Feest en waterstanden

We zaten vanmiddag in Bloemendaal aan een feestelijke lunch van de jarige schoondochter. Het was super gezellig en smakelijk maar ik heb er geen foto’s van. De regen sloeg tegen de ramen maar daar hadden we geen last van, het was een genoeglijke bijeenkomst.

En we boften nóg meer vandaag want we zagen kans de zondagochtendwandeling vrijwel droog weg te stappen. Het water staat hoog in de polders. Zo hoog dat de brug bijna een dam lijkt te vormen waar het water woest onderdoor kolkt.

De nijlganzen waren neergestreken in de ondiepe plas en dobberden mee op de wind. We gaan, zegt men, weer winters weer krijgen vanaf morgen. Ik zit er niet echt op te wachten.

Weer wat afgevinkt

De auto stond strak tegen dit hek aan geparkeerd om de doorgang vrij te houden. De wijnboer kon vanmorgen bij de belastingdienst zijn document ophalen dat nodig is om bankzaken te regelen. Ik bleef in de auto zitten om in geval van nood de auto weg te kunnen zetten. Binnen een kwartiertje stond hij weer buiten, mét document. Dat viel dus mee. Het viel nog níet mee om via de smalle straatjes weer weg te komen. Wat ons altijd weer opvalt is dat automobilisten hun richtingaanwijzers nauwelijks gebruiken. Vanmorgen leverde dat weer enorm onhandig gemanoevreer op dat voorkomen had kunnen worden als er richting was aangegeven. Enfin, we hebben wat we nodig hebben inclusief de weekendboodschappen en wat verse lavendelplanten. Nou nog een paar dagen droog weer want het is hier de laatste dagen bar en boos.

Dagje weg van het erf

Een dagje weg levert al snel een wat gevarieerder beeld op dan al die wijnverhalen van de laatste periode. Vlakbij Perugia ligt het plaatsje Mugnano. Het geniet enige bekendheid vanwege zijn muurschilderingen maar wij waren er tot voor gisteren nog nooit geweest.

Het historische centrum van hoe het ooit was, is fraai afgebeeld op een muur van het centrale pleintje waar je ook nog een piepklein stukje van een van de ‘muri dipinti’ ziet. Maar ja, wat doe ik als ik zomaar door een vreemd stadje loop? Ik fotografeer zo’n beetje de hele omgeving.

Deze oude dame zat gedurende ons totale bezoek aan dit plaatsje, ongeveer een uur, op het zelfde bankje. Ik heb de foto moeten vergroten dat komt de scherpte niet ten goede maar maakt het wel schilderachtig, vind ik. We eindigden aan het Trasimenomeer waar de wijnboer zit te genieten van de zon. De komende dagen gaat het regenen en dat is prima. Laat ik dan wat muurschilderingen en ander moois zien.

Gouden uren

Er viel eergisteren in de namiddag alsnog een bui. Eerst een paar rustige spatjes waar we eigenlijk geen aandacht aan besteedden. Als voorzorg haalde ik wel de was binnen. Heel kort daarna leek het wel een tropische regenbui, het uitzicht werd grijs en het dal trok helemaal dicht. Enfin, wij naar binnen natuurlijk. Een half uur later scheen de zon weer. En dan ben ik me toch een partij gelukkig met dit uitzicht.

Op het vrijwel hetzelfde plekje zat ik gisteren appeltjes te schillen voor een applecrumble. We hebben de tafel wat verschoven zodat ik optimaal van de zon en haar warmte kon genieten.

Twee uur later ziet het er dan zo uit. Zon gaat langzaam onder en alleen de heuvelflank aan de overkant kan zich nog koesteren in wat warmte. De avonden worden fris maar dat zie je niet op de foto. Ons uitzicht vanuit de keuken verandert en blijft gelijk en verveelt me geen moment.

Hangend in de schaduw

Het is een flinterdun laagje water wat er in het kanaaltje van Gubbio staat. Gevolg van de regen nadat het de hele zomer kurkdroog was en men er zelfs een eindje verderop een terras in had gemaakt. Dát heb ik helaas niet met eigen ogen gezien maar is me verteld door een vriendin die hier tijdens onze afwezigheid verbleef. De reden waarom ik de foto maakte is de wapperende was. Een zondagse was nog wel. Mijn moeder vond dat vroeger niet kunnen, maandag was wasdag. Maar dat was nog vóór de wasmachines hun intrede deden. Nu wast men wanneer het goed uitkomt, alles in de trommel en draaien maar. Lekker buiten laten drogen en als dan de zondag ook letterlijk zon geeft, dan trek je je niets aan van zondagse passanten die op de stoep zitten te eten onder de wapperende was. Ik stoor me er niet aan, sterker nog ik verzamel wasfoto’s.

