De 7 A’s van Amalia

Het plan was om met vrienden naar het Mauritshuis te gaan maar we kwamen er wat laat achter dat je alleen kunt gaan via een tijdslot. Het bleek pas mogelijk op het eind van de zondagmiddag en dat vonden we niet zo prettig. Overigens is het idee van de tijdsloten best handig, het zorgt voor een betere spreiding. We weken uit naar Museum Prinsenhof in Delft en houden het Mauritshuis nog even tegoed.

Amalia van Solms (1602-1675) was door haar huwelijk met stadhouder Frederik Hendrik van Oranje de belangrijkste vrouw van de Republiek. De tentoonstelling was ingedeeld aan de hand van haar persoonlijkheid, ambitie en strategie, de 7 A’s: Avontuurlijk, Aanwezig, Aanzien, Autoritair, Assertief, Atypisch en Aanhouder. Zij zorgde er voor dat haar kinderen op stand huwden en zij kwamen op strategische posities in Europa terecht.

Wij vonden het alle vier een mooie overzichtelijke tentoonstelling, waarbij ook de link naar het heden aan bod kwam. Over haar leven zijn diverse romans geschreven waarvan ik er graag een zou lezen. Amalia is begraven in de Koninklijke grafkelders in Delft.

Buiten het museum kwamen we nog een nazaat tegen op een putdeksel. Onze vriend vroeg zich hardop af of je als koninklijk paar nou blij moet zijn met een afbeelding op het rioolputje.

Haring in Gubbio

Eén van de gemeentelijke historische gebouwen maakt onderdeel uit van de stadsmuur. Om een doorgang te hebben vanaf een parkeerterrein naar het centrum, is een gewelvengang dwars door het gebouw voor publiek beschikbaar. Een tamelijk ongezellige doorgang met tl- verlichting, bladders aan muren en plafond en aan het eind een ijssalon. Dat dan weer wel.

Maar zie. Er hangen vier tegeltableaus met voorstellingen van Keith Haring. Het hangt er al jaren en eindelijk nam ik de moeite ze te fotograferen. Nergens is te lezen wie ze maakte en waarom ze hier hangen. Maar dat het geïnspireerd is op werk van Keith Haring vond ook de dame die mij passeerde en foto’s begon te maken.

Wat een verdienste van een kunstenaar om zo’n eigen stijl te hebben, dat je ogenblikkelijk herkend wordt. In Amsterdam is een, tamelijk verborgen, maar originele muurschildering van Haring te zien. En in Heerlen is nog tot 15 september 2022 is de tentoonstelling Keith Haring: Grace House Mural te zien in Schunck. Het is de eerste keer dat werken van de Amerikaanse Haring te zien zijn in Europa. (bron Wikipedia). Nou ja, ik stel me tevreden met deze vier vrolijkerds, maar ik zou me kunnen voorstellen dat blogvriend Sjoerd zijn belangstelling gewekt is.

Siena

In 1988 waren we voor het eerst in Siena. En voor het laatst trouwens ook. We reisden toen met onze Australische familie door Europa om in Rome te eindigen. De vier meereizende kinderen waren tussen de acht en veertien, het was augustus, het was snikheet. Het werd tijd om de stad nogmaals te bezoeken dus. De Duomo, de dom, liet ik al zien. Maar wie Siena bezoekt kan natuurlijk niet om het Piazza del Campo heen. Het schelpvormige plein is vooral bekend vanwege de paardenren waarbij gestreden wordt om de Palio (het vaandel). Sinds 1633 wordt dit spektakel twee keer per jaar gehouden.

Het Palazzo Publico werd in 1310 gebouwd als paleis en is tegenwoordig Gemeentehuis en museum. Ons verzadigingspunt wat kunstkijken betreft was met een bezoek aan de Duomo al bereikt, dus we bekeken dit prachtige bouwwerk met de elegante toren alleen van de buitenkant. En mensen kijken hè. Ook altijd fijn. Mensen die zomaar gaan zitten op dit plein en de schoonheid ervan op zich in laten werken. Of een beetje gaan spelen. Wij hielden het bij kijken, lopen, foto’s maken en herinneringen ophalen.

Het boshuis

Gistermiddag waren we uitgenodigd bij buren van ons die in de bossen bij Elspeet een buitenhuisje hebben. Wat een plek zeg. Om de biodiversiteit te bevorderen waren ze begonnen een grotere vijver uit te graven. Dat moet een paddenpoel worden en een salamanderparadijs.

Het is dat ik het een beetje onbeschaamd vind om bij zo’n eerste bezoek uitvoerig foto’s te lopen maken, maar ik had graag laten zien hoe gezellig we daar zaten. We kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en hadden goede gesprekken over heden en verleden. We kennen elkaar ongeveer vijftien jaar, dan is het extra leuk verhalen te delen over de tijden daarvoor. Dan berg je de camera weg en geniet je gewoon met z’n vieren van de raakvlakken die je opnieuw ontdekt. Zij zijn tijdens een rondreis door Europa twee keer bij ons in Italië langs geweest. Hier is dus sprake van goede buren én verre vrienden.

