Huisgalerie

De door mij alom geprezen kunstcommissie heeft in ons gebouw weer vrolijk werk opgehangen. Het bovenste werk is van Hub Peters en heet Red Inside. Ik zie er een heuvel in met een lappendeken aan akkers en verspreid wat huizen die me aan Italië doen denken. Maar het is vast Kerkrade waar de schilder is geboren.

De zeefdruk van Marc Langer heet Savateur Aquatique en doet me ogenblikkelijk naar zonnige kusten verlangen. Deze Voorburgse kunstenaar heeft veel strandtaferelen gemaakt en gezien de titel van dit werk is dit de Franse kust. Maar ook hier zie ik mezelf in Fano of elders aan Adriatische stranden vertoeven. Mooi dat ik hier in Delft toch even weg kan zwijmelen met mijn hoofd in de Italiaanse wolken.

Daar zit muziek in

Hotel Hampshire ligt vlakbij de Koepoortbrug op de grens van het centrum van Delft. De verf van de muurschildering is nog nat, bij wijze van spreken. Mischa de Bie is de kunstenaar die deze enorme klus kortgeleden voor zijn rekening nam en al menig muur in Delft opfleurde (voor meer werk klik hier en hier).

De naam van het restaurant is Swing waar vaak live muziek gebracht wordt. Dat is terug te zien in de muzikale verwijzingen die ook op de utiliteitshuisjes op het parkeerterrein te vinden zijn. Ik zie ook twee beroemde meisjes van Vermeer en wat markante gebouwen en daarmee heeft Delft er weer een fraaie muurschildering bij.

NB: dank voor alle goed reiswensen! Er volgt nog een weekje van organisatie, wat bezoekjes en inpakken maar dan hopen we echt weg te gaan.

Neem plaats

Het kan haast niet anders of kunstenaar Tijn Noordenbos heeft deze stoelen beschilderd en vastgeklonken aan de brug. Ik kan er niets over terugvinden maar het is echt zijn stijl. Ze staan op anderhalve meter afstand van elkaar en de boodschap ‘maak er wat van’ is op de leuning geschilderd. Zijn projecten zorgen op zijn minst voor een glimlach bij voorbijgangers. De uitgerekte schaaktafel die aan het begin van de coronaperiode op de Markt werd neergezet, kende helaas een voortijdig einde. Elke avond haalde Tijn de losse schaakstukken weg. De stadsreiniging heeft toen de tafel en stoelen als grof vuil gezien en afgevoerd. Daar zijn dus lessen uit getrokken gezien de manier waarop de nieuwe stoelen nu vast staan op de brug van de Oude Kerkstraat. We nemen zijn kreet ter harte en maken er wat van.

foto Delft in de Buurt

Afvraagfoto

Zomaar, tamelijk ongegeneerd, heb ik een huiskamer gefotografeerd. Ik mag nou eenmaal graag naar binnenkijken. Er staat een jubelende bos met kunstbloemen en een portret op een schildersezel. Dus fantaseer ik hier een kunstenaar bij, die de bloemen ook als stilleven schildert. Als je heel goed kijkt, zie je een potkachel en een houten klok op de schoorsteenmantel. Een gezellige ouderwets aandoende kamer waar ik best eens met de bewoner een kop thee zou willen drinken. In het kader van de privacywet mogen bij straatfotografie mensen in beeld gebracht als het een journalistiek stuk betreft er er geen commercieel belang is. Ik vraag me af hoe dat zit met een huiskamer aan de straat waar de gordijnen uitnodigend open zijn. Mocht de bewoner zich hierin herkennen en bezwaar maken, dan verwijder ik de foto direct.

Jan Schoonhoven uit Delft

Vele malen overheen gelopen op het Vrouwjuttenland en nooit eerder had ik het opgemerkt, een plaquette op de stoep ter herinnering aan de Delftse kunstenaar Jan Schoonhoven (1914-1994). Die tegel ligt er sinds november 2018 ontdekte ik. Hij woonde hier met vrouw en zoon en het huis ontbeerde elke luxe. Jan Schoonhoven was opgeleid aan de Koninklijke Academie voor beeldende kusten in Den Haag en had tussen ’46 en ’79 een kantoorfunctie bij de PTT. Zijn kunstenaarschap voerde hij uit in de avonduren en tijdens de weekends.

