Daar zit onze jarige schoonzoon die eergisteren Abraham heeft gezien. Dat is een feestje waard en gistermiddag zaten we in Oostvoorne in een strandtent dat feestje in kleine kring te vieren. Wie wilde, kon gaan suppen. Dus daar staan vier enthousiaste kleinkinderen die, nadat ze zich in wetsuits hadden gehesen, geïnstrueerd werden.
Ze hebben zich enorm vermaakt, en wij ook. Tot slot was er een fantastische barbecue waarmee een eind kwam aan drie dagen feestelijkheden. Dat was slim aangepakt want een feest voor groot gezelschap zat er nog even niet in. Maar dit alternatief viel reuze in de smaak.
Toen wij in november bij buren te gast waren, zagen we dit beeldje staan. Een bronzen ijsvogel, gemaakt door de buurman en te koop. Twee dagen later appte ik de buurman of ik het kon reserveren, dan zou ik het de wijnboer geven voor zijn verjaardag eind december. De buurman reageerde niet direct maar na een extra berichtje van mij kreeg ik een bevestigend antwoord. Ik kreeg evengoed argwaan. Het zou toch niet zo kunnen zijn dat de wijnboer het al had gekocht en het mij met sinterklaas wilde geven? Ik schreef een sinterklaasgedicht onder het motto ‘ik wist het’ om het hem te overhandigen voor het geval ik de ijsvogel op pakjesavond zou krijgen. Maar ik kreeg een berenpak. Of ik daarover nog zal bloggen, weet ik niet hoor.
Een paar dagen voor de verjaardag van de wijnboer begon ik plaagstootjes uit te delen: ‘ben je niet benieuwd wat je van me krijgt’ en ‘ik heb zó iets leuks voor je’. Hij had geen idee. Blij pakte hij de ijsvogel uit op zijn verjaardag en daarna volgde de mededeling: ‘ík wist het!’ Inderdaad had hij mij de ijsvogel willen geven op 5 december. De buurman had zich even geen raad geweten met een echtpaar dat onafhankelijk van elkaar die vogel stiekem wilde kopen. Die twee mannen gooiden het op een akkoordje en stelden mij in staat de ander te ‘verrassen’. Jullie begrijpen dat we er alle twee heel blij mee zijn. Nu nog een keer het beestje in het echt te zien krijgen.
Dit doe-het-zelf feestpakket was het eerste wat de wijnboer vandaag kreeg. Tijdens een beeldbelsessie met onze dochter en haar gezin opende hij dit pakje waarin van alles zat om zijn bijna visite-loze verjaardag toch wat op te fleuren. Ook het gezamenlijke cadeau werd daarna live uitgepakt. Veel felicitatie-appjes en telefoontjes later reden we naar mijn leuke moeder waar de jarige op gebak bij de koffie trakteerde en een cadeautje kreeg. Na de lunch reden we naar huis. Rond theetijd kwamen onze zoon en vriendin langs met geschenken en werden de theekoppen al snel verwisseld voor de wijnglazen, mét inhoud, dat spreekt. Van confetti uitstrooien en ballonnen opblazen is nog niets terecht gekomen en toch was het een heel feestelijke dag.
Toen de wijnboer zeventig werd, kreeg hij van mij een gouden klinker. De Jozefsteeg die naast de Maria van Jesse kerk in Delft ligt, heeft een nieuw klinkerpad gekregen. Alle stenen zijn voorzien van vier letters, door de schenker bepaald. In het geval van de wijnboer zijn dat zijn initialen AFCH. Na het ingraveren van de letters kwam er een prachtige goudlaag overheen en is de klinker de oven in gegaan. Met dit geschenk laat je zien hoe bijzonder iemand voor je is. Op mijn verjaardag kreeg ik er ook één. Nu liggen we voor ‘eeuwig’ in een steegje. Een officiële feestelijke onthulling kon dit jaar niet plaatsvinden. Maar we gingen samen op missie om te zien hoe we voortaan onder de voet gelopen worden.
Gisteren liet ik tussen spijlen door wat zien van de oude opgeknapte legerplaats. Vandaag maak ik mijn rondje af door op de Paardenmarkt nog een ander hek en zélfs een geopend hek te tonen. Behalve woningen en bedrijven is er ook een restaurant met de toepasselijke naam Kruydt. Op mijn zeventigste verjaardag afgelopen jaar hebben we er samen voortreffelijk zitten eten, het is er heel ruim en we zaten zeer Coronaproof. Vorsend door oude blogs kwam ik dit verhaal tegen. Daaruit blijkt dat hier in januari 2019 sneeuw lag. Op het zomerse terras van restaurant Kruydt hebben we helaas nog nooit gezeten. Maar alles op z’n tijd, eerst graag een mooi pak sneeuw en dan gaan we in 2021 maar eens werk maken van een lunch in de buitenlucht in dit historisch stukje Delft.
