Moestuin op maandag

Onze moestuin bestaat uit een aardbeienveldje en een paar frambozenstruiken. Omdat we hier niet aaneengesloten periodes verblijven, zit méér er even niet in. De wijnboer heeft alle onkruid tussen de aardbeien weggehaald, nieuwe paden aangelegd en alle plantjes die overwinterd hebben in kleine potjes (klik) weer gepoot. Het is allemaal niet zo strak maar het ziet er veelbelovend uit.

Om het veldje heen staat een laag hekje. We hebben ontdekt dat de hazen die hier rond hupsen ook van aardbeien houden. De zomerkoninkjes houden we toch liever voor ons zelf. Wat niet meer binnen het hek paste, staat nu in twee potten op het terras. Als ik dan buiten met mijn ochtendyoghurt ga zitten, hoef ik mijn arm maar uit te strekken voor een plukverse aardbei. Wat betreft de frambozen: die gaan goed maar de vruchtjes zijn nog te onooglijk om te laten zien op een foto.

De keuze was reuze

Kinderspeelgoed en – kleding; ik kan me goed voorstellen dat het fijn en voordelig is dat op de vrijmarkt te kopen. Zelf heb ik zeker niet lopen schatgraven, ik wil geen ‘spullen’ nu we mijn moeders huis aan het leegruimen zijn.

Maar de wijnboer, die om half negen al even naar de bakker snelde, kwam met een limonadetank thuis. Wanneer gaan we zoveel limonade drinken, vroeg ik. Limonade? Wijn zal je bedoelen! Tja, dat had ik kunnen weten natuurlijk. De honkbal-bal is om rug- oefeningen tegen een muur te kunnen doen. En die aardbeien werden aangeboden door een dame uit Sneek. Haar ouders wonen in Delft en ze was met karrevrachten aardbeien uit haar eigen biologische kas hier op een brug gaan zitten met haar handel. We namen we een pondje mee. Totaal besteedden we vijf euro voor onze koopwaar. Geen rommel, alleen maar uiterst nuttig en lekker vinden we zelf.

Strak in de bak

Het was een klus die was blijven liggen en desnoods tot volgend jaar kon wachten. Maar de stroomstoring gisteren én het mooie weer deed ons in het aarbeienveldje belanden. Het was er een puinhoop van door elkaar heen groeiend spul en welig tierende klaver.

Ik sorteerde en trok de klaver weg, de wijnboer spitte ze uit en deed ze in potjes. Maar liefst 94 nieuwe planten staan nu strak in de koude bak te overwinteren. Het is stevig spul, dat redden ze wel. En volgend jaar poten we op een andere plek een paar rijen aardbeien. Dit jaar bleven we steken bij één kilo oogst. Dat kan meer dus daar gaan we voor.

Murales 2

In vervolg op gisteren nu maar even doorpakken met die muurschilderingen uit Cacciano. Hier een serie die wat primitiever is maar toch wel charmant. Het ezeltje en andere dieren stonden op een muur tegenover de kerk.

Dit doet me in de verte denken aan Van Gogh. Maar wel erg in de verte. En deze hieronder is meer lollig dan mooi. Moet ook kunnen.

Tenslotte nog twee waarvan ik vermoed dat het één en dezelfde schilder is.

Over vandaag valt nog te vertellen dat we een stroomstoring hadden van half tien tot drie uur. Geen stroom, geen water, want dat laatste komt via een elektrische pomp uit eigen bron. We zijn ons vertrek aan het voorbereiden dus wil ik wassen draaien en stofzuigen. In plaats daarvan schonen we het aardbeienveldje en zijn heerlijk buiten bezig want de zon is terug.

Bezigheden

En toen begon het gistermiddag ineens te regenen, zeg. Hadden wij dit seizoen nog niet meegemaakt hier. Daar ging mijn plan om nog wat te rommelen in de tuin. In de vriezer stond nog een pond aardbeien van eigen erf. Van de eerste lading had ik samen met yoghurt in de blender een soort milkshake gemaakt.

Nu werd het tijd voor jam. Dat eet ikzelf nooit want ik vermijd zoveel mogelijk toegevoegde suikers, daar voel ik me veel prettiger bij. Ik had het plan om agar agar te kopen en daarmee eens te experimenteren. In NL was ik het vergeten te kopen, hier kon ik het zo snel niet vinden. Dus toch maar een kwak suiker en wat geleerspul gepakt en een lekker jammetje gemaakt. Zie hier de resultaten.

Nou ben ik benieuwd of er lezers zijn die ervaring hebben met het maken van jam zonder al te veel suiker. Ik hoor het graag. En o ja. De grond kreeg weer even voldoende water toegediend en dat werkt hartstikke lekker als je planten uit het grind wil trekken. Dus hoe ik de maandagse arbeid heb ingevuld kun je wel raden.

