Het succes van de minibieb

Om te beginnen hou ik van het woord minibieb. Een goed bekkende Nederlandse samenstelling die precies zegt wat het is. Hier in Delft zijn er best veel. Zelfs een oud konijnenhok is geschikt gemaakt. Alleen moet je hier op de hurken om een boek te kiezen.

Ik maak vaak gebruik van een minibieb en lees daardoor regelmatig verrassende boeken. Zo nam ik dit boek mee, de titel sprak me direct aan, dat snappen jullie wel. De naam van de auteur zei me niets maar dat ligt aan mij. Ik ben niet zo bekend met de Skandinavische schrijvers. Maar dat gaat veranderen na dit boek. Wat een pracht roman van een waanzinnig goede schrijver. Hij schreef ook de Wallander-serie. Nooit gezien, wel over gehoord.

• 

• 

In Italië kom ik sporadisch een minibieb tegen, maar zie ik er één dan neem ik een kijkje. En dat valt eerlijk gezegd nogal eens tegen.

Paastradities

Omdat we graag aan tradities meedoen, kochten we een Colomba, de Italiaanse variant op onze paasstol en uit Nederland kwamen de paaseitjes mee.

Maar de allerbeste traditie is die van de Pranzo. De paaslunch gebruiken we vaak met Nederlandse vrienden hier uit de buurt. Halverwege onze woonplaatsen ligt dit niet al te spectaculair uitziend restaurant.

We noemen het lunch maar het is een zeer uitgebreide warme maaltijd die uit onnoemelijk veel gerechten bestaat die allemaal even smakelijk zijn. Zonder al te veel poespas, in een geweldige sfeer aan onze ‘eigen’ vaste tafel.

Van één tot vijf zaten we aan tafel en pakten de gesprekken op alsof er niet bijna een jaar verstreek sinds onze vorige ontmoeting. We hebben inmiddels een groot gezamenlijk verleden, want zij zijn het die ons zestien jaar geleden wegwijs maakten in het Italiaanse leven. De borden zijn weer leeg maar onze vriendschap is gevuld met nieuwe goede herinneringen.

Monument

Bovenop staat de triomferende Nederlandse maagd met vlag én met verbroken ketenen die symboliseren dat de Franse overheersing voorgoed voorbij is. Naast haar de leeuw die de verrijzende volksmoed verbeeldt. Op de bovenste foto is ze niet erg goed te zien, maar jullie geloven me vast wel. Dit monument werd vijftig jaar na het stichten van het Koninkrijk der Nederlanden geplaatst. In dezelfde periode, dus rond 1863, werd de wijk het Willemspark aangelegd waarvan Plein 1813 het middelpunt vormt. Ik keek zondag met toeristenogen rond in de stad waar ik ben opgegroeid. Had ik een wat minder bezet leven, dan kwam ik er vaker.

 

Familie-ontmoeting

Zwager en schoonzusje uit Colombia waren dit jaar opnieuw in Europa en staan al bijna weer op punt van vertrek naar huis. Hoogste tijd dus om elkaar te ontmoeten. Zijn er lezers die herkennen waar we zijn?

Zo’n mooi Nederlands stadje waar vooral ons schoonzusje enorm van geniet. Zij blijft herhalen dat ons land zo mooi is en vraagt zich altijd af waar de árme mensen wonen.

Enfin wij reden er in anderhalf uur naar toe, maakten met elkaar een korte wandeling langs de haven vóór zich nog vrienden toevoegden aan ons kleine gezelschap. Omdat we voor de buien en het onweer thuis wilden zijn, lieten we het beroemde museum aan ons voorbij gaan.

De moderne mens

Je staat op de Piazza Dante, een schitterend plein hartje Perugia. Even je mobieltje checken.

Leuker is het natuurlijk om een selfie te maken. Hier staan nog vier andere mobiel-gebruikers om de dames heen.

Een heuse meneer van RAI tv draait wat beelden vanwege het journalistencongres.

Een filmer en fotograaf die er behoorlijk serieus en professioneel uitzien.

Een vader die zijn vrouw en dochter fotografeert, vlak áchter een man die zijn vriend op de foto zet.  Op anderhalve meter afstand zat een Nederlandse vrouw. Die moest en die zou ook wat plaatjes schieten. Ze heeft nu genoeg materiaal voor minstens vier blogs.

Intermezzo

Sinds 1973 is het Centraal Boekhuis gevestigd in Culemborg. Het is de grootste logistieke dienstverlener op het gebied van boeken in het Nederlandse taalgbied. Van bijna alle uitgeverijen zijn de courante titels op voorraad. Ik  zou daar best eens binnen willen kijken, maar we reden er vanmorgen alleen maar langs toen we op weg waren naar Beusichem. Daar volgden we bij vrienden een lezing door Olga Franssen over het leven en vooral het werk van Monteverdi. Als iemand daar enthousiast, met grote vakkennis op een ongedwongen manier over kan vertellen, is zij het wel. Na afloop werden we op een fantastische lunch onthaald. Zelfs na deze pranzo zag de tafel er nog kleurrijk uit.

De man uit Kazachstan

Dat iemand zijn geluk beproeft op een ander zijn ongeluk, moet ie zelf weten. Ik zal dat nooit doen. Ik ben geen rover. Dat en veel meer zei de man die me spontaan aansprak toen ik de Appie uitliep. Hij sprak een verzorgd Nederlands maar met accent, was ongeschoren, had een hippe leesbril op z’n neus, verzorgde handen en een pet op zijn hoofd. Hij vroeg me te raden waar hij vandaan kwam, liet wat filosofische kwesties op me los over geweld en vertrouwen. En stelde uiteindelijk, zoals hij het zelf noemde, een indiscrete vraag: mag ik voor u koken? Daar stond ik met mijn bosje tulpen, kilo uien en stoofvlees voor de haché. En: mag ik u naar huis begeleiden? Tot dat moment voerden we een aardig gesprek maar ineens werd ik resoluut. Dat me dat toch geen goed idee leek. Dat als ik hem nog eens tegen zou komen, we opnieuw een interessant gesprek konden voeren maar dat dit me toch iets te ver ging. Hij zei dat ie het wel begreep en wandelde weer bij me vandaan.