Postbodegemak

Aan het landelijke weggetje dat ik gisteren liet zien, is ook een kavel vrijgekomen waarop zes nieuwe woningen gebouwd zijn. Nog niet alles is bewoond en de bestrating is ook niet niet helemaal klaar maar het begint ergens op te lijken. Aan het eind staat een nieuwe hooiberg, misschien een gezamenlijk project van dit kleine buurtje? Een overdekt terras?

Ik ben niet brutaal genoeg om zomaar dat terrein op te lopen want er lijkt nog een soort toegangshek te komen. Voor het gemak van de postbode hangen de brievenbussen wel dicht bij de weg. Lastig als je de krant laat bezorgen. Zit je net lekker met je slofjes aan, regent het pijpenstelen …enfin. De bewoners hebben natuurlijk een digitaal krantenabonnement en die paar brieven die ze soms nog krijgen, pakken ze wel mee als ze met hun elektrische auto de riante oprijlaan inrijden. Weet je wat? Ik ga hoogzomer nogmaals kijken of er een hek is en zo niet dan ga ik op verder onderzoek uit.

Het gebeurt trouwens aan deze weg wel vaker dat huizen achter elkaar in het weiland worden gebouwd. Dat ziet er dan zó uit in de ouderwetse vorm. Het hek is voornamelijk bedoeld om niet in de sloot te belanden.

Stukken beter

‘Kijk’, zou ik tegen de uitbater van gisteren willen zeggen, ‘zo hoort een plantje op een terrastafel er ongeveer uit te zien’. Het hele Doelenplein ademt trouwens een goede sfeer uit en samen met een vriendin zat ik er heerlijk een broodje makreel te eten. Het was er druk op een gezellige manier, de internationale menukaart is een feest en de bediening uiterst prettig. Het restaurant heet Hanno en ik kan het van harte aanbevelen.

We slenterden nog even over de donderdagse markt, maakten nog een stads ommetje en waren na afloop weer helemaal op de hoogte van elkaars wel en wee. In het najaar ga ik haar weer eens opzoeken in Schiedam. Zo doen we dat al jaren en onderhouden met veel plezier onze vriendschap. Top dag!

Geklungel

We hadden na tien uur vanmorgen een lege agenda dus de vraag diende zich aan wat te gaan doen. We herzagen onze ideeën keer op keer en de ochtend ging heen met administratie (hij) en een keukenkastje opruimen (zij). Na de lunch reden we naar Wassenaar en Scheveningen voor wat zakelijke aangelegenheden en ik vergat om foto’s te maken. We eindigden op een terrasje op de Fred, waar de lunchroom nét ging sluiten maar we toch nog snel een kopje thee konden drinken. De eigenaar begon de tafels al leeg te halen en zette peper -en zoutstelletjes, menukaarten én plantjes in plastic kratten. Ook dat dode plantje dat links op de bovenste foto staat. ‘Gooi toch weg man’, had ik moeten zeggen. Maar zulke dingen zeg ik niet. Morgenochtend wordt het weer op tafel gezet, vrees ik.

(de Fred is de Frederik Hendriklaan, een bij Hagenaars bekende winkelstraat in het Statenkwartier).

Alleen met de dieren

Klokgelui was het enige en verder was het doodstil in de Delftse Hout rond negen uur vanmorgen. In mijn eentje maakte ik een kleine wandeling, terwijl de andere drie een groter rondje liepen. Ik genoot van het vogelgezang en ander dierengeluid. Alleen de stenen uil van Uylenburg zat doodstil en enigszins door erosie aangetast op zijn zuil.

Deze eend stoof snaterend weg toen ik het slootje passeerde. Met de slak voel ik me verbonden waar het gaat om het tempo van verplaatsen. Hoog in de wat kale berk zat een behoorlijk grote vogel een klein bescheiden geluid te produceren. Vogels herkennen aan hun uiterlijk is al een hele kunst maar als ik het moet doen met alleen het gezang, dan bak ik er niets van. Het toen nog lege terras, herkende ik wél ogenblikkelijk. Ons zondagochtendclubje werd door de bediening uiteraard ook direct herkend. Wat is dit toch een perfect begin van de zondag. En wat was het láng geleden dat we dit deden.

