Uit de lappenmand

In mijn eeuwig optimisme bewaar ik nogal eens spullen waarvan ik denk dat ík-er-ooit-nog- wat-mee-ga-doen. Zo heb ik een lappenkist die ik gisteren en vandaag maar eens flink overhoop haalde. De kussens die we zomers mee naar buiten slepen om op de stenen bank te leggen, konden wel een nieuw tijkje gebruiken. Ooit was dit stofje een dekbedhoes van onze dochter. Later vermaakte ik het tot een dekbedhoesje voor een kinderledikantje vanwege logerende kleinkinderen. De mand waarin ik ze heel ‘stylish’ bewaar is van origine de beschermmand van een grote wijnfles. De hoes erin is een oud gordijn. De mand zelf deed jarenlang dienst als speelgoedmand, ook al voor logerende kleinkinderen.

Mand en lappen hebben dus hun derde bestemming. Vroeger zou ik zeggen dat ik een zuinig type ben. Nu heet dat duurzaam, veel leuker toch? Op de bank kwamen ook nog twee nieuwe kussenhoesjes van stofjes die ik al had. Verder is het een en al sentiment met wat ik allemaal tegenkom in die enorme kist. Er staat al een mega grote gevulde zak klaar voor de textielcontainer. Want zuinig en duurzaam is prima, maar opruimen en wegdoen ook!

Buiten staat binnen

In deze korte periode hier hebben we niet alle tuinmeubilair buiten gezet. Veel grote spullen zijn in de schuur opgeslagen, de rest in hal en woonkamer. De twee kleine bijzetbankjes staan op elkaar in de hal, het stoort me een beetje maar niet genoeg om er iets aan te veranderen.

In de zithoek is geen opslag. Vooral de eerste avonden zaten we er vaak met het bord op schoot bij de open haard. Terwijl wij echt mensen zijn die áltijd aan tafel eten, was het toen het huis nog niet opgewarmd was, een prima en gezellig plekje.

De buitenbank staat ook binnen, pas bij minder kans op regen sleuren we hem naar buiten. De eettafel in de woonkamer gebruiken we zelden. We zitten en eten vrijwel altijd in de keuken. Ik moet zeggen dat een woonkeuken ook echt verrukkelijk is. Zodra we weer richting NL gaan, zetten we de twee groene rieten stoeltjes ook in de keuken. Die gaan altijd als laatste naar binnen. En ook als eerste naar buiten. Over een paar weken weer.

Frisjes

Onze buren vertelden dat er anderhalve week geleden nog vijftien centimeter sneeuw lag en de temperatuur onder de tien graden dook. Wij boften dus met de zon en de hoge temperatuur maar moeten niet te vroeg juichen. Zon weg, graad of negen en sneeuw op de bergtoppen. Ach, we kunnen snoeien en daar gaat het maar om. De wijnboer doet de wijngaard, ik de olijfbomen. Afgezien van het opruimen van afgevallen blad, maken we momenteel meer troep dan dat we afvoeren. Spectaculaire beelden heb ik daarom dus niet. Vanmorgen even naar postkantoor en bank geweest. Zal jullie niet vermoeien met hoe ingewikkeld de zaken hier geregeld zijn, maar frustratie ligt behoorlijk op de loer. Mooi moment om maar eens flink met de takkenknipper en de snoeischaar los te gaan.

Weer wat afgevinkt

De auto stond strak tegen dit hek aan geparkeerd om de doorgang vrij te houden. De wijnboer kon vanmorgen bij de belastingdienst zijn document ophalen dat nodig is om bankzaken te regelen. Ik bleef in de auto zitten om in geval van nood de auto weg te kunnen zetten. Binnen een kwartiertje stond hij weer buiten, mét document. Dat viel dus mee. Het viel nog níet mee om via de smalle straatjes weer weg te komen. Wat ons altijd weer opvalt is dat automobilisten hun richtingaanwijzers nauwelijks gebruiken. Vanmorgen leverde dat weer enorm onhandig gemanoevreer op dat voorkomen had kunnen worden als er richting was aangegeven. Enfin, we hebben wat we nodig hebben inclusief de weekendboodschappen en wat verse lavendelplanten. Nou nog een paar dagen droog weer want het is hier de laatste dagen bar en boos.

Opgesloten

In voorheen het bankgebouw waar de expositie gehouden wordt waarover ik gisteren schreef, vond jaren geleden de overdracht en verkoop plaats van het kantoor van de wijnboer. Er was een officieel deel waarin handtekeningen gezet werden door diverse directieleden, er was een boeket bloemen voor mij en na afloop een etentje. Dat was het plan. Het was na zes uur, behalve ons gezelschap was het pand leeg en op slot. We stapten de lift in om vanuit de ondergrondse parkeergarage weg te rijden naar het restaurant, die vier mannen en ik. Halverwege kwam de lift vast te zitten en zaten we opgesloten. Mobiele telefoons hadden geen bereik. Op één van de heren moest behoorlijk worden ingepraat om paniek te voorkomen. Zien jullie het voor je? Zijn jasje uit, zijn stropje los en en wij om toerbeurt opbeurende woorden, ik met het boeket nog in mijn handen. Na de noodmelding, die gelukkig in elke lift te gebruiken is, lukte het een monteur na ruim een uur het beveiligde pand in te komen en na nog eens een half uurtje konden we veilig uitstappen. Nee, ik heb er geen trauma aan overgehouden en stap weer makkelijk een lift in, al hoef ik niet zo nodig nog eens in zo’n situatie terecht te komen.

