Verzoekplaatje

In onze slaapkamer hebben we twee werkplekken, de kamer is er ruim genoeg voor. Op 15 april kwam ie even in beeld toen ik een blogje plaatste. Daar reageerde Martje op die, zo zei ze zelf, graag binnen gluurt. Ze zou graag iets meer van de kunst aan de muur willen zien. Nou vooruit, dat doen we dan. Deze twee schilderijen zijn gemaakt door de kunstenaar Wim Snijders. Hij is getrouwd met een nichtje van mij, zodoende kwamen we in contact met zijn werk. Daar zit nog een heel verhaal aan vast maar dat voert hier te ver. De wijnboer heeft deze werken destijds gekocht om in zijn kantoor te hangen en na verkoop daarvan zijn ze uiteindelijk mee verhuisd naar Italië. We zijn er erg aan gehecht en ze roepen ook herinneringen op aan dat ándere leven van ons, toen we beiden nog werkten. Niet dat we nu stil zitten, hoor. Maar dat werken hier is behoorlijk vrijblijvend en schenkt zeker net zoveel voldoening.

Familie op bezoek

Wortelsoep, tonijn, gebakken aardappelen, gevulde ronde courgettes en sla met peer en gorgonzola. Daaruit bestond vanmiddag het menu. Mijn nicht had tiramisu gemaakt en meegenomen. Wat een gezellig weerzien. De bomen zijn in tien dagen tijd veranderd van kaal naar knalgroen en de wisteria is op z’n uitbundigst. En dat waren wij ook.

Van Meegeren en Vermeer

Sinds we in Delft wonen is mijn belangstelling voor de schilder Vermeer enorm toegenomen. En veel mensen weten dat. Van mijn nichtje kreeg ik afgelopen week deze kaart met dit leuke boek. Een thriller over een zogenaamd ‘vroege’ Vermeer en over meester vervalser Han van Meegeren. En over deze laatste wist ik niet zoveel, afgezien van zijn vervalsingen en Het Hertje. Han werd door zijn vader gedwongen om Bouwkunde aan de TU in Delft te studeren, het vak van schilder vond zijn vader niets. Han heeft uiteindelijk slechts één gebouw ontworpen én gebouwd: het clubhuis van de roeivereniging De Delftsche Sport. En dat is op ongeveer vijftig meter van onze voordeur gelegen. De studie heeft hij niet afgemaakt.

Het boek las ik in hoog tempo uit en was heel boeiend, ook al door de geschiedenis van de vervalser. Zo raakte ik vervolgens weer geïnteresseerd in de schrijver Jeroen Windmeijer, die in Delft geboren is. In het najaar verschijnt het eerste deel van zijn triologie De schaduw van Vermeer die zich afspeelt in Delft. Dus weet ik nu al wat ik tegen die tijd voor mijn verjaardag wil krijgen. Overigens begint hoofdstuk 1 in De Vervalste Vermeer met de volgende zin: Marijke Assies opende de voordeur van het Museum Valse Kunst, gevestigd in het statige voormalige Raadhuis van het kleine dorpje Vledder. Dat lijkt me dus een aardig museum om eens te bezoeken. Maar ik sloeg vooral aan op de achternaam van Marijke. En een stel goede vrienden van ons, zeker ook.

Altijd gezellig

Na de smakelijke pranzo wandelden we nog even over het terrein. Dat was gisteren toen we bij mijn nichtje en haar man in Le Marche op bezoek waren. De maaltijd werd royaal weggespoeld met de witte en rode wijn waar we vorig jaar met z’n vieren aan bezig zijn geweest. Het enthousiasme daarover is onverminderd groot. Helaas is er ook bij hen dit jaar geen oogst dus richten we ons vol optimisme op wijnjaar 2024.

Wij namen voor hen aardbeienstekken mee waar nog vruchten aanzitten en kregen een stek retour van Groot Kaasjeskruid dat ze hier bij de Latijnse naam Malva noemen. We wisselden familienieuws uit, herkenden bij elkaar wat ouderdomskwaaltjes en stelden vast dat we op onze moeders beginnen te lijken. Bij de koffie werd nog een glaasje Scaccia Pensieri geserveerd. Dat betekent zoveel als gedachten verjagen. Dus voelden we ons weer jong en beweeglijk.

Woningnood in de vijftiger jaren

De bovenste foto heb ik naar mijn nichtje gestuurd met de tekst Groeten uit Scheveningen. Het is haar ouderlijk huis aan de Kanaalweg. Nu het wit is geschilderd, heeft het een totaal ander aanzien dan ik me herinner. Maar zij vertelde me dat de dakopbouw nieuw was. En verhip, toen zag ik het ook. Het huis had vroeger een plat dak. Het is nu beter in verhouding en ziet er strak uit. Haar oma woonde boven met een inwonende dochter, zij zelf met haar ouders op de benedenetage.

Twee straten verder is mijn geboortehuis in de Cornelis Jolstraat. Mijn opa en oma woonden op nummer 42, het huis met de blauwe deur. Mijn vader, destijds nog verloofd, belde overal aan om te kijken of hij en zijn aanstaande ergens woonruimte konden huren. Dat lukte bij nummer 40, het huis met de rode deur. Boven woonde het hoofd van de lagere school met vrouw en vijf kinderen. Mijn ouders hadden de kamer en suite, een serre en de keuken op de begane grond en kregen daar drie dochters. Mijn jongste zusje werd elders geboren. Samen met mijn moeder wandelde ik dit nostalgische rondje waarbij we heel wat heerlijke herinneringen ophaalden. Want ook al woonden we krap, het is een prachtige buurt vlakbij het strand, de Scheveningse Bosjes en het Westbroekpark.

