Ontdekt

Dat deze schrijver en rechtsgeleerde in Delft geboren is en ook begraven, dat wist ik wel maar verder ken ik Hugo de Groot toch vooral van zijn spectaculaire ontsnapping in een boekenkist vanuit Slot Loevestein. Ik ontdekte een hofje dat naar hem vernoemd is. Aan het eind ervan siert zijn beeltenis de blinde muur.

In de steeg is verder nog een middeleeuwse stadsplattegrond van Delft te zien en een museumachtige etalage die volgens mij een kamer in Slot Loevestein laat zien.

Samen met zijn vrouw Maria van Reigersbergen kijkt hij me aan met een geamuseerde blik. Zijn standbeeld op de Markt in Delft heb ik talloze keren gezien, deze nieuwe kennismaking vond ik verrassend. Die Hugo!

Het Vermeertje

De wijnboer en ik aten gisteravond in een restaurantje met deze naam. Na een paar weken van ongecoördineerd boodschappen doen en weinig ordentelijke maaltijden koken, sloten we zo deze periode af. Niet geheel ontoevallig liepen we door de Oudemanhuissteeg. Daar zijn bij rioleringswerkzaamheden de fundamenten te zien van Herberg Mechelen, waar de schilder Vermeer heeft gewerkt. Men had er dit weekend zelfs spiegels neer gezet om het middeleeuws metselwerk te kunnen bewonderen. Vandaag wordt de straat weer gedicht. En de wijnboer vertrekt naar zijn wijngaard.

Vermeer Centrum

Met de oudste twee kleinkinderen, die hier een nachtje logeren, ben ik vanmiddag naar het Vermeer Centrum in Delft geweest. Het boeiendst vonden ze de audiovisuele hulpmiddelen en de interactieve dingetjes. Er is in dit centrum geen enkel origineel schilderij van Vermeer te bewonderen maar van heel zijn oevre hangen foto’s op ware grootte. De informatie over zijn leven en werk zijn de moeite waard. Zelf zag ik veel dat gebaseerd was op het thema ‘het Meisje met de Parel’. Maar dat bewaar ik voor een andere keer. Ik laat onze moderne leukerdjes toch graag even in een middeleeuwse situatie zien.

Via Varia

Zomaar een straat in een willekeurige Italiaanse stad. Het charmante van oude binnensteden is de varieteit in bouwsels en gevels. Kijk maar.

Dit moet welhaast een school zijn (geweest). Twee figuurtjes zonder hoofd die weglopen van de ingang. Boven de deur zitten ze netjes in een schoolbank.

Een paar panden verder een rijk versierde gevel van een Profumeria. En weer een stukje verder deze strenge voordeur met een bellentableau waaruit blijkt dat er veel mensen achter deze toegangsdeur wonen.

De straatnaam is gebeiteld in een marmeren plaat, opgehangen in een middeleeuwse muur in Cagli. De stad waar ik deze foto’s maakte.

Verschil moet er zijn

Het wonen in twee landen maakt dat we voortdurend vergelijken. ‘Typisch Italiaans’ zeggen we dan. Of ‘echt Hollands’. Ik hou van allebei. Van de charme van gevels waarin de geschiedenis én de electriciteitsdraden zo zichtbaar zijn. De grove stenen, de luiken; onmiskenbaar voor onze middeleeuwse stad hier in het hart van Italië.

Een fraai contrast met deze Nederlandse gevel. Hier heerlijk ouderwetse gordijnen in een raamkozijn dat strak in de lak zit. In beide huizen zou ik graag binnen willen kijken.

En dat is nou het leuke van bijvoorbeeld een programma als Binnenste Buiten. Daar wordt je als kijker meegenomen in diverse huizen. De eigenaren stappen trots rond en vertellen wat hen bewoog bij het inrichten. Vaak verrassend. Of ik het nou mooi vind of niet, als er een ziel in zit, ben ik dik tevreden. Helaas is het programma aan zijn zomerstop toe. Op 2 september zit ik klaar voor het volgende seizoen.

Nocera Umbra

 

Nocera Umbra (klik) werd in ’97, net als Assisi, getroffen door een aardbeving. Nu, twintig jaar later, is het oude centrum zo goed als hersteld. We waren er gister namiddag en zagen eindelijk tekenen van bewoning in het eerder ontvolkte centrum.

De bovenste foto, die ik van het internet haalde,  geeft een goede indruk van hoe fraai dit Middeleeuwse stadje is gelegen. Jaren lang was het een soort spookstad waar we met enige regelmaat een kijkje namen om de vorderingen van het herstel te volgen. Voor het eerst konden we tevreden vaststellen dat er weer leven in de stad is. Dat het weer méér is dan een zielloos filmdecor. Al hangt de geur van de wederopbouw er nog steeds. De geur van nat cement.

Zondags rust

Door het vele werk op ons erf, komen we niet eens zo vaak de berg af. Dat is onze eigen keus en we hebben er samen veel plezier in om tuinbezigheden te hebben. Maar de zondag is heilig voor ons. Heilig in de zin van er op uit gaan, die berg af. Omdat de weekmarkt van dinsdag vanwege de bevrijdingsdag, verplaatst was naar vandaag, gingen we zelfs al bijtijds de stad in. Grote camera mee en ons opnieuw verwonderen over de fraaie middeleeuwse stad waar we vlakbij wonen.

Uiteindelijke doel is de pranzo, ditmaal gebruikt in een restaurantje dat we nog nooit eerder bezochten. Waarvan we nu al weten dat het zéker niet de laatste keer was. Voor wie nog niet lang meeleest hier: die fraaie middeleeuwse stad heet Gubbio. 

Alles OK

Of het goed gaat met ons en ons huis in Gubbio. Dat was de vraag die vanmorgen via allerlei media op ons afkwam. De aardbeving in het zuiden van Umbria, was weliswaar voelbaar in Gubbio, maar heeft voor zover we nu weten geen schade opgeleverd. Ook bij familie en bekenden in de ruimere omgeving niet. Maar wat een heftige beelden zien we op de tv. Gisteravond fietsten wij een rondje Delft en maakte ik deze foto bij de Oostpoort. Een middeleeuws bouwsel waarvan ik me vandaag eens te meer realiseer hoe fantastisch het is dat we een overblijfsel uit lang vervlogen tijden nog steeds kunnen bewonderen. Alles OK? Wel voor ons. Voor velen niet.