Onze eigen galerie

Dit soort weer noem ik ook wel museumweer. Nog even en we mogen en kunnen weer. Ik heb al een lijstje van tentoonstellingen die ik graag wil zien al kan ik dat nu even niet terug vinden. Ha, ha, dat krijg je er van als je van lijstjes aan elkaar hangt. Een stad bezoeken, op een terras kunnen lunchen en dan ook een museumpje pakken, ik verlang er inmiddels hevig naar. Gelukkig hangen er in de centrale hal nog twee kunstwerken waar ik dagelijks een blik op kan slaan en die ik hier nog niet heb laten zien. Vooral het Rococo trio spreekt me wel aan.

Hartekreet

Het lijkt net of het vrouwtje van de bovenste foto de tekst daaronder leest. Het beeld van de vrouw die zo mismoedig naar beneden staart zag ik in maart in Gorinchem. Ze zit tussen de kale stammen van een blauwe regen (?) en kijkt eigenlijk door een glazen dak naar het daar onderliggende terras. De foto zat nog in mijn archief en combineert wel lekker met de kreet die ik van de week tegenkwam bij Molen de Roos in Delft. Ik maak er mijn nieuwe lijfspreuk van:

Haar haren werden grijs

ze kreeg overal rimpels

maar haar hart bleef jong

Inhaalslag

Vanaf maandag ga ik weer meedoen met de foto zevendaagse. Vandaag begint het met een soort opwarmertje: een archieffoto. Vanuit de stilstaande auto op de loeidrukke Koningskade in Den Haag waar het verkeer in vijf rijbanen de ruimte krijgt, trof ik afgelopen week dit bosje tulpen. Een vrolijke aftrap voor een week met foto-opdrachten.

Verder laat ik graag even zien hoe de inwoners van Delft vandaag massaal de terrassen bezetten. Het mág weer, het is droog, dus hoppa met z’n allen. Ik deed mijn mondmasker maar weer even voor in de drukke smalle straten. Door mijn beslagen bril kon ik nog net lezen wat er op het spandoek staat. Ik gun de horeca van harte zijn klandizie maar ik hoef nog niet zo nodig.

Broodmeisje

Vlakbij het beeld van Wim T. Schippers werd een broodje gegeten. Nu de horeca gesloten is, zie je steeds vaker dat mensen ergens gaan zitten om zojuist gekochte etenswaar naar binnen te werken. Opvallend veel wandelaars met koffiebekers ook. Ik kan maar moeilijk wennen aan het verstilde stadsbeeld zonder mensen op terrassen. En op dagen dat het regent, zoals vandaag, is de boel echt uitgestorven. In een huis aan de overkant worden nieuwe markiezen geplaatst. Zonder dat ik er een foto van maak, hou ik dat beeld voor ogen. Eens komt de tijd dat de zon weer schijnt.

Trouw

Het is kwalitatief niet zo’n beste foto maar voor ons is het goed genoeg. Eindelijk waren we weer eens in de gelegenheid elkaar te ontmoeten. Vriendin nummer vier was helaas verhinderd maar daar hopen we volgende week in kleiner comité nog op bezoek te gaan. We lunchten op een Delfts terras waar we elkaar traditiegetrouw de oren van het hoofd kletsten. Dat we elkaar niet aan mochten raken, voelde heel vreemd want we zijn nogal van de omhelzingen. Het bankje voorzag enigszins in die leemte, kijk maar naar het Delfts Blauwe paartje. Meer dan vijfenveertig jaar bevriend met elkaar, het laat zich moeilijk uitleggen hoe vertrouwd dat voelt.

De rust is weergekeerd…

…en mijn energie ook. Ik zeg altijd dat ik goed tegen de hitte kan maar vorige week op ons warme bovenhuis kwam ik tot niets. En van altijd wat te doen op het erf van Caldese naar de ramen tegenover elkaar open zetten zonder dat het helpt, bleek een forse overgang.

Deze twee meeuwen weten ook niet wat ze overkomt. Waar zijn al die mensen gebleven die wel eens wat achter lieten om lekker te snaaien? Die bevolken de terrassen, denk ik. Het was gisteren in het centrum weer druk. Te druk naar mijn zin. Laat mij maar weer kalm langs de waterkant lopen en genieten van het groen dat door wat flinke buien weer aardig aan het herstellen is.