Smaak

We waren helemaal in de fietsmodus, gisteren. Eind van de middag stapten we opnieuw op en deden een rondje Delftse Hout. Ik nam geen camera mee, want dan hoef ik wat minder vaak af te stappen. Totdat ik deze berm zag. Ik diepte mijn mobiel uit mijn fietstas want ik moet jullie laten zien dat ik heus wél smaak heb op bloemgebied. Hoe alle Delftse terrassen sinds twaalf uur weer vol zaten, kon me gestolen worden. Het zal best gezellig geweest zijn in de binnenstad. Maar doe mij maar een weelderig veldboeket langs de kant van de weg.

Stilte en storm

Wat een temperatuurverschil zeg! Was het zaterdag nog ruim boven de twintig graden, nu liepen we bij een graad of tien ons blokje om. Winterjack aan, lange haren wapperend in de wind. De bloembakken hangen weer aan brugleuningen en lantarenpalen. De terrasboten liggen in de grachten. Delft lijkt klaar voor het seizoen. Nog even en de royaal opgezette terrassen zitten aangepast vol. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan. Ik denk dat het storm gaat lopen. Voorlopig geniet ik nog even van de rust, die naarmate het langer duurt, weer zo gewoon lijkt en me eigenlijk wel aangenaam is. Als de storm die Corona heet een beetje is geluwd en de huidige windvlagen zich terugtrekken, wordt Delft weer zichzelf; een zee van terrassen.

Als ie schijnt…

…dan zie ik in het plantsoen paarse krokussen en gele narcissen. Die op de foto wat onwillig tussen het groen verdwijnen. Maar dat kan me niet deren. Dan word ik zelfs van lege terrassen nog vrolijk.

Dan loop ik neuriënd langs de grachten en breid mijn boodschappenrondje iets uit. Dan vind ik alle huizen mooi, begroet iedereen die op mijn pad komt en keert mijn energie terug. Had ik hier al eens verteld dat ik erg van kleur en van de zon hou?

Varend corso

Alle buren hadden het zich gemakkelijk gemaakt gistermiddag. Wij ook hoor. Er voer een fraaie promotie langs van alles wat het Westland te bieden heeft. We keken ons ogen uit

Mijn leuke Indiase buurvrouw met wie ik pogingen deed haar wat Nederlands bij te brengen, zat naast me. In november had ze me gevraagd waar toch alle mensen waren, ze zag er zo weinig op straat. ‘Wacht maar tot het zomer is’, had ik haar toen gezegd. ‘Dan is heel Nederland één groot terras en zie je overal mensen.’ Zaterdag was ze in Amsterdam bij de Gay Parade. In één weekend was ze de helft van alle Nederlanders tegengekomen, stelden we samen gniffelend vast.

Eén op de drie…

…die doet het nie. Gaan jullie maar eens lekker door elkaar heen groeien, zei ik begin mei. Dankbare plant, die geranium. Maar van de drie bakken die hier staan, gaan twee als een speer en de inhoud van bak drie laat het totaal afweten. Zelfde behandeling, in één koop gekocht, zelfde plek op het terras. Raar toch?

Dus haalde ik de planten er uit en keek ik de aarde na. Niets te zien aan schimmel of aaltjes of wat dan ook. Ingekort, bijgepunt, plantenvoeding toegevoegd en vriendelijk toegesproken. ‘Zet um op jongens, neem een voorbeeld aan je soortgenoten links en rechts van je’.

Was het maar altijd juni

Heel wat sneller dan een kudde schapen ging onze onvolprezen tuinhulp gistermiddag het gras te lijf. Zijn tempo lag hoog en kruiwagens vol groen spul werden in grote hoeveelheden afgevoerd naar een geul die we daarvoor bestemd hebben. De compostbakken stromen namelijk al over.

Uit de wijngaard, waar ook een oude kersenboom staat, nam de wijnboer heerlijk zoete kersen mee. Zelf hou ik me vooral bezig met het laag-bij-de-grondse werk zoals het verzorgen van de potplanten, onkruid wegplukken en het schoonvegen van het terras. Aan het eind van de dag stond alles weer op zijn plaats. We eten om half negen en stellen vast dat juni met zijn lange dagen een heerlijke maand is.

Barbieberg

Afgedankt liggen ze erbij. Vrijwel allemaal bloot en met de armen ten hemel gericht alsof ze verzuchten ‘wie laat ons hier nou zó achter?’ Het kan gebeuren in een kringloopwinkel. Ik was daar met de zus met wie ik vaker langs kringloopwinkels ga. Zij zocht en vond een schilderijlijst. De barbies moeten wachten op serieuze kopers en wij vervolgden onze weg.

Vóór we in het centrum van Delft aan een verlate verjaardagslunch gingen, reden we toevallig langs de werkplaats van Theo Jansen, de kunstenaar van de strandbeesten. Als je goed kijkt, zie je de beesten onder de bomen staan. In de zon op een beschut terras praatten we onze levens weer bij. Hier en daar een verzuchting over dingen die ons bezig houden. Maar daar wordt serieus aan gewerkt.