En…actie

Het weer bepaalt ons ritme. Dat is het mooie aan ons leven hier. Geen volle agenda maar doen wat gedaan moet worden. Halverwege de dag vandaag gaat het regenen, zegt men. Dus hing ons beddengoed om negen uur in de wind droog te wapperen en strooide ik koemestkorrels uit bij rozen en frambozen. Die kunnen wel wat ondersteuning gebruiken en de regen zal het straks inwassen in de aarde. Overal in huis staan ramen tegen elkaar open, frisse koele lucht moet naar binnen kunnen stromen. Wij dobberen mee met de temperatuur en komen door deze tijdelijke daling weer in de versnelling. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik altijd op maandag heb, weer of geen weer. Eén luie dag per week zoals gisteren, is meer dan genoeg.

Ricottataart met vijgen

Op zoek naar een recept voor een lekkere dolce kwam ik deze tegen. Ik ben niet zo’n bakster en ook niet zo erg van de toetjes, dus mijn arsenaal op dat punt is niet zo groot. Het werd een ricottataart met zonder vijgen, want die waren nog nét niet rijp. De frambozen gelukkig wel.

Maak deze taart een dag van te voren, dat komt de smaak ten goede, stond er in het boek de Lange Tafels van AH. Dat kwam me goed uit. Maar een recept waarin veel opgelopte eiwitten en schuimig eigeel zit, heeft wel de neiging behoorlijk in te kakken. Er moest een sinaasappelsiroop overheen. Aangezien de taart ook nog mee moest in de auto, heb ik die apart geserveerd. Dit om een nog verder ingezakt geheel te voorkomen. Het was erg lekker, dat wel. Wie hem ook wil maken; het recept staat onder het kopje recepten in mijn menubalk.

Was het maar altijd mei

Het wisselvallige weer heeft voor een achterstand in ons tuinwerk gezorgd. De verwachting vanaf morgen is ook al niet denderend. Maar al die regen heeft wel wat gedaan natuurlijk. Daar plukken we nu de vruchten van. Nog niet letterlijk maar kijk de vijg.

Nog even en er liggen weer verse aardbeien in mijn yoghurt.

Of frambozen. Nog fijner. Maak ik van de aardbeien wel jam.

Vlierbloesem. Thee, sap? Een beetje door de tuin kruipen doet een mens goed. En wat de titel van dit blog betreft, dat is natuurlijk onzin. In juni roep ik precies hetzelfde maar dan met juni in de hoofdrol. Deze twee maanden zijn mijn absolute favorieten.

Maandagse moestuin

We begonnen vanmorgen met een, voor ons doen, uitgebreid ontbijt. Dat hadden we eerste Paasdag niet gedaan omdat we wisten wat ons als pranzo te wachten stond. Dit miniboeket sierde de met zorg gedekte ontbijttafel. Daarmee waren de Paasfeestelijkheden afgerond, we gingen maar weer eens aan het werk.

De aardbeienvelden. OK, er moet nog wat onkruid tussenuit maar het ziet er wat mij betreft veelbelovend uit. Kijk maar.

Ook de frambozen gaan lekker, al zijn ze niet erg fotogeniek momenteel. Dus laat ik de haastig aangeschafte viooltjes zien. Voor het tuingevoel,hè.

Nu gaan we de rest van de moestuin onkruidvrij maken en op de schop nemen. Morgen is er kans op regen en we willen bloemen zaaien. Meer moestuinnieuws is er niet.

Op wacht

We hebben Rinus aangesteld als frambozenwachter. Hij vindt het nog leuk ook, staat de hele dag te grijnzen. Zijn bloes begint te verschieten in de zon, maar daar geeft hij niet om want hij neemt zijn taak wél serieus.

Hij vroeg me nog even of ie werk moest maken van de mieren? Nee hoor Rinus. Die richten geen schade aan. Sterker nog: ze ruimen luizen en andere ongenode gasten op. Goede samenwerking dus tussen Truus en Rinus. En wij? Wij plukken daar de vruchten van.

Meer plaatjes dan praatjes

De eerste vers geplukte frambozen bij het ontbijt

Een sinterklaascadeautje  groeit uit tot een waar tafelstuk

Druiven aan de pergola op weg naar de slaapkamer

‘Gewonde’ wijnboer verbindt zichzelf met materiaal wat hij voorhanden heeft

Tuinierster ontdoet zich van ringen wegens de warmte.

Kortom: we amuseren ons wel.

Wandelaars

De ene keer zijn het aardbeien, een andere keer frambozen maar elke ochtend zit er vers fruit in mijn ontbijtyoghurt. Hoewel de moestuin, zoals ik al eerder schreef, op zijn einde loopt, valt er nog steeds te oogsten. Maar goed, een mens kan niet alleen op yoghurt leven en dus deden we vanmiddag boodschappen. Niet heel ver van ons huis kwamen we twee wandelende heren met een hondje tegen, die ons staande hielden. ‘Waren wij niet die Hollanders bij wie ze twee jaar geleden koffie hadden gedronken?’ De één is getogen hier in de buurt maar emigreerde naar Frankrijk, de ander was een Franse vriend van de eerder genoemde. En inderdaad, twee jaar geleden wandelden ze ineens over ons erf, op zoek naar een bar. We hebben destijds een genoeglijk gesprek met elkaar gevoerd en koffie gedronken. Nu spraken we af dat we als ze weer eens in de buurt aan de wandel gaan, wij ogenblikkelijk onze bar voor hen zullen openen. Zwaaiend namen we weer afscheid van elkaar. Zomaar een aardig contact over en weer. Dat maakt het leven leuk.

Moestuin op maandag

Daar dacht ik toch even een foto te maken van de frambozenstruik met plukrijpe vruchten toen bleek dat de moestuinier me vóór was geweest en bij het ontbijt twee overrijpe vijgen en maar liefst vier frambozen had neer gevleid op een schoteltje. Als kostbare kleinoden verdeelden we de oogst. Maar pas nadat ik er met gestrekte linker arm, staand in de deuropening naar de tuin en met de camera in de rechter hand, een kleurrijke herinnering van maakte.