Lopend naar de kerk

We konden lopend naar een concert gisteravond. De verlichte toren hoort toe aan de Evangelisch-Lutherse Gemeente Delft waar het strijkorkest de Haagse Beek een concert gaf. Een vriendin uit onze wandelclub maakt deel uit van dit orkest en had ons geattendeerd op de uitvoering. Het bijzondere was dat al het werk van Nederlandse componisten was zoals van Unico van Wassenaar, Hendrik Andriessen, Peter Kooreman, Johannes van Bree en Jacob ter Veldhuis. Ondanks het feit dat wij ongeoefende luisteraars zijn, hebben we genoten van het gebodene. Volledigheidshalve: de naam van de dirigent is Marien van Staalen en hij nam de moeite elk stuk in te leiden wat ons hielp om beter te luisteren. Ook sopraan Murni Suwetja mag niet onvermeld blijven, wij waren onder de indruk van haar stem en haar optreden. Vanavond gaan we weer iets cultureels doen maar nu van totaal andere orde. Dat houdt de afwisseling in ons toch al niet saaie leven, er behoorlijk in.

Nooit van gehoord

Toen we onlangs in Nocera Umbra waren, stapten we ook even een kerk binnen; de Cattedrale di Santa Maria Assunta. Er was helemaal niemand. We zagen dat het hoofdaltaar beschilderd was met een voorstelling van een heilige. Het blijkt om Rinaldo di Umbra te gaan, die leefde van 1150 tot 1217.

Na de laatste grote aardbeving in 1997 en de daaropvolgende restauratie trof men de resten van deze heilige onder het altaar aan. Hij is tevens de beschermheilige van het plaatsje en heeft een eigen zijkapel in deze, wat formaat betreft, bescheiden kerk.

Hierboven zien we nog een paar onmisbare elementen in een kerk, de doopvont en de collectezakken. Wij hadden van de heilige Rinaldo nog nooit gehoord en zijn rol als beschermer heeft ook niet helemaal gewerkt want ook in 1279 en 1448 is deze kerk hevig beschadigd door aardbevingen. We hebben een kaarsje aangestoken bij Maria en hopen van harte dat het fraai gerestaureerde stadje en zijn inwoners verder bespaard blijven voor dit soort onheil. En in dit laatste heb ik wel vertrouwen gezien de huidige methoden om gebouwen (verplicht) aardbevingsproof te maken.

Super muziek, super ijs, super gezellig.

Aangezien de opa altijd in is voor een ijsje, werd daar mee begonnen toen we eenmaal in het centrum van Perugia waren. De hoofdstad van Umbrië heeft een totaal andere uitstraling dan Gubbio. Veel internationaler, zéker in deze periode van Umbria Jazz, een 14 daags zomerfestival.

Dus toen de ijsjes op waren, de kerk bezichtigd was en we genoeg mensen hadden bekeken, werd er opgezocht op welk podium er rond een uur of vijf een optreden was. In dit kleine stadspark trad een zesvrouws orkest op, The Shake ‘Em Up Jazz Band’ met muziek uit de twintiger jaren.

Het publiek zat heerlijk in de schaduw, de dames van de band in de snikhete zon. Maar wat een lekker sfeertje daar in Perugia. Tot slot en besluit aten we een pizza bij de Contessa, dat hoort er voor Lucas echt helemaal bij. Inmiddels zijn Lucas en vriendin weer vertrokken en kunnen we vast stellen dat we het super gezellig hadden met elkaar. Met de nadruk op super, want dat woord lag in hun mond bestorven.

En ook weemoedigheid

Mijn moeder is onlangs terug verhuisd naar de buurt waar ze de eerste tien jaar van haar huwelijk heeft gewoond. Aan het eind van de straat waarin wij woonden, de Cornelis Jolstraat in Scheveningen, stond onze lagere school. Dit is die school, de Cordi Sacratissimo, waar ook mijn vader nog op heeft gezeten. De school ligt onzichtbaar vanaf de straat maar vanaf de plek waar ik vanmorgen parkeerde, was ik in de gelegenheid bovenstaande foto te maken.

Vanuit haar appartementje kijkt mijn moeder tegen de achterkant aan van de kerk van de heilige Antonius Abt. Ik ben er gedoopt, deed er mijn eerste heilige Communie en ontving er mijn vormsel. Ik was negen toen we verhuisden naar de nieuwbouwwijk Berenstein in Den Haag, waar mijn moeder nooit heeft kunnen wennen en we na drie jaar opnieuw verhuisden. Maar dit terzijde. Mijn moeder woont weer in een heel aangename buurt waar veel herinneringen zijn. Het zorgt wel voor wat weemoedigheid, zoals ze dat zelf benoemt.

We feesten door!

De stemming in Gubbio is opperbest. Vandaag hollen kleine kinderen met kleine Ceri (kandelaren) door de straten van de stad. Zij zullen over een paar jaar de dragers worden van de bijna vierhonderd kilo wegende grote Ceri. Er zijn diverse gezellige samenscholingen waarbij men telkens spontaan in gezang uitbarst.

