Koppig

We maakten er een culturele ochtend van, gisteren. Gubbio al tempo di Giotto heet de groots aangekondigde tentoonstelling die op drie locaties in het centrum wordt gehouden. We kennen Giotto als de schilder van de fantastische fresco’s in de Basiliek van de H. Fransiscus in Assisi. Gisteren zagen we werk van door hem geïnspireerde geestverwanten uit de 11e en 12e eeuw.

Ik haak eerlijk gezegd altijd snel af waar het gaat om alle uitleg en namen van schilders. Liever laat ik het gebodene op me inwerken en ik was, zoals altijd, speciaal gefascineerd door de koppen en het kleurgebruik.

Stadsleven van meneer Wolf

Het heeft iets ongelooflijk genants; fotograferen op een fototentoonstelling. Maar ja, ik wil jullie zo graag even wijzen op het prachtige werk van Michael Wolf (klik).

Ik heb heel intens naar de foto’s en collages gekeken. Het verhaal achter al dat plastic speelgoed is ook na te lezen bij blogvriendin Bertie. Er waren ook stoeltjes, of beter gezegd, zitdingen te zien. En hangers, gebogen in andere vormen waardoor ze bruikbaar werden voor andere zaken. Bij blogvriendin Els is daarover ook wat aardigs te lezen.

Het allermooiste vond ik de Parijse daken. Het grafische effect, de kleurstelling en de vervreemding die daarin te zien waren, is inspirerend maar komt op deze foto totaal niet tot zijn recht.

Life in Cities is nog tot 22 april te zien in het Fotomuseum in Den Haag.

Loslaten

Als ik een goede boekrecensie lees of hoor, dan zet ik het boek op mijn lijstje. Idem wat betreft films, tentoonstellingen en recepten. Er is zoveel moois en mijn belangstelling tamelijk breed. Maar ja. Ik kan in dit ene leven niet álles lezen, leren, zien, eten en beleven. Kloek besluit: wég met mijn ik-wil-nog-graag-lijstjes. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Zoals bijvoorbeeld dit boek, dat ik uit de minibieb van Delft haalde. Een detective, geschreven door twee Italiaanse auteurs. Het verhaal speelt zich af in de buurt van Bologna en zit vol met herkenbare types. De wijnboer en ik lazen met met plezier. De minibieb indachtig, ga ik het doorgeven. Ik weet wel een paar mensen die ik daar een plezier mee kan doen.

Groene longen

In 2002 kwamen we in Delft wonen. Aan de rand van het centrum. We verruilen ons heerlijke Voorburgse huis voor een zolderwoning in een monument. We hebben daar tot op de dag van vandaag geen seconde spijt van. Op nog geen vijfentwintig meter van de voordeur fiets ik door een soort boslaantje. Nog eens vijftig meter verder zie ik dit.

Mijn doel was even naar Museum Prinsenhof te fietsen voor de tentoonstelling Verboden Porselein. Het kon me niet erg boeien en na tien minuten stond ik weer buiten. Met dank aan de museumkaart. Mijn ongeduld had vast te maken met het mooie weer.  Het was veel prettiger om samen met Willem van Oranje te kijken hoe toeristen elkaar op de foto zetten.

Strandbeesten

Hebben jullie wel eens van Theo Jansen gehoord? De man die deze fantastische strandbeesten maakt? Vandaag was ik samen met een zus bij de tentoonstelling die in het Museum Prinsenhof hier in Delft wordt gehouden. Suf genoeg vergat ik mijn camera mee te nemen, deze foto komt van het www. Elk jaar bouwt hij een nieuw beest, zijn voorganger is dan dood. We zagen op de binnenplaats van het museum de reanimatie van twee van zijn beesten. Inmiddels heeft hij de ‘genetische’ formules vrijgegeven en worden er overal ter wereld nieuwe strandbeesten gemaakt. De soort zal daardoor dus niet uitsterven. Deze kunstenaar is met niemand te vergelijken en we waren danig onder de indruk .

Audrey

The most important thing is to enjoy life-to be happy- it’s all that matters. Deze uitspraak komt van Audrey Hepburn en las ik tijdens mijn bezoek vandaag aan het Gemeente Museum in Den Haag. Hubert de Givenchy was de man die haar elegantie wist te benadrukken en de prachtigste kleding voor haar ontwierp.

Een groot deel daarvan is te zien tijdens deze smaakvolle tentoonstelling. Vaak ook met op de achtergrond filmbeelden waarin zij de kleding draagt. Wie Audrey’s raad wil opvolgen, kan ik deze expositie van harte aanraden. De schilderijen van Alice Neel, die buurblogster Bertie vandaag onder de aandacht brengt, hou ik voor mezelf nog even tegoed.

Koninklijk diner

We mogen graag met gasten aan tafel zitten maar bij het zien van deze tafel realiseer ik me dat het voor de hoogheden echt geen lolletje moet zijn om aan een officieël diner te zitten. Lekker ontspannen praten met degene aan de overkant van de tafel kan sowieso niet met het enorme bloemstuk als barrière. Nee, dan zaten we gisteravond met zus en zwager behoorlijk wat informeler en ruimden na afloop ook zelf de boel weer af. Hier geen ‘livreiers’ die in de houding springen, alsjeblief niet. Wel een fraaie tentoonstelling in het Gemeente Museum, trouwens. En die van Karel Appel doen we een volgende keer.