Stekelvarken

Om te laten zien hoe groot ze zijn, heb ik de tafel een beetje gedekt. We vonden deze stekels op ons grasveld. We troffen ook een aantal diepe kuilen aan maar of die bij het stekelvarken horen, weten we niet. Jaren geleden kwamen we in het donker op de berg zo’n dier tegen en hij had de grootte van een middenmaatje hond. Het stekelvarken leeft voornamelijk van knollen, wortelen en vruchten maar ons aardbeienveldje heeft ie tot nu toe ongemoeid gelaten. Hij heet hier porcospino en je hoeft geen Italiaans te spreken om deze naam te snappen, toch? Ik heb het dier even opgezocht op internet, want afgezien van twee van zijn stekels, hebben we nog geen kennis mogen maken. Ik geloof ook niet dat ik nou zo graag oog in oog met hem wil staan op ons eigen terrein. Dan kom ik liever de wijnboer tegen, die als bloemenkind het erf opstapt.

Porcupine at water {Hystrix africaeaustralis} Damaraland, Namibia

(foto op verzoek van blogvriendin J)

Moestuinmaandag

In navolging van Marthy (klik) laat ik vandaag ook een moestuin zien. Niet de onze, nee die ligt nog letterlijk en figuurlijk te ver weg. De laatste keer dat ik er over schreef was oktober vorig jaar. Dit is de tuin van de man uit de Delftse Hout. Vakkenvol met vioolltjes en narcissen zorgen voor de vrolijke noot. Er staat een geldpot en op goed vertrouwen kun je er kruiden en aardbeiplantjes kopen. Er lag ook een komkommer, courgette en aubergine op het aanbiedingstafeltje. Die moeten op zijn minst uit een kas komen.

Ach, ik kijk ernaar maar koop niets. We hebben al verse groenten voor een paar dagen in huis. Ik sta gewoon een beetje te dromen over ons eigen moestuintje. Nu we onze vaccinatie-afspraken hebben, wordt terugkeer naar ons Italiaanse huis weer wat realistischer. Misschien kunnen we eind mei weer eens ouderwets met de handen in de aarde wroeten.

Moestuin op maandag

Niemand perst zijn eigen olijven. Die breng je naar een frantoio, vaak gevestigd op een landbouwbedrijf. Daar houdt men, net zoals bij de wijncoöperatie, het persloon in natura achter. Wij hebben behoorlijk veel olijven dit jaar en we willen gaan plukken maar de perserijen zijn nog niet geopend. We kunnen gelukkig de klus uitbesteden aan onze tuinhulp, die zal ze oogsten als wij hier eind van de maand vertrokken zijn. Het scheelt ons veel werk maar een beetje jammer is het wel, we hadden het graag gedaan.

Rinus staat nog steeds op wacht. Inmiddels verschoten en verbleekt keek hij toe hoe ik de frambozen terugsnoeide. Bovendien houdt hij een oogje in het zeil bij de aardbeien. Of we die nog rood zien worden, is twijfelachtig maar hij heeft beloofd de hazen op een afstand te houden. Misschien kan onze olijvenplukker er dan zijn voordeel nog mee doen.

Eén voor twee

Crema Chantilly heet het nagerecht dat we na de pranzo gebruikten bij een van ons favoriete restaurants in Gubbio. Uno per due bestellen we dan en daarvan kijkt men hier totaal niet op. We deelden dit verrukkelijke dessert dat voornamelijk uit slagroom, suiker en vanille bestaat.

Afgezien van ons driedaagse reisje door Toscane, hebben we hier een gewone zesdaagse werkweek. Gistermiddag legden we drie aardbeienheuveltjes aan en plantten we nog wat vaste planten langs de randen van de ‘rozentuin’. Vanwege de verwachte regen werd een groot deel van het tuinmeubilair al opgeruimd en het erf werd zoveel mogelijk winterklaar gemaakt. Voor de derde week op rij regent het op zondag. Het mag een wonder heten dat we droog wegkwamen in Gubbio. Zondag staat voor ons dus in het teken van eten en drinken en uitrusten. Precies waar deze dag voor bedoeld is.

Vooruit denken

We waren opnieuw even in de Heemtuin in de Delftse Hout en daar was nog wel wat kleurrijks te zien. Ik deed er inspiratie op voor onze tuin in Italië want daar is het wat bloeiend spul betreft een saaie bedoening dit jaar. Ik wil kijken of ik daar binnenkort wat vaste planten kan poten die ons dan volgend voorjaar kunnen verrassen. De grond is nu nog redelijk warm en voor de kou invalt kunnen ze zich zetten en aanslaan. Ik zag ook onlangs ergens dat er van wat bouwpuin en aarde een aardbeienheuvel was gemaakt en ook dat idee laat me niet los. Wie weet ga ik dat op korte termijn wel realiseren en laat ik het hier zien.