De zee is dichtbij maar we komen hier ook veel dieren tegen. De koeien liggen even verderop achter een hek maar de kip scharrelt gewoon om ons heen en pikt een graantje mee.
Het huis waar we met kinderen en kleinkinderen verblijven, heeft deze muurschildering. We ondernemen voortdurend hele leuke dingen, ik laat er vast nog wel eens wat van zien maar daar heb ik nu gewoon geen tijd voor. Kwestie van prioriteiten.
De man die hier een kleine twintig jaar geleden onze elektriciteit aanlegde was toen een jonge vrolijke krullenbol. Hij weet dat als we hem nodig hebben, de nood echt hoog is en ook nu kwam hij zo snel mogelijk om bij onze waterpomp een reparatie uit te voeren. Een nieuw onderdeeltje en hup, we hadden weer water. Hij is inmiddels kaal maar heeft nog steeds dezelfde vrolijke en klantgerichte uitstraling en zegt ons na afloop altijd in het Nederlands gedag. Doei, roept ie dan en weet de lachers op zijn hand.
Dat ging wat anders met de monteur die na enig aandringen voor de koelkast kwam. Voor hem hadden we ook nog een tweede klus. Ons kooktoestel heeft twee ovens waarvan er één telkens kortsluiting veroorzaakt. De man pruttelde, sprak in zichzelf, pufte en zuchtte. Kreeg uiteindelijk de oven weer aan de praat en hield daarna een hele verhandeling over vochtigheid in huis, het ventilatiesysteem van de oven en voegde daar nog veel onduidelijks aan toe. Maar goed, de oven werkt weer naar behoren en de koelkast moet helaas toch worden vervangen. Die wordt vanmiddag afgeleverd. En onze gasten? Die hebben het heerlijk naar hun zin. En wij ook.
Dit is absoluut geen goede foto maar het geeft wel lekker het sfeertje weer van een ongedwongen familiebijeenkomst. Gisteravond was al besloten dat een buitenpicknick geen goed idee zou zijn, gezien de weersverwachting. Een gastvrije neef en zijn vrouw stelden hun huis en tuin beschikbaar. Dus daar zaten we dan. Kijk, de oudste en de jongste. Ze schelen bijna honderd jaar!
Vanaf vandaag doe ik weer mee met de foto 7-daagse en krijg ik telkens een onderwerp aangereikt. Dat was vandaag: ‘start’. Mijn dag startte met het maken van caprese op een stokje. De grote tafel stond vol met allerhande zoete en hartige happen. Het begon enorm te regenen maar dat deerde ons niet. De pinksterpicknick 2022, editie 39 kwam tot een einde maar niet nadat we voortdurend tegen elkaar hadden gezegd hoe blij we met onze traditie zijn en hoe fijn het was elkaar weer te zien.
Het is in feite een veredelde snackbar en wordt in Italië een Tavola Calda genoemd. Daar zaten we gisteravond na onze aankomst in Pisa. We aten er eenvoudig maar héérlijk, sliepen in een leuke B&B en reden vanmorgen naar Gubbio waar we halverwege de dag aankwamen.
Onderweg wat besneeuwde bergtoppen maar verder toch al lente-achtige beelden. Ik zag bloeiende mimosa langs de weg. Mimosa is de bloem die op 8 maart, de Internationale Vrouwendag, aan Italiaanse vrouwen wordt gegeven. Tijd om dat te fotograferen had ik niet, gedreven als we waren om zo snel mogelijk naar ons huis op de berg te rijden. Daarvan doe ik de komende periode wel verslag. Eerst nog even alle vrouwen ter wereld, vooral zij die gebukt gaan onder geweld, een hart onder de riem steken. Laten we zorg dragen voor elkaar, meisjes!
De rust van gisteren is met het stormachtige weer vandaag ver te zoeken. De wind giert om ons huis en af en toe klettert de regen tegen de ruiten. Het is een thuizig dagje met tal van huishoudelijke en administratieve klusjes. Dat soort dagen moeten er ook zijn, ik benut het ten volle. Maar met genoegen laat ik nog even onze zondagochtend Du Midi huiskamer zien waar altijd verse bloemen staan, de sfeer zo gemoedelijk is en het ontbijt heerlijk.
Op honderd meter er vandaan heeft Fred een biologische moestuin, waar ik altijd even een kijkje neem. Behalve dat hij plantjes, groenten en fruit verkoopt, evangeliseert hij door toepasselijke teksten neer te leggen. Als ik het Bijbelse element eruit haal, vind ik het nog steeds mooi.
De zon komt op – maakt de morgen wakker – de dag begint met een lied – wat er ook gebeurt – laat mij zingen tot de avond valt.
