Staat jouw boom al?

Dat is nou zo’n echte decembervraag. Of je er een neemt en of ie al staat. In onze huiskamer nog niet, in de centrale hal van ons gebouw is vanmorgen wel met man en macht de boom opgetuigd. Dat is altijd een hele klus. In de hoge hal hoort een grote boom vinden we met z’n allen. Gelukkig zijn er inmiddels een stel jonge jongens die het klimwerk voor hun rekening nemen. Er kwam een buurvrouw met zelfgebakken cake, een ander zorgde voor warme chocomel, lichtsnoeren worden uitgerold en ballen opgehangen. Uiteindelijk staat ie weer in volle glorie. De ladders en lege ballendozen kunnen terug in de gezamenlijke opslag. Een maand lang is de entree in kerstsfeer en daar genieten we met z’n allen van.

Het boshuis

Gistermiddag waren we uitgenodigd bij buren van ons die in de bossen bij Elspeet een buitenhuisje hebben. Wat een plek zeg. Om de biodiversiteit te bevorderen waren ze begonnen een grotere vijver uit te graven. Dat moet een paddenpoel worden en een salamanderparadijs.

Het is dat ik het een beetje onbeschaamd vind om bij zo’n eerste bezoek uitvoerig foto’s te lopen maken, maar ik had graag laten zien hoe gezellig we daar zaten. We kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en hadden goede gesprekken over heden en verleden. We kennen elkaar ongeveer vijftien jaar, dan is het extra leuk verhalen te delen over de tijden daarvoor. Dan berg je de camera weg en geniet je gewoon met z’n vieren van de raakvlakken die je opnieuw ontdekt. Zij zijn tijdens een rondreis door Europa twee keer bij ons in Italië langs geweest. Hier is dus sprake van goede buren én verre vrienden.

Vies

Tussen twee bloemenplaatjes in, die ik maakte in voortuinen dicht bij ons huis, even een kleine gebeurtenis vertellen. Zaterdagochtend waren er náást de ondergrondse vuilniscontainers acht vuilniszakken achtergelaten, terwijl de containers niet vol waren en gewoon toegankelijk. Meeuwen en kraaien waren begonnen de zakken kapot te trekken en het was één gore ravage op de stoep. Ook buren hadden het gezien en via onze burenapp spraken we af met elkaar op te ruimen. De wijnboer en ik waren er als eersten, handschoenen aan, extra vuilniszakken en een bezem mee. Twee tellen later kwam er een onbekende jonge vrouw uit de zijstraat die zich excuseerde voor het feit dat ze geen Nederlands sprak. In het Engels vertelde ze dat zij elke ochtend hardloopt, op haar terugweg de troep had gezien en direct besloot deze op te gaan ruimen. Met z’n drieën was de zaak in minder dan tien minuten geklaard. Als Canadese had ze al op veel plekken gewoond, maar Delft was veruit favoriet. Kijk, dat is toch leuk om te horen, nietwaar. Ook drie andere buren waren ogenblikkelijk paraat te helpen. Wij zijn het er mee eens dat het hier heerlijk wonen is met veel fijne mensen in de buurt. Behalve dan de onbeschaamden die heel gemakzuchtig hun ongesorteerde vuilnis zomaar achterlaten. Bah.

Duo’s

Er valt niet gek veel te vertellen over wat ik hier laat zien. Twee aan twee plantenbakken tegen een voorgevel, bloemen allemaal in hetzelfde kleurpalet en bij twee huizen zelfs een plekje om te gaan zitten. Dat is het. Ik kom ze tegen tijdens onze bruggenloop en bewonder ze dan terloops. Maar er is zorg aan besteed en ze verdienen wat meer aandacht. Vandaag zien toch maar mooi mensen van búiten Delft hoe onze overburen hun stoep verfraaien.

Wie zit hier?

Onze vogelgids ligt in Italië en internet bood geen soelaas. Maar we stonden er wel ademloos naar te kijken gisteren. De stoep eronder ziet er zo uit.

Dus dachten we eerst aan een reiger. Maar nee, dat is het zeker niet. Alle hoop is nu gevestigd op de vogelkenners onder de lezers. We schatten dat ie minstens veertig centimeter groot is, de snavel is geel en hij zat behoorlijk hoog in de boom. Maar wel gewoon in de stad, langs het kanaal. Kijk wie ons gezelschap kwam houden. Ik voelde hem langs mijn benen strijken toen ik aan het fotograferen was.

