In de berging van mijn moeders vorige appartement stond dit schilderij te verstoffen. Niemand wilde het hebben. Ik eigenlijk ook niet. Maar toen ik er een paar weken geleden nog even was, deed het me zó aan mijn jeugd herinneren, dat ik heel impulsief besloot het mee te nemen naar Italië. Daar hangt nu deze madonna met kind in de hal en het past wel in deze omgeving.
Een religieuze kerkganger ben ik allang niet meer maar deze moeder met kind zijn ook universeel. Zo op de laatste dag van mei, die in de Rooms Katholieke Kerk de Mariamaand is, is deze afbeelding toch wel leuk om te laten zien. Telkens als ik er langs loop, zie ik mezelf weer in mijn houten kinderledikantje liggen, van waar ik zicht had op deze ingelijste prent. Dus alleen daarom al.
Wonen in Caldese (Italië) 
Verdorie, ik heb hier gereageerd, maar er staat niks. Zoveelste keer
Waardeloos Bertie. Ik weet niet waar dat aan ligt. Spijt me.
Ach dan is de afbeelding ook weer thuis. Het is naar een schilderij van Sandro Botticelli. En dan samen met de mooie jeugdherinneringen.
Dank Leon, is wist de naam niet van de oorspronkelijke schilder.
Een schilderijtje met mooie herinneringen, dat mag zeker aan de muur! Ik vind hem mooi!
Een dierbare herinnering koesteren is ook niet verkeerd.
Ik ben geboren en opgegroeid in een gemeente waar, naar verluidt, 2 RK-gezinnen woonden. Eentje ervan kende ik wel, want dat was de buurman van mijn opa, maar wie het andere gezin was en waar die woonde; zelfs nu heb ik nog niet de flauwste notie. Ik heb het nu over meer dan 70 jaar geleden.
Dat was de tijd van verzuiling, Willem. Ik speelde uitsluitend met Roomse kinderen.
Ach, en waarom zou je het niet doen.
Lief plaatje toch?