Ik blijf het altijd heel gezellig vinden om lopend naar de super te kunnen. Vooral als de wijnboer meegaat, die het sjouwwerk voor zijn rekening neemt, is het goed te doen de dagelijkse boodschappen in de Choorstraat te halen. Er zit ook een voordeeldrogist waar we moesten zijn. Grootste aantrekkingskracht op ons heeft de koffie en theezaak van Neef Rob. Hij is onlangs twee weken in Italië op vakantie geweest, dus die verhalen moesten even uitgewisseld worden. En kijk die vitrine met handgemaakte bonbons! Maar die hebben we verder ongemoeid gelaten, hoor.
Nog even die markante toren van de Nieuwe Kerk op de foto gezet en toen liepen we weer op huis aan. Zonnig Delft op een gewone doordeweekse dag. Ik kan er nog altijd van genieten.
Overal in Gubbio hangen vaandels van de drie heiligen die een rol spelen bij het Festa dei Ceri morgen. Ubaldo, Giorgio en Antonio vertegenwoordigen elk een wijk en ook in de buitengebieden hangen en wapperen de vaandels. Dit is het parkeerterrein van een supermarkt buiten het centrum waar ik even in de auto bleef wachten terwijl de wijnboer door de regen holde om nog wat vergeten boodschappen te kopen.
Gelukkig klaarde het al snel weer op, parkeerden we de auto en liepen het centrum in voor onze zondagse pranzo. We zagen zelfs de zon nog even en met een temperatuur van rond de zestien graden is het redelijk aangenaam. Toch zijn de weerverwachtingen voor morgen niet erg hoopvol en is iedereen op slecht weer voorbereid. We gaan het meemaken.
Als we de weersverwachting mogen geloven dan krijgen we de komende week nog héél veel regen op ons dak. Dus gaan we ons richten op binnen werkzaamheden. Aan de inhoud van onze boodschappenkar is dat nog niet te zien. We togen vanmorgen eerst maar eens naar de enorme bouwmarkt Leroy Merlin, een uurtje verderop. We oriënteren ons op een hekje rond de moestuin maar zijn er nog niet over uit wat dat moet worden wegens te groot, te duur of te houtig. Wordt vervolgd.
Wij vervolgden onze boodschappenmissie met een bezoekje aan de Lidl, waar een pak havermout van een pond nog onder de euro blijft Els (klik). We vinden het sowieso wel fijn om af en toe in een andere super te winkelen en zijn over het aanbod van de Lidl erg tevreden. Er staat ook nog de aanschaf van een nieuwe kruiwagen op ons verlanglijstje, helaas zijn we daarvoor nog niet geslaagd. We deden wel een ideetje op voor hergebruik van ons bijna antieke exemplaar. En zo hadden we een nuttige ochtend en wie weet komen de nieuwe bladhark en schoffel tussen de buien door toch nog in beweging op korte termijn.
Toen blogvriendin Els onlangs schreef over de hoeveelheid in plastic verpakte groenten stuurde ik haar een reactie met de opmerking dat onze Plus supermarkt de producten los aanbiedt en er papieren zakken klaar liggen om een en ander in te pakken. Nou, dat klopt helaas niet. Ik was er gisteren weer even en stond nu aan de andere kant van het schap. Ik denk dat ik een vorige keer alleen bij het losse fruit heb gestaan want nu zag ik dat zelfs de komkommers in plastic zijn verpakt. Zo onnodig. Dat er papieren zakken worden aangeboden, klopt gelukkig wel. Het begin is er, zullen we maar zeggen. Kom op supermarkten, nu even doorpakken. De consument wil echt wel groenten en fruit in netjes en zakken stoppen.
Bijna elke supermarkt heeft tegenwoordig zelf-scan-kassa’s. Je hoeft er meestal niet voor in de rij te staan, je haalt zelf je boodschappen onder de scanner door en blieb, blieb klaar ben je. Nou ja, eerst nog even afrekenen. Ik vind het eigenlijk niks maar als de rij bij de ‘echte’ kassa lang is, maak ik er wel gebruik van. Vandaag niet, er ging net een bevrouwde kassa open en gelijk met mij schoof bij de kassa naast me een oudere man aan. Of beter gezegd: iemand van mijn eigen leeftijd. Samen met de man, de caissière en de supermarktmanager die in de buurt was, ontstond een gezellig praatje.
De man en ik stonden samen in de lift naar het parkeerdak, onze auto’s bleken naast elkaar te staan en het gesprekje ging gewoon door. De man had zijn hele leven als musicus gewerkt, hij was slagwerker. Nu maakte hij nog deel uit van maar liefst vier senioren orkesten, treedt nog op bij het politie-orkest van Zuid Holland en valt waar nodig in als er ergens een drummer gezocht wordt. De hele maand december heeft hij uitvoeringen en doet dat met veel plezier, vertelde hij. Dus tijd voor een bijbaantje als kassamedewerker heeft hij niet, al was dat het grapje waarmee het hele gesprek beneden in de winkel met de andere dames begon. Waarom vertel ik dit verhaal? Omdat ik hou van het menselijk contact en ik het betreur dat alles gericht is op snelheid en kostenbesparing. Thuis gekomen dook ik met de Allerhande op de bank. Die is ook digitaal beschikbaar maar geef mij maar een inspirerend blad in handen en noem me ook gerust ouderwets.