Aussies

Ondanks de enorme afstand is de band met onze Australische familie hecht. We vierden vakanties met elkaar toen onze kinderen nog jong waren, bezochten elkaars bruiloften en we hebben natuurlijk via de moderne media tegenwoordig op een makkelijke manier contact. Op dit moment maakt ons Australisch nichtje met man en twee dochters een reis door Europa. Gistermiddag waren onze kinderen en kleinkinderen met de Aussies in Delft. Dat we ze Aussies noemen komt door henzelf, Australiers hebben de neiging van alles af te korten. Het woord Selfie komt ook bij hen vandaan. We hadden een heerlijke ontmoeting en uiteraard volgen er nog meer. Wat een gezelligheid toch.

In zwart-wit

Gisteravond zagen we, wat ons betreft, de mooiste film van het jaar. In de krant had ik er al over gelezen en blogvriendin Jeanne (klik) gaf me in haar blog het laatste zetje. Cold War van de Poolse regiseur Pawel Pawlikowski ontving diverse prijzen van de European Film Awards. De film is in zwart wit te zien en op klein scherm met harde overgangen. Dat past helemaal bij de periode waarin de romance in film zich afspeelt, ten tijde van de Koude Oorlog in het Europa achter het ijzeren gordijn en in Parijs. Het is mooi ingehouden gefilmd, goed geacteerd en de muziek is zeer functioneel. Prachtig.  Aanrader.

Gemis

Een collega met wie ik in de loop der jaren bevriend raakte, verloor vorige week haar man. Ze waren pas zeven jaar bij elkaar en vormden een gelukkig stel. Reizen was hun passie, zo hadden ze elkaar ook leren kennen, tijdens een tocht op de Nijl. Hij was een man met een vrolijke en positieve uitstraling. Zo één bij wie je je ogenblikkelijk op je gemak voelt. Zou binnenkort voor het eerst opa worden. Pas 66 jaar en in korte tijd geveld door ziekte. Vorig jaar rond deze tijd deden ze onze berg in Italië aan, op een rondreis door Europa. Nu rest ons slechts de herinnering aan hem en denk ik bij zijn afscheid aan de grote leegte die hij achterlaat bij zijn geliefden.

Onderweg

Hoewel we er maar één keer per jaar overnachten, staan we toch als vaste klant geregistreerd bij hotel Europa. We krijgen daarom korting en er is altijd wel plek in het weekend. Het ligt even ten zuiden van Milaan en vanmorgen reden we na een uitstekende nachtrust rond half negen weg.

Hier zijn we in de buurt van Parma waar we de auto weer volgooiden met bezine en onszelf met koffie. Ontbeten hadden we al in het hotel maar ik kon niet nalaten toch even de toonbank te fotograferen met de broodjes Parmaham.

Rond een uur of twee reden we de berg op nadat we eerst nog even in Gubbio boodschappen deden. En kijk eens wie (klik) er het eerste uitstapte!

 

Jakkeren

‘Laten we hier even stoppen’, zei ik vanmorgen. ‘We zijn ruim op tijd voor de wandelafspraak.’ Deze boomstammen had ik al weken geleden zien liggen aan de rand van een parkeerterrein in de Delftse Hout. Nu nam ik er de tijd voor. Het zou gaan om essen die massaal door een schimmel ziek zijn geworden en door hun zwakte een gevaar voor de recreanten vormen.

Ik had er nog wel wat langer bij stil willen staan maar we ontdekten ineens dat het klokje in de auto ook last heeft gehad van die vreemde stroomstoring afgelopen week in Zuidoost Europa. We spoedden ons dus in hoog tempo naar de andere wandelaars om aan een regenwandeling te beginnen.

Exoten

Twee voor één euro. Barstensvol vitamine en nog smakelijk ook. Maar ja, dacht ik eenmaal thuis, waar komt ie eigenlijk vandaan? Van oorprong uit China en Japan, inmiddels wordt de kakivrucht in veel landen gekweekt. We kennen hem ook in Italië en hebben zelfs overwogen een kakiboom te planten. Maar omdat ie in de wintermaanden zijn vruchten levert en we dan niet in Caldese verblijven, zagen we daar vanaf. We proberen altijd met het seizoen mee te eten, dus nu veel appels en peren. Toch liggen er op onze fruitschaal ook bananen en mandarijnen. Daar denk ik nauwelijks over na. Hoe gaan we dit nou eens aanpakken? Om te beginnen ‘hap, slik, weg’ met de kaki. En voor de rest hou ik de Europese grenzen aan, bedacht ik me.