Twaalf

Toen we haar vanmorgen vroeg belden, stond ze in de badkamer heur haar te borstelen. Ze heeft een lange schooldag te gaan en als brugpieper hoef je dan niet meer je klas te trakteren. Dat scheelt een hoop gedoe die ze liever aan haar uiterlijk besteedt. Ze is echt een nieuwe fase van haar leven in gegaan. ‘Mijn leraar Engels doet net of hij geen Nederlands verstaat en zegt dat hij Engelsman is. Maar hij heet gewoon de Vries en ik hoorde hem Nederlands met een collega praten. Zo stom.’ Die fase dus. Vandaag is deze vrolijke meid, onze oudste kleindochter Eva, twaalf jaar geworden en we feesten op afstand met haar mee.

In beweging

Inderdaad, er is best veel werk verricht de laatste weken. Maar het resultaat is er naar. Alle onkruid is weggestoken. Ik versleet twee paar werkhandschoenen. Het terrein ziet er weer opgeruimd uit. Gelukkig hebben we ook gelegenheid gehad om te luieren, te lezen en te bottelen. We hebben de brem nog in bloei zien staan, de vuurvliegjes zien dansen en de krekels hun oorverdovend concert horen geven. Er waren gezellige familiedagen maar de huidige vakantievierders trekken door naar de kust, onze zoon en zijn gezin nemen hier hun intrek en wij duiken weer even ons Nederlandse leven in. De boel is weer behoorlijk in beweging. We hopen in september weer naar Caldese terug te kunnen keren. Want er wachten nog een wijn-en olijvenoogst op ons.

Kom gerust naar Umbria

Hoe de situatie hier is in Italië, vragen jullie je af? Wat Corona betreft, dat hier consequent Covid 19 genoemd wordt, goed. Wat Umbria betreft zelfs uitstekend. In deze dun bevolkte streek zijn geen doden te betreuren. We gingen vanmorgen even bij de buren langs die maanden lang in thuisquarantaine hebben moeten doorbrengen. Aanstaande zondag openen zij voor het eerst de deuren van hun restaurant en pas eind juli ontvangen zij de eerste vakantievierders. Het zijn economisch gezien dramatische tijden ook voor hen. Toch zijn ze lakoniek, ze hebben deze periode goed gebruikt door de gastenaccomodatie op te knappen. Ik ken meerdere mensen in de toeristenindustrie in Umbria en Le Marche. Zij verwelkomen héél graag Nederlandse gasten. Ieder die twijfelt om te gaan, zou ik aan willen sporen. In winkels is het mondkapje verplicht en de afstandregels zoals in Nederland zijn ook van kracht. Maar verder? Het is hier fantastisch. Ziet onze eerste echte Italiaanse pranzo er niet verrukkelijk uit?

Een slag in de rondte

Ook de minibieb in ons gebouw ontkwam niet aan een opruimbeurt. Hij stroomde over en dus keek ik eens goed welke boeken er al lange tijd in staan en verdween een stapel samen met ons eigen overschot richting de kringloop. Ik ben trouwens een grootverbruiker als het om minibiebs gaat. Het boek De lange dagen van Castellamare komt er ook vandaan. De levens van drie generaties op een eiland vlakbij Sicilië heb ik verslonden. Jammer dat het eiland niet bestaat, ik zou er zó naar toe willen.

Hier ligt de te lezen stapel voor me klaar. Het idee zonder boek te zitten is bijna onverdraaglijk en komt eerlijk gezegd ook nooit voor. Ben nu bezig in de Engel van Amsterdam van Geert Mak waarin de geschiedenis tot de negentiger jaren van de hoofdstad wordt beschreven en geduid. Heel interessant. De wijnboer dook na mij in het boek over Castellamare. Daarna zal het gaan rouleren bij onze Nederlandse vrienden in Italië. Ik lees me in deze periode een slag in de rondte en de boeken circuleren mee.

Vies

Tussen twee bloemenplaatjes in, die ik maakte in voortuinen dicht bij ons huis, even een kleine gebeurtenis vertellen. Zaterdagochtend waren er náást de ondergrondse vuilniscontainers acht vuilniszakken achtergelaten, terwijl de containers niet vol waren en gewoon toegankelijk. Meeuwen en kraaien waren begonnen de zakken kapot te trekken en het was één gore ravage op de stoep. Ook buren hadden het gezien en via onze burenapp spraken we af met elkaar op te ruimen. De wijnboer en ik waren er als eersten, handschoenen aan, extra vuilniszakken en een bezem mee. Twee tellen later kwam er een onbekende jonge vrouw uit de zijstraat die zich excuseerde voor het feit dat ze geen Nederlands sprak. In het Engels vertelde ze dat zij elke ochtend hardloopt, op haar terugweg de troep had gezien en direct besloot deze op te gaan ruimen. Met z’n drieën was de zaak in minder dan tien minuten geklaard. Als Canadese had ze al op veel plekken gewoond, maar Delft was veruit favoriet. Kijk, dat is toch leuk om te horen, nietwaar. Ook drie andere buren waren ogenblikkelijk paraat te helpen. Wij zijn het er mee eens dat het hier heerlijk wonen is met veel fijne mensen in de buurt. Behalve dan de onbeschaamden die heel gemakzuchtig hun ongesorteerde vuilnis zomaar achterlaten. Bah.

