Project ‘bank’ afgerond.

Het hele vorige seizoen heb ik er over nagedacht . Hoe ik nou toch eens deze bank van een nieuwe zij- en rugleuning kan voorzien. De ‘webbing’ was verdroogd en verteerd, de rest van deze teakhouten bank was nog prima in orde. We kochten hem in de negentiger jaren als huiskamer bank maar het zitcomfort viel een beetje tegen. Uiteindelijk belandde de bank op ons terras voor het Italiaanse huis en lekker lui liggen gaat er prima op.

Vorige week heb ik de bank verder ontmanteld en daarna wat er nog restte behandeld met een dik sopje van groene zeep. Dat vindt teakhout fijn en ik vind het vergrijzen mooier dan vernissen. Inmiddels hadden we ook via een stoffeerdersbedrijf in Gubbio waterdoorlatende buitenstof besteld en konden we aan de klus beginnen. Patronen gemaakt, gepast en gemeten, geknipt en gezwoegd. Wat zo op het oog eenvoudig lijkt, is in de praktijk behoorlijk weerbarstig.

Ik zou met gemak drie blogs kunnen vullen over de gewijzigde aanpak, het bezoeken van een fantastische fourniturenwinkel waar we de vijftiger jaren weer binnenstapten, over onze samenwerking en over het feit dat, uit nood geboren, de rugleuning donkergrijs is en de zijkant lichtgrijs. Het is uiteindelijk niet interessant. Dit is hem, mijn boek ligt al klaar. Die bank kan weer twintig jaar mee en dat moeten wij nog maar zien waar te maken.

Veel doen in weinig tijd

De één naar de tandarts, de ander naar de huisarts. Samen naar mijn moeder. Bezoekje aan de pedicure, aan de garage voor een nieuwe koplamp en samen naar de supermarkt voor boodschappen. Nog snel de kringloop in maar niets kopen. De één naar de bakker en het fruithuisje en de ander in de zelfde tijd langs de kleermaker voor het inkorten van een broek. Nog geen twee dagen in Delft en al heel veel afgehandeld. Maar ook tijd om samen op een terras koffie te drinken, bij de buurman langs te gaan om onze post op te halen en te genieten van mooi Delft. Onze agenda is de komende week goed gevuld met leuke afspraken. Het weer is fantastisch en hoewel ons hart in Caldese achterbleef en het best weer wennen is op het bovenhuis, omarmen we ons Hollandse leven weer voor even.

Biefstuk

Waar eens het legermuseum aan de Korte Geer in Delft was gevestigd, zit nu een restaurant dat vermaard is om zijn biefstukken. Wel eens van Loetje gehoord? Een beetje vleeseter kent die horecanaam vast wel. Ik was nieuwsgierig geworden door publicaties op een Delftse site. Men is lang bezig geweest met het vinden van een goede bestemming van het vrijgekomen legermuseum, er was nog een lockdown te verstouwen maar nu is het eindelijk geopend. Op maandag tot en met woensdag gaat het pas om vier uur open, de andere dagen al om twaalf uur. Vandaar dat, toen ik er rond twee uur vanmiddag stond, nog weinig leven in de brouwerij was te beleven.

Thuis heb ik nog even de menukaart bestudeerd en tot mijn verrassing zag ik kalfslever op de kaart staan. De wijnboer en ik hadden daar onlangs een hele slechte ervaring mee in een restaurantje hier in de buurt. Misschien gaan we voor dat zo specifieke gerecht nog wel eens op een mooie zomeravond op een van de terrasboten zitten. De beroemde biefstuk is aan mij niet besteed maar voor goed orgaanvlees wil ik wel een stukje omfietsen.

Hardop zeggen

Dit is de Bierkade in Den Haag en daar brachten we de koffie-en lunchtijd door. In de zon, op een terras. In goed gezelschap ook! Een groepje vrienden dat elkaar al héél lang kent maar zeer onregelmatig ziet. Op initiatief van de aanstichtster van dit clubje praatten we weer eens uitvoerig bij. Twee van hen gaan volgende week met een zelfgebouwde camper een half jaar door Europa trekken, waarna ze plannen hebben hetzelfde een jaar lang in Amerika te doen. Het mooie was dat de initiatiefneemster het woord nam en vertelde hoe dierbaar onze vriendschap is en ons daarvoor bedankte. Het gebeurt niet zo vaak dat mensen dit soort dingen zo officieel bevestigen maar wat voelt het goed als het over en weer hardop gezegd wordt. Een dierbaar vriendenclubje dus. Zonder foto’s.

Postbodegemak

Aan het landelijke weggetje dat ik gisteren liet zien, is ook een kavel vrijgekomen waarop zes nieuwe woningen gebouwd zijn. Nog niet alles is bewoond en de bestrating is ook niet niet helemaal klaar maar het begint ergens op te lijken. Aan het eind staat een nieuwe hooiberg, misschien een gezamenlijk project van dit kleine buurtje? Een overdekt terras?

