Winterleven

We nemen weer afscheid van het middeleeuwse Gubbio. De werkzaamheden die we van plan waren te doen, zijn afgerond. Niet dat er niets meer te doen zou zijn, hoor. Bij een oud huis met een flinke lap grond, kun je wel bezig blijven.

Het wordt tijd voor ‘zie de maan schijnt door de bomen’. Voor samen met familie en vrienden. Stamppot. Dikke winterjassen en handschoenen. Tijd voor hoog en droog maar niet op de berg. Hoogste tijd voor Delft. We zijn onderweg. En als we morgen gearriveerd zijn, sturen we de Italiaanse buren daarvan een berichtje. Dat hebben ze graag, is dat niet lief?

Advertenties

Kasteel ontdekt

Toen we vorige week zomaar een beetje ons neus achterna reden, kwamen we op minder dan tien kilometer afstand van ons huis een kasteel tegen. Nou moe, nooit eerder opgemerkt. De weggetjes hier in de omgeving zijn ook niet van dien aard dat je eens op je gemak een toertje maakt. Ze geven het ook eerlijk toe. Strada deformata.

Zaterdag ondertekenden wij bij onze buren een document waarin bewoners van ‘onze’ berg er bij de gemeente op aandringen iets aan de weg te doen. De eigenaren zeggen toe zelf ook een deel van de kosten te willen dragen. Want de gemeente heeft weinig of geen geld, zo simpel is dat. De buren zijn bijna twee jaar bezig de bewoners op één lijn te krijgen. Dat is hier dan weer niet zo simpel. Enfin, wordt vervolgd. Deze lange aanloop is nodig om uit te leggen dat je hier makkelijk een kasteel over het hoofd kunt zien, vanwege de slechte bereikbaarheid. Castiglione Aldobrando is helaas niet van binnen te bezichtigen. Maar we gaan beslist nog eens op nader onderzoek uit. 

 

Rosso e bianco

We zijn er druk mee. Gisterochtend werden de witte druiven van onze vrienden geplukt. De hagelschade viel uiteindelijk mee. Een deel is door mijn wijnboer meegenomen om hier verder te verwerken. De rest wordt door hun buurboer op de traditionele manier tot wijn gemaakt.

Deze wijnboer is er vooral op gebrand om een zo mooi mogelijke wijn te maken. Daarom zaten we gistermiddag de trossen na te kijken en te ontdoen van kwetsures. Vervolgens werden de witte druiven in en machine ontsteeld en ging er een snufje ontsmettingsmiddel bij dat flink werd doorgeroerd.

Bij het persen en later weer naar buiten brengen van de grote zware pers kwam de zoon van onze buren helpen, het is krachtpatsers werk. De pers werd schoongespoten en zal nog een keer gebruikt worden voor de rode druiven.

En dan is er nog een hele administratie om heen. Er wordt gerekend en gewogen en precies bijgehouden wanneer wat waaraan wordt toegevoegd. Maar daar haak ik af en ga maar eens voor het eten zorgen.

Midzomerfeest

Zou er wat te beleven zijn in de stad? Het is de feestdag van sint Johannes en daaraan gekoppeld zijn ook de Midzomerfeesten. Het verhaal gaat dat Italiaanse vrouwen op de avond van de 23e een bad nemen waarin bloemblaadjes drijven. We zagen gisteren wel enkele mensen op onze berg de bloemetjes van de brem in een mandje stoppen. De symboliek van reinigen op de geboortedag van Johannes de Doper ligt voor hand. Maar ik durfde het de bergburen toch niet te vragen. Hoe dan ook; er was vandaag weinig te beleven, gezien bovenstaande foto’s.

Tja, er was markt met het gebruikelijke aanbod. Niet om over naar huis te schrijven. Nee, dan deze twee. We kwamen ze tegen op weg naar huis.  Dáár ben ik even voor omgereden.

Maanstanden, onkruid en meer

De buren kwamen spontaan even aan gewapperd vanmorgen. Ze hadden nog wat post voor ons. We dronken samen een café en kwamen te praat over de wijnoogst en ons plan eind mei te gaan bottelen. Hou de maankalender in de gaten, was het advies. Bij volle maan,  la luna vecchia (oude maan zegt met hier) krijg je het beste resultaat. Genoteerd. We namen afscheid en de wijnboer en ik porden nog een uurtje onkruid weg. Vervolgens belde ik, zoals elke week, mijn ouders en trokken ons zondagse goed aan voor de pranzo in Gubbio. Waar aan belendende tafels veel te beleven was. Daarover morgen meer.

 

Babbeltjesdag

‘Geniet van het mooie weer’, zei de opticien nadat hij mijn bril bijstelde. ‘Wat zit u daar lekker’ zei ik op mijn beurt tegen een mevrouw die in haar deuropening van de zon en haar koffie genoot. ‘Bedankt voor het luisteren’, zei de winkelierster van een souvenirwinkel die weg was gepest in Noordwijk en in Delft opnieuw was begonnen. Het was een lang en vooral verbijsterend verhaal. Als ik nog eens wat presentjes ga kopen voor onze Italiaanse buren en kennissen, dan ga ik weer naar haar toe. Ze verdient het.

‘Wat een goed idee’, zei ik hardop toen ik overburen op hun balkons zag zitten. En goede ideeën verdienen navolging.

 

Verliefd

Na Amersfoort en Gouda eerder deze week, liep ik vandaag gewoon in mijn eigen woonplaats rond. En die mag er ook zijn. Als dan de zon nog even voorzichtig om de hoek piept en ik door mooi Delft loop, prijs ik me gelukkig met zo’n woonomgeving. Gisteravond waren we uitgenodigd door buren en zaten we met zeven aan een gastvrije en overheerlijke maaltijd. Naast allerlei aangename gespreksonderwerpen kwam ook Delft veelvuldig ter sprake. Het is onze gezamenlijke deler, tenslotte. Ik ben net zo verliefd op deze stad als het jonge stel dat op elkaar is, daar zo onder die brug.