De kleinzoon uit de dynastie

Edgar Fernhout, zoon van Charley Toorop, ging nogal gebukt onder het autoritaire gezag van zijn moeder. Zij moedigde hem het schilderen aan maar was heel ook kritisch. Haar stijl werd aanvankelijk over genomen door Edgar, dat is goed terug te zien in deze twee zelfportretten.

Pas na haar overlijden in 1955 kwam hij los van haar en ging vrijer werk maken. De zee is hier een mooi voorbeeld van. Ik vond op internet een artikel over dit schilderij waarvan de titel was: De penseelstreek die omslaat en opspat. Mooier en beter kan ik het niet zeggen.

De tentoonstelling De Toorop Dynastie in het Stedelijk Museum Alkmaar duurt nog tot en met 26 januari.

Drie generaties

Er zijn op dit moment nogal wat tentoonstellingen die mijn belangstelling hebben. We begonnen vandaag maar eens met die in Alkmaar waar vader, dochter en kleinzoon Toorop in een gezamenlijke expositie te zien zijn.

Dit grote doek van Jan Toorop is een ode aan drie generaties. De knoestige Zeeuw die hier de kijker aanstaart, maakt indruk. Op de achtergrond spetteren wat jonge meisjes aan de vloedlijn. De zon schijnt op dit schilderij en ja, daar val ik dan voor.

De twee andere leden van de familie komen in volgende blogs voorbij. Ik ga eens kijken of ze bij de musea die nog op mijn lijstje staan, ook toepasselijke koekjes bij de thee serveren.

Cadeau

Voor zijn verjaardag had de jeugdvriend van de wijnboer nog een cadeautje tegoed. Dat werd iets cultureels en iets smakelijks. In het voortreffelijk Italiaans restaurant il Peperoncino in Delft, deelden de vrienden na het eten hun dessert. Is dat niet zoet? Vóór die tijd bezochten we met z’n vieren de tentoonstelling van Pieter de Hooch in het Museum Prinsenhof. Deze tijdgenoot van Vermeer legde zich vooral toe op het schilderen van binnenplaatsen en doorkijkjes. Vanuit de hele wereld is er werk van hem naar Delft gebracht.

Zoals dat tegenwoordig heel vaak gaat, was ook de entourage en uitleg over zijn leven en werk mooi en beeldend gedaan. Zelfs de museumwinkel en het restaurant zijn, vanwege het groot aantal verwachte bezoekers, verplaatst. Ik vind dat een hele verbetering. We moesten ondanks onze museumkaart nog wel vijf euro bijbetalen. Maar ja, er waren dan ook kosten nog moeite gespaard.

Tentoonstelling duurt nog tot 16 februari 2020. 

Koppig

We maakten er een culturele ochtend van, gisteren. Gubbio al tempo di Giotto heet de groots aangekondigde tentoonstelling die op drie locaties in het centrum wordt gehouden. We kennen Giotto als de schilder van de fantastische fresco’s in de Basiliek van de H. Fransiscus in Assisi. Gisteren zagen we werk van door hem geïnspireerde geestverwanten uit de 11e en 12e eeuw.

Ik haak eerlijk gezegd altijd snel af waar het gaat om alle uitleg en namen van schilders. Liever laat ik het gebodene op me inwerken en ik was, zoals altijd, speciaal gefascineerd door de koppen en het kleurgebruik.

Stadsleven van meneer Wolf

Het heeft iets ongelooflijk genants; fotograferen op een fototentoonstelling. Maar ja, ik wil jullie zo graag even wijzen op het prachtige werk van Michael Wolf (klik).

Ik heb heel intens naar de foto’s en collages gekeken. Het verhaal achter al dat plastic speelgoed is ook na te lezen bij blogvriendin Bertie. Er waren ook stoeltjes, of beter gezegd, zitdingen te zien. En hangers, gebogen in andere vormen waardoor ze bruikbaar werden voor andere zaken. Bij blogvriendin Els is daarover ook wat aardigs te lezen.

Het allermooiste vond ik de Parijse daken. Het grafische effect, de kleurstelling en de vervreemding die daarin te zien waren, is inspirerend maar komt op deze foto totaal niet tot zijn recht.

Life in Cities is nog tot 22 april te zien in het Fotomuseum in Den Haag.

Loslaten

Als ik een goede boekrecensie lees of hoor, dan zet ik het boek op mijn lijstje. Idem wat betreft films, tentoonstellingen en recepten. Er is zoveel moois en mijn belangstelling tamelijk breed. Maar ja. Ik kan in dit ene leven niet álles lezen, leren, zien, eten en beleven. Kloek besluit: wég met mijn ik-wil-nog-graag-lijstjes. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Zoals bijvoorbeeld dit boek, dat ik uit de minibieb van Delft haalde. Een detective, geschreven door twee Italiaanse auteurs. Het verhaal speelt zich af in de buurt van Bologna en zit vol met herkenbare types. De wijnboer en ik lazen met met plezier. De minibieb indachtig, ga ik het doorgeven. Ik weet wel een paar mensen die ik daar een plezier mee kan doen.

Groene longen

In 2002 kwamen we in Delft wonen. Aan de rand van het centrum. We verruilen ons heerlijke Voorburgse huis voor een zolderwoning in een monument. We hebben daar tot op de dag van vandaag geen seconde spijt van. Op nog geen vijfentwintig meter van de voordeur fiets ik door een soort boslaantje. Nog eens vijftig meter verder zie ik dit.

Mijn doel was even naar Museum Prinsenhof te fietsen voor de tentoonstelling Verboden Porselein. Het kon me niet erg boeien en na tien minuten stond ik weer buiten. Met dank aan de museumkaart. Mijn ongeduld had vast te maken met het mooie weer.  Het was veel prettiger om samen met Willem van Oranje te kijken hoe toeristen elkaar op de foto zetten.