag. Op de foto hierboven dien we de achterkant van Instituut Clingendael, het Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen. Op de site lees ik: Naast onderzoek rond internationale betrekkingen verzorgt de opleidingsafdeling Clingendael Academy trainingen voor (aanstaande) diplomaten uit de hele wereld om hen kennis over de theorie en praktijk van de diplomatie en kennis over internationale betrekkingen bij te brengen. Vertegenwoordigers van het instituut mengen zich met enige regelmaat in het Nederlandse maatschappelijke en politieke debat, vooral aangaande buitenlandse politiek.
In de oorlog bezette de nazipoliticus Arthur Seyss Inquart Huize Clingendael dat in bezit was van de familie Van Brienen van de Groote Lindt. Freule Daisy was een van de laatste bewoners van het landhuis. Zij was het ook die, na een bezoek aan Japan, de Japanse tuin liet aanleggen. Wandelen over een landgoed; je voelt dat je op historische grond loopt. Fantastisch dat sinds 1953, toen de Gemeente Den Haag eigenaar werd, het hele gebied toegankelijk is geworden voor publiek.
We zaten in de late avondzon aan een kop thee. ’s Avonds buiten eten is er niet meer bij. Inmiddels is alles wat nat kán worden en er niet tegen kan, naar binnen gebracht. Denk dan vooral aan tuinkussens en de mand met snoeischaren en werkhandschoenen.
Het keukenraam vangt het avondlicht en geeft een mooie gloed. Ook aan mijn gemoed omdat ik weet dat het echt voorlopig over is met dit weertype. Ik snoeide nog een rijtje rozen, we strooiden koemestkorrels bij de nieuwe aanplant en laten het erf verder over aan het hemelwater. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Het was best spannend of mijn zus en zwager gisteren in de stromende regen met hun kampeerauto de berg op konden komen. Maar het lukte prima en ze leverden meteen wel vijftig kilo druiven aan die ze de dag ervoor bij mijn nichtje en haar man hadden geplukt. Dus moesten onze beide oogsten snel worden verwerkt. Vandaag was er tijd voor ontspanning. Terwijl de wijnboer en ik nog een beeldbelafspraak hadden met onze overzeese familie, wandelden zus en zwager op hun gemak de berg weer af, waar wij hen na een uurtje beneden oppikten voor een gezamenlijk marktbezoek. Bij de kraam waar men porchetta verkoopt werd gestopt en gekocht.
Je ziet dergelijke kramen overal op markten. Er ligt een goed gekruid en aan het spit gebraden varkentje waar met een mes wat grove stukken van worden afgesneden. De meeste Italianen eten het op een broodje, vaak al ter plaatse. Wij gaan er onze avondmaaltijd mee aanvullen. Overigens knapte het weer gistermiddag al op en is de nazomer volledig teruggekeerd, wel zo fijn voor vakantievierders.
PS: het eerste stuk van de weg naar boven (of op de foto met de wandelaars het laatste stuk) is geasfalteerd, Dat stopt na een kilometer, waarna de weg heel slecht is, vol met kuilen.
Vóór het eind van de middag en morgen worden bakken met regen voorspeld. Mijn nichtje en haar Italiaanse man hadden gelezen dat onze wijnoogst nogal karig is dit jaar en boden tot onze vreugde dertig kilo rode druiven aan. Die worden morgenochtend gebracht door mijn zusje en zwager, die hier in de buurt vakantie vieren. Die druiven moeten wel zo snel mogelijk verwerkt worden. En zo kwam het dat we deze zondagochtend met z’ n tweetjes onze eigen druivenoogst binnenhaalden.
Ik liep voorop en haalde alle beschermhoesjes van de trossen af. De wijnboer zelf knipte en pulkte minder mooie of onrijpe druifjes er tussenuit. Het is nu allemaal droog binnen, een hele zorg minder. En dan gaan we, precies een week na de witte, morgen de rode wijn maken.
Wonen in Caldese (Italië) 