Project ‘bank’ afgerond.

Het hele vorige seizoen heb ik er over nagedacht . Hoe ik nou toch eens deze bank van een nieuwe zij- en rugleuning kan voorzien. De ‘webbing’ was verdroogd en verteerd, de rest van deze teakhouten bank was nog prima in orde. We kochten hem in de negentiger jaren als huiskamer bank maar het zitcomfort viel een beetje tegen. Uiteindelijk belandde de bank op ons terras voor het Italiaanse huis en lekker lui liggen gaat er prima op.

Vorige week heb ik de bank verder ontmanteld en daarna wat er nog restte behandeld met een dik sopje van groene zeep. Dat vindt teakhout fijn en ik vind het vergrijzen mooier dan vernissen. Inmiddels hadden we ook via een stoffeerdersbedrijf in Gubbio waterdoorlatende buitenstof besteld en konden we aan de klus beginnen. Patronen gemaakt, gepast en gemeten, geknipt en gezwoegd. Wat zo op het oog eenvoudig lijkt, is in de praktijk behoorlijk weerbarstig.

Ik zou met gemak drie blogs kunnen vullen over de gewijzigde aanpak, het bezoeken van een fantastische fourniturenwinkel waar we de vijftiger jaren weer binnenstapten, over onze samenwerking en over het feit dat, uit nood geboren, de rugleuning donkergrijs is en de zijkant lichtgrijs. Het is uiteindelijk niet interessant. Dit is hem, mijn boek ligt al klaar. Die bank kan weer twintig jaar mee en dat moeten wij nog maar zien waar te maken.

Banken en stoelen

Vlak naast de keukendeur staat dit bankje. We zitten er vaak even op om de werkschoenen aan te trekken. En er ligt af en toe wat spul op waar-nog-wat-mee-moet. Druiven die een nader onderzoek behoeven, lavendel die dwars groeide maar nog tot boeket verwerkt kan worden en mijn werkhandschoenen en snoeischaar. We hebben twee van dit soort bankjes en ze zijn overal inzetbaar. De ander is een soort bijzettafel op het terras.

Daar staan ook twee rieten stoelen van de kringloop uit Delft. Gisteren heeft de wijnboer er alvast één onder handen genomen want ze storten een beetje in. Met lijm en ijzerdraad werd de zitting via de onderkant weer verstevigd. De ander wordt ook snel aangepast want we moeten wel lekker neer kunnen ploffen als we uitgewerkt zijn.

Delft legt de loper uit

Op vrijwel alle banken in de stad zijn stickers geplaatst waarop ons gewezen wordt de afstand van anderhalve meter in acht te nemen. Om te laten zien dat de winkel open is, heeft Delft de blauwe loper uitgelegd. Het staat sfeervol en uitnodigend. En tenslotte wordt in de smalle Choorstraat de looprichting niet met pijlen maar met deze tegelmotieven aangegeven. Zo zie je maar dat er veel aan gedaan wordt om onder de huidige omstandigheden de stad niet te laten verrommelen. Maar dan moet er geen lege chipszak onder de bank worden achtergelaten zoals op de eerste foto.

Op het randje

Als je goed kijkt hoe deze mevrouw op de bank zit, is het een wonder dat ze er niet afkukelt. Zou ze bang zijn om haar kleding nat te maken? Het is vandaag wel droog maar regen dreigt. Wij zaten met vrienden gewoon heerlijk binnen in een restaurantje in Gubbio. De gesprekken gingen over wijn. Wijn verbouwen, wijn oogsten, wijn maken, wijn bewaren. Natuurlijk werd er een goed glas wijn bij gedronken. Deze werd uit de fles geschonken via een ingenieus glazen decanteersysteem. ‘Wat leuk, zoiets wil ik ook wel, waar koop je dat?’ vroegen de wijnenthousiastelingen. In Duitsland te koop voor ongeveer zestig euro was het antwoord. ‘Wat een onding eigenlijk, dat ligt na een week in de kast, is lastig te reinigen of breekt snel’. Enthousiasme kan vlug omslaan als de Hollandse portemonnee open moet. Gelukkig maar. Ik was juist zo blij met mijn lege kasten.

Belasting

Om tien uur vanmorgen hadden we een afspraak met een mevrouw die ik onze financieel adviseur zou kunnen noemen. Om de wachttijd aangenaam door te brengen nam ik mijn boek mee, waarin ik juist in de spannende slotfase was beland. Binnen tien minuten was de zaak echter gepiept en mijn boek nog lang niet uit. Gelukkig moest er nog naar de bank en daarna voor een storting naar het postkantoor worden gegaan. Ja, belastingzaken lopen hier iets gecompliceerder en ook trager dan wij gewend zijn. En laat nou nét vanmorgen alles zo snel gaan, dat ik het boek thuis uit moest lezen. Dat is inmiddels gebeurd en ik vond het het mooiste boek van dit jaar. Kom ik morgen op terug.