Geluk is nooit gewoon

Wat was het mysterieus mooi vanmorgen vroeg. Mistflarden en opkomende zon. Dat is de belofte van een fraaie herfstdag.

Van een wandelclúb was nauwelijks sprake, we waren maar met z’n drietjes. We luisterden aandachtig naar het reisverhaal van onze vriendin die net uit Rome terug was en morgen naar Ameland vertrekt. Twee afwezigen uit ons clubje zijn op Tenerife aan het genieten van het milde klimaat. Ik bedoel maar: we proberen van deze levensfase optimaal te profiteren op een manier zoals we die graag invullen. Ik zag de zon door de beukenhaag schijnen en kan een eventuele regenachtige week weer met gemak de baas.

Brievenbuswandeling

Sinds het aantal brievenbussen in onze omgeving drastisch is verminderd, is een nieuwe wandeling aan ons arsenaal toegevoegd. Daartoe lopen we eerst door mijn favoriete boslaan. Ja, ik geef graag mooie namen aan onbeduidend korte weggetjes. Het asfalt is weggehaald, er komt echte bestrating.

We passeren de Tweemolentjeskade en kijken zo richting de Delftse Hout. Maar we moeten rechtsaf en zien nog meer water. Tenslotte komen we aan waar we wezen moeten wat betreft de brievenbus. Na al dat luxe gedoe met etentjes is het wel heel prettig en noodzakelijk de benen te strekken. Tussen de buien door.

Zomerdonkerte

Daar zitten we, mijn zus en ik op het terras van Du Midi. Het begon een beetje te miezeren maar het ontbijt was toen al op en de wandeling gedaan. Zij was het ook die zomerdonkerte zei bij het zien van dit weitje dat overschaduwd wordt door bomen.

We zijn ruim een maand na de langste dag en bomen en struiken zijn op hun groenste toppunt.

Het was zelfs een beetje mystiek vanmorgen met die dreigende drupregen. De hele natuur, mens en dier, herademt na de hitterecords van de afgelopen week. Geen brandende zon meer, iedereen blij.

Zondagsrust

Had ik die regen nou maar niet zo opgehemeld gisteren. Want daar kan ons internet dan weer niet tegen. Dus zit ik voor mijn zondagse blogje bij een koffiebarretje in Gubbio en slinger daar ook nog even mijn zaterdagse blog met foto’s de wereld in.

Zoveel valt er niet te vertellen. We deden het plaatsje Cagli aan op de terugweg van de kust naar huis. Het is er niet bijzonder mooi maar wel bijzonder Italiaans. We aten een ijsje en keken uit op dit plein. En ik heb nog wel een sfeerfoto ter afronding. Hopen dat onze internetaanbieder morgen gewoon weer aan het werk gaat. Dan kunnen wij dat ook.

Waar blijft de regen?

Houden jullie ook zo van opbollende gordijnen in een geopende deur tijdens een zomerbriesje? Hier hangen voor de tuindeuren buitengordijnen van ongebleekt katoen. Vandaag bollen de gordijnen naar binnen en dat levert leuk schaduwspel op.

Dat ronde ding is de buitenlamp, de stangen de pergola en het blad is van de druiven. Goed. Iets heel anders is dat we vandaag rekening hielden met een regendag en daar is tot op heden niets van te merken. Weg met de buienradar en de Meteo. We struinen over het erf en ruimen rommelhoekjes op. We laten de zon zijn heilzame werk doen, al zou een forse regenbui best lekker zijn. †††††††††††

Niet geslaagd

Met 35 graden is het zaak om de dag rustig door te brengen. We gingen vroeg naar de markt. De wekelijkse markt duurt hier altijd maar een halve dag en bij extreem weer zoals regen en hitte, zijn de marktkooplui vaak om twaalf uur al weer aan het inpakken.

Dat is sneu voor die toeristen die om half twaalf aangeslenterd komen. Behalve karrevrachten verse waar, is er voor iedereen wel wat aantrekkelijks te vinden.

Ik wilde een flodderig jurkje kopen, maar het gebodene was te synthetisch, te gebloemd, te kort of te lang. We vluchtten de supermarkt in voor wat noodzakelijke boodschappen en waar de airco weldadig was. Tot een uur of vijf houden we ons binnenshuis koest. Denk aan een siësta en een mooi boek. Of beide.

Lang licht

Je zou nu eigenlijk alle avonden buiten moeten doorbrengen. Buiten eten en daarna zonder kunstlicht een boek uitlezen. De praktijk van alle dag ziet er anders uit. Woensdag onafgebroken regen en gisteren felle buien. Het kwam me wel goed uit die regen; een onverwachte rustdag. Mijn lijf heeft dat soms nodig. Tussen de buien door maakte ik twee korte uitstapjes en concentreerde me verder op wat administratieve losse eindjes. De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat ik weer enorm naar onze Italiaanse tuin verlang. Ik hoor hem zachtjes roepen. Nog een paar goed gevulde dagen, dan gaan we weer.