Schepen vol zure appels

De weekmarkt van Gubbio is, vanwege herstelwerkzaamheden aan het centrale plein, voor twee jaar verplaatst naar een andere locatie. Maar op die locatie zijn nu óók wegwerkzaamheden en derhalve is er een maand lang geen markt. Wij vinden dat jammer want het past zo fijn in onze dinsdagochtendroutine. Nu deden we alleen maar boodschappen in de supermarkt en dronken koffie bij de bar. De wijnboer ging nog even naar de ijzerhandel voor wat technisch dingetjes en daarmee kwam aan ons uitstapje al weer een einde. In gedachten zagen we ons vanmiddag nog wat op het erf werken. Met een dikke jas aan, dat wel. Want de temperatuur haalt de twee cijfers niet. Maar dat buiten werken gaat niet lukken. Deze twee foto’s zijn binnen een kwartier na elkaar gemaakt. En het ziet er niet naar uit dat daar op korte termijn wat langere tussenpauzes zullen ontstaan. Ik kruip voor de verandering maar eens achter de naaimachine. Laat ik morgen het resultaat daarvan zien.

Zaterdagronde

Het einddoel van ons ommetje vandaag was de Choorstraat, de winkelstraat waar ook ons favoriete koffiezaakje zit. Maar eerst passeren we het Doelenplein met het wereldrestaurant Hanno en een stukje verderop restaurant LEF, waarmee het Parijse sfeertje meteen gezet is. Boulevard du bon repas, staat op het blauwe straatnaambord aan de gevel. De Franse vlag hangt uit en ook de kaart kent volop Franse gerechten, een aanrader.

Maar goed, we gingen voor een kopje koffie bij neef Rob. Het was vier weken geleden dat we er waren, dus schoof de eigenaar even gezellig aan om bij te praten. Op zo’n zaterdagochtend rondje komen we vaak buren tegen die vrijwel allemaal dezelfde route lopen voor hun boodschappen. Het geeft een soort dorpsgevoel waarbij we ons prima voelen. Straks naar mijn leuke moeder, nu snel nog even een gedicht printen!

Dinsdagochtend routine

De doorsteek van het parkeerterrein naar de markt leverde vandaag het beeld op van een groep jonge mensen, zittend in het gras, allemaal gekleed in gele shirts. Ik veronderstel een introductiedag van verse middelbare scholieren. Hoe dan ook, het zag er vredig en gezellig uit, zo van een afstand.

Kom, dacht ik eenmaal op de markt lopend, ik zal ook eens wat huishoudelijke artikelen laten zien die hier te koop zijn. Ons huishouden is volledig voorzien van potten en pannen dus we kopen er zelden iets. Maar veel familieleden hebben hier hun melkopschuimer gekocht.

Rietwerk heeft voor mij veel charme maar ook niet nodig want door mij al vaak in Nederlandse kringloopwinkels gekocht. Nee, ons rondje markt gaat meestal langs groentekraam en kaasboer. En vanaf de koffiebar, via het parkje naar de supermarkt voor melk en yoghurt en dan weer naar huis. Altijd een fijn bestede dinsdagochtend.

Vroeg uit de veren

Om de warmte een beetje vóór te zijn. liepen we om half negen op de markt. De zomervakantie voor kinderen duurt hier drie maanden, reden dat er veel zomerscholen zijn voor sport en spel. Ze zijn wat lastig te onderscheiden op de foto maar we konden aan het geluid horen dat een groep kinderen met veel plezier een balspel deden. Wij slenterden met Eva nog wat kraampjes langs en zij slaagde bovendien nog voor wat souvenirs.

Uiteindelijk zegen we neer op het terras van onze vaste koffiebar. De twee dames die het tafeltje aan de gevel hadden betrokken, zaten – zoals te doen gebruikelijk – over eten te praten. Misschien hadden zij hun huishoudelijke werk al in alle vroegte gedaan. En misschien hadden ze, zoals óók al te doen gebruikelijk, daarbij hun degelijk gebloemde huisjurk aangehad. Het is het soort gebruik dat ik niet zal over nemen. Over eten praten daarentegen lukt me moeiteloos.

Nat Delft

Het valt nog niet mee om het vandaag niét over het weer te hebben. De straten zijn tamelijk uitgestorven tijdens een kort winkelrondje onder de paraplu. Een eenzame zwaan in de gracht, waar zou zijn of haar partner zijn? Schuilend onder een bruggetje misschien?

We bezoeken de drogist, de boekwinkel want nog boekenbonnen te besteden en de bakker. En tenslotte doen we snel een cappuccino en espresso bij neef Rob, ons favoriete koffietentje. Het is een dag vol werkzaamheden binnenshuis. Wat dat betreft treffen we het met het weer.