Samen met onder meer Armando was hij medeoprichter van de Nul-groep die zich afzette tegen de Cobra beweging. Zij wilden objectieve kunst maken zonder emotionele waarde. Van Schoonhoven maakte vooral vaak reliëfs. Veel musea in binnen-en buitenland hebben werk hangen van deze Delftse kunstenaar en op veilingen bracht en brengt het enorme bedragen op. En dat alles tot stand gekomen achter dat eenvoudige voordeurtje.

Voorlinden (3)

Een jonge vrouwelijke suppoost hoorde ons over Armando praten. ‘Het spreekt me niet zo aan, die somberte’ zei ik in de verder lege zaal. Ze kwam naar ons toe en legde uit wat de kunstenaar had bewogen. Dat hij het vreemd vond om over bospaden te lopen waar in de oorlog verschrikkelijke dingen hadden plaats gevonden en dat niemand op die plek daar meer bij stil stond. We kregen een klein college van haar en keken met andere ogen. Al verandert dat niets aan mijn voorliefde voor kleur. 

Ook dit is werk van het multitalent dat Armando was. We luisterden naar zijn gedichten en vioolmuziek met uitzicht op de tuin. Waarbij je in opperste concentratie natuurlijk ook je ogen kunt sluiten. We begrepen Armondo steeds beter. 

Voorlinden (2)

Zonder publiek is mijn werk niet compleet, zegt kunstenaar Leandro Erlicht. Het ziet er uit als een echt zwembad maar je kunt onder water lopen zonder nat te worden. Toen ik op de bodem stond en naar boven fotografeerde ontstond er een nieuw soort kunstwerk. Daglicht viel door het dakrooster via de waterspiegel op mijn lens.

Een ander zeer markant kunstwerk en misschien ook wel het meest gefotografeerde is dit hyperrealistische uitvergrote stel van Ron Mueck. Zowel het zwembad als dit stel horen tot de vaste collectie die voortkomt uit een gigantische kunstverzameling van Joop van Caldenborgh, de eigenaar van dit particuliere museum.

 

Op bezoek bij Max

Het is misschien een wat onbegrijpelijke foto, die uitleg behoeft. In het Gemeente Museum in Den Haag loop je via deze toegang de tentoonstelling binnen van Max Liebermann. Daar, in de volgende zaal, wacht de kunstenaar met een geamuseerde blik je op. Als tijdgenoot en vriend van Isaac Israels was hij zeer gecharmeerd van Nederland en maakte hij veel Hollandse schilderijen.

Ik hou ontzettend van het impressionisme waarin met ogenschijnlijk losse hand en veel zwierigheid in de verfstreken, zo raak getypeerd wordt. 

Deze mosselvisser had ik zo onder mijn arm mee willen nemen naar huis. Onzin natuurlijk. Laat iedereen die van deze stijl houdt, vooral de tentoonstelling bezoeken en genieten zoals mijn vriendin en ik dat vandaag deden.

 

Strandbeesten

Hebben jullie wel eens van Theo Jansen gehoord? De man die deze fantastische strandbeesten maakt? Vandaag was ik samen met een zus bij de tentoonstelling die in het Museum Prinsenhof hier in Delft wordt gehouden. Suf genoeg vergat ik mijn camera mee te nemen, deze foto komt van het www. Elk jaar bouwt hij een nieuw beest, zijn voorganger is dan dood. We zagen op de binnenplaats van het museum de reanimatie van twee van zijn beesten. Inmiddels heeft hij de ‘genetische’ formules vrijgegeven en worden er overal ter wereld nieuwe strandbeesten gemaakt. De soort zal daardoor dus niet uitsterven. Deze kunstenaar is met niemand te vergelijken en we waren danig onder de indruk .

Kleuren op deuren

Voor mensen die kunnen tekenen, heb ik een groot ontzag. Voor mensen die muren en deuren bekladden iets minder. Toch keek ik gisteren met meer dan gewone belangstelling naar deze deur. Die kleuren in combinatie met de verweerdheid, prachtig. De trefzekerheid van de vlot gespoten lijnen van de kunstenaar die in staat is karikaturen in één beweging neer te zetten, meesterlijk. Maar dan de spelling van het Engels, iets minder trefzeker als je het mij vraagt. En deze deur, die wat strenger is, kan ik desondanks ook waarderen.