De warme tafel

Het is in feite een veredelde snackbar en wordt in Italië een Tavola Calda genoemd. Daar zaten we gisteravond na onze aankomst in Pisa. We aten er eenvoudig maar héérlijk, sliepen in een leuke B&B en reden vanmorgen naar Gubbio waar we halverwege de dag aankwamen.

Onderweg wat besneeuwde bergtoppen maar verder toch al lente-achtige beelden. Ik zag bloeiende mimosa langs de weg. Mimosa is de bloem die op 8 maart, de Internationale Vrouwendag, aan Italiaanse vrouwen wordt gegeven. Tijd om dat te fotograferen had ik niet, gedreven als we waren om zo snel mogelijk naar ons huis op de berg te rijden. Daarvan doe ik de komende periode wel verslag. Eerst nog even alle vrouwen ter wereld, vooral zij die gebukt gaan onder geweld, een hart onder de riem steken. Laten we zorg dragen voor elkaar, meisjes!

Huiskamer

De rust van gisteren is met het stormachtige weer vandaag ver te zoeken. De wind giert om ons huis en af en toe klettert de regen tegen de ruiten. Het is een thuizig dagje met tal van huishoudelijke en administratieve klusjes. Dat soort dagen moeten er ook zijn, ik benut het ten volle. Maar met genoegen laat ik nog even onze zondagochtend Du Midi huiskamer zien waar altijd verse bloemen staan, de sfeer zo gemoedelijk is en het ontbijt heerlijk.

Op honderd meter er vandaan heeft Fred een biologische moestuin, waar ik altijd even een kijkje neem. Behalve dat hij plantjes, groenten en fruit verkoopt, evangeliseert hij door toepasselijke teksten neer te leggen. Als ik het Bijbelse element eruit haal, vind ik het nog steeds mooi.

De zon komt op – maakt de morgen wakker – de dag begint met een lied – wat er ook gebeurt – laat mij zingen tot de avond valt.

Huizen kijken

Schouder aan schouder staan de oude en nieuwe panden aan de Nieuwe Plantage. De oudste zijn het mooist maar onderhoudsgevoelig, lijkt me. Maar kijk, die deuren, de glas-in-lood ramen! Als ik moest kiezen dan wist ik het wel.

Aan de overkant ervan staat een joekel van en huis dat wellicht ooit voor één gezin met inwonend personeel is gebouwd maar waar ik nu dertien brievenbussen bij de voordeur zie. Links van het pand vormt een toegangsdeur de poort naar de achtertuin.

Een stukje verderop liggen de huizen wat verder uit de rooilijn en zijn er kleine voortuinen. Het valt me meteen op dat vuilniscontainers tegenwoordig zo ontsierend voor de huizen staan. Praktisch is het wel. In het pand met de dertien brievenbussen staan ze vast in het poortje achter die deur. Opgeruimd staat netjes!

Boekselen

Ik kan niet tekenen. Nooit gekund ook. Als kind tekende ik alleen maar huisjes. Maar ik zou het best graag willen kunnen. Nou ontdekte ik ergens op een blog, ik weet niet meer bij wie, de kunst van het boekselen. Je pakt een oud boek, zoekt een willekeurig woord of zin, omcirkel het en ga tekenen. Zo maar voor je zelf, zonder enige pretentie. Gewoon versieren en spelen met kleurtjes kan ook.

Het is reuze ontspannend om te doen en ik hoop te ontdekken of en zo ja waar mijn creatieve talenten liggen. Vind ik die niet, dan ben ik toch even prettig ontspannen bezig geweest. En als er eens een kleindochter op bezoek is mag ze mee doen. Zie de pagina die Eva voor haar rekening nam.

Huisje boompje beestje

“Op de kruising van de Jacob Gerritsestraat, Burgwal en de Brabantse Turfmarkt vormt dit beeld een ontmoetingsplek voor kinderen en volwassenen in dit druk bezochte winkelgebied.” Dat las ik op de site van de kunstenaar Hans Kuyper. En dat het een ontmoetingsplek is, klopt helemaal. Hier zitten op marktdagen vaak mensen een visje of een frietje te eten. Ik vond het nooit een erg mooi beeld maar vandaag was het er rustig en bekeek ik het nog eens goed. Van het verklarend bordje werd ik eerlijk gezegd niet heel veel wijzer. Vogel en water zag ik, de rest was me niet heel duidelijk. Nou hoeft dat ook niet bij kunst maar het gekke is dat de maker dit beeld Huisje Boompje Beestje heeft genoemd, bleek op zijn site (klik). Dat dekt de lading beter en bekt ook nog eens lekkerder. Ik zie de boot en ook nog een wolk, maar niet alles hoeft benoemd te worden, toch? Ineens vind ik het beeld mooier. Er blijkt hier vlákbij op een omsloten schoolplein nog een beeld te staan van Kuyper. Daar ga ik naar op zoek en hoop het binnenkort hier te kunnen laten zien .