In de Nederlandse kranten las ik dat verschillende supermarkten geen producten meer gaan verkopen die uit verre landen per vliegtuig binnen komen. Goed plan, eten dat het seizoen ons biedt, is sowieso veel beter. Dat doen ze hier in Italië altijd. Bovendien staat bij de vers producten een Italiaans vlaggetje en heb ik hier nog nooit boontjes uit Kenia gezien. Goed bezig zou je zeggen. Maar voor het aanraken, oppakken, goedkeuren of weer terugleggen van bijvoorbeeld een onverpakte paprika, moet je wel een plastic handschoentje aantrekken. Verplicht. De plastic zakjes om groenten mee te nemen vliegen je hier nog om de oren al kijkt men er niet meer vreemd van op dat wij daar netzakjes voor meenemen. Een statiegeld-automaat ben ik ook nog nooit tegen gekomen. Lege flessen gaan hier nog in de glas-of plasticcontainer. Zo valt er ook hier nog behoorlijk wat milieuwinst te behalen. En hoe men ooit van die plastic handschoentjes af zal komen, is mij nog een raadsel.
Op de plaats waar normaal gesproken auto’s het parkeerterrein verlaten via de slagboom, heeft vandaag de tassenkoopman zijn meest kleurrijke handel uitgestald op de weekmarkt. Ik heb de tassen bewonderd maar het daar ook bij gelaten. Zien jullie ook dat er paraplu’s worden aangeboden? Het is licht bewolkt en er zou wel eens een bui kunnen vallen, de koopman is er op voorbereid. Wij denken dat we het droog houden.
Een ander kleurrijk tafereeltje levert dit plantentafeltje op. Om redenen die ik al eerder heb uitgelegd, zal ik geen potplanten kopen maar ik kan me er natuurlijk wel even aan verlustigen. Ook onze logees hielden de hand op de knip en met wat aanvullende boodschappen uit de supermarkt gingen we weer de berg op. Vanmiddag houden de vakantievierders een luie middag. Morgen gaan we de geschiedenis van Gubbio aan een nader onderzoek onderwerpen.
De één naar de tandarts, de ander naar de huisarts. Samen naar mijn moeder. Bezoekje aan de pedicure, aan de garage voor een nieuwe koplamp en samen naar de supermarkt voor boodschappen. Nog snel de kringloop in maar niets kopen. De één naar de bakker en het fruithuisje en de ander in de zelfde tijd langs de kleermaker voor het inkorten van een broek. Nog geen twee dagen in Delft en al heel veel afgehandeld. Maar ook tijd om samen op een terras koffie te drinken, bij de buurman langs te gaan om onze post op te halen en te genieten van mooi Delft. Onze agenda is de komende week goed gevuld met leuke afspraken. Het weer is fantastisch en hoewel ons hart in Caldese achterbleef en het best weer wennen is op het bovenhuis, omarmen we ons Hollandse leven weer voor even.
Ook hier in Italië is in de supermarkt te zien dat Pasen in aantocht is. Hele stellingen zijn gevuld met chocolade eieren. En niet van die kleintjes! De presentatie bij de Eurospin laat wat te wensen over, de eieren zijn in kartonnen kratten beschermd tegen valongelukken maar het ziet er wat opgepropt uit. De meeste vrouwen krijgen met Pasen zo’n ei dat gevuld is met kleine eitjes en meestal ook nog een verrassing in de vorm van een behendigheidspelletje of ander onnutigs.
Veel lekkerder wat ons betreft is het Paasbrood, de Colomba Pasquale. Het heeft min of meer de vorm van een duif, is cake-achtig en er wordt venkel-of anijszaad in verwerkt, plus amandelen en een héleboel suiker. Toch maar eens kijken hoe rekbaar mijn handtas is om te zien of er één mee terug kan naar NL. Deze vredesduif spreek me wel aan namelijk.
Vanmorgen heb ik een champignonragout gemaakt en daarmee was mijn kookwerk voor de kerstdagen wel gedaan. Morgen schuiven we aan bij onze dochter en haar gezin. Op tweede kerstdag kook ik bij mijn moeder. Daar hou ik het klein maar fijn en een beetje klassiek wat gerechtjes betreft. De laatste verse boodschappen haalde ik gisteren al dus het is rustig hier in huis.
De bedrijvigheid speelt zich buiten af. De tuinman brandde nog wat onkruid weg, er kwamen glazenwassers langs en de mensen van Werkse leegden niet alleen de afvalbak bij ons voor de deur maar pikten ook het gazon weer leeg van troep. En dan denk ik ook aan alle pakjesbezorgers, postbodes, supermarktpersoneel, bakkers en slagers die zich een slag in de rondte werken.
De tijd dat de kerstperiode me stress opleverde toen ik nog werkte, ligt al heel lang achter me en daar prijs ik me gelukkig mee. Hulde aan al die mensen die nu moeten zorgen voor een schone omgeving en gevulde magen. En voor hen die zorgen voor de zieken en zwakkeren in onze samenleving.
Wonen in Caldese (Italië) 