Voorlinden (3)

Een jonge vrouwelijke suppoost hoorde ons over Armando praten. ‘Het spreekt me niet zo aan, die somberte’ zei ik in de verder lege zaal. Ze kwam naar ons toe en legde uit wat de kunstenaar had bewogen. Dat hij het vreemd vond om over bospaden te lopen waar in de oorlog verschrikkelijke dingen hadden plaats gevonden en dat niemand op die plek daar meer bij stil stond. We kregen een klein college van haar en keken met andere ogen. Al verandert dat niets aan mijn voorliefde voor kleur. 

Ook dit is werk van het multitalent dat Armando was. We luisterden naar zijn gedichten en vioolmuziek met uitzicht op de tuin. Waarbij je in opperste concentratie natuurlijk ook je ogen kunt sluiten. We begrepen Armondo steeds beter. 

Voorlinden (2)

Zonder publiek is mijn werk niet compleet, zegt kunstenaar Leandro Erlicht. Het ziet er uit als een echt zwembad maar je kunt onder water lopen zonder nat te worden. Toen ik op de bodem stond en naar boven fotografeerde ontstond er een nieuw soort kunstwerk. Daglicht viel door het dakrooster via de waterspiegel op mijn lens.

Een ander zeer markant kunstwerk en misschien ook wel het meest gefotografeerde is dit hyperrealistische uitvergrote stel van Ron Mueck. Zowel het zwembad als dit stel horen tot de vaste collectie die voortkomt uit een gigantische kunstverzameling van Joop van Caldenborgh, de eigenaar van dit particuliere museum.

 

Op bezoek bij Max

Het is misschien een wat onbegrijpelijke foto, die uitleg behoeft. In het Gemeente Museum in Den Haag loop je via deze toegang de tentoonstelling binnen van Max Liebermann. Daar, in de volgende zaal, wacht de kunstenaar met een geamuseerde blik je op. Als tijdgenoot en vriend van Isaac Israels was hij zeer gecharmeerd van Nederland en maakte hij veel Hollandse schilderijen.

Ik hou ontzettend van het impressionisme waarin met ogenschijnlijk losse hand en veel zwierigheid in de verfstreken, zo raak getypeerd wordt. 

Deze mosselvisser had ik zo onder mijn arm mee willen nemen naar huis. Onzin natuurlijk. Laat iedereen die van deze stijl houdt, vooral de tentoonstelling bezoeken en genieten zoals mijn vriendin en ik dat vandaag deden.

 

Strandbeesten

Hebben jullie wel eens van Theo Jansen gehoord? De man die deze fantastische strandbeesten maakt? Vandaag was ik samen met een zus bij de tentoonstelling die in het Museum Prinsenhof hier in Delft wordt gehouden. Suf genoeg vergat ik mijn camera mee te nemen, deze foto komt van het www. Elk jaar bouwt hij een nieuw beest, zijn voorganger is dan dood. We zagen op de binnenplaats van het museum de reanimatie van twee van zijn beesten. Inmiddels heeft hij de ‘genetische’ formules vrijgegeven en worden er overal ter wereld nieuwe strandbeesten gemaakt. De soort zal daardoor dus niet uitsterven. Deze kunstenaar is met niemand te vergelijken en we waren danig onder de indruk .

Kleuren op deuren

Voor mensen die kunnen tekenen, heb ik een groot ontzag. Voor mensen die muren en deuren bekladden iets minder. Toch keek ik gisteren met meer dan gewone belangstelling naar deze deur. Die kleuren in combinatie met de verweerdheid, prachtig. De trefzekerheid van de vlot gespoten lijnen van de kunstenaar die in staat is karikaturen in één beweging neer te zetten, meesterlijk. Maar dan de spelling van het Engels, iets minder trefzeker als je het mij vraagt. En deze deur, die wat strenger is, kan ik desondanks ook waarderen.