Een rondje achterom

We begonnen met zomaar een beetje rond te rijden. Niet onze berg af, maar er achterlangs. Dan zie je Gubbio prachtig liggen met op de achtergrond de Apenijnen. En juist toen we tegen elkaar zeiden dat er toch zoveel mooi gerestaureerde huizen in ons gebied staan, kwamen we deze tegen.

Rood-wit afzetlint moet bezoekers weerhouden ‘binnen’ te kijken. Dus bleef ik braaf op afstand. Mensen die oude huizen restaureren worden hebberig en enthousiast van al dat mooie bouwmateriaal dat ongebruikt de tijd laat passeren. En voor dit uitzicht sprong ik ook de auto uit.

We eindigden uiteindelijk bij Il Castellaccio, aan de oude weg naar Perugia, waar we aan een heerlijke pranzo zaten. Dat hoort namelijk op zondag.

Advertenties

Gubbio promotie

Er zijn nogal wat hoogteverschillen in Gubbio. En, laat ik het ouderwetsche woord maar gebruiken, dientengevolge ook veel uitzichtpunten. Nee, dit zijn we niet zelf maar we hádden het kunnen zijn. Ons huis ligt namelijk in de heuvels waar deze mensen naar staan te kijken. Wij proberen op deze plek altijd ‘onze’ berg te localiseren. Dat lukt nooit.

Straten met trappen geven de stad extra allure. En het Piazza Grande spant de kroon waar het om schoonheid gaat. Hier herleeft de geschiedenis van Gubbio tijdens de grote evenementen zoals het boogschieten en het feest van de Ceri.

Dat plein is aan drie kanten omgeven door gebouwen, één kant biedt opnieuw ruimte voor een verre blik of een fotomomentje. De onderste foto, die ik van het www haalde, laat dat heel goed zien.

Van de nood en de deugd

Op de grond mijn receptenmap, planningsschrift en boodschappenlijst. Mijn boek en koffiekop zijn binnen handbereik. De wijnboer heeft een keelontsteking of griep. Of allebei. Hij lag gisteren koortsig te bed en krabbelt vandaag weer op. Ondanks eerdere plannen en afspraken blijven we vandaag min of meer noodgedwongen op de berg. Wat de leuke afspraak betreft is dat spijtig maar verder amuseren we ons wel.  Met een versterkend zelfgetrokken kippensoep en het beddengoed schoon aan de waslijn jagen we de griep of keelontsteking, of allebei, het huis weer uit en de berg weer af. Ja, ik zal hem beterschap wensen van jullie allemaal.

Bijvangst

Toen ik gisteren toch zo lekker bezig was tussen de bramen, raapte ik meteen deze eikels op. Ze hebben namelijk enorm de neiging te ontkiemen en doen dat bij voorkeur op een plek waar wij dat niet willen. Dus wordt het spul afgevoerd naar de rand van ons terrein. Daar zoeken ze het maar uit.

Dan aan de slag met de lavendel. Een deel verdwijnt in kleine zakjes en gaat mee naar NL, de rest mag composteren want droogboeketten geven meer troep dan geur af.

Voor het kleureffect vandaag laat ik bloemen zien die onze bloemenweide vormen.  Ze zijn maar met z’n viertjes. Droge zomer, hè.

Over honderd jaar moeten de volgende eigenaren van Caldese dit blog nog maar eens lezen. Dan snappen ze tenminste waar ze dat reusachtige eikenbos aan te danken hebben. Kwestie van ontkiemen op de juiste plek.

 

Pas op de plaats

Op sommige plaatsen ziet de natuur er herfstachtig uit. De bereklauwen zijn al ingedroogd en kunnen weer meegenomen worden door wie zo’n decortieve tak in huis wil. Ik hou van dit soort opraapsels maar niet van de herfst.

Nou ja, eind oktober een herfstwandeling maken door een ritselend bos is heerlijk maar ik wil de zomer graag volledg uitbuiten en heb dit jaar dus niets te klagen. En toch heb ik mijn dag niet. Afspraken wijzigden en ik loop mezelf enorm in de weg. Kennen jullie dat gevoel? Ik moet eens goed naar mezelf luisteren vandaag. Wie weet leer ik iets nieuws.

Paarden

Dat paarden in deze omgeving horen en hoorden, is bijvoorbeeld te zien aan deze ijzers die her en der in stad aan de muren zitten. Maar dat er afgelopen week een groep ruiters op ons erf stond, daar keken we wel van op.

Kijk. Dit is het pad naar ons huis. Omdat de grond van een buurman is kunnen we hier geen hek neerzetten. Maar wel een bord met de naam van het huis en ook de tekst dat het hier een privéweg betreft en verboden is voor onbevoegden. Dit vooral om te voorkomen dat auto’s hierin rijden.

Want beneden aan dit pad stuit je op onze ‘slagboom’. Een auto heeft daar geen ruimte om te  keren en moet dus achteruit tegen de helling op terug rijden.

Wielrenners, Jehova getuigen, zigeunerinnen met handelswaar, wandelaars, een stofzuigerverkoper en twee studenten op een Vespa. We hebben ze allemaal al eens onaangekindigd op het erf gehad. Een stoet ruiters was nieuw voor ons.

Gluren bij de buren

Wat staan er toch een hoop schattige huisjes zo vlakbij ons huis. Ik realiseer me dat een man dit niet snel zal schrijven. Karakteristiek, schilderachtig desnoods, maar schattig? Maar goed, oordeel zelf.

Het liefst bel ik overal aan om binnen te kunnen kijken. Ik zou willen zien hoe het nou is om in zo’n klein oud huis te wonen. Het zijn de tiny-houses van de middeleeuwen.

Het linker met trapgevel is een slagje groter, ik vermoed twee stijle trappen, krakende vloeren en een mooie schouw. Alleen van die onderste foto wéét ik hoe het er binnen uit ziet. Het is de achterkant van ons eigen gebouw. Niet schattig, wel karakteristiek.