Huisje boompje beestje

“Op de kruising van de Jacob Gerritsestraat, Burgwal en de Brabantse Turfmarkt vormt dit beeld een ontmoetingsplek voor kinderen en volwassenen in dit druk bezochte winkelgebied.” Dat las ik op de site van de kunstenaar Hans Kuyper. En dat het een ontmoetingsplek is, klopt helemaal. Hier zitten op marktdagen vaak mensen een visje of een frietje te eten. Ik vond het nooit een erg mooi beeld maar vandaag was het er rustig en bekeek ik het nog eens goed. Van het verklarend bordje werd ik eerlijk gezegd niet heel veel wijzer. Vogel en water zag ik, de rest was me niet heel duidelijk. Nou hoeft dat ook niet bij kunst maar het gekke is dat de maker dit beeld Huisje Boompje Beestje heeft genoemd, bleek op zijn site (klik). Dat dekt de lading beter en bekt ook nog eens lekkerder. Ik zie de boot en ook nog een wolk, maar niet alles hoeft benoemd te worden, toch? Ineens vind ik het beeld mooier. Er blijkt hier vlákbij op een omsloten schoolplein nog een beeld te staan van Kuyper. Daar ga ik naar op zoek en hoop het binnenkort hier te kunnen laten zien .

Kleine kunstverzameling op 25 december

Al een paar jaar achtereen krijgen wij als kerstpost een echt kunstwerkje, een afdruk van een linosnede. We zijn al heel veel jaar met de maker bevriend en hebben ook een groter werk van hem aan de muur hangen. We doen deze kaarten zeker niet weg en er een perforatie in maken om het op te hangen doen we uiteraard ook niet. Het is dus een kleine verzameling aan het worden van afbeeldingen gebaseerd op het kerstverhaal en daarom is dit bij uitstek de geschikte dag om ze te laten zien.

En in tegenspraak tot wat ik hierboven schreef, hebben we één kerstkaart wel opgehangen. Maar die hangt netjes in een lijstje. Dat is de kaart uit 2019, die de Annunciatie (aankondiging) heet. Misschien moeten we de afbeelding eens wisselen met de hoopvolle engel. Met dank aan Herman.

Beeldenkas (2)

Wij staan voor pure feministische denkbeelden. We maken korte metten met heren die hun handen niet thuis kunnen houden, las ik op een briefje dat bij dit Rode Leger hing.

Hij wil absoluut geen museum, die Willem Berkhout. Het moet allemaal informeel. In de kas van deze oorspronkelijk bloemenkweker staan her en der zitjes. Er is een eenvoudig zelfbedieningsbuffet waar je voor één euro een kop koffie of thee kunt maken. Of op afspraak een high tea kan gebruiken in een van de zithoeken die tussen de beelden staan.

De wijnboer moest even met het drankorgel op de foto maar soms ook was ik hem even kwijt. Hoorde ik hem ergens lachen want veel beelden zijn humoristisch, hebben een verhaal of een boodschap. Driehonderd beelden staan er inmiddels en de kunstenaar is nog lang niet klaar. Mooi of lelijk is eigenlijk niet aan de orde. Ik hou van mensen die hun passie volgen en eigenzinnig hun gang gaan. En van deze beelden werd ik erg vrolijk. Het dééd wat met ons en daar gaat het met kunst toch om.

Museumbezoek

Hoewel het centrum van Delft echt niet groot is, zijn er toch delen waar we niet of nauwelijks komen. Dus áls ik daar dan ben, dan sla ik direct aan het fotograferen. Zeker toen we nog even moesten wachten tot vanmorgen Museum Paul Tetar van Elven de deur om precies elf uur voor ons opende.

Wat een voordeel bieden de kale bomen trouwens. De gevels van de grachtenhuizen zijn nu perfect te zien. Ik zou overal wel binnen wel kijken, nieuwsgierig als ik ben naar interieurs.

Dit museum aan de Koornmarkt is overigens het woonhuis geweest van de naamgever en hoewel keuken en slaapkamers inmiddels zalen zijn geworden, is een groot deel van de inboedel van deze kunstenaar en verzamelaar prachtig bewaard gebleven. En alleen daaraan kan ik mijn hart ophalen. Maar we waren hier voor een bijzondere expositie. Kom ik in een later blog nog op terug.

Huisgalerie

De door mij alom geprezen kunstcommissie heeft in ons gebouw weer vrolijk werk opgehangen. Het bovenste werk is van Hub Peters en heet Red Inside. Ik zie er een heuvel in met een lappendeken aan akkers en verspreid wat huizen die me aan Italië doen denken. Maar het is vast Kerkrade waar de schilder is geboren.

De zeefdruk van Marc Langer heet Savateur Aquatique en doet me ogenblikkelijk naar zonnige kusten verlangen. Deze Voorburgse kunstenaar heeft veel strandtaferelen gemaakt en gezien de titel van dit werk is dit de Franse kust. Maar ook hier zie ik mezelf in Fano of elders aan Adriatische stranden vertoeven. Mooi dat ik hier in Delft toch even weg kan zwijmelen met mijn hoofd in de Italiaanse wolken.

