Luiken

De opkomende zon was nauwelijks over de heuvels gekomen of daar stonden al twee werkbussen op ons terrein. Vandaag worden de nieuwe luiken geplaatst. Wat ik al vreesde, gebeurde ook. Twee mannen met slijptollen, grote werkschoenen en massa’s gereedschap nemen de boel over en geen plek in huis is nog netjes. Dat kan niet anders, dat weet ik. Maar toch. Gelukkig is het prachtig weer en kunnen alle ramen probleemloos open. Hierboven de oude luiken. Geen onnodige ingreep dus. Hieronder de tussenstand. Het eindresultaat volgt binnenkort. Het wordt mooi, dat is zeker. Straks eerst maar eens stofzuigen en dweilen.

 

Advertenties

Dat staat er gekleurd op (slot)

‘We mogen dan wel in een rijtjeshuis wonen, we willen wél graag een beetje opvallen’ moeten de bewoners van dit huis gedacht hebben. Want dat ik gekleurde huizen spaar, dat weten ze niet hoor.

Van dit tweelinghuis, dat exact gespiegeld is, sta ik helemaal paf. Als ik nog eens de kans krijg, loop ik er naar binnen.  Het staat er zo al jaren bij, zonder ruiten en deuren. Wat voor een verhaal steekt hier nou achter? Daar zal ik niet snel achter komen maar dat ze het alvast donker rood (klik) hebben geverfd, waardeer ik ten zeerste.

De luiken sluiten

We zijn ons aan het oriënteren op nieuwe luiken. Aan de huidige zit enorm veel onderhoud vast, vooral omdat de kwaliteit van het hout slecht is en onder de zeer uiteenlopende weersomstandigheden nogal wat krimp en uitzetting optreedt. Het luik op de foto is van vrienden die een soort gelijk huis als het onze bewonen. Vanmorgen hebben we, met de blik op de luiken, koffie bij hen gedronken. Ik kom er te zijner tijd nog op terug want het is een kostbare geschiedenis en we willen de juiste keuze maken. De rit naar hen toe is prachtig. Opvallend zijn de herfsttinten, door de droogte veroorzaakt.

We reden door het grensgebied van twee regio’s. Van dit kerkje wordt beweerd dat de regen links van het dak in Umbria valt en rechts in Le Marche terecht komt. Kwestie van geloven, hè.

Op weg

Het ziet er een beetje uit als een snapshot van een paparazzo. Dat komt denk ik, omdat ik inzoomde en zij er zelf geen erg in hadden gefotografeerd te worden. Hoe dan ook, de vakantievierders zijn vertrokken.  In drie etappes rijden ze op huis aan, onderweg zijn nog twee hotelovernachtingen geboekt. Dat maakt zo’n grote autorit overzichtelijk en ontspannen.

Gisteravond zagen we nog een mooie maansverduistering, we beleefden met elkaar de hittegolf Lucifer en het zwembad is nog nooit zó intensief gebruikt als de laatste weken. Er werd in gewóónd. Het was opnieuw heel gezellig in de herberg van Caldese. Nu gaan we weer eens ervaren hoe de stilte klinkt.

Dat staat er gekleurd op (2)

In mijn serie gekleurde huizen vond ik onlangs dit pareltje in pistache-groen. Het was rond zeven uur, de zon verliest zijn kracht. De tafeltjes op het terras zijn nog leeg want het is te vroeg voor de cena, de avondmaaltijd. Tijdens de zelfde wandeling zag ik ook dit huis. Deze combinatie van roze met lichtgeel zie je hier vaker en ik noem het altijd spekkie-kleuren. Er zit nogal wat hoogteverschil in de huizen van de onderste foto waardoor het een zoekplaatje is. Maar het gaat me om de kleuren. Mijn zoektocht gaat door naar een paars of donkerrood huis waarmee ik de miniserie ga beëindigen.

 

 

 

 

Dat staat er gekleurd op (1)

Je komt hier huizen en gebouwen tegen in de meest fantastische kleuren. Neem nou deze. Ik zag dit huis in Casa Castalda, een plaats waar we vrienden hebben wonen. Dak en muren in het dezelfde kleurschema. En, o heerlijk detail, de parasol op het balkon ook nog in dezelfde tint.

En wat dacht je van dit hotel? Is dat hemelsblauw of niet? Het is Hotel Blu Marina in Fano. Het is niet mooi en ook niet lelijk maar van een goed doorgevoerde kleur kan ik heel vrolijk worden. Nu ga ik op zoek naar een zacht groen en eigeel huis. Wordt vervolgd.

Wabi sabi

De schoonheid van het imperfecte. Zoveel mooier dan glimmend en gepoetst. Ik denk dat ik daarom ook zoveel van Italië hou. Hier laat men rustig wat roesten en afbrokkelen. Of zou het geldgebrek zijn? Vreemd, nu ik er over nadenk. Want ik hou wel van mooi gedekte tafels, serviesgoed zonder barsten, schone kleding en een opgeruimd huis. Maar ik geef daarentegen weer niets om dure sieraden, mooie auto’s en nagels die uit een studio komen. Wat een ongerijmdheden. Verweerde spiegels, karakteristieke koppen, een stapel boeken op de grond. Allemaal ja. Meubelshowrooms, kunstbloemen en botoxgezichten, nee dus.  Ik ga toch voor het imperfecte, het wabi sabi.