Familie-ontmoeting

Zwager en schoonzusje uit Colombia waren dit jaar opnieuw in Europa en staan al bijna weer op punt van vertrek naar huis. Hoogste tijd dus om elkaar te ontmoeten. Zijn er lezers die herkennen waar we zijn?

Zo’n mooi Nederlands stadje waar vooral ons schoonzusje enorm van geniet. Zij blijft herhalen dat ons land zo mooi is en vraagt zich altijd af waar de árme mensen wonen.

Enfin wij reden er in anderhalf uur naar toe, maakten met elkaar een korte wandeling langs de haven vóór zich nog vrienden toevoegden aan ons kleine gezelschap. Omdat we voor de buien en het onweer thuis wilden zijn, lieten we het beroemde museum aan ons voorbij gaan.

Advertenties

De moderne mens

Je staat op de Piazza Dante, een schitterend plein hartje Perugia. Even je mobieltje checken.

Leuker is het natuurlijk om een selfie te maken. Hier staan nog vier andere mobiel-gebruikers om de dames heen.

Een heuse meneer van RAI tv draait wat beelden vanwege het journalistencongres.

Een filmer en fotograaf die er behoorlijk serieus en professioneel uitzien.

Een vader die zijn vrouw en dochter fotografeert, vlak áchter een man die zijn vriend op de foto zet.  Op anderhalve meter afstand zat een Nederlandse vrouw. Die moest en die zou ook wat plaatjes schieten. Ze heeft nu genoeg materiaal voor minstens vier blogs.

Intermezzo

Sinds 1973 is het Centraal Boekhuis gevestigd in Culemborg. Het is de grootste logistieke dienstverlener op het gebied van boeken in het Nederlandse taalgbied. Van bijna alle uitgeverijen zijn de courante titels op voorraad. Ik  zou daar best eens binnen willen kijken, maar we reden er vanmorgen alleen maar langs toen we op weg waren naar Beusichem. Daar volgden we bij vrienden een lezing door Olga Franssen over het leven en vooral het werk van Monteverdi. Als iemand daar enthousiast, met grote vakkennis op een ongedwongen manier over kan vertellen, is zij het wel. Na afloop werden we op een fantastische lunch onthaald. Zelfs na deze pranzo zag de tafel er nog kleurrijk uit.

De man uit Kazachstan

Dat iemand zijn geluk beproeft op een ander zijn ongeluk, moet ie zelf weten. Ik zal dat nooit doen. Ik ben geen rover. Dat en veel meer zei de man die me spontaan aansprak toen ik de Appie uitliep. Hij sprak een verzorgd Nederlands maar met accent, was ongeschoren, had een hippe leesbril op z’n neus, verzorgde handen en een pet op zijn hoofd. Hij vroeg me te raden waar hij vandaan kwam, liet wat filosofische kwesties op me los over geweld en vertrouwen. En stelde uiteindelijk, zoals hij het zelf noemde, een indiscrete vraag: mag ik voor u koken? Daar stond ik met mijn bosje tulpen, kilo uien en stoofvlees voor de haché. En: mag ik u naar huis begeleiden? Tot dat moment voerden we een aardig gesprek maar ineens werd ik resoluut. Dat me dat toch geen goed idee leek. Dat als ik hem nog eens tegen zou komen, we opnieuw een interessant gesprek konden voeren maar dat dit me toch iets te ver ging. Hij zei dat ie het wel begreep en wandelde weer bij me vandaan.

Persen

Terwijl we officieel niet meer aan het arbeidsproces deelnemen, ‘werken’ we dagelijks en houden de zondag vrij voor andere dingen. Overleg met bevriende collega wijnboeren bijvoorbeeld. Er valt nog steeds veel af te stemmen op het gebied van het wijnmaken en dat doen we in gezamenlijke gezelligheid. ‘Morgen gaan we persen’ riepen onze mannen. Waarbij wij als vrouwen dan toch echt aan andere dingen denken. En elkaar onze wederwaardigheden vertelden over de geboortes van onze kinderen. De mannen ondersteunden hún verhaal met gebaren om de grootte van de druiventrossen aan te geven. Dat zagen wij per abuis aan voor het formaat van de pasgeboren kinderen. Zelfs als je alle vier gewoon Nederlands spreekt, ligt verwarring op de loer en valt er heel wat af te lachen.

In de schaduw van de notenboom

Misschien kunnen we er een traditie van maken, opperde de gastvrouw. Vorig jaar kwamen we met het zelfde clubje Nederlandse vrienden bijeen voor een pranzo onder de moerbeiboom en dat was zó gezellig en smakelijk geweest, dat het voor herhaling vatbaar bleek. De bovenste foto is het uitzicht bij aankomst op het erf van de gastheer-en vrouw .  Al snel zaten we aan de koffie met zelfgemaakte taart onder de portico.

Na een uur verplaatsten we ons naar de gedekte tafel onder de notenboom. Al onze zintuigen werden geprikkeld. Het heerlijke eten, de bedwelmende geur van jasmijn, lavendel en rozen. Het geluid van de krekels, een zingende buurman en niet te vergeten onze verhalen en gelach.

De vraag of we hier een traditie van moeten maken is al beantwoord met een achtstemmig en volmondig ja.

 

 

Warme gloed

Toen ik na de pranzo met onze Nederlands-Italiaanse vrienden naar onze werkkamer op zolder liep, bleek die kamer door de ondergaande zon verlicht te worden. Alsof ik een soort sprookjesboek inliep met van die ouderwetse silhouet plaatjes. De muur waarop de projectie tot stand kwam loopt schuin en voor het tegenoverliggende raam hangen jaloezieën. Waardoor dus dit grappige effect ontstond. Da’s toch een mooi alternatief voor een foto met etende gezelschappen. Terwijl we deze week haast niets anders doen. Het past prima bij het heerlijke sfeertje van een ontspannen middag met goede vrienden.