Kalenderspreuk

Meriggiare. We moeten dit voor ons nieuwe woord nog even in de kop stampen want het is erg toepasselijk in dit jaargetijde. De wijnboer kiest altijd voor de bank in het koele huis en kondigt mij dan aan even een ‘knorretje’ te gaan doen. Ik schrijf meestal mijn blog en ga vervolgens weer naar buiten. Ik val liever niet in slaap want dan slaap ik ’s nachts slecht. Het beste is om een puzzel te maken of een boek te lezen. Al willen in dat laatste geval mijn ogen nog wel eens dichtvallen. Nu we om zeven uur of eerder ’s morgens beginnen met tuinwerk en de temperatuur boven de dertig graden is, is meriggiare in elk geval onontbeerlijk.

Meriggiare: Rusten in de schaduw om te ontsnappen aan de hitte van de middagzon.

Zo! Dat is dat.

Gisteren en vandaag zetten we eindelijk een punt achter de wijnoogst van 2020. De laatste rode wijn werd gebotteld, de witte wijn en toebehoren van onze vrienden brachten we naar hun casa en we ontruimden onze cantina. Die kan weer gastenverblijf worden. We reorganiseerden eens flink alle gereedschappen, meetapparatuur, hevelslangen en wat er verder nog aan spul is om een smaakvolle wijn te maken. De ruimte die wij wijnkelder noemen, maar gewoon onder de trap zit, werd opgeruimd en ingericht. We hebben een voorraad van heb-ik-jou-daar én zien in de wijngaard de eerste druifjes na de bloei verschijnen. In september begint het hele circus opnieuw. En tot die tijd gooit de wijnboer al zijn liefde en energie weer in dat stukje grond achter ons huis.

Waar te beginnen?

Die vraag is snel beantwoord. In de keuken. We hadden vóór we de berg opreden in Gubbio voor een paar dagen boodschappen gehaald en die moesten worden opgeruimd. De koelkast, die we brandschoon hadden achtergelaten (stekker eruit, deuren op een kier) was kennelijk het knusse winterhuis geweest van een nachtuiltje met z’n hele familie. Overal poepjes en ongezellige sporen. Dus soppen maar. Daarvoor is water nodig en dat moet weer eerst opgepompt worden. Zo loop je de eerste uren behoorlijk te redderen, te dweilen en te stofzuigen.

Dan door naar de slaapkamer. Klamme bedden, dus elektrische deken er voor een paar uur in en toen thee drinken in de tuin in het hoge gras. We ruimden snel wat kasten in en zetten de centrale verwarming aan. Illegale bewoners werden buiten de deur gezet en uiteindelijk doken we zeer tevreden ons bedje in. Dat alles was gisteren. Vandaag maakten we een voorzichtig begin met het buitenwerk. Genoeg te doen.

En ik ging zo tevreden van huis

Er moest iets opgehaald worden in het Haagse Statenkwartier. Dan kunnen we aansluitend wel even in de Scheveningse Bosjes gaan wandelen, was het idee. Ik begon al op het Statenplein een eerste foto te maken. Toen één in de bosjes.

Door de bomen heen zag ik links de villa’s aan het Van Stolkpark. Zien jullie ze ook? Misschien is het toch wel leuker en afwisselender daar te gaan lopen dan al weer in een groenstrook in de stad.

Dus vergaapten we ons aan dit soort huizen. Met mooie veranda’s, grote tuinen en veel alarminstallaties. Mijn ouders riepen vroeger dan steevast ‘…en ik ging zo tevreden van huis’. Als grap, hè. ‘Je mag trouwens wel inwonend personeel hebben om de boel binnenshuis een beetje knap te houden als je zo wilt wonen’, zeiden we tegen elkaar. En heus, op het zelfde moment zagen we een Aziatische mevrouw met een poetslap de balkonrand schoonmaken. Wij keerden in elk geval weer zéér tevreden naar huis, waar de wijnboer zo lief was even de woonkamer te stofzuigen.

Nét op tijd

Als ik nou niet snel nog een keer terug ga, ligt de boel plat. Dus toog ik vanmorgen, met gevaar voor eigen leven de Bomenwijk in. De storm had hier en daar al wat schade aangericht door vallende takken. Een buurt die gesloopt (klik) wordt, ziet er troosteloos uit, daar doen de muurschilderingen inmiddels niets meer aan af.

In november liet ik in twee blogs (klik) al zien hoe men geprobeerd heeft de lege huizen op te vrolijken en dat was goed gelukt. Ik ben blij dat ik op de valreep nog wat kan laten zien, zo blijft er toch nog wat van de kunst bewaard vóór de sloophamer zijn werk doet. De laatste foto maakte ik vanuit ons huis. De flat die ik van dichtbij fotografeerde, staat in de cirkel.