Gedoe op gevels

Aan gevels kom je soms wonderlijke dingen tegen. Ik zet er vandaag een paar bij elkaar. Op het bord dat boven een leegstaand winkeltje hangt, zijn de letters moeilijk leesbaar maar ik zie wel een harnas en wat en potten. Ik denk dat men er middeleeuws uitziende artikelen maakte en verkocht.

Dit soort voor iedereen toegankelijke kranen tonen aan dat de mensheid hier nog te vertrouwen is. Want de aanvechting om de kraan dicht te draaien zal menigeen toch hebben. Dat er dan een leeg sigarettenpakje in het nisje geschoven is, verbaast me. Dat is het soort van opruimen dat niet opschiet.

Bij het Convento san Francesco hebben ze de heilige zekerheidshalve nog even afgebeeld, zonder vogels of wolf dit keer maar uiteraard wordt dat elders in Montone weer ruimschoots goedgemaakt.

De lelijkheid

Om niet al te zoetsappig over Italië te schrijven kan ik natuurlijk ook wat lelijke dingen laten zien. Passen die antennes dan wel op de daken in een middeleeuwse omgeving? Tuurlijk, er moet geleefd worden. En alle kabels buiten langs de huizen is hier heel gewoon, maar fraai is het niet. Op mijn blog over Mooi Montone (klik) kreeg ik van Willem een uitvoerige reactie. Ik citeer: ‘Heb bij dergelijke plaatsen altijd een dubbel gevoel. Hoe mooi het ook zijn mag, maar de mensen die erin wonen worden wel op veel manieren beperkt in hun doen en laten. Allemaal ten bate van een of ander ‘hoger’ doel. In dit geval toerisme’.

Willem heeft hier een punt. En dus was ik bijna verheugd dat ook Montone zijn rommelhoeken kent en er blijkbaar geen monumentenpolitie is die overjarige kerstbomen en uit elkaar vallende stoelen of banken verbiedt of verbaliseert. Er moet ruimte zijn voor lelijkheid want des te beter valt de schoonheid op.

Sfeertje

Vanmiddag waren we voor het eerst sinds onze terugkeer in het centrum van Gubbio, de stad die ons net zo vertrouwd voorkomt als Delft. Het is hier allemaal een stuk kleinschaliger, deze streek is niet zo dicht bevolkt als de Randstad. Wél volk op straat maar aangenaam wat hoeveelheid betreft. We gingen naar een favoriet restaurant waar we allerhartelijkst begroet werden. Na het uitwisselen van de standaard praatjes als ‘welkom terug en gaat alles goed’ genoten we van een heerlijke pranzo. Terwijl de wijnboer zichzelf na afloop nog op een ijsje trakteerde, schoot ik wat sfeerbeelden van deze middeleeuwse stad. De voorspelde regen was vannacht al gevallen, dus de rest van de middag waren we op ons erf. Zogenaamd om een beetje rustig aan te doen, maar al snel werden de handen weer uit de mouwen gestoken en trokken we gedurende een uurtje nog wat onkruid uit.

Kicks voor niks

Om naar de Ezelsveldlaan te komen, pak ik meestal de fiets, zo ook vanmiddag. De straatnaam klinkt al prettig historisch. Op weg naar mijn afspraak passeer ik de Oostpoort. Over historisch gesproken! We wonen al achttien jaar in Delft maar middeleeuwse gebouwen blijven me boeien. Moeiteloos stel ik me voor hoe net buiten deze stadspoort de ezels graasden, de voorlopers van de huidige pakketbezorgers. Het ziet er op de foto’s verstild uit maar het tegendeel is waar. Vlak achter me ging een school uit en de wachtende ouders stonden ruim verspreid de straat behoorlijk te blokkeren. Bovendien stond ook de fietsbrug van de Oostpoort open, een drukte van belang. En daar zie je lekker niks van, alle storende elementen liet ik weg en daar heb ik dan in mijn eentje schik in.

Ontdekt

Dat deze schrijver en rechtsgeleerde in Delft geboren is en ook begraven, dat wist ik wel maar verder ken ik Hugo de Groot toch vooral van zijn spectaculaire ontsnapping in een boekenkist vanuit Slot Loevestein. Ik ontdekte een hofje dat naar hem vernoemd is. Aan het eind ervan siert zijn beeltenis de blinde muur.

