Moestuin op maandag

Niemand perst zijn eigen olijven. Die breng je naar een frantoio, vaak gevestigd op een landbouwbedrijf. Daar houdt men, net zoals bij de wijncoöperatie, het persloon in natura achter. Wij hebben behoorlijk veel olijven dit jaar en we willen gaan plukken maar de perserijen zijn nog niet geopend. We kunnen gelukkig de klus uitbesteden aan onze tuinhulp, die zal ze oogsten als wij hier eind van de maand vertrokken zijn. Het scheelt ons veel werk maar een beetje jammer is het wel, we hadden het graag gedaan.

Rinus staat nog steeds op wacht. Inmiddels verschoten en verbleekt keek hij toe hoe ik de frambozen terugsnoeide. Bovendien houdt hij een oogje in het zeil bij de aardbeien. Of we die nog rood zien worden, is twijfelachtig maar hij heeft beloofd de hazen op een afstand te houden. Misschien kan onze olijvenplukker er dan zijn voordeel nog mee doen.

Eén voor twee

Crema Chantilly heet het nagerecht dat we na de pranzo gebruikten bij een van ons favoriete restaurants in Gubbio. Uno per due bestellen we dan en daarvan kijkt men hier totaal niet op. We deelden dit verrukkelijke dessert dat voornamelijk uit slagroom, suiker en vanille bestaat.

Afgezien van ons driedaagse reisje door Toscane, hebben we hier een gewone zesdaagse werkweek. Gistermiddag legden we drie aardbeienheuveltjes aan en plantten we nog wat vaste planten langs de randen van de ‘rozentuin’. Vanwege de verwachte regen werd een groot deel van het tuinmeubilair al opgeruimd en het erf werd zoveel mogelijk winterklaar gemaakt. Voor de derde week op rij regent het op zondag. Het mag een wonder heten dat we droog wegkwamen in Gubbio. Zondag staat voor ons dus in het teken van eten en drinken en uitrusten. Precies waar deze dag voor bedoeld is.

Vooruit denken

We waren opnieuw even in de Heemtuin in de Delftse Hout en daar was nog wel wat kleurrijks te zien. Ik deed er inspiratie op voor onze tuin in Italië want daar is het wat bloeiend spul betreft een saaie bedoening dit jaar. Ik wil kijken of ik daar binnenkort wat vaste planten kan poten die ons dan volgend voorjaar kunnen verrassen. De grond is nu nog redelijk warm en voor de kou invalt kunnen ze zich zetten en aanslaan. Ik zag ook onlangs ergens dat er van wat bouwpuin en aarde een aardbeienheuvel was gemaakt en ook dat idee laat me niet los. Wie weet ga ik dat op korte termijn wel realiseren en laat ik het hier zien.

Een vogeltje op je hoofd

Of er nog klusjes waren waar bij geholpen kon worden, werd er gevraagd. De berichten dat wij al weken over het erf kruipen om de boel weer strak te krijgen, waren niet onopgemerkt gebleven. En natuurlijk stribbelen we voor de vorm een beetje tegen onder het motto jullie hebben vakantie maar al snel had dochter Fleur een projectje gevonden en kreeg ze hulp van Tommy bij het temmen van het aardbeienveld. Die laatste monteerde ook al een nieuwe keukenkraan, sjouwde met stenen en verricht allerhande technische klusjes.

Maar het gaat natuurlijk vooral om ontspanning en daar hoort een pizza-avond bij. De meisjes hadden van tevoren inspiratie opgedaan in een boek. Ik ga voor de pizza Margarita maar wel met zwarte olijven, riep de jongste. En zo maakte elk zijn favoriete pizza, onder leiding van de wijnboer, en dat gaat al jaren zo. Kijk maar.

2015

Meisjes in 2020 groeien op onder het oog van de camera en gaan daar al snel heel geraffineerd mee om. Maar het blijven gewoon twee leuke grietjes met wie we veel lol maken.

De kunst van het niets doen

Afgezien van de dageljkse routineklusjes in het huishouden deed ik gisteren niet echt iets nuttigs. En dat bevalt mij dan maar niks. Ik wil een paar vierkante meter onkruid weg kunnen plukken of de aardbeien controleren en fatsoeneren. Ik wil elke dag wat áf kunnen vinken.

