Regen. Veel regen.

Gisteravond om een uur of acht begon het te regenen en vannacht vielen er ook nog wat flinke buien. En toen scheen vanmorgen de zon weer. Nou, blijer kun je een paar buitenmensen niet maken. Die regen is heilzaam voor alle groei en bloei maar ook prettig omdat onkruid zich na een bui veel beter laat verwijderen. Dus daar zat ik vanmorgen op mijn krukje weer eens ouderwets te plukken.

Ondertussen genietend van de bloeiende witte, blauwe en gouden regen. Die laatste is in twee dagen open gegaan en ook weer een lust voor het oog. Ik maak er tot vervelends toe foto’s van. Samen met de wijnboer inventariseerden we de klussenlijst en bepaalden we de prioriteit. Bovenaan staat nu de ‘bremstruiken snoeien’. Als die eenmaal in bloei staan, wil je de zaag er niet meer in zetten. Ik geloof dat de wijnboer er, nu ik dit schrijf, een begin mee maakt. Ik zal hem vragen tijdens de werkzaamheden vooral ook te genieten van al het moois om hem heen. En dat doet ie hoor, zeker weten.

de kersenboom op de achtergrond is zijn bloesem al kwijt

Zondag op het erf

Zó begonnen we deze zondag. In de tuin van Caldese dronken we onze eerste cappuccino. Gisteravond hier weer aangekomen en het is goed te zien dat Umbria eerder teveel dan te weinig regen heeft gehad de laatste weken. De tuin lijkt wel weer ontploft en van verschroeid gras is geen sprake.

Een snel ontbijtje bij de bar in de stad, gevolgd door boodschappen doen. We prijzen ons gelukkig dat we dit alles op een kwartiertje afstand van ons huis kunnen doen. Zodoende waren we om twaalf uur weer op het terrein en kon ik mijn moeder bellen, waar we 24 uur daarvoor nog zaten te lunchen.

Juni is de mooiste maand voor de bloeiende brem, fijn dat we er nog een graantje van mee kunnen pikken. Meer tuin en ander nieuws volgt de komende dagen.

Een rondje mooi

‘Wat staat jullie huis prachtig midden in de natuur’, zei de man die vanmorgen langs kwam om een offerte te doen voor wat werkzaamheden op ons terrein. En gelijk heeft ie. Het is goed om het van een buitenstaander weer eens te horen, want onkruid wegplukkend verbaas ik me vaak meer over het oprukkend effect van de natuur dan dat ik er de schoonheid van in zie.

De brem staat in volle bloei en geurt fantastisch, de witte rozen aan de voorkant van het huis gaan als een speer, zeker nadat ik allerlei wilde ondergroei heb verwijderd. En dan de pioenroos die een afstammeling is uit de tuin van Oma Moeke! Dat is toch echt en plaatje. Onze strijd tegen ongewild groen gaat onverminderd door, maar mensen lief, wat is het hier mooi!.

Kleur en vooral geur

De Blauwe Regen is uitgebloeid. Ik ben dol op deze klimmer en betreur het dat ik al twee jaar achtereen de bloei niet mee kon maken. Speciaal voor mij doet de Wisteria nog even zijn best er perst er nog een paar bloemen uit. De witte variant, die nooit onze bedoeling was maar als die na drie jaar de eerste bloemen geeft ga je die natuurlijk niet meer weg doen, die witte variant dus bloeit nog volop.

En dan hebben we nog de brem. Die moet nog tot volle bloei komen maar hier en daar staat op ons terrein al een struik te stralen. Dus wie klaagde er nou een paar dagen geleden dat er naast al dat groen wat kleur moest komen? Er is best kleur hier, al moest ik er even naar op zoek. En samen met gemaaid gras is het ook een geurexplosie, lekker hoor.

In beweging

Inderdaad, er is best veel werk verricht de laatste weken. Maar het resultaat is er naar. Alle onkruid is weggestoken. Ik versleet twee paar werkhandschoenen. Het terrein ziet er weer opgeruimd uit. Gelukkig hebben we ook gelegenheid gehad om te luieren, te lezen en te bottelen. We hebben de brem nog in bloei zien staan, de vuurvliegjes zien dansen en de krekels hun oorverdovend concert horen geven. Er waren gezellige familiedagen maar de huidige vakantievierders trekken door naar de kust, onze zoon en zijn gezin nemen hier hun intrek en wij duiken weer even ons Nederlandse leven in. De boel is weer behoorlijk in beweging. We hopen in september weer naar Caldese terug te kunnen keren. Want er wachten nog een wijn-en olijvenoogst op ons.

