De metamorfose van Cleopatra

Als ik een kringloopwinkel instap, raadpleeg ik ook altijd mijn boodschappenlijstje dat ik er speciaal voor op mijn telefoon heb staan. Een zwarte wissellijst van een zekere afmeting stond er al een paar maanden op. Daar was ie dan. In dezelfde winkel als waar we de rieten stoelen vonden, viel mijn oog op Cleopatra. We zien haar op een gereproduceerde filmposter uit 1913. Die film werd gemaakt in Rome, dat vind ik dan wel geinig.

De prent die ingelijst moest worden, is een vlot geschetste pentekening die ik kreeg van een mede-exposant van mijn zus, toen we de opening bijwoonden van hun tentoonstelling (klik) in augustus. ‘Ben jij die zus die in Gubbio woont?’ vroeg hij. ‘Dan heb ik iets voor je’. En daar kwam uit en grote tekenmap dit voor ons welbekende stadsgezicht. Hij maakte het in 1997. Cleopatra zit er nog onder maar voorlopig mag Jan Jehee in dit lijstje, waar ik een leuke plek voor ga vinden in ons Delftse huis.

Veelzijdig

Direct bij binnenkomst van de Papier Biënale hing een meterslange strook papier waarop het thema ‘Transitie’ met kreten werd ondersteund en waar bezoekers aanvullingen op konden zetten. Ik ben boos. We zouden allemaal boos moeten zijn. Boosheid heeft een lange geschiedenis van het teweeg brengen van positieve veranderingen. Dat is een bewering die ik wel kan onderschrijven. Dat hadden meer bezoekers gedaan, gezien het aantal oranje stippen dat er bij geplakt was.

Mensen met meerdere gezichten zijn ontworpen door Itie Langeland die in de Coronaperiode en de daarbij behorende eenzaamheid voor velen, droomde over een nieuwe menssoort die aan zichzelf genoeg heeft.

Tracey Bush liet werk zien van haar project Nine Wild Plants dat wordt geïnspireerd door het feit dat de gemiddelde westerse volwassene meer dan 1000 merken herkent maar minder dan 10 wilde planten. Onder glazen stolpen stonden van verpakkingen gemaakte nieuw gecreëerde planten.

In een donkere ruimte aan het eind van de expositie waren installaties te zien van minitieus met de hand uitgesneden papier door Layla May Arthur. Door de verlichtingen ontstaan er sprookjesachtige schaduwen op wanden en plafond. Het was zeker niet mijn meest favoriete werk op deze tentoonstelling, ik ga nou eenmaal graag voor kleur. Maar het toont wel aan hoe veelzijdig de papierkunst kan zijn.

De zomer van Jeanne

Tussen een zakelijke afspraak in Maasland en een gezellige eetafspraak bij vrienden in ’s Gravenzande zagen we gistermiddag kans om nog even het Museum Maassluis te bezoeken. Daar was een kleine tentoonstelling te zien met werk van Jeanne Bieruma Oosting. Over haar leven en werk las ik onlangs een biografie (klik) geschreven door Jolande Withuis. Zij is ook de initiatiefneemster van de reeks tentoonstellingen die deze zomer op vijf locaties zijn georganiseerd. Ik ben echt blij om in de gelegenheid te zijn geweest tenminste één van deze exposities te bezoeken.

We zien een poppenkastvoorstelling in de Jordaan en twee huiselijke taferelen. Vooral de laatste spreekt me zeer aan. Ik hou van interieurs en vrolijke kleuren dus werd ik als het ware naar dit schilderij toegezogen. Toen we later op de dag bij onze vrienden eerst in de tuin borrelden en daarna een heerlijke maaltijd kregen, begreep ik nog beter waarom juist deze schilderijen mijn dag kleurden. We tafelden nog lang en gezellig na en reden rond tien uur naar huis toen de schemering begon. Ik schreef het gisteren al; het was een lange vrolijke dag.

Sterke vrouw

Tijdens de laatste boekenweek kocht ik dit boek. Een mooi gebonden exemplaar met een leeslint. Zo’n boek om je op te verheugen het te gaan lezen. Het gaat over een vrouw uit een adellijk Fries geslacht. Zij wil graag schilderes worden maar dat past totaal niet in het milieu waaruit zij komt en is bovendien tegen de tijdgeest. Desondanks weet ze met veel doorzettingsvermogen een glansrijke schilderscarrière te bewerkstelligen en ze beheerste vrijwel alle facetten van het vak. Ze was eigenzinnig en had een imponerende vitaliteit en groot talent. Mensen die haar gekend hebben noemen haar fier, vastberaden, gedreven en gehaast. Al deze aspecten komen aan bod in dit boek waarin haar lange leven nauwkeurig wordt beschreven.

Mede naar aanleiding van dit boek zijn er deze zomer maar liefst vijf tentoonstellingen van haar werk te zien. Die in Museum Maassluis, waaraan zij veel werk heeft nagelaten, wil ik zeker gaan zien. Jullie hadden al wel door dat ik het geboeid heb gelezen. Voor wie belangstelling heeft voor beeldende kunst, een geëmancipeerd vrouwenleven én geschiedenis is dit boek een echte aanrader.

Haar klant was koning

foto van het www

Deze familieportretten zijn wat mij betreft de meest ontroerende van de tentoonstelling van Thérèse Schwartze. Op het bovenste schilderij uit 1906 zien we Aleida van Ogtrop-Hanlo met haar vijf kinderen. Tien jaar later schilderde ze de zes dochters van de familie Boissevain. Op verzoek van deze laatste familie werden de dochters wat traditioneler geschilderd dan de Van Ogtrop kinderen. Die uitvoering werd door de familie Boissevain als te modern beschouwd. Thérèse beheerste alle stijlen en de ondertitel van de tentoonstelling haar klant was koning is dan ook niet voor niets gekozen.