Schouder aan schouder staan de oude en nieuwe panden aan de Nieuwe Plantage. De oudste zijn het mooist maar onderhoudsgevoelig, lijkt me. Maar kijk, die deuren, de glas-in-lood ramen! Als ik moest kiezen dan wist ik het wel.
Aan de overkant ervan staat een joekel van en huis dat wellicht ooit voor één gezin met inwonend personeel is gebouwd maar waar ik nu dertien brievenbussen bij de voordeur zie. Links van het pand vormt een toegangsdeur de poort naar de achtertuin.
Een stukje verderop liggen de huizen wat verder uit de rooilijn en zijn er kleine voortuinen. Het valt me meteen op dat vuilniscontainers tegenwoordig zo ontsierend voor de huizen staan. Praktisch is het wel. In het pand met de dertien brievenbussen staan ze vast in het poortje achter die deur. Opgeruimd staat netjes!
Ik kan niet tekenen. Nooit gekund ook. Als kind tekende ik alleen maar huisjes. Maar ik zou het best graag willen kunnen. Nou ontdekte ik ergens op een blog, ik weet niet meer bij wie, de kunst van het boekselen. Je pakt een oud boek, zoekt een willekeurig woord of zin, omcirkel het en ga tekenen. Zo maar voor je zelf, zonder enige pretentie. Gewoon versieren en spelen met kleurtjes kan ook.
Het is reuze ontspannend om te doen en ik hoop te ontdekken of en zo ja waar mijn creatieve talenten liggen. Vind ik die niet, dan ben ik toch even prettig ontspannen bezig geweest. En als er eens een kleindochter op bezoek is mag ze mee doen. Zie de pagina die Eva voor haar rekening nam.
“Op de kruising van de Jacob Gerritsestraat, Burgwal en de Brabantse Turfmarkt vormt dit beeld een ontmoetingsplek voor kinderen en volwassenen in dit druk bezochte winkelgebied.” Dat las ik op de site van de kunstenaar Hans Kuyper. En dat het een ontmoetingsplek is, klopt helemaal. Hier zitten op marktdagen vaak mensen een visje of een frietje te eten. Ik vond het nooit een erg mooi beeld maar vandaag was het er rustig en bekeek ik het nog eens goed. Van het verklarend bordje werd ik eerlijk gezegd niet heel veel wijzer. Vogel en water zag ik, de rest was me niet heel duidelijk. Nou hoeft dat ook niet bij kunst maar het gekke is dat de maker dit beeld Huisje Boompje Beestje heeft genoemd, bleek op zijn site (klik). Dat dekt de lading beter en bekt ook nog eens lekkerder. Ik zie de boot en ook nog een wolk, maar niet alles hoeft benoemd te worden, toch? Ineens vind ik het beeld mooier. Er blijkt hier vlákbij op een omsloten schoolplein nog een beeld te staan van Kuyper. Daar ga ik naar op zoek en hoop het binnenkort hier te kunnen laten zien .
Meriggiare. We moeten dit voor ons nieuwe woord nog even in de kop stampen want het is erg toepasselijk in dit jaargetijde. De wijnboer kiest altijd voor de bank in het koele huis en kondigt mij dan aan even een ‘knorretje’ te gaan doen. Ik schrijf meestal mijn blog en ga vervolgens weer naar buiten. Ik val liever niet in slaap want dan slaap ik ’s nachts slecht. Het beste is om een puzzel te maken of een boek te lezen. Al willen in dat laatste geval mijn ogen nog wel eens dichtvallen. Nu we om zeven uur of eerder ’s morgens beginnen met tuinwerk en de temperatuur boven de dertig graden is, is meriggiare in elk geval onontbeerlijk.
Meriggiare: Rusten in de schaduw om te ontsnappen aan de hitte van de middagzon.
Gisteren en vandaag zetten we eindelijk een punt achter de wijnoogst van 2020. De laatste rode wijn werd gebotteld, de witte wijn en toebehoren van onze vrienden brachten we naar hun casa en we ontruimden onze cantina. Die kan weer gastenverblijf worden. We reorganiseerden eens flink alle gereedschappen, meetapparatuur, hevelslangen en wat er verder nog aan spul is om een smaakvolle wijn te maken. De ruimte die wij wijnkelder noemen, maar gewoon onder de trap zit, werd opgeruimd en ingericht. We hebben een voorraad van heb-ik-jou-daar én zien in de wijngaard de eerste druifjes na de bloei verschijnen. In september begint het hele circus opnieuw. En tot die tijd gooit de wijnboer al zijn liefde en energie weer in dat stukje grond achter ons huis.
Wonen in Caldese (Italië) 