Terwijl wij op de trappen van de tegenoverliggende kerk nog even genoten van het sfeertje, werd er in de tratoria recht voor ons ook al met volle overgave gezongen waarbij het bestek als trommelstokjes het ritme ondersteunde. Ik krijg het filmpje niet geplaatst maar geloof me, het klonk goed.

Als stille getuige ligt hier een corsage die een feestganger meestal ingestoken in zijn sjaaltje heeft. De drager heeft het vast verloren als gevolg van de vele omhelzingen en schouderkloppen die horen bij dit verbroederende feest.

Schoonheden in de zon

Die ene verdwaalde narcis in het gras, die moest ik even redden voor de grasmaaier er overheen vloog. Vier krokussen die half verscholen gingen onder afgevallen eikenblad worden ook aan de vergetelheid onttrokken. Ach, er is nog weinig kleur te bekennen hier op het erf maar wat er is, wordt gekoesterd.

Trouwens. Ook zonder al te veel kleur is er schoonheid genoeg. Van het onooglijke parkeerterrein naar een ook al niet al te spectaculaire straat op weg naar de markt, maken we over dit pad altijd een doorsteek. Een paar cypressen en naaldbomen aan de achterzijde van een kerk. Meer zien we niet. Toch mooi!

Franciscus en Clara

Bij het wandelen door de vernieuwde spoorzone vorige week zagen we een ons onbekende kerk. Het blijkt de H.H. Franciscus en Clarakerk te zijn. Bij Franciscus slaan wij natuurlijk meteen aan omdat hij in Gubbio, waar wij zomers wonen, de wolf temde.

Er staat een mozaïekbank tegen de kerkgevel waarin de tekst Vrede en alle goeds is verwerkt. Pelgrims naar Assisi en volgers van de heilige Franciscus dragen deze spreuk uit. De bank is verder versierd met zonnebloemen, refererend aan het Zonnelied van deze heilige. De Delftse skyline voegt beide werelden bijeen. Ik vond het een leuke ontdekking.

Het huis direct naast de kloeke kerk heeft een aantal mozaïekpanelen aan de gevel. Alsof de restjes van de bank hier zijn verwerkt . De straat is overigens een ratjetoe aan bouwstijlen, niet perse mooi maar wel heel opmerkelijk.

O ja, de heilige Clara tenslotte, gaf in navolging van haar tijdgenoot Franciscus haar maatschappelijke positie op en is oprichtster van de kloosterorde der Clarissen.

Nog even terug naar de kapel

O ja, dit is het bosbouwgebied, zeiden we gisteren tegen elkaar toen we in de heuvels reden op weg naar Da Baffone. Tegen de herfst begint de behoefte aan haardhout toe te nemen en dat was goed te merken aan de bedrijvigheid. Mannen, machines en hout, veel hout.

Het weer was niet al te denderend, er werd zelfs regen verwacht. Dat was de reden dat we binnen aten. Regen, die overigens pas vannacht met bakken uit de hemel kwam en zondag weer stopt, is de verwachting. Geeft ons mooi de gelegenheid een logeerkamer in gereedheid te brengen en de cantina voor het wijn maken weer in te richten.

De wijnboer was trouwens wel zo slim geweest het kapelletje aan de buitenkant op de foto te zetten. Mooi gebouwd hè?

Dan maar naar de kerk

In juli en augustus is het tuincentrum niet op zondagochtend geopend. Maar dat wisten we pas toen we voor een gesloten hek stonden. De wijnboer had er graag een nieuwe tijdklok voor het besproeiingssysteem gekocht om dat vanmiddag te kunnen installeren. We waren daardoor vroeger in Gubbio dan we aanvankelijk dachten. Dan maar even de kerk in, het is tenslotte zondag nietwaar? Kijk hoe netjes hier de zitplaatsen zijn gemarkeerd. In plaats van rood-witte kruisen knoopte men witte strikjes aan de kerkbanken. Drie personen per bank is geoorloofd.

Vanuit de kerk kijk je zo dit plein op, waar we bij de tratoria een tafeltje voor twee hadden gereserveerd. Het is vandaag licht bewolkt met een temperatuur van ongeveer dertig graden, dat voelt wat drukkend aan. Een beetje loom van de maaltijd en het weer verlieten we de stad en keerden terug naar onze berg waar we pas aan het eind van de middag weer wat actiever worden.

Rondje om de kerk

Op twaalf kilometer vanaf Delft ligt het plaatsje Maasland. Centraal staat daar de Oude Kerk die al in 1400 gebouwd is. Een rijksmonument uiteraard. We liepen letterlijk een rondje om de kerk en kijk nou toch, wat een leuke huizen, autovrije straten en beeldschone doorkijkjes.

Er wonen nog geen zevenduizend mensen én wat huisdieren natuurlijk. Het riviertje de Gaag stroomt dwars door Maasland, dus aan bruggetjes geen gebrek. Het was er uitgestorven. In een wat grotere stad doet dat meteen erg doods aan. Nu hadden we meer het gevoel dat we door een openlucht museum liepen. Er is ook een echt museum, een heel aantrekkelijk museum bovendien maar daar kom ik morgen nog op terug.