Wat zal ik eens m(h)aken?

Zaterdagmiddag kocht ik spontaan twee bollen wol en een haaknaald. Gewoon vanwege zin in haken. Van de site van Ingthings had ik lang geleden al een inspirerend stukje apart gezet. Dus begon ik welgemoed. Maar de vorm werd rond terwijl ik meer dacht iets langwerpigs te haken. Dus haalde ik mijn probeersel tot drie keer toe uit. En verzon toen zelf maar wat met twee lossen en één vaste. Het blijkt een sjaal te worden. De eerste bol was in mum van tijd verhaakt want een regenachtige zondagmiddag. Nu matig ik mijn tempo. Haken is heerlijk om te doen maar wat moet ik met veel maaksels?

 

Advertenties

Groeten uit Servië

Voor alle zekerheid de paraplu maar meegenomen. Ik heb een enorme hekel aan een nat hoofd. Mijn haar kan namelijk niet tegen een regenbuitje. Ik doe er alle moeite voor er wat volume in te föhnen en dat wil ik niet in drie seconden laten verflenzen. Maar goed, het was net even droog tijdens mijn polderwandeling dus de plu werd wandelstok.

De foto’s zijn van vorige week. Als ik dat niet verder vertel, heeft niemand dat in de gaten. Wat ik nog wél kan vertellen is dat Cisca uit Servië weer heeft gemaild. Ik heb haar pagina bijgewerkt. Dus wie haar volgt, moet even op de zwarte button klikken.

De eeuwige strijd

De afdeling Ede van onze wandelclub, bestaande uit twee personen, was vandaag weer aanwezig in de Delftse Hout. Dat verhoogt de gezelligheid zeer want van het weer moeten we het niet hebben.

We gebruikten een deel van deze regenachtige zondagmiddag om met z’n vieren het Delftse Museum Prinsenhof te bezoeken. Daar is momenteel een mooie tentoonstelling te zien over Willem van Oranje. Ik nam er weinig foto’s maar wel dit van mee: hij streed voor vrijheid van godsdienst en geweten. Laten we dat na meer dan vierhonderd jaar nou eindelijk eens in de praktijk gaan brengen met z’n allen.

Nep en leeg

We wilden graag iets ontspannends doen op deze regenachtige zaterdag en kwamen zodoende uit bij museumbezoek. Met deze foto opent de expositie in het Fotomuseum Den Haag. De Amerikaanse filmmaker en fotograaf Lauren Greenfield houdt zich al 25 jaar bezig met het thema ‘rijkdom’. Zij laat zien waar het brandende verlangen om rijk te zijn toe leidt, tegen elke prijs. Ik werd er treurig van.

Op een muur konden bezoekers ingevulde briefjes pinnen waarop ze zelf de antwoorden  gaven op de vraag Wat wil je bereiken in je leven? Wat is je waardevolste bezit? En Wie is je voorbeeld? .

Na het zien van alle foto’s snapte ik dit obstinate antwoord wel.

Maar ik schaar me liever achter de woorden van de 89 jarige dame die een betere en tevreden wereld wil tegenkomen. Om toch nog wat móóis te zien, snelden we naar het naast gelegen Gemeente Museum. Daarover morgen meer.

Landerig

Na de pranzo lopen we nog even door de stille straten van Gubbio. Zo langzamerhand komt aan de vakantieperiode een einde. Na drie maanden gaan de scholen weer beginnen en herneemt het normale leven zich. De sfeer is wat landerig, een enkeling heeft een paraplu bij zich voor je-kan-niet-weten.

Hoewel de temperatuur zo rond de 22 graden is, blijven de terrassen leeg. In de verte komt een bui aanrollen maar drijft ook weer over. Ik ga thuis de wijnetiketten in orde maken. In onze septemberroutine speelt alles rondom de wijnproductie een belangrijke rol. Ik kom er vast nog op terug.

Wilde bramen

Het weer bepaalt onze werkzaamheden. Er wordt regen verwacht dit weekend. Zolang het droog is, werken we buiten. De lavendel moet nodig gesnoeid maar we besluiten eerst de bramen te oogsten en verspreiden ons over het terrein. Alle twee met een vergiet in de hand. En plukken maar. Dat valt dan toch tegen. Wat er hangt is al verdroogd, of nog niet rijp of hangt buiten bereik.

 

Gelukkig heeft de wijnboer lange armen en benen. Uiteindelijk hebben we anderhalve kilo bramen. In de vriezer lag nog twee ons vlierbessen die nu ontdooien. Ik weet wat me te doen staat als het straks regent.

Hozen

We zaten gisteravond op de twaalfde verdieping van dit gebouw in Amsterdam. Er wonen vrienden in een penthouse met een panoramisch uitzicht. De aanleiding vormde het ophalen van iets speciaals, waar ik binnenkort op terugkom. Terwijl we er heerlijk aten en genoeglijk zaten te praten, naderden enorme onweersbuien. Een schitterend gezicht, dat wel. In de stromende regen reden we terug naar Delft. Daar troffen we een ondergelopen kelderruimte aan. Via de burenapp was er vanmorgen een ploegje enthousiastelingen geformeerd die de boel weer opruimden.

In een hoosregen reed ik vanmorgen naar mijn ouders. Bij vertrek aldaar was het weer opgeklaard. Regen is hard nodig maar moet dat nou echt met van die stortbuien?