Integratie

Vorig jaar waren we te gast bij deze familie. Hoogste tijd voor een tegenbezoekje. Toevallig zitten de wijnboer en ik tussen de twee mensen in die ons van tijd tot tijd helpen in huis en op het erf. Een lief Italiaans gezin, aangevuld met de verloofde van de tuinhulp, zijn vader, zus en haar man en kindje.

Dat meisje had ons aller aandacht. Ze was erg met tellen bezig en stelde voortdurend de ‘waarom’ vraag, zoals kinderen van die leeftijd doen. De pranzo vond plaats in het restaurant van onze buren, want koken voor een Italiaanse familie is nog een hele onderneming.

Na afloop nam ik vanuit de buurtuin een foto van Gubbio, waar je de hitte ziet hangen, of verbeeld ik me dat? Hoe dan ook, het was een geslaagde en warme middag waarbij onze inspanning voornamelijk bestond uit het meedraaien in de conversatie. En dat is in een uitsluitend Italiaans sprekend gezelschap best een hele kunst.

De kunst van het ouder worden

Buren, beiden begin tachtig, hadden besloten dat het weer eens tijd werd voor een feest. ‘We willen geen cadeau’s want we hebben alles. Gezondheid, vrede en geluk is onze wens.’ Het was fantastisch. Denk niet aan grijze permanentjes en rollators maar aan een goede band die muziek uit de zestiger jaren speelde, een dansvloer die volop in gebruik was en een heerlijke Indonesische maaltijd. We leerden nieuwe mensen kennen met bijzondere levensgeschiedenissen. Denk aan op de fiets naar Praag na je zeventigste. Of gelukkig samenwonend na beiden je partner te hebben verloren. Alles en iedereen straalde kracht en positiviteit uit. Vrede en geluk was volop aanwezig. Gezondheid werd alleen genoemd in een bijzin: ‘ik dans even niet want heb net een nieuwe knie’. Wat een heerlijk feest.

De verleiding

Toen we een week of zes geleden in Buren deze winkel binnenstapten, met de toepasselijke naam De Verleiding, werd er niet lang nagedacht. Er stond een fraaie bronzen uil te koop waarvoor de wijnboer ogenblikkelijk bezweek.

Zijn fascinatie voor uilen ontstond nadat we er twee in huis vonden. Ze waren door de schoorsteen naar beneden gevallen en hadden zich binnen uiteindelijk doodgevlogen. Sneu verhaal en een hoop troep. Inmiddels hebben we, min of meer toevallig, vijf uilen-kunstwerkjes in huis. En net zoals bij het meisje van Vermeer, is het de hoogste tijd ook weer te stoppen met zo’n verzameling. Deze uil heeft op de rand van de schoorsteen in Caldese een plek gekregen. Alleen voor de foto’s mocht ie even naar buiten.

Wie wil er nog een ei?

Uit de verte hadden we al wel naar de buren gezwaaid maar vanmorgen gingen we even op de koffie, haalden de post op en overhandigden wat kleine presentjes waaronder stroopwafels. Daar maken we de buurfamilie jaar na jaar blij mee. Ons uiteindelijke doel was de supermarkt. Morgen is het de dag van de Republiek en zijn de winkels gesloten. Dus deden we voor een paar dagen boodschappen. De paaseieren, nu voor de helft van de prijs, lieten we ongemoeid. Goed hè? Lees medeblogster Els en jullie zullen begrijpen waarom ik ze op de foto zette. Op de terugweg maakte is nog twee landschapfoto’s. De zon is teruggekeerd en in de tuin ligt nog werk op ons te wachten. Dusss.

De burgemeester van Buren

Tamelijk onverwacht hadden we gisteren niets anders op ons programma staan dan de polderwandeling. En omdat we een drukke periode tegemoet gaan, vonden we een ontspannen dag in de bloeiende Betuwe wel een goed idee. Met als einddoel Buren, de Oranjestad.

Het is bijna een openlucht museum. Mooie schilderachtige straten, leuke kleine winkels, een galerie en een fraaie molen.

Dat Buren er nu zo fraai uitziet is te danken aan de voortvarende burgemeester Van Sandick.

Wat een geluk dat deze gemeente niet is plat geschoven zoals een ambtenaar uit Den Haag adviseerde. In een curiosawinkel kocht de wijnboer iets fraais, waar ik volgende week of zo, nog wel op terugkom. We dronken er thee, deden een plas en lieten Buren net zo fraai achter als het was.

Onverzadigbaar

We kochten zaterdag een paar geschenken voor onze Italiaanse buren en vrienden. In de museumwinkel van de Nieuwe Kerk lag deze presse papier. Die kon ik niet weerstaan. Ik moet nog even kijken hoe te bevestigen in mijn mini galerie. Maar nu hou ik echt op hoor, riep ik vervolgens. Het mag niet gierend uit de hand lopen met dat Meisje. Toen ging de opa in dit huishouden woensdag met de twee oudste kleinkinderen naar het Mauritshuis in Den Haag. En ja, daar hangt de enige echte en er staat een heerlijk meisje bij.

In de museumwinkel tenslotte werd dit kussen nog even op de foto gezet. En nee, die wil ik niet hebben. Echt niet. Als foto is ie leuk genoeg.

Kunstcommissie

Het is al een paar weken geleden dat ik de voltallige kunstcommissie aan het werk zag. Twee dames en een heer zorgen er telkens voor dat in de hal van ons gebouw een wisselende expositie is. De man links is een buurman die zojuist passeert en net als ik de complimenten overbrengt over de inspanning die de anderen zicht getroosten. ‘Het thema is vrouwen’, vertelde een van de dames en zij vervolgde: ‘J. klimt op de ladder om de schilderijen op te hangen, wij kijken of het recht hangt’. Dus dat hebben de dames van de kunstcommissie handig geregeld. En dit is wat er voorlopig weer hangt.

Ik vind het weer een aardige keuze. Vanwege de lichtinval op het spiegelende glas, heb ik een beetje schuin moeten fotograferen.