Burendag

Toen onze buren van de week even wat post van ons aanreikten, kregen we meteen dit mandje met verse abrikozen van ze. Onbespoten, dus misschien niet zo glad als in de supermarkt, maar óverheerlijk. Vanmiddag zaten we bij hen aan de pranzo. In hun ‘countryhouse Le Giare ‘ ontvangen ze gasten die verwend worden in een goede accomodatie met heerlijke maaltijden en grote gastvrijheid.

De zoon zwaait inmiddels de scepter en op zondagmiddag helpen zijn vrouw, drie dochters en schoonouders ook mee. Onze buurvrouw is nog steeds hoofd van de keuken, ze is iets ouder dan ik en staat daar dan toch maar voor zeker dertig personen een vijfgangen maaltijd te bereiden. We kunnen er lopend heen en op de terugweg in de hitte maak ik nog snel een foto van Gubbio in de verte. Daarna ploffen we in de koelte van ons huis even op de bank en het bed. De een doet zijn oogjes toe, de ander leest een boek. Tot dat ook haar ogen zwaar worden…

Terreinvondsten

Op de langste dag zaten we heerlijk na te tafelen en tevreden te wezen. Vuurvliegjes om ons heen, krekels voor het achtergrondkoor, het kon niet mooier. Eén probleempje hadden we nog op te lossen; dat van de koelkast waarvan de vriezer het wel maar de koeling het niet meer doet. We zijn gisteren al even naar de witgoedleverancier geweest en hebben een nieuwe koel-vriescombi op het oog maar doen eerst pogingen een servicemonteur te laten komen voor een mogelijke reparatie. Dat is nog even een kastje-naar-de-muur verhaal, intussen behelpen we ons met een kleine koelkast in de studio.

Aan onze genoegzaamheid kwam een einde toen bleek dat we geen water meer oppompen en dat ook niet opgelost kregen. De wijnboer haalde in grote flessen water bij onze buren en stuurde een berichtje naar onze elektricien. Die hoopt vanavond na werktijd langs te komen. Morgenavond arriveren er gasten. Ik wil niet beweren dat we aan het stressen zijn maar het gevoel alles onder controle te hebben, is weer even naar de achtergrond verdwenen.

De tevredenheid halen we van ons terrein. Tutto andra bene, zeggen we hier.

Tussen madelief en hazenkeutels

Spannender dan in de titel van dit blogje gaat het hier niet worden, hoor. Je bent gewaarschuwd en afhaken kan nu. We zijn alleen het erf even afgegaan om de buren te begroeten, over en weer te zeggen hoe goed het is elkaar weer te zien en onze post op te halen. De wijnboer zijn werkgebied is uiteraard de wijngaard en ik laat me leiden door waar de zon staat

Ik pak het grasveld aan. Daar schieten planten door die stug en wild zijn en hoog genoeg om ze er uit te trekken. Geen idee hoe ze heten. Er zoemen hommels om me heen, ik zag een eerste citroenvlinder. Een paar kwikstaartjes lijken te nestelen in de esdoorn voor het huis, de temperatuur klimt omhoog. En ja, ik zit dus midden tussen de madelieven en hazenkeutels in wat we altijd het grasveld noemen. Maar vanaf nu niet meer, het is de biodiverse groenstrook voor ons huis. Dat klinkt goed en heel verantwoord, toch?

Kerstkaarten retour

Eind oktober 2021 kwam onze kerstkaart die ik in december 2020 naar Australië had gestuurd retour. Daar had die kaart dus best lang over gedaan. Onze familie heeft als huisnummer 28, dat had ik ook geschreven maar is aangezien voor nummer 20. Return to Sender, Not at 20 Bakerstreet staat er ten overvloede bij op de achterkant. Vier huizen verder! Dat postbode of bewoners niet even verder hebben gekeken dan hun neus lang is, vind ik op z’n zachtst gezegd merkwaardig. De blauwe kaart die de rest van hun adres ligt af te dekken, vond ik in een doos met kerstballen toen we met de buren de kerstboom in de hal optuigden. Elk jaar hang ik onze kerstwens voor de buren in die boom, de aftuigers hebben de kaart dus bewaard.

Vandaag ben ik begonnen met het schrijven van onze kerstpost. De verre bestemmingen zijn al op de bus gedaan. Op de kaart naar zus en zwager staat nu: 28 Bakerstreet twenty eight. Ik hoor het wel als ie is aangekomen. De kerstzegels zijn grappig en kunstig gemaakt. Met een speciale app kun je ze scannen en komen ze tot leven, aldus de instructie. Maar daar heb ik allemaal geen tijd voor, hoor. Ik ben druk met schrijven.

Burenhulp

Een boom die met een kleine kraanauto is afgeleverd, een stel ferme buurmannen en een bak vol met kerstballen. Ook dit jaar laat ik maar weer even zien waartoe dat allemaal leiden kan. Op maandagavond waren twee jonge medebewoners beschikbaar om het klimwerk voor hun rekening te nemen. Dus stond er om zeven uur een groep enthousiaste buren in onze gezamenlijke hal om de kerstklus weer te klaren.

Een leuke buurvrouw had gezorgd voor warme chocolademelk en zelf gebakken cake. Samen met wat anderen controleerde ik de lichtsnoeren en voorzagen we diverse ballen van ophanghaakjes. Die hebben nou eenmaal de neiging om een jaar in de opslag niet te overleven. Zo had iedereen zijn taak en na anderhalf uur zag het er zó uit. Thuis wacht ik nog een weekje, ik wil altijd een beetje afstand bewaren na Sinterklaas.

