Vijftien potten

Hij hing dit jaar echt bomvol, onze abrikozenboom. Meer dan viereneneenhalve kilo kwam eraf. In twee sessies heb ik ze tot jam verwerkt. Een deel kreeg verse gember toegevoegd, een ander deel tijm. Het grootste deel alleen maar abrikoos.

Ik las een leuk recept van een bladerdeegflapje met een puntje brie en wat abrokozenjam erop. Dat gaan we binnenkort maar eens uitproberen.

Voor het eerst heb ik met een glasstift op de potten geschreven en plak ik geen etiketten meer. Eens zien of dat bevalt. Vijgen, bramen en vlierbessen hangen nog in de wacht. Op de planken in de trapkast is nog plaats voor aanvulling. Ik weet wat me te doen staat en liefhebbers voor eigengemaakte jam zijn er genoeg.

Om in te bijten

Met kilo’s tegelijk worden al deze heerlijkheden aangeboden op de markt. Kersen hoeven we niet te kopen, want die hebben we zelf in overvloed.

Tomaten kochten we vandaag wel. Door de onregelmatgheid van ons verblijf hier is wat eerst de moestuin was, een bloementuin geworden. Ik hoop het binnenkort in z’n volle glorie te kunnen laten zien.

Wat we verder aan fruitbomen hebben, zoals de perzik en de abrikoos, levert nog niet veel of is onrijp. We zijn blij met wat we wél op eigen terrein kunnen oogsten en voor een grijpstuiver kopen de aanvulling op de weekmarkt in Gubbio.

Bloemtapijt

Infiorata in Spello

Het zal zéker de moeite waard zijn om Spello vandaag of morgen te bezoeken. Maar pfoe…al die drukte. Is er niet in de buurt ook een Infiorata (bloementapijt) te bewonderen? Morgen is het feest van het Corpus Domini en ook in Cupramontana wordt een bloemtapijt gelegd. De voorbereidingen daarvoor zouden ons vast wel bekoren. Dachten we.

Vreemd genoeg was daar vanmorgen nog niets van te zien. Een flinke hoosbui zorgde er bovendien voor dat we de auto invluchtten en de tijd niet namen om het na te vragen. Ach, Cupramonta was het bezoek toch wel waard.

‘Pluk maar zoveel je wilt’ zei een alleraardigste dame toen we bij deze abrikozenboom stonden. Het plein vlakbij de kerk van de San Leonardo zag er fraai maar verlaten uit. Gelukkig werd mijn bloemhonger even verderop toch nog gestild. ††

Gekwetter

Met een beetje moeite scheurden we ons gisteren weer los van het Italiaanse leven en vanaf vandaag is dit ons uitzicht weer. Er vallen altijd direct een paar dingen op na de landenwissel. Ten eerste: wat is het hier nog lang licht en ten tweede de hoeveelheid straatgeluiden. Maar beide zaken zijn in een paar minuten weer normaal. We houden van lange avonden, het geluid van kabbelend water en horen gelukkig ook hier veel vogelgekwetter.

We storten ons vol overgave en met veel plezier in het familieleven, gaan vrienden zien en hebben nuttige dingen op de agenda staan. En nou maar hopen dat de kersen en abrikozen in Caldese nog even op ons wachten.

Bloesem in de boomgaard

De abrikozenboom is altijd de eerste die in bloei komt. Dan maken we bijna een rondedansje van vreugde. De andere fruitbomen, zoals de appel-peer- en pruimenboom komen wat later op gang. Ze botten al uit maar ik kreeg het niet netjes op de foto. De oogst is wisselend, vorig jaar hadden we weinig abrikozen. Vaak is het jaar daarop de hoeveelheid weer beduidend groter. Het zijn allemaal jonkies die we zelf geplant hebben dus we zijn nog in het stadium dat we elk stuk fruit uit eigen gaard hogelijk waarderen. En dat zal wel zo blijven ook.

Italiaanse zomer beelden

Vorig jaar kwam ik deze ouderwetse hooischelven tegen in de buurt van Citerna.  Ze zijn te mooi om niet alsnog te laten zien; veel mooier dan de moderne machinaal gerolde hooibalen die inmiddels overal op het land liggen.

Gisteravond plukte de wijnboer deze abrikozen uit onze eigen boomgaard. Ik fotografeerde ze in de avondzon. Inmiddels zijn ze opgegeten, zoals dat gaat met rijp fruit.

Tijdens ons marktbezoek vanmorgen was dit het uitzicht toen we koffie dronken. Zo blauw zie je ze zelden. Ik zou mijn rode Vespa, zo ik die had, met liefde omruilen voor dit exemplaar.

Frutteto

Geen maandagse moestuin maar de boomgaard staat vandaag centraal. Als je daar de vruchten van wil plukken, heb je geduld nodig. Omdat de grond rondom de oorspronkelijke boerderij jarenlang verwaarloosd was, zijn we in eerste instantie begonnen met bramen plukken, want die groeiden overal. Die gebieden zijn we uiteindelijk gaan schonen en inmiddels staan daar zelf geplante fruitbomen. Appels, peren, perziken, abrikozen, kersen, vijgen en pruimen. Het levert nog niet zo erg veel op maar de belofte is er. Daarnaast hebben we een potje dat we het bomenfonds noemen. Want op onze wensenlijst staat nog een notenboom, kaki en granaatappel.

Liefhebbers

Als ik eerlijk ben, en waarom zou ik dat niet zijn, moet ik mijn oordeel over het tv-programma Maartens Moestuin enigszins herzien. We zitten op maandagavond met z’n tweetjes te kijken en steken er heus wel wat van op. Gisteravond liet Maarten ’t Hart zien hoe je het beste tomatenplanten van water kunt voorzien. Wij wisten al dat je ze niet moet pesten met koud water en dat doen we dan ook niet. Maar het systeem met terrapotten die je vlak naast de tomaat ingraaft en vandaar uit begietert, is er een om te onthouden. Vandaag liepen we over de markt in Gubbio. Bij het zien van de groenten en vooral ook bij het horen van de prijzen, bedacht ik me dat je ook echt wel een liefhebber moet zijn als je aan een moestuin begint. Voor twee euro en acht cent kochten we een kilo abrikozen, een kilo tomaten en een meloen. Daar valt nauwelijks tegenop te telen.