De eerste vers geplukte frambozen bij het ontbijt
Een sinterklaascadeautje groeit uit tot een waar tafelstuk
Druiven aan de pergola op weg naar de slaapkamer
‘Gewonde’ wijnboer verbindt zichzelf met materiaal wat hij voorhanden heeft
Tuinierster ontdoet zich van ringen wegens de warmte.
Kortom: we amuseren ons wel.
De ene keer zijn het aardbeien, een andere keer frambozen maar elke ochtend zit er vers fruit in mijn ontbijtyoghurt. Hoewel de moestuin, zoals ik al eerder schreef, op zijn einde loopt, valt er nog steeds te oogsten. Maar goed, een mens kan niet alleen op yoghurt leven en dus deden we vanmiddag boodschappen. Niet heel ver van ons huis kwamen we twee wandelende heren met een hondje tegen, die ons staande hielden. ‘Waren wij niet die Hollanders bij wie ze twee jaar geleden koffie hadden gedronken?’ De één is getogen hier in de buurt maar emigreerde naar Frankrijk, de ander was een Franse vriend van de eerder genoemde. En inderdaad, twee jaar geleden wandelden ze ineens over ons erf, op zoek naar een bar. We hebben destijds een genoeglijk gesprek met elkaar gevoerd en koffie gedronken. Nu spraken we af dat we als ze weer eens in de buurt aan de wandel gaan, wij ogenblikkelijk onze bar voor hen zullen openen. Zwaaiend namen we weer afscheid van elkaar. Zomaar een aardig contact over en weer. Dat maakt het leven leuk.
Daar dacht ik toch even een foto te maken van de frambozenstruik met plukrijpe vruchten toen bleek dat de moestuinier me vóór was geweest en bij het ontbijt twee overrijpe vijgen en maar liefst vier frambozen had neer gevleid op een schoteltje. Als kostbare kleinoden verdeelden we de oogst. Maar pas nadat ik er met gestrekte linker arm, staand in de deuropening naar de tuin en met de camera in de rechter hand, een kleurrijke herinnering van maakte.
