Het ziet er lieflijk uit al die madeliefjes in het gras. Of beter gezegd in het groen want het gras is hier overgenomen door klaver en allerlei ander groen spul.
Onze onvolprezen tuinhulp kwam weer langs en maakte korte metten en dat staat toch wel weer heerlijk gazonnig! De prachtige paarse bloemen kon ik nog net voor de maaimachine langs denderde, redden. Er zijn aardig wat dagen dat we het erf niet afkomen en we in alle rust met z’n tweeën rommelen en ruimen in ons paradijs.
Zo rond een uur of acht zitten wij, nog vóór het ontbijt, aan de cappuccino. We lezen het digitale nieuws, ik scrol langs wat blogs en we koekeloeren naar buiten. Daar was gisteren ineens behoorlijk veel activiteit te zien. Twee banken worden uitgegraven en twee mannen maken een sleuf.
Half twaalf bij ons derde en laatste kopje koffie, zien we een vrachtauto met zand en stenen. Omdat ik toch naar beneden moet, vraag ik de mannen wat ze daar aan het doen zijn. ‘We maken het netjes en bestraten een strookje’. Met veel lawaai zagen ze nog wat stenen door, doen wat dingen die ik niet registreer, ruimen daarna het gereedschap op en vertrekken.
Dit is het eindresultaat. Klus in één dag geklaard, geen afgetrapt gras in een diepe kuil meer onder de bank. Er blijkt dus een gemeentelijke organisatie te bestaan die het ongemak signaleert en er iets aan doet. Daar is kennelijk geld en aandacht voor. Ik sta paf en roep hulde en hoera!
Spannender dan in de titel van dit blogje gaat het hier niet worden, hoor. Je bent gewaarschuwd en afhaken kan nu. We zijn alleen het erf even afgegaan om de buren te begroeten, over en weer te zeggen hoe goed het is elkaar weer te zien en onze post op te halen. De wijnboer zijn werkgebied is uiteraard de wijngaard en ik laat me leiden door waar de zon staat
Ik pak het grasveld aan. Daar schieten planten door die stug en wild zijn en hoog genoeg om ze er uit te trekken. Geen idee hoe ze heten. Er zoemen hommels om me heen, ik zag een eerste citroenvlinder. Een paar kwikstaartjes lijken te nestelen in de esdoorn voor het huis, de temperatuur klimt omhoog. En ja, ik zit dus midden tussen de madelieven en hazenkeutels in wat we altijd het grasveld noemen. Maar vanaf nu niet meer, het is de biodiverse groenstrook voor ons huis. Dat klinkt goed en heel verantwoord, toch?
Het is een hele kolonie hier in het plantsoen voor de deur. Niet zo vreemd als je bedenkt dat er heel wat nesten van meerkoeten in de buurt zijn. Als veel van het jonge spul ook daadwerkelijk groot wordt en niet voortijdig door een reiger is verschalkt, dan krijg je dus dit soort groepsvorming. Naast waterplanten, weekdieren en waterinsecten voeden ze zich ook met gras, zaden en bessen. Als ik me tussen de buien door even naar buiten waag, constateer ik dat het gras voorlopig niet gemaaid hoeft te worden.
Die vraag is snel beantwoord. In de keuken. We hadden vóór we de berg opreden in Gubbio voor een paar dagen boodschappen gehaald en die moesten worden opgeruimd. De koelkast, die we brandschoon hadden achtergelaten (stekker eruit, deuren op een kier) was kennelijk het knusse winterhuis geweest van een nachtuiltje met z’n hele familie. Overal poepjes en ongezellige sporen. Dus soppen maar. Daarvoor is water nodig en dat moet weer eerst opgepompt worden. Zo loop je de eerste uren behoorlijk te redderen, te dweilen en te stofzuigen.
