Twee foto’s die ik de afgelopen week zomaar ergens onderweg maakte. Ik heb heel vaak de neiging om in bloemen te kruipen. Van een bak met viooltjes wordt een mens al snel vrolijk en een bank waar het Fluitenkruid op is gaan zitten is zondermeer lollig.
En toen kreeg ik afgelopen weekend van een zusje een bos lathyrus, gemengd met een donkerrode bloem waarvan ik de naam niet weet. Zij ook niet, trouwens. Die moeten vereeuwigd worden. Wat een tere schoonheden!
Het zachte weer trekt zich terug. Tijd voor kille en donkere dagen. Om vijf uur gaan de schemerlampen aan en gedreven door de donkerte eten we ongemerkt wat vroeger dan we gewend zijn. Opstaan terwijl het nog donker is, valt me niet mee. Mijn biologische klok is kennelijk gevoelig voor het ritme van de jaargetijden. Maar ik trek me er niet al te veel van aan en tijdens een stadsommetje laat ik me zeker niet alleen leiden door bloeiende geraniums en viooltjes. In de Doelentuin was het grind bedekt door afgevallen blad. Het is een van mijn lievelingsplekken hier in de buurt en in alle jaargetijden mooi. Als het dan zo fraai wordt bijgehouden, wandel ik er met nog meer plezier door heen.
Bij een inspectierondje door de tuin hebben we twee grote plekken ontdekt die volledig omwoeld zijn. We vermoeden door wilde zwijnen. Maar kijk, viooltjes. Vorig jaar zelf opgekweekt uit zaad van uitgebloeide exemplaren. Ze hebben zich opnieuw in een potje verzameld. Ik moest even wat gevallen blad van ze afplukken waarna ze fier hun kopjes in de wind gooiden. Ze mogen meteen in de buitenvensterbank van de keuken staan dan kunnen we er zelfs binnen van genieten. Voor ons valt er buiten van alles te doen al is het lastig blad ruimen met de harde wind. Wij trekken spijkerbroek en fleecejack aan. Want zoals die viooltjes met hun blote beentjes buiten staan, dat is voor ons nog een beetje te koud. Maar we zijn allang blij dat we buiten kunnen spelen.
Wonen in Caldese (Italië) 