Burenruzie

Nieuws van het krakersfront. Het lijkt er op dat de familie Meerkoet het nest weer terug heeft. In een grachtje verderop troffen we de zwanenjongen aan. De vader of moeder die het spul vorige week nog een beetje in de gaten hield, zag ik niet meer. Pas na de winter worden de jongen van het nest verstoten als het zwanenpaar opnieuw gaat broeden. Maar waar het oorspronkelijk nest is, weet ik niet. Of één van de ouders dood is, weet ik ook al niet. Het enige dat ik weet is dat twee meerkoeten weer op hun oorspronkelijke nest zitten. Te midden van wat zwanendons, dat wel.

Naast groen graag kleur

Van de buren, bij wie we gisteren even op de koffie gingen, hoorden we dat nachtvorst in het voorjaar aan de bloeiende fruitbomen veel schade heeft veroorzaakt. In onze kleine boomgaard is de wijnboer toen op inspectie geweest. Geen abrikozen, geen peren, geen kersen en pruimen dit jaar. Alleen de appelboom zit vol, maar dat is ook een van de laatste bloeiers. Het verklaart ook waarom de vijgenboom dichtbij huis er zo doods uitziet.

Maar zoals dat gaat in de natuur; het herstelt zichzelf. In de vier dagen dat we nu hier zijn, is het stralend weer met temperaturen rond de 23 graden. En dat doet de vijgenboom goed. En ons ook! Ik haalde mijn mand met zaden tevoorschijn. Het zaad van de Afrikaantjes heb ik snel in de twee grote bloembakken bij de entree gestrooid. Dat komt nog wel goed. De bolletjes voor anemonen kunnen ‘voorgeweekt’ worden en gaan dan alsnog een pot in. Het zou nog moeten kunnen, aldus de verpakking. Ik ga zeker nog gemengd bloemenzaad strooien in een ongebruikt stuk moestuin. Zondag gaat het mogelijk regenen. Het is een race tegen de klok maar we hebben graag wat kleur in deze groene omgeving.

Staat jouw boom al?

Dat is nou zo’n echte decembervraag. Of je er een neemt en of ie al staat. In onze huiskamer nog niet, in de centrale hal van ons gebouw is vanmorgen wel met man en macht de boom opgetuigd. Dat is altijd een hele klus. In de hoge hal hoort een grote boom vinden we met z’n allen. Gelukkig zijn er inmiddels een stel jonge jongens die het klimwerk voor hun rekening nemen. Er kwam een buurvrouw met zelfgebakken cake, een ander zorgde voor warme chocomel, lichtsnoeren worden uitgerold en ballen opgehangen. Uiteindelijk staat ie weer in volle glorie. De ladders en lege ballendozen kunnen terug in de gezamenlijke opslag. Een maand lang is de entree in kerstsfeer en daar genieten we met z’n allen van.

Het boshuis

Gistermiddag waren we uitgenodigd bij buren van ons die in de bossen bij Elspeet een buitenhuisje hebben. Wat een plek zeg. Om de biodiversiteit te bevorderen waren ze begonnen een grotere vijver uit te graven. Dat moet een paddenpoel worden en een salamanderparadijs.

Het is dat ik het een beetje onbeschaamd vind om bij zo’n eerste bezoek uitvoerig foto’s te lopen maken, maar ik had graag laten zien hoe gezellig we daar zaten. We kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en hadden goede gesprekken over heden en verleden. We kennen elkaar ongeveer vijftien jaar, dan is het extra leuk verhalen te delen over de tijden daarvoor. Dan berg je de camera weg en geniet je gewoon met z’n vieren van de raakvlakken die je opnieuw ontdekt. Zij zijn tijdens een rondreis door Europa twee keer bij ons in Italië langs geweest. Hier is dus sprake van goede buren én verre vrienden.

Vies

Tussen twee bloemenplaatjes in, die ik maakte in voortuinen dicht bij ons huis, even een kleine gebeurtenis vertellen. Zaterdagochtend waren er náást de ondergrondse vuilniscontainers acht vuilniszakken achtergelaten, terwijl de containers niet vol waren en gewoon toegankelijk. Meeuwen en kraaien waren begonnen de zakken kapot te trekken en het was één gore ravage op de stoep. Ook buren hadden het gezien en via onze burenapp spraken we af met elkaar op te ruimen. De wijnboer en ik waren er als eersten, handschoenen aan, extra vuilniszakken en een bezem mee. Twee tellen later kwam er een onbekende jonge vrouw uit de zijstraat die zich excuseerde voor het feit dat ze geen Nederlands sprak. In het Engels vertelde ze dat zij elke ochtend hardloopt, op haar terugweg de troep had gezien en direct besloot deze op te gaan ruimen. Met z’n drieën was de zaak in minder dan tien minuten geklaard. Als Canadese had ze al op veel plekken gewoond, maar Delft was veruit favoriet. Kijk, dat is toch leuk om te horen, nietwaar. Ook drie andere buren waren ogenblikkelijk paraat te helpen. Wij zijn het er mee eens dat het hier heerlijk wonen is met veel fijne mensen in de buurt. Behalve dan de onbeschaamden die heel gemakzuchtig hun ongesorteerde vuilnis zomaar achterlaten. Bah.