Was het maar altijd juni

Heel wat sneller dan een kudde schapen ging onze onvolprezen tuinhulp gistermiddag het gras te lijf. Zijn tempo lag hoog en kruiwagens vol groen spul werden in grote hoeveelheden afgevoerd naar een geul die we daarvoor bestemd hebben. De compostbakken stromen namelijk al over.

Uit de wijngaard, waar ook een oude kersenboom staat, nam de wijnboer heerlijk zoete kersen mee. Zelf hou ik me vooral bezig met het laag-bij-de-grondse werk zoals het verzorgen van de potplanten, onkruid wegplukken en het schoonvegen van het terras. Aan het eind van de dag stond alles weer op zijn plaats. We eten om half negen en stellen vast dat juni met zijn lange dagen een heerlijke maand is.

Overzichtelijk

Een kudde schapen zou een week lang plezier kunnen hebben in onze tuin. Maar we kunnen het gras ook maaien. En dat gaat vanmiddag gebeuren. Eerst een lange middagpauze want met 31 graden is rust op het warmst van de dag wel een goed idee.

De wisteria had uitlopers van minstens twee meter, daar wist de wijnboer vanmorgen wel raad mee nadat hij gistermiddag de wijngaard op de zelfde manier had gekortwiekt.

Hier is het onkruid echt uitbundig bezig geweest want je zou alleen maar grind moeten zien. Echt een klusje om op te delen en elke dag een stuk onder handen nemen. Het achtergrondkoor bestaat uit vogels, krekels en zoemende bijen. Mijn rug geeft wel aan wanneer ik op de bank met een boek mag.

Wind, wolken en zon

Het is behoorlijk fris als de zon niet schijnt. En het gras ziet er ook al niet uit. Maar kijk die kersenboom zijn best doen. Het is pas begin maart en we klagen niet ook al waaide het zo hard dat ik het  dekbedovertrek uit de struiken moest vissen nadat het van de lijn was gewaaid.  Ik zocht naar wat bloeiends op het terrein. De  stormvaste rozemarijn was snel gevonden.

En verscholen onder eikenblad ontwaarde ik de eerste bloemen van de maagdenpalm. Ook een eenzame crocus is een kiekje waard. Morgen laat ik de boomgaard zien.

 

Buurman met een bootje

Zodra we weer op onze andere woonplek zijn, kijken we met hernieuwde belangstelling naar alles om ons heen. Deze buurman legt zijn bootje aan.

Natuurlijk varen er luxere broeders voorbij. Maar zijn plezier lijkt er niet minder om en waarom zou ie ook?

Motor ligt al op het gras. Ja, dat gele is gras. Wij zijn de enigen die daar nog van op kijken. Nederland lijkt wel een savanne, vinden we.

Terwijl de man met de buitenboordmotor in zijn armen staat, passeert een bekende van hem. Dus even een praatje maken. Alles in een kalm tempo. Zomer in Nederland. Geweldig.

 

 

Onze wildernis

En ik maar denken dat ik bij gebrek aan blogstof nog eens over elke graspriet op ons terrein zou gaan schrijven. Trouwens, weinig sprieten. De klaver heeft de leiding volledig overgenomen. De vraag of dat erg is, beantwoord ik al jaren met ‘neen’.  Uitroeien is onbegonnen werk en van een afstand ziet het er mooi groen uit. Iets soortgelijks gebeurt er hier.

Een bloemenwei. Die wordt dus wel met uitroeien bedreigd. Hier wil ik zo graag een echte pluktuin. En het is nu zaaitijd. Dus weg met de paardenbloem en ander gespuis. Dit spul wil helemaal niet op een vaas en ik wil ze niet in huis.  Aan de slag.

Aaibaar

Door de enorme regenval schieten ze uit de grond. Of beter gezegd uit de houten palen die bij ons dienst doen als afrastering. Geen idee welke zwammen dit zijn, aaibaar zijn ze wel. Ach ja…de herfst. Ik hou hem graag nog even op afstand. Toen ik wat afgevallen blad wilde weggooien in een gereedstaande tuinmand, zag ik nét iets te laat, dat er ongeveer tien centimeter water in stond. Regenwater. Zo is het wel weer even genoeg, heb ik tegen de wolken gezegd.

En verhip, ja. De zon schijnt alweer in het water. En op het opnieuw groen geworden grasveld. En op onze blote armen en benen.

Bedrijvigheid

Aan de bomen en het plantsoen voor ons huis is goed te zien dat er een droge en warme periode is geweest. Het gras en de boom vertonen geeltinten. Ik zag, terwijl ik aan mijn ochtendkoffie zat, al een gemotoriseerde maaier langs komen. Even later een werkboot met fietswrakken. In Caldese regent het nu hoorde ik van de wijnboer die achter bleef. Dat is heerlijk voor de tuin, de wijngaard en het gras. Zo blijkt maar weer dat het gras elders altijd groener is.

In volle glorie

Het kan nog nét. De gouden regen is op z’n mooist maar de harde wind doet hem al veel van zijn glans verliezen. Al die gevallen bloemslingers harken we uiteindelijk weg vóór er zaden zijn die het de moeite waard vinden om in het gras te ontkiemen. Het is wel sneu als je zo in de bloei van je bloemrijk leven willoos wegwaait en neergekwakt wordt.

Maar we kunnen natuurlijk ook zeggen; kijk eens wat een fraai bloemtapijt voor ons is uitgerold.

 

Wijn uit eigen gaard

De voorbereidingen voor de wijnoogst 2016 zijn in gang. Dat wil zeggen dat er veel inspectierondes worden gedaan in de wijngaard. En dat er voortdurend in vakboeken wordt gelezen. Want o, o, wat wil de wijnboer graag een grotere productie dan die van vorig jaar. Wat hier in het gras staat is het wel zo’n beetje. Afgelopen week is er geklaard en gebotteld en natuurlijk voorzichtig geproefd. Het resultaat is nog niet denderend maar al doende leert men. En als het weer zo stabiel blijft als het nu is, belooft dat veel goeds voor de oogst van 2016. Maar ssst.. laten we de huid niet verkopen vóór de beer geschoten is.

Praten met planten

‘Wat hebben jullie er weer een zooitje van gemaakt’, zei ik tegen de maagdenpalm en het gras. ‘Hup, terug naar je eigen domein en niet meer door elkaar heen groeien hoor.’ Het lijkt soms wel een soort oerwoud waar de sterksten het voor het zeggen hebben. Nou mooi niet in my back yard dus. ‘Kom jij maar hier hoor’ fluister ik naar de roos die verdrukt wordt door een uitloper.  Tegen de bijen, hommels en wespen die de lavendel bezoeken, ben ik uiterst vriendelijk. ‘Doe maar lekker je goede werk. Van mij hebben jullie niets te vrezen, ik blijf voorlopig even uit de buurt.’