Gevelvreugd

Heerlijk als mensen hun best doen het aanzien van het huis mooi te maken. Of het nou mijn smaak is of niet, ik waardeer de inspanning. Het zijn vandaag zomaar wat foto’s van plekken waar ik onlangs liep. De bovenste foto is hier in de buurt gemaakt.

De volgende twee foto’s nam ik in Wijk bij Duurstede. In het huis waar een engel voor de deur zit met een opplaksnor en een klein hoedje, houdt men wel van een grapje. De symmetrie en stijl van de gevel daaronder doet een heel ander type bewoner vermoeden. Tenslotte zag ik in Delft, toen de zon nog scheen, een boeket in een afvalbak. Het ziet er niet erg verlept uit. Grote vraag is dus wat er aan dit tafereel vooraf ging. Iets in de tarnt van ‘ik hoef geen bloemen als excuus, bekijk het maar’. Enfin ik bekeek het en denk er het mijne van.

Mijn eigen spiegelbeeld

In deze stille periode is het uitstekend reflecteren. En een beetje in huis scharrelen. We maken een inhaalslag wat de verduurzaming betreft. Of beter gezegd, we proberen ons energieverbruik drastisch te verminderen. De wijnboer plaatst ventilators onder de cv-radiatoren en folie erachter. Zelf knip ik uit een tafelkleed dat ik in de was verpest had zes servetten en – op verzoek – een kookschort voor een kleindochter. De woonkamer lijkt wel ontploft met gereedschap, naaimachine, lappen en snoeren her en der. Dus niks reflecteren, opruimen maar. En toen we met dat glimmende folie bezig waren, moest ik daar natuurlijk nog wat mee. Lekker bezig, toch?

Tafel 35

Ze komt op de fiets uit school, kleedt zich om en vertrekt weer voor twee uur sportklas. Bij thuiskomst douchen en doet ze het haar in een knot ‘want dan zit het morgen leuk’. Kleine kleindochters zijn zelfstandige wezens geworden.

Door de andere kleindochter worden we op een miniconcert getrakteerd met een eigen gecomponeerd wijsje, tien jaar geleden boog ik me nog gelukzalig over haar wiegje. Nu laat ze zien hoe ze haar gitaar kan stemmen en wat je met een plectrum kan doen.

Ze aten gisteravond samen in hun huiskamerrestaurant waar ze aan tafel 35 zaten. Zo noemen ze dat nog steeds in hun spel. Pas daarna gingen wij, hun ouders en grootouders aan tafel en aten in alle rust en gezelligheid met elkaar. De dames speelden in de tussentijd op hun eigen kamer minecraft en lieten ons na afloop hun zelf ontworpen driedimensionale huis zien. Kortom, het was heerlijk weer in hun wereld betrokken te zijn nadat ik al een dag met onze dochter had opgetrokken. En voor wie heel scherp kan kijken: op hun eettafel staan bloemen van lego!

Gluren bij de buren

Als notoire binnengluurder kijk ik altijd naar vensters. Het is te vergelijken met mijn voorliefde voor waslijnen met wapperende wasjes. Het zegt toch vaak wat over de bewoners, hè. Het eerste venster heeft geen buiten- maar wel binnenluiken. Beetje saai maar evenwichtig.

Dit huis stond te koop en is waarschijnlijk niet meer bewoond. Valt voor mij in de categorie aandoenlijk.

Een vensterbank zonder kapsones; plastic potten en een paar terracotta. Dikke muren, donkere binnenruimte maar vast gezellig.

Keurig. Voor mij is dat geen aanbeveling. En toen heb ik er onze eigen vensterbank ook maar even bijgezet. Het snoeien van de rozen gaat onverminderd door, zo is te zien. Mag commentaar op gegeven worden.

Tussen de dieren

Foto schoonzoon Tommy

De zee is dichtbij maar we komen hier ook veel dieren tegen. De koeien liggen even verderop achter een hek maar de kip scharrelt gewoon om ons heen en pikt een graantje mee.

Foto schoondochter Astrid

Het huis waar we met kinderen en kleinkinderen verblijven, heeft deze muurschildering. We ondernemen voortdurend hele leuke dingen, ik laat er vast nog wel eens wat van zien maar daar heb ik nu gewoon geen tijd voor. Kwestie van prioriteiten.

Mannetjes en gastjes

De man die hier een kleine twintig jaar geleden onze elektriciteit aanlegde was toen een jonge vrolijke krullenbol. Hij weet dat als we hem nodig hebben, de nood echt hoog is en ook nu kwam hij zo snel mogelijk om bij onze waterpomp een reparatie uit te voeren. Een nieuw onderdeeltje en hup, we hadden weer water. Hij is inmiddels kaal maar heeft nog steeds dezelfde vrolijke en klantgerichte uitstraling en zegt ons na afloop altijd in het Nederlands gedag. Doei, roept ie dan en weet de lachers op zijn hand.

