Wie zijn jullie?

Deze afbeelding naar De Schreeuw van Edvard Munch kwam ik tegen op het metalen afsluitdeurtje van een elektriciteitskastje ‘ergens’ in het dorpje met de muurschilderingen. Op een onopvallende plek, knap nageschilderd dus een foto waard. Munch zegt zelf over zijn beroemde schilderij: “Op een avond wandelde ik langs een weg – aan de ene kant lag de stad, onder me lag het fjord. Ik voelde me moe en ziek – ik bleef staan uitkijken over het fjord. De zon ging onder – de wolken waren rood getint als met bloed.
Het kwam me voor alsof de hele natuur aan het schreeuwen was – het was net of ik een schreeuw kon horen. Ik schilderde dat doek, schilderde de wolken als echt bloed. De kleuren schreeuwden. Het resultaat was ‘De schreeuw’ in ‘De Levensfries’.”

Ik persoonlijk heb niet de neiging om te schreeuwen in de natuur, meer om te gaan zuchten als ik overweldigd word door de schoonheid ervan. Maar na de vondst van het slangetje vorige week, dat toch een giftig addertje blijkt te zijn geweest, en nu weer een vliegenplaag in de logeerkamer, komt de verleiding tot schreeuwen wel bij me naar boven. ‘Wie zijn jullie en wat kom je binnen doen?’ vroeg ik met verheven stem aan de massa vliegjes die aan de verkeerde kant van het raam krioelden. Ik kreeg geen antwoord. Toen heb ik de stofzuiger er maar bij gehaald. Zonder te schreeuwen.

Laten we maar weer eens wat dóen

Om negen uur gisteravond stapten we ons huis weer in. Het was al donker. Pas vanmorgen konden we echt goed vast stellen dat de natuur weer lekker haar gang is gegaan. Het heeft hier de laatste twee weken behoorlijk geregend. Dat is uiteraard heel prettig voor het land, de boeren en de watervoorziening. Na alle droogte was het ook hard nodig. Kijk hoe groen ons ‘gras’ weer is.

We begonnen vandaag maar eens met voor een paar dagen boodschappen in huis te halen, dronken daarna onder de pergola nog even koffie en toen aan de slag. Dichtbij huis snoeiden en ruimden we. Ook in huis valt er het nodige te doen. Dus niks geen uitgebreide zondagse pranzo, we hebben genoeg geluierd en gegeten de laatste week.

Een rondje mooi

‘Wat staat jullie huis prachtig midden in de natuur’, zei de man die vanmorgen langs kwam om een offerte te doen voor wat werkzaamheden op ons terrein. En gelijk heeft ie. Het is goed om het van een buitenstaander weer eens te horen, want onkruid wegplukkend verbaas ik me vaak meer over het oprukkend effect van de natuur dan dat ik er de schoonheid van in zie.

De brem staat in volle bloei en geurt fantastisch, de witte rozen aan de voorkant van het huis gaan als een speer, zeker nadat ik allerlei wilde ondergroei heb verwijderd. En dan de pioenroos die een afstammeling is uit de tuin van Oma Moeke! Dat is toch echt en plaatje. Onze strijd tegen ongewild groen gaat onverminderd door, maar mensen lief, wat is het hier mooi!.

Regen!

We kunnen hier inmiddels best wel een buitje gebruiken. Het ziet er naar uit dat het nog wel een week duurt voor er wat hemelwater gaat vallen. Dus verkneukelen we ons intussen maar met de gouden regen die staat te stralen. Of stond. De foto’s zijn van een paar dagen geleden en inmiddels is ie al weer over de top.

De tuin verandert bijna dagelijks. Voor een deel doet de natuur dat. Het andere deel doen wij zelf. Af en toe ga ik even aan de pergola hangen om mijn rug te rechten. Dat helpt hoor. Vanwege de felle zon draagt de wijnboer zijn strooien hoedje weer. En dat helpt ook. Ach, we zijn lekker bezig en volgende week zal ik eens wat resultaten laten zien.