Vakantievierders

Onze gemeenschappelijke deler is Italië. In de studio van Caldese verwelkomden hen menigmaal als vakantievierders en daar ook ontstond de vriendschap met deze leuke enthousiaste mensen. Maar vandaag lag het accent op Delft. Na de koffie maakten we een kleine wandeling door het Agnetapark. Een tamelijk onbekende wijk voor toeristen, ik blogde er al eerder over.

Terug in huis gingen we, volgens goed Italiaans gebruik aan de pranzo die geheel uit Nederlandse gerechten bestond. Hoofdgerecht was een hartige Vermeertaart van rode biet, zoete aardappel en pastinaak. Een pallet zoals de schilder het zag .

En ik kan ook nog eens eindigen met een kleurige foto. De Japanse kers staat in bloei. En al zwiept ie nóg zo in de wind, de lente is in aantocht.

Roeien met de riemen die je hebt

Afgezien van de gierende wind is het stil buiten. De roeiers zijn nog van gisteren. Zij zorgen samen met de familie aan de overkant en een passerende fietser voor kleur.

Ik stel me voor hoe in veel Nederlandse huiskamers spelletjes worden gespeeld. Op banken wordt gehangen of extra uren in de keuken worden doorgebracht. Ik kan me voorstellen dat er kasten worden opgeruimd of anderszins nuttige dingen gebeuren. Wij gaan vanavond bij buren eten. Via onze binnengang kunnen we, zonder zelfs maar een jas aan te trekken, naar hen toe. En voor die tijd doen we nuttige dingen en achterstallig leeswerk. Je hoort mij niet klagen over dit weer en onze invulling vandaag.

Verrassende ontmoeting

Vierenhalf jaar geleden waren we ook al eens een paar dagen in Brindisi. Dus gingen we nog eens op zoek naar een paar plekken die we destijds ook bezochten. We liepen eerst langs de haven en we zagen de Duomo toen het echt donker was geworden.

Daar op dat wonderschone verlate plein stopte een auto en zwaaide iemand naar ons. Het was Carlijn, die ik via Ciao Tutti heb leren kennen. We blogden destijds alle twee voor dat Italiaanse platform en ik schreef toen dit stukje over haar en Remo. Natuurlijk had ik aan hen lopen denken en was van plan om via Facebook proberen contact met haar te maken, want haar telefoonnummer had ik niet meer. En toen was daar ineens die toevallige ontmoeting die voor Carlijn nog onverwachter uitpakte dan voor mij. We dronken met z’n vieren ‘een koffietje’, zoals haar Italiaanse verloofde het in goed Nederlands zei. We zijn op deze foto nog steeds niet uitgelachen over dit leuke toeval. En kijk, als je geïnteresseerd bent in Puglia, op deze site. Grote kans dat je dan met Carlijn te maken krijgt die dit fantastisch vakantiegebied in de hak van de laars, graag promoot.

Deur dicht, wegwezen

Frustratie ligt op de loer. Hoe meer we bezig zijn, des te meer zien we wat er eigenlijk nog zou moeten worden gedaan. We hebben een uiterst vreemd Italiaans jaar gehad met te veel afwezigheid om alles bij te houden. Terwijl we ook heel veel hulp hebben gekregen, waar we uiteraard nog steeds dankbaar voor zijn.

Maar kijk, de doe-lijst was donderdag al heel ver afgestreept en inmiddels zelfs helemaal. Dus zijn we tevreden met wat we voor elkaar kregen. Klaar ben je hier nooit. Met een voldaan gevoel sluiten we af en gaan ons Nederlandse leven verder leven. En zie je deze twee? Ze gaan als laatste naar binnen en staan het eerst weer buiten. Ik kan me er nu al op verheugen.

Gek op tekst

In ons hedendaagse Nederlands weten we niet meer welke woorden mannelijk of vrouwelijk zijn . Het speelt geen rol meer besefte ik toen ik de tekst las op de grote steen in Rotterdam. De zee is ons moeder staat er, daarmee ook nog eens bewijzend dat de bedenker van deze tekst Brabantse wortels heeft.

Sinds kort kom ik her en der in Delft deze oproep tegen. Aangezien ik ook vaak automobilist ben, zie ik het belang hiervan helemaal in. Fietsers in donkere kleding zonder verlichting zijn veel onzichtbaarder dan ze zelf denken.

Deze tekst staat op de ruit van een cadeauwinkel. Een gratis presentje dat we vaker moeten uitdelen. Met alle drie de teksten ben ik het hartgrondig eens. Vooral die laatste. Laten we dat massaal gaan doen, de wereld wordt er prettiger door.