Toch een beetje hemels

Hemelvaartsdag wordt hier in Italië niet als een vrije dag gevierd. Toch besloten wij er een klein beetje vrije dag van te maken door vanmorgen niet meteen op het erf aan de slag te gaan maar eerst in de stad bankzaken te regelen. We haalden bekleding voor de tuinbank op en kochten compoststarter. Daarna mochten we van ons zelf koffie drinken boven op de Monte Ingino. Daar is bovendien de Basiliek van de heilige Ubaldo, de patroonheilige van Gubbio voor wie hier een maand lang festiviteiten worden gehouden. Zijn gemummificeerde gestalte ligt in een gouden schrijn. Al bijna tien eeuwen is hij dood maar zijn nagedachtenis is bijzonder levend.

Tijdens de koffie genoten we van het uitzicht en na onze lunch thuis, trokken we de werkkleertjes weer aan. Want hemels of niet…laag bij de grond is nog genoeg onkruid weg te halen.

Het bos en de dieren

Het lijkt erop dat we steeds een ander wandelgebied in de buurt zoeken. Dat gaat niet echt bewust. We moesten benzine tanken en doen dit meestal in een industriegebied waar we bij de Makro voor een gunstig prijs de tank weer vullen. Is daar niet ook een park in de buurt? Ja zeker, Hof van Delfland heet het met het Abtswoudsebos als extra attractie. Nou klinkt bos wel heel royaal; je hoort voortdurend de grote weg op de achtergrond en de trein is als je goed kijkt zelfs zichtbaar op de bovenste foto.

Er wordt momenteel veel aan het onderhoud gedaan en dat was goed te zien aan de uitgebaggerde sloten en de bagger op de wal, waarin de wijnboer alweer kostbare compost zag. Maar het bos krijgt weer lucht en de vogels voeren de boventoon wat geluid betreft. In een afgezaagde boomstam zag ik een dier. Jullie ook?

Lekkere druif

De pergola hing vol! Dus gingen we aan de slag met schaar, emmers, flessen en ontsapper. Terwijl ik zo de oogst aan het verwerken was voelde ik me een echte Clarien van Moeskers Moestuin. Vorig jaar schafte ik via Marktplaats deze ontsapper aan, nu pas gebruikte ik hem voor het eerst. Nog even een instructiefilmpje op internet opgezocht en daar ging ik.

In de onderste container hou je water aan de kook, in de bovenste gaat het fruit en door de stoom ontsappen de druiven, je doet het kraantje open en vullen maar die flessen.

Het klinkt lekker simpel. Maar ik knipte toch maar het meeste hout weg. Je morst zo hier en daar wat, je moet de flessen steriliseren en de pulp kan op de compost. Ik was er zomaar een hele middag mee bezig. Gelukkig hielp de wijnboer me een handje met het tilwerk. En nu staan er zes flessen elk gevuld met anderhalve liter puur druivensap, zonder alcohol. De serieuze wijnoogst staat nog voor de deur. De druif in de hoofdrol gisteren en vandaag.

Kleur

In deze maand word ik altijd ongeduldig, ben de grauwheid van de wintermaanden zó zat. Twee dagen geleden benoemde ik het ook al. Vandaar dat ik met mijzelf de uitdaging aan ga om in februari zoveel mogelijk kleur in mijn foto’s te stoppen. Van de prachtige bos tulpen die ik onlangs van vrienden kreeg, heb ik tot het uiterste genoten. Ze gingen uiteindelijk voor even in de plastic afvalzak richting groencontainer. Daar verdwenen ze dwarrelend in de gapende muil waar ander compostmateriaal ze geurend opwachtte.

Op zoek naar kleur, misschien is dat zelfs wel mijn levensmotto. Maar vooralsnog in elk geval negenentwintig dagen achter elkaar.

Was het maar altijd juni

Heel wat sneller dan een kudde schapen ging onze onvolprezen tuinhulp gistermiddag het gras te lijf. Zijn tempo lag hoog en kruiwagens vol groen spul werden in grote hoeveelheden afgevoerd naar een geul die we daarvoor bestemd hebben. De compostbakken stromen namelijk al over.

Uit de wijngaard, waar ook een oude kersenboom staat, nam de wijnboer heerlijk zoete kersen mee. Zelf hou ik me vooral bezig met het laag-bij-de-grondse werk zoals het verzorgen van de potplanten, onkruid wegplukken en het schoonvegen van het terras. Aan het eind van de dag stond alles weer op zijn plaats. We eten om half negen en stellen vast dat juni met zijn lange dagen een heerlijke maand is.

t Hangt te hangen

 

Ik kreeg een rondleiding door de wijngaard. Eerst de compostbakken bekijken. Het is gelukkig op afstand van ons huis want het meurt behoorlijk. Vooral bak één waar, als je er in roert, de damp vanaf komt en levende organismen hun nuttige werk verrichten. Bak twee is al aarde, bak drie heeft nog een lange weg te gaan.

Wat hier hangt ziet er smakelijker uit. Dit moet de oogst van 2018 worden. Op deze plek brengt de wijnboer vele uren door. Alles voor een zo optimaal mogelijk resultaat.

In een hoekje van de schuur is dit rek onlangs door een vriend gemaakt. Lege flessen die we over een paar maanden gaan vullen met de oogst van 2017.

Blik op het aanrecht

Om niet met elk uieschilletje, koffieprutje of groenteafsnijsel naar de compostbak in de moestuin te moeten lopen, hebben we een verzamelpunt in de keuken. Dat was voorheen een plastic yoghurtemmer. Maar dat kon netter. Zo kreeg dit blik een nieuwe functie. Groot genoeg, prima afsluitbaar en goed schoon te maken. Geen blogwaardig nieuws tot ik gisteren bij mijn blogvriendin Marthy (klik) een foto zag. Ik haalde snel de twee gemberpotten die voor de sier op een tuintafel staan, naar binnen en legde er voor het poster-effect een ananas naast. Marthy en ik hebben vergelijkbare levens, interesses, gezinnen, achtergrond en hobbies. We hebben elkaar nog nooit ontmoet en samen toch veel lol. Deze foto is speciaal voor haar.