De laatste foto komt uit mijn verzameling en hoort tot mijn een van mijn favorieten. Mijn hulpje in 2012, kleindochter Isabel.

Vlinderstruik en druiventros

Deze vlinderstruik heeft wat moeite met de droogte, het blad hangt er treurig bij. Maar het is een sterke struik en als er op korte termijn weer regen gaat vallen, en dat wordt voorspeld, knapt ie wel weer op.

Er zijn nog veel bloemen te zien, de helft is verdroogd of uitgebloeid maar het vlammend paars is ook nog steeds aanwezig. Ik vind het een mooie combinatie met de lavendel die er in de buurt staat. Zo langzamerhand kan deze laatste gesnoeid worden.

Vanuit de wijngaard kreeg ik deze foto ge-appt. De wijnboer hangt zakjes om de trossen om vraat, leegzuigen en schade bij eventuele hagel te voorkomen. En hij stuurde nog even een plaatje door van een mooi gelukte tros. We zijn weer zó lekker bezig.

Laten we maar weer eens wat dóen

Om negen uur gisteravond stapten we ons huis weer in. Het was al donker. Pas vanmorgen konden we echt goed vast stellen dat de natuur weer lekker haar gang is gegaan. Het heeft hier de laatste twee weken behoorlijk geregend. Dat is uiteraard heel prettig voor het land, de boeren en de watervoorziening. Na alle droogte was het ook hard nodig. Kijk hoe groen ons ‘gras’ weer is.

We begonnen vandaag maar eens met voor een paar dagen boodschappen in huis te halen, dronken daarna onder de pergola nog even koffie en toen aan de slag. Dichtbij huis snoeiden en ruimden we. Ook in huis valt er het nodige te doen. Dus niks geen uitgebreide zondagse pranzo, we hebben genoeg geluierd en gegeten de laatste week.

Karren maar!

Dicht bij ons tijdelijke huis staan twee oldtimers. Ik kwam er langs op die éne regendag sinds weken, namelijk gisteren. Dus heel uitgebreid ben ik er niet voor gaan staan. Ik vind het leuk om een Rolls of Chevrolet te zien en nog leuker lijkt het me om er als passagier in te rijden maar verder gaat mijn belangstelling absoluut niet. Geef mij maar een fiets.

Zon en regen

Elke dag een plukje, levert uiteindelijk een opgeruimd stukje. Die losliggende steen moet nog even versleept worden naar een andere hoek. Na dit vroege ochtend klusje in de hitte, namen we een douche, trokken nettere kleding aan en gingen naar Gubbio.

Daar was een verjaardag te vieren en praatten we bij met vrienden die net een familiefeestweekend achter de rug hadden in verband met hun gouden bruiloft. Heerlijk om hun verhalen te horen en hun stralende gezichten daarbij te zien. We zaten op het overkapte deel van dit terras in het mooie Middeleeuwse centrum van Gubbio.

Eenmaal weer thuis barstten de verwachte en méér dan welkome regenbuien los. Dit hangende windlicht gebruiken wij als peilglas voor regenwater. Voor driekwart gevuld! Ook de afgelopen nacht waren er buien. Ideaal want het regenwater had telkens even de tijd om opgeslorpt te worden. Nu is het heerlijk afgekoeld tot 25 graden en ga ik onkruid lostrekken, dat lukt namelijk het best na regen.

Ik vertel niks nieuws

Toen we hier in maart waren, hebben we een drastische voorjaarssnoei gedaan. Dat was ook flink nodig. De hersthooi links is al een kopje kleiner gemaakt, rechts moest ie nog. Toen we gistermiddag weer terugkeerden op de berg, zag het er zó uit.

Bij de afslag naar onze buren zagen we in maart op de toppen van de Apennijnen nog sneeuw, nu onttrekken de bladeren het zicht op de bergen maar ik weet wel heel zeker dat de sneeuw verdwenen is.

Het was bij onze aankomst licht bewolkt, de temperatuur zo rond de dertig graden en er rommelde onweer. Er viel zelfs wat regen. De komende dagen is het hier weer zonnig en heel warm. Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat ik van het voorjaar en de zomer hou. En van deze plek!