Het park en de dijk

Maar ook mensen achter een rollator, gezinnen met kinderwagens, twee jongens op een motor en iemand in een scootmobiel. Er passeert van alles over de dijk waarop wij uitkijken.

Onder het motto ‘dat had ik in Italië ook ’s avonds zitten doen’, wordt er zo nu en dan nog wat gewerkt. Ik schrijf op zulke momenten mijn blog. Het huisje, dat een chalet genoemd wordt door de verhuurder, is klein maar fijn. Maar de vooruitgang is hier merkbaar, zagen we op ons rondje door het park.

Bovenstaand huis was wel toepasselijk geweest gezien de naam maar we zitten er niet. Kijk, dit is het, ons tijdelijke onderdak. Met gemak zou ik er nog een week aan vastknopen maar dat zit er niet in.

De tijd van het jaar

Een normaal mens krijgt een beetje de kriebels als ie deze enveloppen met zulke hoeveelheden tegelijk in zijn brievenbus vindt. Maar wij hier niet hoor. De wijnboer helpt in deze periode een groot aantal particulieren met de belastingaangifte. Daarnaast doet hij voor een aantal zzp-ers belastingzaken en dus is dit soort post tamelijk normaal.

Hij heeft vier, vijf afspraken per dag, is ook ’s avonds vaak op pad en vindt het nog steeds heel leuk en zinvol werk, vooral vanwege het contact met mensen. Ik ben in deze periode veel alleen maar heb daar geen moeite mee. Mijn sociale leven is goed gevuld en bovendien gebruik ik deze periode voor wat extra opruimrondes in huis. Kom, ik ga maar eens wat oud papier afvoeren.

Zondagskind

Toen mijn vader mij als vijfjarige een optimist noemde, kende ik het woord nog niet. Hij legde toen uit: ‘een optimist zegt hij trekt wel weer op, die mist. En pessimist zal zeggen wat een pest die mist. ‘ En mijn vader had gelijk, ik ben een rasoptimist. Mijn lievelingskleur is van jongs af aan geel. Die kleur staat voor optimisme en energie. Dat kan dus geen toeval zijn. Toon mij een bloeiend koolzaadveld of een akker vol met zonnebloemen en ik ben gelukkig. Ik ken mensen die een enorme hekel aan geel hebben en het absoluut niet in huis willen. Het zal duidelijk zijn dat ik daar niet toe behoor. Maar of ik nou mijn hele huis geel zou verven dat weet ik zo net nog niet.

Ik zie alles dubbel

Een echtpaar, alletwee in een scootmobiel, passeerde me. Hij voorop en aanwijzingen gevend bij de kruispunten. Wat een uitvindingen toch, die scoots. En wat zie je er veel. Ineens zag ik het beeld voor me dat de wijnboer en ik misschien later ook op deze manier ons ommetje maken. Over een jaar of twintig dan, hè.

Daarna liep ik langs dit huis. Oranje pannendak en blauw geverfde voorgevel. En kijk nou toch, blauwe container en oranje fiets voor de deur. Ik hou van dit soort toevalligheden en ontleen er een kinderlijk genoegen aan. Nou en?

Meisjeswandeling

Eén van de mannen had een golftoernooitje. Het verkleinwoord is van hem zelf. De ander is in Italië. Dus we liepen met slechts drie meisjes vanmorgen de polderwandeling. Mijn oog viel op dit romantische hoekje. Ik hou van zwart geverfde schuren. Hier is meer sprake van een als schuur vermomd woonhuis of andersom. Het lijkt wat sfeer betreft op het huisje dat ik vrijdag tegenkwam. Delftse Hout versus Delft Centrum. Schilderachtig is het allebei.

Delfts Blauw en wauw

Waar een paar jaar geleden nog een lelijk betonnen viaduct was waarover de treinen Delft in-en uit rolden, is nu deze gracht. Daaronder ligt een langgerekte parkeergarage en links van de gracht rijden de treinen, óók ondergronds. Op de plaats van de gele bouwkeet komt nog een bijzonder pand.

Dit is één van de borden waarmee de nieuwe bouwput is afgezet. ‘Uw huis gaat de hele wereld over’ zeggen de reclameslogans. Dat kon wel eens waar zijn. Want wie over een jaar of twee het station nadert en dit Delfts Blauwe appartementencomplex ziet, zal er ongetwijfeld een foto van maken. Het is een kwestie van smaak of je het mooi vindt of een gedrocht. Vooralsnog vind ik het mooi en behoorlijk wauw!

Integratie

Vorig jaar waren we te gast bij deze familie. Hoogste tijd voor een tegenbezoekje. Toevallig zitten de wijnboer en ik tussen de twee mensen in die ons van tijd tot tijd helpen in huis en op het erf. Een lief Italiaans gezin, aangevuld met de verloofde van de tuinhulp, zijn vader, zus en haar man en kindje.

Dat meisje had ons aller aandacht. Ze was erg met tellen bezig en stelde voortdurend de ‘waarom’ vraag, zoals kinderen van die leeftijd doen. De pranzo vond plaats in het restaurant van onze buren, want koken voor een Italiaanse familie is nog een hele onderneming.

Na afloop nam ik vanuit de buurtuin een foto van Gubbio, waar je de hitte ziet hangen, of verbeeld ik me dat? Hoe dan ook, het was een geslaagde en warme middag waarbij onze inspanning voornamelijk bestond uit het meedraaien in de conversatie. En dat is in een uitsluitend Italiaans sprekend gezelschap best een hele kunst.