Waanzinnig

Omdat we tot twee maal toe in een file terechtkwamen, waren we vanmorgen wat later op onze afspraak in Ede dan de bedoeling was. Na de koffie gingen de mannen belastingzaken afhandelen en de dames, mijn nichtje en ik, zaten op het riante balkon familienieuws en andere belangrijkheden uit te wisselen. We werden getrakteerd op een heerlijke lunch, luisterden naar muziek en praatten nog wat ongedwongen na. Via wat kleine weggetjes reden we weer op de Randstad aan. Maar niet nadat ik nog even de auto uit sprong voor een landelijke foto. Het is op het moment waanzinnig mooi in de natuur maar de tijd om daar langdurig in rond te stappen, ontbrak. Vanuit de auto genoten we er ten volle van. Tot we voor de derde keer vandaag, nu ter hoogte van Reeuwijk, in een file terecht kwamen en ik in de warme auto in slaap sukkelde. Gelukkig was ik de bestuurder niet.

Natuurlijke krachten

Alsof hij staat te huiveren in de kou met al die naar beneden hangende blaadjes. Toch is deze kastanje al aardig op weg naar zijn zomerse uiterlijk. Dat ik een boom mannelijk benoem en zijn vruchten vrouwelijk, leerde ik van onze Italiaanse buurvrouw en ik ga er maar van uit dat dit ook in het Nederlands opgaat. Goed, deze boom heeft het wel een beetje moeilijk, maar hij komt er wel.

Dat gaat niet op voor het door de recente storm afgebroken exemplaar langs het fietspad richting Pijnacker. Het heeft altijd iets sneu’s en het zal me niet verbazen als deze boom nog opgeruimd gaat worden. Versleept of versnipperd. Hoe dan ook, grondstof voor nieuw leven. Ik hou van de veerkracht die de natuur ons altijd laat inzien.

Kikker in je bil

De beste grap vandaag is toch wel die de natuur ons voorschotelt. Gisteravond laat was het begonnen met sneeuwen en vanmorgen werden we wakker in de wondere witte wereld. Dan hang ik uiteraard direct uit het raam om foto’s te maken. Soms zoek ik in oude blogs wel eens dingen terug, dus voor de dagboekfunctie zijn deze foto’s waardevol. Sleetje rijden en een sneeuwballengevecht laat ik even aan me voorbij gaan.

Aan de waterkant

De jubelverhalen over het zachte weer de afgelopen week hadden bij mij de verwachting gewekt dat er al wel een groen waasje te zien zou zijn aan de bomen. Maar dat valt me nog een beetje tegen. Nou komt het er vandaag ook niet van om op zoek te gaan naar groene waasjes of bloesembomen maar dat hoop ik morgen of overmorgen in te halen. Ik registreerde wel dat de bestuurder van de Delftse tuktuk zijn voertuigje in het plantsoen had geparkeerd en zelf even de benen strekte langs de waterkant.

Langs die zelfde waterkant zag ik mooie pluimachtige bloemen groeien waarvan ik natuurlijk weer eens de naam niet weet. Suf dat ik mijn Plantsnap-app niet geraadpleegd heb want ik vind dat ik de natuur in mijn leefomgeving wel bij naam zou moeten kunnen benoemen. Ik had zelfs ooit het idee een klein omgevingsherbarium aan te leggen. Ideeën zat maar tijd en zin om het allemaal uit te voeren…

Tussen de bedrijven door

De stilte is hier weldadig. De natuur bepaalt ons ritme, we leven even zonder agenda. Als we moe zijn gaan we zitten, als we honger hebben, eten we. Na de pranzo keren we onze koppen naar de zon. Maar niet al te lang want dat is slecht voor onze huid maar ook voor de bladhark en de snoeischaar. Die roepen ons na hun winterslaap en willen ter hand genomen worden. Oké, lavorando.

Tussen start en finish

In de auto op weg naar de Bieslandpolder hoorden we op de radio het programma Vroege Vogels. Luisteraars meldden een broedend ooievaarspaar, twee roodborstjes met nesteldrang en de eerste daslook boven de grond. Nou weet ik een plek onder wat bomen waar altijd daslook groeit, dus ik ging maar eens op zoek. De bomen zijn nog kaal maar toen ik samen met mijn zusje, die vandaag mijn kleine rondje mee liep, nog eens goed rondkeek, kon ik verheugd vast stellen dat ook hier de bodem langzaam aan bedekt wordt met daslook.

Als de temperatuur binnenkort wat omhoog gaat en de look in bloei raakt, kunt je het zelfs ruiken. Iets om ons op te verheugen. De oude boomstronk tussen weg en voetpad begint na een paar jaar helemaal uiteen te vallen. Ik zat maar weer eens met mijn neus bovenop de kringloop van de natuur.