Dan door naar de slaapkamer. Klamme bedden, dus elektrische deken er voor een paar uur in en toen thee drinken in de tuin in het hoge gras. We ruimden snel wat kasten in en zetten de centrale verwarming aan. Illegale bewoners werden buiten de deur gezet en uiteindelijk doken we zeer tevreden ons bedje in. Dat alles was gisteren. Vandaag maakten we een voorzichtig begin met het buitenwerk. Genoeg te doen.
Heel wat sneller dan een kudde schapen ging onze onvolprezen tuinhulp gistermiddag het gras te lijf. Zijn tempo lag hoog en kruiwagens vol groen spul werden in grote hoeveelheden afgevoerd naar een geul die we daarvoor bestemd hebben. De compostbakken stromen namelijk al over.
Uit de wijngaard, waar ook een oude kersenboom staat, nam de wijnboer heerlijk zoete kersen mee. Zelf hou ik me vooral bezig met het laag-bij-de-grondse werk zoals het verzorgen van de potplanten, onkruid wegplukken en het schoonvegen van het terras. Aan het eind van de dag stond alles weer op zijn plaats. We eten om half negen en stellen vast dat juni met zijn lange dagen een heerlijke maand is.
Een kudde schapen zou een week lang plezier kunnen hebben in onze tuin. Maar we kunnen het gras ook maaien. En dat gaat vanmiddag gebeuren. Eerst een lange middagpauze want met 31 graden is rust op het warmst van de dag wel een goed idee.
De wisteria had uitlopers van minstens twee meter, daar wist de wijnboer vanmorgen wel raad mee nadat hij gistermiddag de wijngaard op de zelfde manier had gekortwiekt.
Hier is het onkruid echt uitbundig bezig geweest want je zou alleen maar grind moeten zien. Echt een klusje om op te delen en elke dag een stuk onder handen nemen. Het achtergrondkoor bestaat uit vogels, krekels en zoemende bijen. Mijn rug geeft wel aan wanneer ik op de bank met een boek mag.
Het is behoorlijk fris als de zon niet schijnt. En het gras ziet er ook al niet uit. Maar kijk die kersenboom zijn best doen. Het is pas begin maart en we klagen niet ook al waaide het zo hard dat ik het dekbedovertrek uit de struiken moest vissen nadat het van de lijn was gewaaid. Ik zocht naar wat bloeiends op het terrein. De stormvaste rozemarijn was snel gevonden.
En verscholen onder eikenblad ontwaarde ik de eerste bloemen van de maagdenpalm. Ook een eenzame crocus is een kiekje waard. Morgen laat ik de boomgaard zien.
Zodra we weer op onze andere woonplek zijn, kijken we met hernieuwde belangstelling naar alles om ons heen. Deze buurman legt zijn bootje aan.
Natuurlijk varen er luxere broeders voorbij. Maar zijn plezier lijkt er niet minder om en waarom zou ie ook?
Motor ligt al op het gras. Ja, dat gele is gras. Wij zijn de enigen die daar nog van op kijken. Nederland lijkt wel een savanne, vinden we.
Terwijl de man met de buitenboordmotor in zijn armen staat, passeert een bekende van hem. Dus even een praatje maken. Alles in een kalm tempo. Zomer in Nederland. Geweldig.
En ik maar denken dat ik bij gebrek aan blogstof nog eens over elke graspriet op ons terrein zou gaan schrijven. Trouwens, weinig sprieten. De klaver heeft de leiding volledig overgenomen. De vraag of dat erg is, beantwoord ik al jaren met ‘neen’. Uitroeien is onbegonnen werk en van een afstand ziet het er mooi groen uit. Iets soortgelijks gebeurt er hier.
Een bloemenwei. Die wordt dus wel met uitroeien bedreigd. Hier wil ik zo graag een echte pluktuin. En het is nu zaaitijd. Dus weg met de paardenbloem en ander gespuis. Dit spul wil helemaal niet op een vaas en ik wil ze niet in huis. Aan de slag.
Wonen in Caldese (Italië) 