Mijn vader, de klok en mijn jarige moeder

Na zijn vroege pensionering ging mijn vader als hobby klokken repareren. Een geduldwerkje waar veel tijd in ging zitten omdat een uurwerk telkens een paar uur moet lopen om te concluderen dat een radertje toch nog niet goed afgesteld blijkt. Een fascinatie voor klokken had hij zijn leven lang en in 1949 bouwde hij deze klok, ter gelegenheid van hun huwelijk. Elke avond werd de klok, die een Josephine wordt genoemd, zorgvuldig opgewonden door mijn vader en niemand mocht er aan komen, een uurwerk is nu eenmaal snel van slag. Uiteindelijk kwam het klokje lang geleden stil te staan en kreeg mijn vader het niet meer aan de praat. Toen mijn moeder het afgelopen voorjaar verhuisde, besloot een van mijn zusjes het weg te brengen voor reparatie. Precies op tijd was de klok gerepareerd en konden wij als verjaardagscadeau mijn moeder de klok terug geven. Hulde aan mijn zus die dit bedacht en liet uitvoeren. Want zeg nou zelf: een mooier en toepasselijker cadeau waar ook mijn vader nog bij betrokken is, kon de honderd jarige toch niet krijgen?

De foto had beter gekund, de slinger hangt er nog niet in maar sinds gisteren staat ie weer op zijn plekje en tikt zoals het nergens tikt. Thuis.

De honderdjarige

Ze zag er aanvankelijk een beetje tegenop maar nu de dag eenmaal daar is, voelt ze zich vooral dankbaar. Te midden van al haar nazaten vierde mijn moeder vandaag haar honderdste verjaardag. In het fraaie Westbroekpark, op korte afstand van haar huidige woning, was een smakelijke een uiterst gezellige familielunch. Omwille van de privacy van velen hou ik het bij een overzichtsfoto. Dáár onder die luifels zaten we aan lange tafels met z’n allen uiterst tevreden een uniek feestje te vieren. Iedereen is net zo dankbaar als mijn moeder dat we dit met elkaar hebben kunnen vieren. En trots ook op die prachtige moeder, oma en overgrootmoeder.

Kleinkinderdag

Foto Juliët

De kleinkinderdag werd ingepast in deze familieweek. We bezochten de Maeslantkering (klik) in Hoek van Holland, op zes kilometer hier vandaan. Waanzinnig imposant en interessant, het letterlijke sluitstuk van de Deltawerken. Daarna aan de lunch voor zes en tot slot naar de beeldenkas in Schipluiden (klik). We hebben weer alle vier de verjaardagen op onze traditionele manier gevierd en dat bevalt het hele gezelschap nog altijd heel goed.

Zon en regen

Elke dag een plukje, levert uiteindelijk een opgeruimd stukje. Die losliggende steen moet nog even versleept worden naar een andere hoek. Na dit vroege ochtend klusje in de hitte, namen we een douche, trokken nettere kleding aan en gingen naar Gubbio.

Daar was een verjaardag te vieren en praatten we bij met vrienden die net een familiefeestweekend achter de rug hadden in verband met hun gouden bruiloft. Heerlijk om hun verhalen te horen en hun stralende gezichten daarbij te zien. We zaten op het overkapte deel van dit terras in het mooie Middeleeuwse centrum van Gubbio.

Eenmaal weer thuis barstten de verwachte en méér dan welkome regenbuien los. Dit hangende windlicht gebruiken wij als peilglas voor regenwater. Voor driekwart gevuld! Ook de afgelopen nacht waren er buien. Ideaal want het regenwater had telkens even de tijd om opgeslorpt te worden. Nu is het heerlijk afgekoeld tot 25 graden en ga ik onkruid lostrekken, dat lukt namelijk het best na regen.

Geflierefluit

Voor mijn verjaardag in september kreeg ik deze ijsvogel. Als troost omdat ik hem in de vrije natuur nog nooit ben tegen gekomen. Dit leuke exemplaar moest wachten tot ie in de auto mee kon naar Caldese. Het is hier niet de natuurlijke habitat want geen water in de buurt, laat staan visjes. Maar dat maakt het voor ons des te aantrekkelijker om naar hem te kijken. Hij zit ook lekker stil.

Dit koolmeesje voelt zich hier ook helemaal thuis en koos ons nestkastje in de esdoorn als behuizing voor zijn gezin. De wijnboer gaat er soms, op gepaste afstand, met een stoel bij zitten in de hoop de jongen uit te zien vliegen. Dat kan niet lang meer duren, soms zien we een klein koppie uit de opening naar buiten kijken. Net zo nieuwsgierig als wij.

Nieuw

We hadden een aanloopdag want eergisteren was de wijnboer jarig. Vandaag kwamen kat achter kat de kinderen en kleinkinderen hem feliciteren en een oliebol eten op zijn gezondheid. Maar voor het zover was, maakten wij samen nog snel een bruggenloopje voor de frisse neus en de beweging. Het fotothema van de zevendaagse is NIEUW. Het middelste roosje vertegenwoordigt dat begrip, meer kon ik er niet van maken.