Mijn rug en de warmte zijn spelbrekers. Dat laatste is te verhelpen door een tropenrooster, dat eerste alleen met rust en oefeningen. Dus terwijl de wijnboer rond zes uur vanmorgen in de wijngaard nuttige dingen deed, sloop ik rond om foto’s te maken in het ochtendlicht en deed daarna wat oefeningen.

Later op de ochtend deed ik, zittend in de schaduw, een klusje. Daar kom ik beslist later in het jaar op terug.

Was het maar altijd mei

Het wisselvallige weer heeft voor een achterstand in ons tuinwerk gezorgd. De verwachting vanaf morgen is ook al niet denderend. Maar al die regen heeft wel wat gedaan natuurlijk. Daar plukken we nu de vruchten van. Nog niet letterlijk maar kijk de vijg.

Nog even en er liggen weer verse aardbeien in mijn yoghurt.

Of frambozen. Nog fijner. Maak ik van de aardbeien wel jam.

Vlierbloesem. Thee, sap? Een beetje door de tuin kruipen doet een mens goed. En wat de titel van dit blog betreft, dat is natuurlijk onzin. In juni roep ik precies hetzelfde maar dan met juni in de hoofdrol. Deze twee maanden zijn mijn absolute favorieten.

Maandagse moestuin

We begonnen vanmorgen met een, voor ons doen, uitgebreid ontbijt. Dat hadden we eerste Paasdag niet gedaan omdat we wisten wat ons als pranzo te wachten stond. Dit miniboeket sierde de met zorg gedekte ontbijttafel. Daarmee waren de Paasfeestelijkheden afgerond, we gingen maar weer eens aan het werk.

De aardbeienvelden. OK, er moet nog wat onkruid tussenuit maar het ziet er wat mij betreft veelbelovend uit. Kijk maar.

Ook de frambozen gaan lekker, al zijn ze niet erg fotogeniek momenteel. Dus laat ik de haastig aangeschafte viooltjes zien. Voor het tuingevoel,hè.

Nu gaan we de rest van de moestuin onkruidvrij maken en op de schop nemen. Morgen is er kans op regen en we willen bloemen zaaien. Meer moestuinnieuws is er niet.

Formule

Eenvoudige formule voor huisvrouwengeluk:

pond aardbeien uit eigen moestuin

X

een strakblauwe lucht

+

de was aan de lijn

Elk jaar weer het zelfde liedje

Zoals alle jaren laat ik de bloeiende ginestra zien. Het ruikt bedwelmend en de hele pizzahoek ziet geel. Brem heeft de neiging aan de onderkant kaal te worden en door te schieten. We  snoeien struiken die in het zicht staan met een zekere regelmaat. Dat betekent dat sommige de bloei een jaar overslaan maar dat valt nauwelijks op.

Geel is dus de overheersende kleur hier in op het Caldeser erf. En groen, ja.  Voor een andere kleur moet je diep bukken. De eerste oogst van dit seizoen. De wijnboer bukte en plukte. Ik maak een diepe buiging voor deze heerlijkheden.

 

Doseren

Verhuizers. Grondwerkers. Het zijn mensen met zware beroepen. Opvallend is het gestage enigszins trage tempo waarin ze werken. Het ziet er niet al te flitsend uit maar des te langer houden ze het vol. En effectief is het ook. Tuinwerkers. Vooral die twee in Caldese. Zij blijven voortdurend een iets te hoog tempo aanhouden waardoor ze na een ochtend arbeid neerploffen en niet meer op willen staan. Een hele kunst, dat doseren. Maar goed. Zestig overgehouden aardbeiplantjes zijn uitgezet. De spontane paardenbloemenwei is zo goed als leeg. De olijfbomen zijn gesnoeid. Extra bonus: vlinders die rustig voor me poseren aan het eind van een effectieve werkweek. Lief van ze. Want geduld om met statief en andere lens in de weer te gaan, ontbreekt me momenteel. Er wacht nog een uurtje werk.