Boers

Na de gele periode met de bloeiende brem en hertshooi, zijn we nu bij roze aan beland. Een mens is veranderlijk, blijkt maar weer. Een paar jaar geleden vond ik dat vreselijk. Waarom hebben geraniums eigenlijk zo’n tuttig imago? Lekker stevig en stoer en niet al te kwetsbaar. Precies wat we nodig hebben hier op het boerenerf met hoge temperaturen.

Vorig jaar zwoor ik de petunia’s af. Toch staan er nu weer twee te bloeien. Maar ik koop ze volgend jaar écht niet meer. Dat beloof ik me zelf hier plechtig.  Te kwetsbaar, te veel gedoe. Helemaal blij hier met en achter de geraniums.

 

 

Midzomerfeest

Zou er wat te beleven zijn in de stad? Het is de feestdag van sint Johannes en daaraan gekoppeld zijn ook de Midzomerfeesten. Het verhaal gaat dat Italiaanse vrouwen op de avond van de 23e een bad nemen waarin bloemblaadjes drijven. We zagen gisteren wel enkele mensen op onze berg de bloemetjes van de brem in een mandje stoppen. De symboliek van reinigen op de geboortedag van Johannes de Doper ligt voor hand. Maar ik durfde het de bergburen toch niet te vragen. Hoe dan ook; er was vandaag weinig te beleven, gezien bovenstaande foto’s.

Tja, er was markt met het gebruikelijke aanbod. Niet om over naar huis te schrijven. Nee, dan deze twee. We kwamen ze tegen op weg naar huis.  Dáár ben ik even voor omgereden.

Elk jaar weer het zelfde liedje

Zoals alle jaren laat ik de bloeiende ginestra zien. Het ruikt bedwelmend en de hele pizzahoek ziet geel. Brem heeft de neiging aan de onderkant kaal te worden en door te schieten. We  snoeien struiken die in het zicht staan met een zekere regelmaat. Dat betekent dat sommige de bloei een jaar overslaan maar dat valt nauwelijks op.

Geel is dus de overheersende kleur hier in op het Caldeser erf. En groen, ja.  Voor een andere kleur moet je diep bukken. De eerste oogst van dit seizoen. De wijnboer bukte en plukte. Ik maak een diepe buiging voor deze heerlijkheden.

 

IJzerenheinig

Het was er eindelijk van gekomen een pot radiatorlak te kopen. Daarmee heb ik vanmorgen de aluminiumkleurige schoorsteenpijp op de kachel zwart geverfd. Nu zou de kachel zelf nog wel een poetsbeurt kunnen gebruiken maar of het daar snel van komt, is de vraag. Het ijzerbeslag dat gisteren van de oude luiken is afgehaald, ligt bij elkaar verzameld. Ik ga op zoek naar iemand in mijn omgeving die kan lassen, want ik heb een leuk kunstwerk in gedachten. Een stapel tuinstoelen ligt klaar om naar de schuur getransporteerd te worden en het oude olievat zakt door zijn hoeven. We verbranden er brem-afval in en zijn op zoek naar een nieuwe. Maar dan wel een ouwe.

Bloeien, snoeien en zoomen

Toen ik gisteren de roodstaart liet zien, was ie omgeven door brem. Vandaag zoom ik uit. Als je héél goed kijkt zie je rechts van het midden de waslijnpaal met het nestkastje. De heuvel achter ons huis is nu één wolk van bloeiende en geurende brem. Toch zullen we na de bloei grondig gaan snoeien want brem heeft de neiging om aan de onderkant te verhouten en alleen in de top bloemen te geven.

Dat kortwieken doen we bij de helft van de struiken want bij drastische snoei geeft ie het jaar erop geen bloemen. Dat is goed de zien aan de brem die links boven de bank uitsteekt.

Kijk, zó hebben we het graag.

Prachtig krachtig

Als we moeten wachten op wat kleur dat uit de overwinterde geraniums zal komen, is de zomer voorbij. Dus vanmorgen naar onze vriend Adamo. Zijn naam alleen al. Achternaam is Minelli, ook al niet verkeerd. Hij heeft een Vivaio en dat woord maakt me nog blijer. Ik denk dat iedereen dat begrip wel zal kunnen vertalen. Goed. Kleurrijke planten dus. Niet al te bont en omdat er van nature al veel blauw en geel is in de tuin, werden het witte hanggeraniums en petunia’s in vrolijke kleuren. Fijn de hele middag met en in de aarde rommelen.

De brem zorgt voor de gele toef, de Amerikaanse sering op de voorgrond neemt het blauw voor zijn rekening. De vijgenboom, die een beetje recht geduwd moet worden, heeft zich na de nachtvorst weer keurig hersteld. Viva la primavera.

 

Frankrijk

Toen we met onze kinderen nog kampeerden in Frankrijk, stond ik met liefde de vakantiewas voor vier personen uit te flodderen op een eenvoudige camping. Ik herinner me zelfs een keer dat ik daarbij uitkeek over glooiende velden vol met zonnebloemen en dat ik me toen volmaakt gelukkig en tevreden voelde. We hadden in die tijd ook een motto voor de was: niet schoon, wel fris. Dat gevoel keerde vanmorgen terug toen ik aan deel twee van de handwas begon. De zonnebloemvelden zijn nu vervangen door de uitbundig bloeiende brem die ik vanuit het badkamerraam kan zien.