Een rondje mooi

‘Wat staat jullie huis prachtig midden in de natuur’, zei de man die vanmorgen langs kwam om een offerte te doen voor wat werkzaamheden op ons terrein. En gelijk heeft ie. Het is goed om het van een buitenstaander weer eens te horen, want onkruid wegplukkend verbaas ik me vaak meer over het oprukkend effect van de natuur dan dat ik er de schoonheid van in zie.

De brem staat in volle bloei en geurt fantastisch, de witte rozen aan de voorkant van het huis gaan als een speer, zeker nadat ik allerlei wilde ondergroei heb verwijderd. En dan de pioenroos die een afstammeling is uit de tuin van Oma Moeke! Dat is toch echt en plaatje. Onze strijd tegen ongewild groen gaat onverminderd door, maar mensen lief, wat is het hier mooi!.

De boerenpioen van mijn oma

Er gaat geen jaar voorbij of ik moet deze bloem laten zien. Hij is al vele malen gescheurd en weer verplant. Zijn oorsprong vond ie zo’n zestig of zeventig jaar geleden bij mijn oma in haar Voorburgse achtertuin. Zijn of beter haar hele route zal ik niet beschrijven maar tenslotte kreeg ik van een zus een stek en nam hem mee naar Italië. Sindsdien noem ik de plant Oma Moeke en is ie ook een gewild verzamelobject voor andere familieleden. Aan het eind van het seizoen hopen we weer twee steeksels te kunnen maken voor een andere zus en een nichtje. Mijn oma zit te glunderen op haar wolkje.

Pioen voor mam

Toen we vier weken geleden naar NL gingen, had ik in mijn handbagage wat pioenrozen gestopt. Ze waren nog in de knop en ik veronderstelde dat ze in de warme kamer bij mijn ouders thuis, wel open zouden gaan.  De plant komt oorspronkelijk uit de tuin van mijn oma en ik maak die leuke moeder van me altijd blij met een pioennazaat. Maar kennelijk was ik te vroeg. Ondanks mijn moeders zorg van vers water, steeltje bijknippen en knop open peuteren, werd het niks. U zult het dit jaar met de foto’s moeten doen, mam.