Werkoverleg en samenwerking

Misschien wel een beetje aangestoken door het enthousiasme van de wijnboer en het resultaat van vorig jaar toen een deel van hun rode druiven bij de onze terecht kwamen? Hoe dan ook mijn nichtje en haar Italiaanse man (ik noem ze maar even voor het gemak M&M) hebben het plan opgevat om dit jaar ook zelf wijn te gaan maken.

Er is in hun familie nog ergens een zeer verwaarloosde wijngaard, zou daar nog wat van te oogsten zijn? De wijnboer nam zijn refractiemeter mee en bekeek het suikergehalte en het daaraan gekoppelde alcoholpercentage en constateerde dat er zeker en nu al te oogsten valt.

Op diverse plekken, tegen oude schuurtjes en achter het huis, overal waren mooie en minder mooie trossen te zien. We hebben onze ogen uitgekeken. Het doet pijn om te zien dat de huidige eigenaren de moed en de leeftijd niet meer hebben om de boel bij te houden. Maar wie weet komt er verandering als M&M zich er over gaan ontfermen. Mijn wijnboer wil ze graag van advies dienen. En hoe sluit je zo’n informatief ochtendje af in Italië?

Voor wie durft

We wonen elk aan een andere kant van het Nationale Park de Monte Cucco en het moest er ééns van komen om elkaar daar te treffen voor de zondagmiddag pranzo. Mijn nichtje en haar man hadden al een kleine wandeling gemaakt toen we gezamenlijk op het terras aan tafel gingen.

Binnen in het restaurant was het stil maar elke tafel buiten was bezet. Niet zo gek met zo’n uitzicht, toch?

Er hingen een aantal deltavliegers in de lucht maar te hoog om goed in beeld te krijgen. Hier is er zojuist een geland. Het moet waanzinnig zijn om te kunnen vliegen op eigen kracht en alleen met behulp van de thermiek, maar het lijkt me doodeng. Voor de durfallen is dit een uitgelezen plek. Wij volstaan met kijken, ook leuk.

Het gaat hier alleen nog maar over wijn

Zo rond een uur of twaalf kwam mijn nichtje met haar man bij ons het erf op gelopen. Zij vulden vorig jaar de rode druiven aan wegens tegenvallende hoeveelheid bij ons. Daarna maakte de wijnboer er wijn van. Dat was echt nog een avontuur omdat het een ‘blend’ werd van diverse soorten. We aten en we praatten, we zaten en we proefden.

Een heerlijke middag waarbij Margriet en ik uiteindelijk áltijd in gezang uitbarsten en onze mannen geamuseerd luisteren. We komen uit een familie waarin op elk feest gezongen werd en wij het halve repertoire nog kennen en de rest erbij verzinnen. Zal wel door de wijn komen.

Waanzinnig

Omdat we tot twee maal toe in een file terechtkwamen, waren we vanmorgen wat later op onze afspraak in Ede dan de bedoeling was. Na de koffie gingen de mannen belastingzaken afhandelen en de dames, mijn nichtje en ik, zaten op het riante balkon familienieuws en andere belangrijkheden uit te wisselen. We werden getrakteerd op een heerlijke lunch, luisterden naar muziek en praatten nog wat ongedwongen na. Via wat kleine weggetjes reden we weer op de Randstad aan. Maar niet nadat ik nog even de auto uit sprong voor een landelijke foto. Het is op het moment waanzinnig mooi in de natuur maar de tijd om daar langdurig in rond te stappen, ontbrak. Vanuit de auto genoten we er ten volle van. Tot we voor de derde keer vandaag, nu ter hoogte van Reeuwijk, in een file terecht kwamen en ik in de warme auto in slaap sukkelde. Gelukkig was ik de bestuurder niet.

Kleine reünie

We hadden een hele goede reden om vandaag naar Friesland te rijden. Daar logeerden zwager en schoonzus uit Colombia bij ons nichtje en haar man. Vanwege de geboorte van een kleindochter waren ze een maand in NL en morgen vertrekken ze al weer. Natuurlijk wilden we elkaar graag ontmoeten want de familie reünie die in Cuba had zullen plaats vinden was vanwege Covid niet doorgegaan en we zagen elkaar voor het laatst in 2017. Hoewel we elkaar samen met de familie uit Australië wekelijks beeldbellen, gaat er toch niets boven het echte menselijke contact. Kijk hoe leuk de broertjes het vinden weer eens naast elkaar te zitten.

We kregen een rondleiding over het terrein van onze nicht, die samen met haar man honden opleidt en (internationale) wedstrijden organiseert in hondenfrisbee. Kijk maar eens op deze site, als je daar meer over wil weten. Een heel leuk bedrijf in een hondenwereld die wij eigenlijk niet kennen. Enfin, uitgepraat waren we natuurlijk nog niet maar er bestaan voorzichtige plannen voor een uitgebreidere reünie in 2022 en tot het zover is, bellen we elkaar elke week weer.