Daar zit muziek in

Hotel Hampshire ligt vlakbij de Koepoortbrug op de grens van het centrum van Delft. De verf van de muurschildering is nog nat, bij wijze van spreken. Mischa de Bie is de kunstenaar die deze enorme klus kortgeleden voor zijn rekening nam en al menig muur in Delft opfleurde (voor meer werk klik hier en hier).

De naam van het restaurant is Swing waar vaak live muziek gebracht wordt. Dat is terug te zien in de muzikale verwijzingen die ook op de utiliteitshuisjes op het parkeerterrein te vinden zijn. Ik zie ook twee beroemde meisjes van Vermeer en wat markante gebouwen en daarmee heeft Delft er weer een fraaie muurschildering bij.

NB: dank voor alle goed reiswensen! Er volgt nog een weekje van organisatie, wat bezoekjes en inpakken maar dan hopen we echt weg te gaan.

Neem plaats

Het kan haast niet anders of kunstenaar Tijn Noordenbos heeft deze stoelen beschilderd en vastgeklonken aan de brug. Ik kan er niets over terugvinden maar het is echt zijn stijl. Ze staan op anderhalve meter afstand van elkaar en de boodschap ‘maak er wat van’ is op de leuning geschilderd. Zijn projecten zorgen op zijn minst voor een glimlach bij voorbijgangers. De uitgerekte schaaktafel die aan het begin van de coronaperiode op de Markt werd neergezet, kende helaas een voortijdig einde. Elke avond haalde Tijn de losse schaakstukken weg. De stadsreiniging heeft toen de tafel en stoelen als grof vuil gezien en afgevoerd. Daar zijn dus lessen uit getrokken gezien de manier waarop de nieuwe stoelen nu vast staan op de brug van de Oude Kerkstraat. We nemen zijn kreet ter harte en maken er wat van.

foto Delft in de Buurt

Afvraagfoto

Zomaar, tamelijk ongegeneerd, heb ik een huiskamer gefotografeerd. Ik mag nou eenmaal graag naar binnenkijken. Er staat een jubelende bos met kunstbloemen en een portret op een schildersezel. Dus fantaseer ik hier een kunstenaar bij, die de bloemen ook als stilleven schildert. Als je heel goed kijkt, zie je een potkachel en een houten klok op de schoorsteenmantel. Een gezellige ouderwets aandoende kamer waar ik best eens met de bewoner een kop thee zou willen drinken. In het kader van de privacywet mogen bij straatfotografie mensen in beeld gebracht als het een journalistiek stuk betreft er er geen commercieel belang is. Ik vraag me af hoe dat zit met een huiskamer aan de straat waar de gordijnen uitnodigend open zijn. Mocht de bewoner zich hierin herkennen en bezwaar maken, dan verwijder ik de foto direct.

Jan Schoonhoven uit Delft

Vele malen overheen gelopen op het Vrouwjuttenland en nooit eerder had ik het opgemerkt, een plaquette op de stoep ter herinnering aan de Delftse kunstenaar Jan Schoonhoven (1914-1994). Die tegel ligt er sinds november 2018 ontdekte ik. Hij woonde hier met vrouw en zoon en het huis ontbeerde elke luxe. Jan Schoonhoven was opgeleid aan de Koninklijke Academie voor beeldende kusten in Den Haag en had tussen ’46 en ’79 een kantoorfunctie bij de PTT. Zijn kunstenaarschap voerde hij uit in de avonduren en tijdens de weekends.

Samen met onder meer Armando was hij medeoprichter van de Nul-groep die zich afzette tegen de Cobra beweging. Zij wilden objectieve kunst maken zonder emotionele waarde. Van Schoonhoven maakte vooral vaak reliëfs. Veel musea in binnen-en buitenland hebben werk hangen van deze Delftse kunstenaar en op veilingen bracht en brengt het enorme bedragen op. En dat alles tot stand gekomen achter dat eenvoudige voordeurtje.

Voorlinden (3)

Een jonge vrouwelijke suppoost hoorde ons over Armando praten. ‘Het spreekt me niet zo aan, die somberte’ zei ik in de verder lege zaal. Ze kwam naar ons toe en legde uit wat de kunstenaar had bewogen. Dat hij het vreemd vond om over bospaden te lopen waar in de oorlog verschrikkelijke dingen hadden plaats gevonden en dat niemand op die plek daar meer bij stil stond. We kregen een klein college van haar en keken met andere ogen. Al verandert dat niets aan mijn voorliefde voor kleur. 

Ook dit is werk van het multitalent dat Armando was. We luisterden naar zijn gedichten en vioolmuziek met uitzicht op de tuin. Waarbij je in opperste concentratie natuurlijk ook je ogen kunt sluiten. We begrepen Armondo steeds beter.