Ik zie alles dubbel

Een echtpaar, alletwee in een scootmobiel, passeerde me. Hij voorop en aanwijzingen gevend bij de kruispunten. Wat een uitvindingen toch, die scoots. En wat zie je er veel. Ineens zag ik het beeld voor me dat de wijnboer en ik misschien later ook op deze manier ons ommetje maken. Over een jaar of twintig dan, hè.

Daarna liep ik langs dit huis. Oranje pannendak en blauw geverfde voorgevel. En kijk nou toch, blauwe container en oranje fiets voor de deur. Ik hou van dit soort toevalligheden en ontleen er een kinderlijk genoegen aan. Nou en?

Meisjeswandeling

Eén van de mannen had een golftoernooitje. Het verkleinwoord is van hem zelf. De ander is in Italië. Dus we liepen met slechts drie meisjes vanmorgen de polderwandeling. Mijn oog viel op dit romantische hoekje. Ik hou van zwart geverfde schuren. Hier is meer sprake van een als schuur vermomd woonhuis of andersom. Het lijkt wat sfeer betreft op het huisje dat ik vrijdag tegenkwam. Delftse Hout versus Delft Centrum. Schilderachtig is het allebei.

Delfts Blauw en wauw

Waar een paar jaar geleden nog een lelijk betonnen viaduct was waarover de treinen Delft in-en uit rolden, is nu deze gracht. Daaronder ligt een langgerekte parkeergarage en links van de gracht rijden de treinen, óók ondergronds. Op de plaats van de gele bouwkeet komt nog een bijzonder pand.

Dit is één van de borden waarmee de nieuwe bouwput is afgezet. ‘Uw huis gaat de hele wereld over’ zeggen de reclameslogans. Dat kon wel eens waar zijn. Want wie over een jaar of twee het station nadert en dit Delfts Blauwe appartementencomplex ziet, zal er ongetwijfeld een foto van maken. Het is een kwestie van smaak of je het mooi vindt of een gedrocht. Vooralsnog vind ik het mooi en behoorlijk wauw!

Integratie

Vorig jaar waren we te gast bij deze familie. Hoogste tijd voor een tegenbezoekje. Toevallig zitten de wijnboer en ik tussen de twee mensen in die ons van tijd tot tijd helpen in huis en op het erf. Een lief Italiaans gezin, aangevuld met de verloofde van de tuinhulp, zijn vader, zus en haar man en kindje.

Dat meisje had ons aller aandacht. Ze was erg met tellen bezig en stelde voortdurend de ‘waarom’ vraag, zoals kinderen van die leeftijd doen. De pranzo vond plaats in het restaurant van onze buren, want koken voor een Italiaanse familie is nog een hele onderneming.

Na afloop nam ik vanuit de buurtuin een foto van Gubbio, waar je de hitte ziet hangen, of verbeeld ik me dat? Hoe dan ook, het was een geslaagde en warme middag waarbij onze inspanning voornamelijk bestond uit het meedraaien in de conversatie. En dat is in een uitsluitend Italiaans sprekend gezelschap best een hele kunst.

Hoog standpunt (dag 7)

Een hele expeditie heb ik ondernomen om deze foto te kunnen maken. Ik beklom onze duintop om van daaruit het duinpannetje op de kiek te zetten. Normaal doe ik dat vanuit ons badkamerraam, maar hé, laat ik nou eens niet voor de makkelijkste manier gaan. Toen ik daar toch stond, in één hand mijn nordicwalking-stok en in de andere mijn camera, heb ik nog een overzichtsfoto van de zij-en achterkant van ons huis gemaakt. Als toegift. Vanaf morgen bepaal ik mijn thema weer zelf.

#foto7daagse #f7d #heelhollandfotografeert #dag7 #hoogstandpunt

Waar zullen we ons vestigen?

Het geluid van nijlganzen herken ik inmiddels feilloos, maar waar kwam het vandaan? Ik zag dat dit stel de dakgoot van ons gebouw had uitgekozen om luid gakkend hun territorium te verdedigen. Ik vind het wel effectief. Zo weet iedere overvlieger dat hier beneden in de groenstrook voor ons huis, een nieuw gezin gesticht gaat worden. Of willen ze zich samen aansluiten bij een troepje dat een kolonie heeft in de Delftse Hout? Ik verzin ook maar wat. Bij mijn ouders voor de deur trof ik een lege slootkant aan. Plaats genoeg voor een nieuwe nederzetting. Maar ja, om daar nou luid gakkend een stel ganzen proberen naar toe te lokken, zie ik mezelf niet snel doen.

Binnen zijn is ook fijn

Natuurlijk denk ik er over naar buiten te gaan en een sneeuwwandeling te maken. Ik vrees dat het bij dénken blijft. De sneeuw is overgegaan in een onaangenaam soort nattigheid, de lucht ziet nog steeds grauw. Vanavond gaan we met de buurman die altijd onze post verzorgt een hapje eten bij een Thais restaurant in het centrum. Dat zal mijn enige wandeling zijn. De rest van de dag geniet ik van het uitzicht aan beide kanten van ons huis en stort ik me op het afhandelen van de talloze klusjes die op me wachten. Een afvinkdag, héél nuttig, heel nodig.