De kleindochters hadden een vrije dag want studiedag voor het onderwijsteam. Of wij wilden oppassen? Kinderen onder de twaalf met opa’s en oma’s mag van ‘Corona’ al hadden we elkaar dit jaar vrijwel uitsluitend in de buitenlucht ontmoet. Drie weken geleden echter kregen onze dochter en schoonzoon beiden Corona en ook de jongste spruit werd na lichte klachten, positief getest. De oudste is een paar dagen moe geweest en heeft het ongetwijfeld ook gehad. Niemand in het gezin is hevig ziek geweest gelukkig. Omdat wij twee dagen voor de eerste symptomen zich voordeden, even bij hen thuis langs gingen voor het afgeven van verjaardagscadeautjes, zijn ook wij tien dagen in thuisquarantaine geweest. Dat alles ligt al weer ruim een week achter ons. Zeker acht weken lang heeft dit hele gezin nu afweerstoffen. Onze dochter doneert mede hierom nu extra vaak bloedplasma. Het voelt bepaald onwennig om weer ‘gewoon’ met elkaar te kunnen verkeren en we blijven voorzichtig. We deden met de meisjes wat spelletjes, onder meer dokter Bibber. Met grote concentratie spelen jong en oud hier het spel. De oudste poseert voor me bij haar zojuist behangen muur. De drie weken waarin hun gezin noodgedwongen thuis bleef, werden ook nuttig besteed.
Het laatste septembermeisje viert vandaag haar verjaardag. Ze scheelt twee jaar met haar oudere zus maar draagt dezelfde kledingmaat, groot voor haar leeftijd dus. Ze leeft wat meer in uitersten, zowel wat lachen als huilen betreft. Avontuurlijk en ondernemend. Een feestbeest ook en tegelijk een zorgzame poppenmoeder. We bellen haar pas vanmiddag rond vijf uur, want het is een normale schooldag. Maar ik kan me nu al verheugen op de verhalen die ze te vertellen heeft. Over minder dan een maand vieren deze opa en oma alle verjaardagen van de kleinkinderen gezamenlijk en krijgen ze ook hun cadeautje van ons. Ook al iets om naar uit te kijken. Voor de kinderen maar zeker ook voor ons.
Toen we haar vanmorgen vroeg belden, stond ze in de badkamer heur haar te borstelen. Ze heeft een lange schooldag te gaan en als brugpieper hoef je dan niet meer je klas te trakteren. Dat scheelt een hoop gedoe die ze liever aan haar uiterlijk besteedt. Ze is echt een nieuwe fase van haar leven in gegaan. ‘Mijn leraar Engels doet net of hij geen Nederlands verstaat en zegt dat hij Engelsman is. Maar hij heet gewoon de Vries en ik hoorde hem Nederlands met een collega praten. Zo stom.’ Die fase dus. Vandaag is deze vrolijke meid, onze oudste kleindochter Eva, twaalf jaar geworden en we feesten op afstand met haar mee.
Met een beetje verregend haar en een Bossche Bol voor me heb ik me op de foto laten zetten door de wijnboer. Ik ben er niet zo van hoor, foto’s van mezelf. En aan gebak ga ik me echt zelden te buiten. Maar ja, jarig vandaag. Zeventig geworden. Ik zet het maar gewoon zo neer, misschien wen ik dan wel aan dat idee. Nadat ik toegezongen was en twee cadeautjes van mijn lieverd had gekregen, gingen we op weg. Geen idee waar naar toe maar uiteindelijk zit ik hier in het Noordbrabants Museum waar we heerlijk een paar uur rondscharrelden voor oogcadeautjes. Aan het eind van de middag zaten we bij mijn moeder aan de thee. Ja, alweer met gebak. Straks gaan de wijnboer en ik samen eten, zondag vieren we het nogmaals met kinderen en kleinkinderen. Ik werd bedolven onder de felicitatie-apps, kaarten, bloemen, telefoontjes en lieve wensen. Ik ben jarig en zo voelt het ook.
Onze leuke moeder is vandaag 98 jaar geworden. Zij slaat zich zo ongelooflijk dapper door dit laatste zware jaar heen, dat ik nog meer respect voor haar heb gekregen dan ik al had. Het is de eerste keer zonder mijn vader en dat maakt dat de melancholie en het verdriet ook voelbaar is. Wij, de dochters en schoonzonen, hielden vandaag een soort visite marathon. De één verzorgde het ontbijt, de volgende kwam op de koffie met taart, wij lunchten bij haar waarna ze even kon rusten. Een andere zus komt koken en eten. Zo is het ook Corona-gewijs netjes opgelost. Zelf hoefde ze niets te regelen of bedenken dus laat ze het allemaal over zich heen komen. Dat gaat haar maar moeilijk af want ze zorgt graag zélf voor gepoetst bestek, een schoon tafelkleed en blinkende glazen. Proost lieve mam, oma en overgrootmoeder. Je bent het stralende middelpunt van onze familie.