Juliët stuurde nog vóór ze bij ons was, een foto van haar nieuwe slofjes. Ik kan me voorstellen dat een negenjarige hier heel blij van wordt. Isabel had nog geen inspiratie gehad maar tijdens het korte treffen van haar nichtje hier, zag ze kans om de nieuwe oorbellen van Eva te fotograferen. Daarmee was zowel haar als Eva’s bijdrage aan de foto zevendaagse een feit, vonden ze. Ach, we doen maar wat. Drie foto’s die toch een klein, zij het onsamenhangend verhaaltje vertellen. Moet kunnen op de eerste dag van het nieuwe jaar.

99

foto EvD

Wie jarig is trakteert. Dus had mijn leuke moeder voor alle kleinkinderen en hun gezinnen, samen met een zus van me, kleine feestelijke tasjes gevuld met allerlei lekkers. Of wij, de dochters, willen zorgen dat het ter bestemde plaatse komt? Dat doen we maar al te graag. Verder probeerden we het vandaag enigszins rustig te houden en net als vorig jaar verdeelden we de dag over de vier dochters en schoonzonen en had ze op die manier de hele dag een klein gezelschap om haar heen. Haar andere helpsters, de dames van ‘Saar aan huis’ hadden haar verrast met mooie planten. Hier zit jarig Jetje. Ze is onbeleefd oud geworden, vindt ze zelf. Haar attente aandacht voor iedereen om haar heen is ongekend en wat zijn we blij en trots dat ze nog steeds in goede gezondheid in ons midden is.

Jarig bij de boer

Het gebeurt nogal eens dat onze dochter jarig is als zij en haar gezin vakantie vieren bij ons in Italië. Vandaag draaiden we de rollen om en bezochten we haar op hun Nederlandse vakantie-adres op Goeree Overflakkee. Op een boerderij camping is een prachtige tent gehuurd die het begrip glamping meer dan waar maakt. De kinderen zagen we nauwelijks want die waren druk met vrienden maken, trampoline – springen, dieren verzorgen, ponyritjes en konijnen knuffelen. Je kan het maar naar je zin hebben. Fleur laat hier even zien dat ze echt bij een veeteeltbedrijf logeren.

s’ Middags voegde ook onze zoon met zijn gezin zich bij het gezelschap en maakten we vliegensvlug van de gelegenheid gebruik alle volwassenen op één foto te zetten. Aan de kleding van de jarige is bovendien goed af te lezen dat het deze dag steeds zonniger werd. Wat een feest!

Abraham

Daar zit onze jarige schoonzoon die eergisteren Abraham heeft gezien. Dat is een feestje waard en gistermiddag zaten we in Oostvoorne in een strandtent dat feestje in kleine kring te vieren. Wie wilde, kon gaan suppen. Dus daar staan vier enthousiaste kleinkinderen die, nadat ze zich in wetsuits hadden gehesen, geïnstrueerd werden.

Ze hebben zich enorm vermaakt, en wij ook. Tot slot was er een fantastische barbecue waarmee een eind kwam aan drie dagen feestelijkheden. Dat was slim aangepakt want een feest voor groot gezelschap zat er nog even niet in. Maar dit alternatief viel reuze in de smaak.

Onze eigen ijsvogel

Toen wij in november bij buren te gast waren, zagen we dit beeldje staan. Een bronzen ijsvogel, gemaakt door de buurman en te koop. Twee dagen later appte ik de buurman of ik het kon reserveren, dan zou ik het de wijnboer geven voor zijn verjaardag eind december. De buurman reageerde niet direct maar na een extra berichtje van mij kreeg ik een bevestigend antwoord. Ik kreeg evengoed argwaan. Het zou toch niet zo kunnen zijn dat de wijnboer het al had gekocht en het mij met sinterklaas wilde geven? Ik schreef een sinterklaasgedicht onder het motto ‘ik wist het’ om het hem te overhandigen voor het geval ik de ijsvogel op pakjesavond zou krijgen. Maar ik kreeg een berenpak. Of ik daarover nog zal bloggen, weet ik niet hoor.

Een paar dagen voor de verjaardag van de wijnboer begon ik plaagstootjes uit te delen: ‘ben je niet benieuwd wat je van me krijgt’ en ‘ik heb zó iets leuks voor je’. Hij had geen idee. Blij pakte hij de ijsvogel uit op zijn verjaardag en daarna volgde de mededeling: ‘ík wist het!’ Inderdaad had hij mij de ijsvogel willen geven op 5 december. De buurman had zich even geen raad geweten met een echtpaar dat onafhankelijk van elkaar die vogel stiekem wilde kopen. Die twee mannen gooiden het op een akkoordje en stelden mij in staat de ander te ‘verrassen’. Jullie begrijpen dat we er alle twee heel blij mee zijn. Nu nog een keer het beestje in het echt te zien krijgen.