Inventarisatieronde

Aan het eind van een min of meer luie zondag, maken we samen plannen voor de komende week. Welke klussen moeten er, afgezien van onkruid uit het grind weghalen, nog meer gebeuren? Zullen we ons storten op het aardbeienveld dat beter een klaverweide genoemd kan worden?

Of pakken we de uitgebloeide hertshooi aan en nemen meteen de druiven erboven eens te grazen? Het grasveld moet gemaaid, er is werk aan de winkel in de wijngaard en kunnen we al kersen plukken? Drie uitgeschoten bremstruiken vragen om een snoeischaar. De afvalmanden staan te wachten op nieuwe inhoud, de compostbakken kunnen worden aangevuld. We zijn weer helemaal gereed voor een nieuwe werkweek; er is genoeg te doen.

Na acht maanden…

het aanrecht, half gepoetst

Tja, dan tref je een huis dat midden in het vrije veld staat, toch enigszins verwaarloosd aan. De tuin is gewoon zijn gang gegaan. De borderranden zijn overwoekerd, er ligt afgevallen blad van vorig jaar op het grind en het onkruid staat op sommige plaatsen meer dan een meter hoog.

brem

We hebben een stookseizoen over geslagen en dat levert hier en daar schimmel op. Keukenmuren vertonen afgevallen kalk en vochtdoorslag. Maar goed. We hadden een prima voorspoedige reis en we pakken de boel weer aan. We zijn zo slim om pauzes in te lassen en dan te genieten van het uitzicht, de kwetterende vogels en het voorbeeldig gemaaide gras. Met oogkleppen op kijken we naar het werk dat op ons wacht. De boodschappen zijn in huis, de wijngaard ziet er veelbelovend uit. De brem bloeit nog steeds, de kersenboom hangt vol en de temperatuur aan de hoge kant. We hebben het dik naar ons zin en zeggen dat ook voortdurend tegen elkaar. Al was het maar om de moed er in te houden.

kersen

Boers

Na de gele periode met de bloeiende brem en hertshooi, zijn we nu bij roze aan beland. Een mens is veranderlijk, blijkt maar weer. Een paar jaar geleden vond ik dat vreselijk. Waarom hebben geraniums eigenlijk zo’n tuttig imago? Lekker stevig en stoer en niet al te kwetsbaar. Precies wat we nodig hebben hier op het boerenerf met hoge temperaturen.

Vorig jaar zwoor ik de petunia’s af. Toch staan er nu weer twee te bloeien. Maar ik koop ze volgend jaar écht niet meer. Dat beloof ik me zelf hier plechtig.  Te kwetsbaar, te veel gedoe. Helemaal blij hier met en achter de geraniums.

 

 

Midzomerfeest

Zou er wat te beleven zijn in de stad? Het is de feestdag van sint Johannes en daaraan gekoppeld zijn ook de Midzomerfeesten. Het verhaal gaat dat Italiaanse vrouwen op de avond van de 23e een bad nemen waarin bloemblaadjes drijven. We zagen gisteren wel enkele mensen op onze berg de bloemetjes van de brem in een mandje stoppen. De symboliek van reinigen op de geboortedag van Johannes de Doper ligt voor hand. Maar ik durfde het de bergburen toch niet te vragen. Hoe dan ook; er was vandaag weinig te beleven, gezien bovenstaande foto’s.

Tja, er was markt met het gebruikelijke aanbod. Niet om over naar huis te schrijven. Nee, dan deze twee. We kwamen ze tegen op weg naar huis.  Dáár ben ik even voor omgereden.

Elk jaar weer het zelfde liedje

Zoals alle jaren laat ik de bloeiende ginestra zien. Het ruikt bedwelmend en de hele pizzahoek ziet geel. Brem heeft de neiging aan de onderkant kaal te worden en door te schieten. We  snoeien struiken die in het zicht staan met een zekere regelmaat. Dat betekent dat sommige de bloei een jaar overslaan maar dat valt nauwelijks op.

Geel is dus de overheersende kleur hier in op het Caldeser erf. En groen, ja.  Voor een andere kleur moet je diep bukken. De eerste oogst van dit seizoen. De wijnboer bukte en plukte. Ik maak een diepe buiging voor deze heerlijkheden.