Zingende moeder

Hoe ze ooit in het bezit kwam van dit boek weet mijn moeder niet meer, en wij, haar dochters, evenmin. Maar feit is dat het onlangs in een lade werd teruggevonden en het heel veel gemijmer en gezang opleverde. ‘Wat zou ik het leuk vinden omdat met alle vier de meisjes nog eens eens te zingen’, zei mijn moeder. Die vier meisjes zijn haar dochters, zestigers en zeventigers. En dus zaten we gistermiddag, met de gebruikelijk pot thee op een lichtje op tafel, bij haar en zongen we. Vaak meerstemmig, soms proestend van de lach om de sentimentele teksten en met een moeder die meezong en zichtbaar genoot. En dan haar commentaar op de Jordanese manier van zingen bij Droomland, of op Gert en Hermien, die we op haar verzoek oversloegen. Een middag van saamhorigheid en groot geluk die we nooit meer zullen vergeten.

Lichtjesavond

Toegegeven; kerstsfeer is wel een onderwerp bij mij dit jaar. Toeval hoor. Gisteravond was het voor het eerst sinds drie jaar weer lichtjesavond in Delft. Overal kraampjes met glühwein en warme chocolademelk. Terrassen met een haardvuur, zoals hier op het Doelenplein.

Er was voor toepasselijke kou gezorgd met zelfs een flinterdunlaagje ijs op de grachten. De nieuwe Kerk en het stadhuis op de Markt waren fraai verlicht. In twee geopende vensters zaten een cellist en violist populaire muziek te spelen en te zingen. We zongen het Hallelujah van Leonard Cohen mee. Het begon nog net niet te sneeuwen, al was de muziek er toepasselijk genoeg voor.

De kerstboom werd ontstoken en we vermaakten ons prima met een sfeervol wandelingetje door het centrum waar het tamelijk onmogelijk was om géén mensen voor de camera te hebben. Wie zich herkent en niet gepubliceerd wil worden, kan dat melden, dan verwijder ik de foto.

We feesten door!

De stemming in Gubbio is opperbest. Vandaag hollen kleine kinderen met kleine Ceri (kandelaren) door de straten van de stad. Zij zullen over een paar jaar de dragers worden van de bijna vierhonderd kilo wegende grote Ceri. Er zijn diverse gezellige samenscholingen waarbij men telkens spontaan in gezang uitbarst.

Terwijl wij op de trappen van de tegenoverliggende kerk nog even genoten van het sfeertje, werd er in de tratoria recht voor ons ook al met volle overgave gezongen waarbij het bestek als trommelstokjes het ritme ondersteunde. Ik krijg het filmpje niet geplaatst maar geloof me, het klonk goed.

Als stille getuige ligt hier een corsage die een feestganger meestal ingestoken in zijn sjaaltje heeft. De drager heeft het vast verloren als gevolg van de vele omhelzingen en schouderkloppen die horen bij dit verbroederende feest.

Het gaat hier alleen nog maar over wijn

Zo rond een uur of twaalf kwam mijn nichtje met haar man bij ons het erf op gelopen. Zij vulden vorig jaar de rode druiven aan wegens tegenvallende hoeveelheid bij ons. Daarna maakte de wijnboer er wijn van. Dat was echt nog een avontuur omdat het een ‘blend’ werd van diverse soorten. We aten en we praatten, we zaten en we proefden.

Een heerlijke middag waarbij Margriet en ik uiteindelijk áltijd in gezang uitbarsten en onze mannen geamuseerd luisteren. We komen uit een familie waarin op elk feest gezongen werd en wij het halve repertoire nog kennen en de rest erbij verzinnen. Zal wel door de wijn komen.

Zeventig

Met vrienden van vrienden raak je in de loop der jaren ook vertrouwd. Nu we elkaar weer ontmoetten bij de zeventigste verjaardag van de jeugdvriend van de wijnboer, was het een feest van herkenning. Zijn vijftigste en zestigste verjaardag vierden we ook met dezelfde club.

Zaterdagmiddag verzamelden we in een B&B in Hilvarenbeek. Vanwaar we met een taxibusje naar de feestlocatie, een voormalige kerk in Tilburg, werden gebracht. Daar begonnen we met een zangworkshop. Inzingen, stem- en ademhalingstechniek en tenslotte een op maat gemaakt lied voor de jarige door dit gelegenheidskoor en -orkest. Wat een succes!

Daarna schoven we aan de feestelijk gedekte tafel. Er werd gespeecht en heerlijk gegeten. Een buurvrouw van ons zei ooit: narigheid komt vanzelf op je pad, een feestje moet je zelf maken. En dát deden we dus met twintig man met volle overgave.

(Dit bescheiden fotomateriaal is van me zelf. De foto’s en filmpjes van het optreden van ons gelegenheidskoor, zijn uiterst leuk voor onszelf maar niet plaatsbaar)

…en het bleef nog lang onrustig in de stad

Worden de ondergrondse vuilcontainers nou ook al op zondag geleegd? Welnee, we werden wakker van het geluid van het in elkaar zetten van luifels en tafels. Nog vóór we aan de polderwandeling begonnen, zag de overkant er al zo uit. Twee kilometer was er ingeruimd voor de barbecue waarmee vandaag de introductieweek voor nieuwe studenten begint.

Rond een uur of zes waren de tafels bezet en presenteerden de diverse studentenverenigingen zich door luid hossend en zingend op allerlei voertuigen langs te trekken.

Het ziet er allemaal bijzonder gezellig uit en ik wens iedereen een mooie, succesvolle studietijd toe in Delft.

Zonneschijntje

Juliët zingt graag en vaak. Ze zingt liedjes die ze heeft geleerd maar ook zelfverzonnen versjes die op de actualiteit geschoeid zijn. Gisteren zat ze even bij ons op de achterbank van de auto en hoorden we het volgende: ‘Zonneschijntje, zonneschijntje schijn maar wat minder warm’ en dat een keer of wat achter elkaar uiteindelijk gevolgd door een zacht maar op hoge langgerekte toon ‘alsjeblieft’. Bovendien is ze, net als haar zusje, een vrolijk bloemenmeisje en hielp ze me na de lavendelsnoei de bloemen los te rissen. Handige hulpjes hoor, hier op het erf.

Uitdijende buurman

Als wij ’s morgens naar buiten buitelen, is de buurman al lang aan het werk. Die man kan echt niet stil zitten. We kijken verwonderd naar alle bouwsels die er verschijnen. Eerst een paar palen met een dakje. Een seizoen later knutselt hij er muren en deuren in. Die uitbreiding is over een paar weken nauwelijks meer te zien want dan is alles op zijn erf door de uitbottende bomen aan ons oog onttrokken. Maar in deze fase van het jaar zien we in de verte weer een nieuwe schuur verrijzen. Buurman zelf is overigens slank en zingt vaak tijdens het werk. En wanneer wij onze stramme lijven aan het eind van de dag in een tuinstoel laten vallen, metselt hij nog even door.