Ik ben niet brutaal genoeg om zomaar dat terrein op te lopen want er lijkt nog een soort toegangshek te komen. Voor het gemak van de postbode hangen de brievenbussen wel dicht bij de weg. Lastig als je de krant laat bezorgen. Zit je net lekker met je slofjes aan, regent het pijpenstelen …enfin. De bewoners hebben natuurlijk een digitaal krantenabonnement en die paar brieven die ze soms nog krijgen, pakken ze wel mee als ze met hun elektrische auto de riante oprijlaan inrijden. Weet je wat? Ik ga hoogzomer nogmaals kijken of er een hek is en zo niet dan ga ik op verder onderzoek uit.

Het gebeurt trouwens aan deze weg wel vaker dat huizen achter elkaar in het weiland worden gebouwd. Dat ziet er dan zó uit in de ouderwetse vorm. Het hek is voornamelijk bedoeld om niet in de sloot te belanden.

Stukken beter

‘Kijk’, zou ik tegen de uitbater van gisteren willen zeggen, ‘zo hoort een plantje op een terrastafel er ongeveer uit te zien’. Het hele Doelenplein ademt trouwens een goede sfeer uit en samen met een vriendin zat ik er heerlijk een broodje makreel te eten. Het was er druk op een gezellige manier, de internationale menukaart is een feest en de bediening uiterst prettig. Het restaurant heet Hanno en ik kan het van harte aanbevelen.

We slenterden nog even over de donderdagse markt, maakten nog een stads ommetje en waren na afloop weer helemaal op de hoogte van elkaars wel en wee. In het najaar ga ik haar weer eens opzoeken in Schiedam. Zo doen we dat al jaren en onderhouden met veel plezier onze vriendschap. Top dag!

Geklungel

We hadden na tien uur vanmorgen een lege agenda dus de vraag diende zich aan wat te gaan doen. We herzagen onze ideeën keer op keer en de ochtend ging heen met administratie (hij) en een keukenkastje opruimen (zij). Na de lunch reden we naar Wassenaar en Scheveningen voor wat zakelijke aangelegenheden en ik vergat om foto’s te maken. We eindigden op een terrasje op de Fred, waar de lunchroom nét ging sluiten maar we toch nog snel een kopje thee konden drinken. De eigenaar begon de tafels al leeg te halen en zette peper -en zoutstelletjes, menukaarten én plantjes in plastic kratten. Ook dat dode plantje dat links op de bovenste foto staat. ‘Gooi toch weg man’, had ik moeten zeggen. Maar zulke dingen zeg ik niet. Morgenochtend wordt het weer op tafel gezet, vrees ik.

(de Fred is de Frederik Hendriklaan, een bij Hagenaars bekende winkelstraat in het Statenkwartier).

Alleen met de dieren

Klokgelui was het enige en verder was het doodstil in de Delftse Hout rond negen uur vanmorgen. In mijn eentje maakte ik een kleine wandeling, terwijl de andere drie een groter rondje liepen. Ik genoot van het vogelgezang en ander dierengeluid. Alleen de stenen uil van Uylenburg zat doodstil en enigszins door erosie aangetast op zijn zuil.

Deze eend stoof snaterend weg toen ik het slootje passeerde. Met de slak voel ik me verbonden waar het gaat om het tempo van verplaatsen. Hoog in de wat kale berk zat een behoorlijk grote vogel een klein bescheiden geluid te produceren. Vogels herkennen aan hun uiterlijk is al een hele kunst maar als ik het moet doen met alleen het gezang, dan bak ik er niets van. Het toen nog lege terras, herkende ik wél ogenblikkelijk. Ons zondagochtendclubje werd door de bediening uiteraard ook direct herkend. Wat is dit toch een perfect begin van de zondag. En wat was het láng geleden dat we dit deden.

Onze eigen galerie

Dit soort weer noem ik ook wel museumweer. Nog even en we mogen en kunnen weer. Ik heb al een lijstje van tentoonstellingen die ik graag wil zien al kan ik dat nu even niet terug vinden. Ha, ha, dat krijg je er van als je van lijstjes aan elkaar hangt. Een stad bezoeken, op een terras kunnen lunchen en dan ook een museumpje pakken, ik verlang er inmiddels hevig naar. Gelukkig hangen er in de centrale hal nog twee kunstwerken waar ik dagelijks een blik op kan slaan en die ik hier nog niet heb laten zien. Vooral het Rococo trio spreekt me wel aan.

Hartekreet

Het lijkt net of het vrouwtje van de bovenste foto de tekst daaronder leest. Het beeld van de vrouw die zo mismoedig naar beneden staart zag ik in maart in Gorinchem. Ze zit tussen de kale stammen van een blauwe regen (?) en kijkt eigenlijk door een glazen dak naar het daar onderliggende terras. De foto zat nog in mijn archief en combineert wel lekker met de kreet die ik van de week tegenkwam bij Molen de Roos in Delft. Ik maak er mijn nieuwe lijfspreuk van:

Haar haren werden grijs

ze kreeg overal rimpels

maar haar hart bleef jong