In de steeg is verder nog een middeleeuwse stadsplattegrond van Delft te zien en een museumachtige etalage die volgens mij een kamer in Slot Loevestein laat zien.

Samen met zijn vrouw Maria van Reigersbergen kijkt hij me aan met een geamuseerde blik. Zijn standbeeld op de Markt in Delft heb ik talloze keren gezien, deze nieuwe kennismaking vond ik verrassend. Die Hugo!

Het Vermeertje

De wijnboer en ik aten gisteravond in een restaurantje met deze naam. Na een paar weken van ongecoördineerd boodschappen doen en weinig ordentelijke maaltijden koken, sloten we zo deze periode af. Niet geheel ontoevallig liepen we door de Oudemanhuissteeg. Daar zijn bij rioleringswerkzaamheden de fundamenten te zien van Herberg Mechelen, waar de schilder Vermeer heeft gewerkt. Men had er dit weekend zelfs spiegels neer gezet om het middeleeuws metselwerk te kunnen bewonderen. Vandaag wordt de straat weer gedicht. En de wijnboer vertrekt naar zijn wijngaard.

Vermeer Centrum

Met de oudste twee kleinkinderen, die hier een nachtje logeren, ben ik vanmiddag naar het Vermeer Centrum in Delft geweest. Het boeiendst vonden ze de audiovisuele hulpmiddelen en de interactieve dingetjes. Er is in dit centrum geen enkel origineel schilderij van Vermeer te bewonderen maar van heel zijn oevre hangen foto’s op ware grootte. De informatie over zijn leven en werk zijn de moeite waard. Zelf zag ik veel dat gebaseerd was op het thema ‘het Meisje met de Parel’. Maar dat bewaar ik voor een andere keer. Ik laat onze moderne leukerdjes toch graag even in een middeleeuwse situatie zien.

Via Varia

Zomaar een straat in een willekeurige Italiaanse stad. Het charmante van oude binnensteden is de varieteit in bouwsels en gevels. Kijk maar.

Dit moet welhaast een school zijn (geweest). Twee figuurtjes zonder hoofd die weglopen van de ingang. Boven de deur zitten ze netjes in een schoolbank.

Een paar panden verder een rijk versierde gevel van een Profumeria. En weer een stukje verder deze strenge voordeur met een bellentableau waaruit blijkt dat er veel mensen achter deze toegangsdeur wonen.

De straatnaam is gebeiteld in een marmeren plaat, opgehangen in een middeleeuwse muur in Cagli. De stad waar ik deze foto’s maakte.

Verschil moet er zijn

Het wonen in twee landen maakt dat we voortdurend vergelijken. ‘Typisch Italiaans’ zeggen we dan. Of ‘echt Hollands’. Ik hou van allebei. Van de charme van gevels waarin de geschiedenis én de electriciteitsdraden zo zichtbaar zijn. De grove stenen, de luiken; onmiskenbaar voor onze middeleeuwse stad hier in het hart van Italië.

Een fraai contrast met deze Nederlandse gevel. Hier heerlijk ouderwetse gordijnen in een raamkozijn dat strak in de lak zit. In beide huizen zou ik graag binnen willen kijken.

En dat is nou het leuke van bijvoorbeeld een programma als Binnenste Buiten. Daar wordt je als kijker meegenomen in diverse huizen. De eigenaren stappen trots rond en vertellen wat hen bewoog bij het inrichten. Vaak verrassend. Of ik het nou mooi vind of niet, als er een ziel in zit, ben ik dik tevreden. Helaas is het programma aan zijn zomerstop toe. Op 2 september zit ik klaar voor het volgende seizoen.

Nocera Umbra

 

Nocera Umbra (klik) werd in ’97, net als Assisi, getroffen door een aardbeving. Nu, twintig jaar later, is het oude centrum zo goed als hersteld. We waren er gister namiddag en zagen eindelijk tekenen van bewoning in het eerder ontvolkte centrum.

De bovenste foto, die ik van het internet haalde,  geeft een goede indruk van hoe fraai dit Middeleeuwse stadje is gelegen. Jaren lang was het een soort spookstad waar we met enige regelmaat een kijkje namen om de vorderingen van het herstel te volgen. Voor het eerst konden we tevreden vaststellen dat er weer leven in de stad is. Dat het weer méér is dan een zielloos filmdecor. Al hangt de geur van de wederopbouw er nog steeds. De geur van nat cement.