Integratie

Vorig jaar waren we te gast bij deze familie. Hoogste tijd voor een tegenbezoekje. Toevallig zitten de wijnboer en ik tussen de twee mensen in die ons van tijd tot tijd helpen in huis en op het erf. Een lief Italiaans gezin, aangevuld met de verloofde van de tuinhulp, zijn vader, zus en haar man en kindje.

Dat meisje had ons aller aandacht. Ze was erg met tellen bezig en stelde voortdurend de ‘waarom’ vraag, zoals kinderen van die leeftijd doen. De pranzo vond plaats in het restaurant van onze buren, want koken voor een Italiaanse familie is nog een hele onderneming.

Na afloop nam ik vanuit de buurtuin een foto van Gubbio, waar je de hitte ziet hangen, of verbeeld ik me dat? Hoe dan ook, het was een geslaagde en warme middag waarbij onze inspanning voornamelijk bestond uit het meedraaien in de conversatie. En dat is in een uitsluitend Italiaans sprekend gezelschap best een hele kunst.

Hoog standpunt (dag 7)

Een hele expeditie heb ik ondernomen om deze foto te kunnen maken. Ik beklom onze duintop om van daaruit het duinpannetje op de kiek te zetten. Normaal doe ik dat vanuit ons badkamerraam, maar hé, laat ik nou eens niet voor de makkelijkste manier gaan. Toen ik daar toch stond, in één hand mijn nordicwalking-stok en in de andere mijn camera, heb ik nog een overzichtsfoto van de zij-en achterkant van ons huis gemaakt. Als toegift. Vanaf morgen bepaal ik mijn thema weer zelf.

#foto7daagse #f7d #heelhollandfotografeert #dag7 #hoogstandpunt

Waar zullen we ons vestigen?

Het geluid van nijlganzen herken ik inmiddels feilloos, maar waar kwam het vandaan? Ik zag dat dit stel de dakgoot van ons gebouw had uitgekozen om luid gakkend hun territorium te verdedigen. Ik vind het wel effectief. Zo weet iedere overvlieger dat hier beneden in de groenstrook voor ons huis, een nieuw gezin gesticht gaat worden. Of willen ze zich samen aansluiten bij een troepje dat een kolonie heeft in de Delftse Hout? Ik verzin ook maar wat. Bij mijn ouders voor de deur trof ik een lege slootkant aan. Plaats genoeg voor een nieuwe nederzetting. Maar ja, om daar nou luid gakkend een stel ganzen proberen naar toe te lokken, zie ik mezelf niet snel doen.

Binnen zijn is ook fijn

Natuurlijk denk ik er over naar buiten te gaan en een sneeuwwandeling te maken. Ik vrees dat het bij dénken blijft. De sneeuw is overgegaan in een onaangenaam soort nattigheid, de lucht ziet nog steeds grauw. Vanavond gaan we met de buurman die altijd onze post verzorgt een hapje eten bij een Thais restaurant in het centrum. Dat zal mijn enige wandeling zijn. De rest van de dag geniet ik van het uitzicht aan beide kanten van ons huis en stort ik me op het afhandelen van de talloze klusjes die op me wachten. Een afvinkdag, héél nuttig, heel nodig.

Een rondje achterom

We begonnen met zomaar een beetje rond te rijden. Niet onze berg af, maar er achterlangs. Dan zie je Gubbio prachtig liggen met op de achtergrond de Apenijnen. En juist toen we tegen elkaar zeiden dat er toch zoveel mooi gerestaureerde huizen in ons gebied staan, kwamen we deze tegen.

Rood-wit afzetlint moet bezoekers weerhouden ‘binnen’ te kijken. Dus bleef ik braaf op afstand. Mensen die oude huizen restaureren worden hebberig en enthousiast van al dat mooie bouwmateriaal dat ongebruikt de tijd laat passeren. En voor dit uitzicht sprong ik ook de auto uit.

We eindigden uiteindelijk bij Il Castellaccio, aan de oude weg naar Perugia, waar we aan een heerlijke pranzo zaten. Dat hoort namelijk op zondag.

Gubbio promotie

Er zijn nogal wat hoogteverschillen in Gubbio. En, laat ik het ouderwetsche woord maar gebruiken, dientengevolge ook veel uitzichtpunten. Nee, dit zijn we niet zelf maar we hádden het kunnen zijn. Ons huis ligt namelijk in de heuvels waar deze mensen naar staan te kijken. Wij proberen op deze plek altijd ‘onze’ berg te localiseren. Dat lukt nooit.

Straten met trappen geven de stad extra allure. En het Piazza Grande spant de kroon waar het om schoonheid gaat. Hier herleeft de geschiedenis van Gubbio tijdens de grote evenementen zoals het boogschieten en het feest van de Ceri.

Dat plein is aan drie kanten omgeven door gebouwen, één kant biedt opnieuw ruimte voor een verre blik of een fotomomentje. De onderste foto, die ik van het www haalde, laat dat heel goed zien.

Van de nood en de deugd

Op de grond mijn receptenmap, planningsschrift en boodschappenlijst. Mijn boek en koffiekop zijn binnen handbereik. De wijnboer heeft een keelontsteking of griep. Of allebei. Hij lag gisteren koortsig te bed en krabbelt vandaag weer op. Ondanks eerdere plannen en afspraken blijven we vandaag min of meer noodgedwongen op de berg. Wat de leuke afspraak betreft is dat spijtig maar verder amuseren we ons wel.  Met een versterkend zelfgetrokken kippensoep en het beddengoed schoon aan de waslijn jagen we de griep of keelontsteking, of allebei, het huis weer uit en de berg weer af. Ja, ik zal hem beterschap wensen van jullie allemaal.