Het was een lente-achtige zondagochtend, negen uur, honderd meter van onze voordeur en we hadden al twee alleraardigste buren ontmoet.

Naar buiten kijken

Eigenlijk kom ik tot weinig deze dagen. Met een zee van vrije tijd voor me, heeft geen enkel klusje prioriteit. Ja, het onderhouden van sociale contacten via de moderne media, daar ben ik druk mee. En lezen, veel lezen. Ik trek altijd naar het licht toe en ga als de zon schijnt echt geen donkere trapkast of kelderbox opruimen. Dus zit ik op het balkon of in een zonnige erker.

De overburen vertoeven ook op hun balkons. Nog even en de bomen zitten in blad en zien we hen niet meer. Deze figuur heeft zijn OV-fiets neergezet, laptop op schoot en werkt aan de waterkant. Op de een of andere manier heerst er een vreedzaam sfeertje. Schijn bedriegt want we voeren oorlog tegen een onzichtbare vijand.

.

Sneeuw

De Koepoortbrug ging juist open toen we er vanmorgen overheen wilden wandelen, dus we veranderden onze route. Vervolgens kwamen we achter een Avalex vuilniswagen terecht en opnieuw sloegen we een andere weg in. Zo kwamen we uiteindelijk op het Doelenplein terecht, waar alle rododendrons in bloei staan. Een waar feestje.

Van onze buren in Gubbio kregen we rond die zelfde tijd bovenstaande foto toegestuurd. Niet ons huis maar het hunne. Een ongerept dik pak sneeuw van een centimeter of twintig! Mooi hoor, daar niet van, Maar het verzoent ons wel heel gemakkelijk met het feit dat we nu in Delft zijn.

Roeien met de riemen die je hebt

Afgezien van de gierende wind is het stil buiten. De roeiers zijn nog van gisteren. Zij zorgen samen met de familie aan de overkant en een passerende fietser voor kleur.

Ik stel me voor hoe in veel Nederlandse huiskamers spelletjes worden gespeeld. Op banken wordt gehangen of extra uren in de keuken worden doorgebracht. Ik kan me voorstellen dat er kasten worden opgeruimd of anderszins nuttige dingen gebeuren. Wij gaan vanavond bij buren eten. Via onze binnengang kunnen we, zonder zelfs maar een jas aan te trekken, naar hen toe. En voor die tijd doen we nuttige dingen en achterstallig leeswerk. Je hoort mij niet klagen over dit weer en onze invulling vandaag.

Warmte

Precies zo als kleinzoon Lucas zich er al maanden geleden op verheugde, verliep kerstavond aan onze vergrote tafel waar we met wat inschikkelijkheid met z’n tienen omheen pasten. En exact zoals mijn moeder graag haar dagen doorbrengt, aten we eerste kerstdag met z’n drietjes in alle rust aan haar kleine tafel een eenvoudig en smakelijk kerstmaal.

Op deze tweede kerstdag laten we onszelf uit. We komen buren tegen en maken een praatje. We zien op een brug vlakbij het Doelenplein fraaie geschilderde sterren hangen. Even later zien we iemand een kerststal openklappen en inrichten. De man zet net het vuurtje neer bij het kind. Ook met hem maak ik en praatje en hoor dat deze stal een gezamenlijk initiatief is van de drie restaurants op het plein.

‘Nou lieve mensen, nog een fijne dag’, besluit hij ons gesprek. Ík heb geen vuurtje nodig om met een warm gevoel op deze kerstdagen terug te kijken.

Ondertussen in Gubbio

Blogvriend Ton, die inmiddels samen met Rick ook tot onze vrienden in het echte leven hoort, maakt een pelgrimsreis naar Rome. Toen hun plannen vorm kregen, boden wij hen een bed en maaltijd aan als tussenstation. We maakten zelfs de afspraak voor een extra rustdag bij ons in Caldese. Voor ons alle vier was het een teleurstelling dat wij juist in deze periode niet aanwezig kunnen zijn vanwege de slechte gezondheid van mijn hoogbejaarde vader. Onze buren, de schatten, boden uitkomst. Gisteren en vandaag verbleven Ton en Rick bij hen. Hoe dat verliep, is hier te lezen.