Dat ging wat anders met de monteur die na enig aandringen voor de koelkast kwam. Voor hem hadden we ook nog een tweede klus. Ons kooktoestel heeft twee ovens waarvan er één telkens kortsluiting veroorzaakt. De man pruttelde, sprak in zichzelf, pufte en zuchtte. Kreeg uiteindelijk de oven weer aan de praat en hield daarna een hele verhandeling over vochtigheid in huis, het ventilatiesysteem van de oven en voegde daar nog veel onduidelijks aan toe. Maar goed, de oven werkt weer naar behoren en de koelkast moet helaas toch worden vervangen. Die wordt vanmiddag afgeleverd. En onze gasten? Die hebben het heerlijk naar hun zin. En wij ook.

Pinksterpicknick

Dit is absoluut geen goede foto maar het geeft wel lekker het sfeertje weer van een ongedwongen familiebijeenkomst. Gisteravond was al besloten dat een buitenpicknick geen goed idee zou zijn, gezien de weersverwachting. Een gastvrije neef en zijn vrouw stelden hun huis en tuin beschikbaar. Dus daar zaten we dan. Kijk, de oudste en de jongste. Ze schelen bijna honderd jaar!

Vanaf vandaag doe ik weer mee met de foto 7-daagse en krijg ik telkens een onderwerp aangereikt. Dat was vandaag: ‘start’. Mijn dag startte met het maken van caprese op een stokje. De grote tafel stond vol met allerhande zoete en hartige happen. Het begon enorm te regenen maar dat deerde ons niet. De pinksterpicknick 2022, editie 39 kwam tot een einde maar niet nadat we voortdurend tegen elkaar hadden gezegd hoe blij we met onze traditie zijn en hoe fijn het was elkaar weer te zien.

De warme tafel

Het is in feite een veredelde snackbar en wordt in Italië een Tavola Calda genoemd. Daar zaten we gisteravond na onze aankomst in Pisa. We aten er eenvoudig maar héérlijk, sliepen in een leuke B&B en reden vanmorgen naar Gubbio waar we halverwege de dag aankwamen.

Onderweg wat besneeuwde bergtoppen maar verder toch al lente-achtige beelden. Ik zag bloeiende mimosa langs de weg. Mimosa is de bloem die op 8 maart, de Internationale Vrouwendag, aan Italiaanse vrouwen wordt gegeven. Tijd om dat te fotograferen had ik niet, gedreven als we waren om zo snel mogelijk naar ons huis op de berg te rijden. Daarvan doe ik de komende periode wel verslag. Eerst nog even alle vrouwen ter wereld, vooral zij die gebukt gaan onder geweld, een hart onder de riem steken. Laten we zorg dragen voor elkaar, meisjes!

Huiskamer

De rust van gisteren is met het stormachtige weer vandaag ver te zoeken. De wind giert om ons huis en af en toe klettert de regen tegen de ruiten. Het is een thuizig dagje met tal van huishoudelijke en administratieve klusjes. Dat soort dagen moeten er ook zijn, ik benut het ten volle. Maar met genoegen laat ik nog even onze zondagochtend Du Midi huiskamer zien waar altijd verse bloemen staan, de sfeer zo gemoedelijk is en het ontbijt heerlijk.

Op honderd meter er vandaan heeft Fred een biologische moestuin, waar ik altijd even een kijkje neem. Behalve dat hij plantjes, groenten en fruit verkoopt, evangeliseert hij door toepasselijke teksten neer te leggen. Als ik het Bijbelse element eruit haal, vind ik het nog steeds mooi.

De zon komt op – maakt de morgen wakker – de dag begint met een lied – wat er ook gebeurt – laat mij zingen tot de avond valt.

Huizen kijken

Schouder aan schouder staan de oude en nieuwe panden aan de Nieuwe Plantage. De oudste zijn het mooist maar onderhoudsgevoelig, lijkt me. Maar kijk, die deuren, de glas-in-lood ramen! Als ik moest kiezen dan wist ik het wel.

Aan de overkant ervan staat een joekel van en huis dat wellicht ooit voor één gezin met inwonend personeel is gebouwd maar waar ik nu dertien brievenbussen bij de voordeur zie. Links van het pand vormt een toegangsdeur de poort naar de achtertuin.

Een stukje verderop liggen de huizen wat verder uit de rooilijn en zijn er kleine voortuinen. Het valt me meteen op dat vuilniscontainers tegenwoordig zo ontsierend voor de huizen staan. Praktisch is het wel. In het pand met de dertien brievenbussen staan ze vast in het poortje achter die deur. Opgeruimd staat netjes!