Hier zien we een zelfportret uit 1907, dat als een visitekaartje fungeerde en daarom vaak op tentoonstellingen hing. Ze was een zeer veelgevraagd portrettist, maakte in totaal zes schilderijen van Koningin Emma, Wilhelmina en Juliana als kind. Thérèse bezwoer haar vader dat ze in staat zou zijn haar eigen brood te verdienen met schilderen en is daar ruimschoots in geslaagd. Ze heeft meer dan duizend schilderijen gemaakt en was zeer succesvol.

foto van het www

Foto’s maken op een tentoonstelling in een tamelijk kleine ruimte is geen sinecure. Vandaar dat ik er ook een paar plaats die ik van internet haalde. Er waren ruim vijftig portretten te zien en ik ben zeer geïnteresseerd geraakt in het leven en werk van deze kunstenares. De tentoonstelling in het kleine museum Paul Tetar van Elven kan ik van harte aanbevelen.

Onze eigen galerie

Dit soort weer noem ik ook wel museumweer. Nog even en we mogen en kunnen weer. Ik heb al een lijstje van tentoonstellingen die ik graag wil zien al kan ik dat nu even niet terug vinden. Ha, ha, dat krijg je er van als je van lijstjes aan elkaar hangt. Een stad bezoeken, op een terras kunnen lunchen en dan ook een museumpje pakken, ik verlang er inmiddels hevig naar. Gelukkig hangen er in de centrale hal nog twee kunstwerken waar ik dagelijks een blik op kan slaan en die ik hier nog niet heb laten zien. Vooral het Rococo trio spreekt me wel aan.

Aan het werk

Nou dat is toch een leuke aanmoediging, niet? Na aanmelding ontving ik dit pakket van Museum Prinsenhof Delft. Momenteel is er een tentoonstelling over de stad Jingdezhen in China waar al meer dan duizend jaar porselein wordt gefabriceerd. De connectie met Delft is voor de hand liggend want ons aardewerk en porselein is in feite een imitatie van het Chinese keramiek. Donderdagavond volgde ik een virtuele rondleiding en zag ik een glimp van de ruim negentig topstukken. De tentoonstelling duurt tot en met 9 januari 2022, dus ik hoop en verwacht deze ook nog zelf te kunnen bezoeken.

In het pakket zit alles om twee borden en twee tegeltjes te beschilderen. Die uitdaging ga ik maar eens aan. De twee bijgesloten gelukskoekjes moeten mijn gebrek aan tekenkunst stimuleren. Het wierookstokje is om in de juiste sfeer te komen. En als het resultaat een kléin beetje meevalt, laat ik het hier zien.

Vermindering van schermtijd

Nu musea gesloten zijn, krijg ik talloze tips voor virtuele bezoeken. Ik kom daar nauwelijks aan toe. Maar ik kan jullie wel een korte impressie geven van de tentoonstelling van Klaas Gubbels die wij een paar maanden geleden in het museum Beelden aan Zee zagen. Ik ben een liefhebber van zijn werk. Op de blauwe kan staat een gedicht van Vaandrager:

de kroketten in het restaurant

zijn aan de kleine kant.

Stilleven in het echt en daarboven het resultaat van Klaas. En hier onder een groot beeld dat op de binnenplaats stond. Alles even onmiskenbaar van Gubbels. Daarmee rond ik vandaag mijn museumbezoek weer af, ik ga weg van mijn scherm en duik in een echt boek.

De niet bezochte tentoonstelling

Er waren op voorhand al 70.000 kaarten verkocht voor de enorme overzichtsexpositie van de Renaissance schilder Rafaël in Rome. Uit allerlei verzamelingen, onder meer die van de koningin van Engeland, waren schilderijen bijeengebracht.

Op Goede Vrijdag in 1520 stierf de schilder op 37 jarige leeftijd. Vijfhonderd jaar geleden dus. En nu is er een prachtige tentoonstelling die niemand kan zien en bovendien al een vermogen heeft gekost. Ik hoop dat er een soort Italiaanse Jeroen Krabbé is, die wél over die expositie mag dwalen, er een TV programma over maakt dat wereldwijd zo’n succes wordt, dat de kosten enigszins worden terugverdiend. Voor een uitgebreid artikel over deze begenadigd schilder, klik hier.

Papier hier…en daar

Bij blogvriendin Bertie las ik hier over een tentoonstelling van knipselkunst in Hoorn. Daar zou een kunstenares samen met bezoekers door middel van uitgeknipte duiven een nieuw tijdelijk kunstwerk creëren. Enfin, jullie snappen, dat gaat niet door maar duiven uitknippen kan wél. In haar blog staat een link waarmee de duif te downloaden is. Sinds gisteren hangen ze, na het nodige knipwerk mijnerzijds, bij ons voor het raam. Het zijn witte duiven maar tegenlicht en spiegelende ramen maken het deze fotograaf niet eenvoudig.

Isabel koos voor heel ander ‘papier’ dat vandaag de opdracht is van de foto7daagse. Zij laat ons een deel van haar Donald Duck-verzameling zien en spreidde dat op haar bed uit. Lekker kleurig en helemaal haar wereld.

foto Isabel

Overigens: de witte duif staat voor liefde en hoop. Dat kunnen we goed gebruiken in deze tijd.