Het Universum was weer goed voor ons

Elke week is er wel een rommelochtendje waarop we verschillende dingen in de stad regelen. De wijnboer is bezig geweest met de installatie van een bank-app op zijn telefoon. Van onze Italiaanse bank, hè. En dat valt niet mee. Gelukkig heeft onze vriendin van de koffiebar de zelfde bank en dezelfde moeilijkheden bij de installatie. Ze hielp vervolgens bij het voeren van een gesprek met de helpdesk. Duurde minstens een kwartier maar het lijkt gelukt.

Hadden we vorig jaar al niet het plan een ventilator te kopen voor de studio? We stonden op punt de supermarkt in te gaan voor wat reguliere boodschappen. Misschien moeten we het Universum maar weer eens serieus aanroepen, riep ik na een eerdere positieve ervaring voor een tafelgrill (klik). Hij staat voor de deur van de studio, klaar om uitgepakt te worden en fijn voor gasten die in augustus hier komen.

In de vroege uurtjes zette de wijnboer de schuur in de zwarte teerverf. Een klus die al drie jaar eerder had moeten plaatsvinden en ook nog niet afgerond is. Maar kijk…zo bewaren we de wijnflessen die op hergebruik wachten. Dat worden er allengs meer. We kochten nog wat aardige solar lampjes voor in de achtertuin en twee rollen gaas om de wijngaard tegen zwijnen te beschermen. Zo blijven we lekker bezig maar we doen het calmo in deze warme zomer.

Dinsdagroutine

Vorige week zijn we niet naar de markt geweest, dus dat moest er vandaag maar weer eens van komen. Konden we mooi vóór die tijd langs bij de smid omdat we de houten pergola willen vervangen door een metalen. ‘Benvenuti’ riepen Fausto en Donatella toen we bij hen het gebruikelijke koffietje dronken. Binnen het masker op en buiten hangt ie als een soort baard aan je kin, demonsteren hier twee barbezoekers. De markt kwam ons sfeerloos over. De voedselkramen stonden op een ander plein, de leegte en de afstanden zorgden voor een ander beeld dan we gewend zijn. We kochten nog een nieuwe Jasmijn bij de plantenman die we gelukkig ook terugvonden. Toen nog even een ronde door de supermarkt en nu zijn we voor een week weer voorzien en hoeven voorlopig het erf niet af.

Welkom

‘Bentornato’ zeggen Fausto en Donatella van de bar als we tijdens ons marktbezoek even bij ze langs gaan voor een heerlijke kop koffie. ‘Ciao bella’, zegt de Marrokaanse vrouw van een kledingkraam die altijd zulke fijne katoenen en linnen spullen verkoopt. We worden herkend en welkom geheten. Er lijkt niets veranderd, ons leven herneemt zich volgens het vaste stramien. Een van de weinige kruispunten waar stoplichten stonden, is veranderd in een rotonde. We moeten even zoeken naar een alternatieve oversteekplaats. Maar verder is alles als vanouds. Zelfs in die mooi verzorgde voortuin die we altijd passeren, staat de jaarlijkse lentebode ons toe te lachen.

 

Buurman met baby

Bij het koffiebarretje kwamen we onze vroegere buurman tegen. De man – even oud als de mijne – is geboren en getogen op de berg en in onze beginjaren maaide hij het gras, ploegde de wijngaard en bracht ons in contact met timmermannen. metselaars en de huisarts. Nadat zijn vader overleed, nam hij zijn moeder in huis, scheidde van zijn tweede vrouw en betrok een huis in het woonwijkje onderaan de berg. Ons contact verwaterde. Wij dopten inmiddels onze eigen boontjes en hij trouwde een dertig jaar jongere Russische vrouw. Vandaag meldde hij ons trots opnieuw vader te zijn geworden. Naast een kleinzoon van vijftien, een stiefzoon van tien heeft hij nu ook nog een baby. ‘Ik moet er niet aan dénken’ reageerde zijn leeftijdgenoot, mijn man, buiten zijn gehoorsafstand. ‘Nou, ik ook niet’, kon ik hem geruststellen.

Mensen op maandag

Toeristen in Gubbio, ik denk geen Italianen. Waarom niet? Ze drinken uit een plastic bekertje, zittend op een bankje niet al te ver bij een koffiebar vandaan. Alle tasjes en papiertjes duiden op een kleine picknick. Als een Italiaan in de buitenlucht eet, komt daar meestal heel wat meer bij kijken zoals koelboxen en tafelkleden. Deze twee hebben gewandeld en wisten van tevoren niet waar ze zouden eindigen. Dus namen ze hun eigen lunch mee. Wie weet dronken ze na afloop toch nog koffie bij de bar en deden daar meteen hun plas. Ik verzin maar wat hoor.