Ieder zijn eigen ding

Een man in zijn bootje met knalharde dreunende muziek. Hij geniet ervan. Wij iets minder.

Nu de rest van dit wandelgezelschap op een bank is gaan zitten, valt er een gesprek met elkaar te voeren. Want dat gaat lastig als je in een rolstoel zit en voortgeduwd moet worden.

Met veel geduld en een paar krijtjes zitten moeder en kind bij een speeltoestel.

Laten we er even bij gaan zitten, hebben ze gezegd toen ze elkaar op de fiets tegenkwamen.

Heerlijk de overtollige energie er uit roeien na een weekje thuiswerken. Alleen de twee wandelaars die op zaterdagmiddag een ommetje maakten, staan niet op de foto.

Rooie Frans

Nog steeds heb ik een tasje naast mijn bureau staan. Via mijn moeder kwamen wat familiealbums mijn kant op nadat haar jongste zus was overleden. Ik zocht uit, gooide wat weg én hield wat over. Onder meer een boek met deze originele tekeningen dat uitgebracht is ter gelegenheid van het 15 jarig bestaan van het koor Con Amore uit Pijnacker.

Mijn oom Frans, gehuwd met een van mijn moeders oudere zussen, was de oprichter en dirigent. Een roodharige man met forse stem, dito handen, iemand van de grote gebaren die niet ongemerkt een ruimte betrad. In het dagelijks leven was hij aannemer maar zijn passie was de muziek. Hij was organist en koorleider in de katholieke kerk en richtte later ook nog het Don Kozakkenkoor op. Ik herinner me hem vooral als de oom die bij elk familiefeest – en dat waren er nogal wat – achter de piano kroop en elke bruiloft of verjaardag tot een waar spektakel wist te maken. Het boek waaruit deze tekeningen komen, zit in de gereedstaande tas. Het wordt tijd dat ik het wegbreng naar de neef die het familie-archief beheert.

tekeningen van Dick Hulst

Het leven langs de waterkant

Er zijn herriemakers en rustiger types die uren op wacht staan. De nijlganzen en de reigers zijn in voortdurend gevecht om de beste plek aan de waterkant.

Tevreden hondenbezitters zie je hier ook voorturend. En ik zie ze bukken om op te ruimen wat de honden op hun ronde vooral ook komen doen. Van dat opruimen word ik dan heel tevreden.

Rustige genieters op hun bootje. Zodra je van die oude veilingboten ziet, staan er meestal kratten bier en drinkende mensen op en hoor je harde muziek.

Rommelmakers. Hou je altijd. Afvalbak op nog geen meter afstand.

Fietsende gezinnen en gezelschappen, soms noodgedwongen met een paraplu in de hand. Maar meestal rustig voorbij peddelend.

Al met al hebben wij het levendigste uitzicht dat je maar bedenken kunt.

De regie

Zoals ze haar leven lang de regie graag zelf in handen had, zo ook was vanmiddag haar afscheid. ‘Hou het luchtig, zet de muziek vooral lekker hard en na afloop wijn en happen zodat het crematorium in een gezellige kroeg verandert’. En natuurljk deden we dat met z’n allen. Het was een prachtig afscheid van een heel bijzonder mens. We gaan haar allemaal heel erg missen. Nu al.

 

 

 

Waar de tijd heeft stil gestaan

Het middeleeuwse stadje Bevagna viert deze week feest. Een groot deel van de bevolking is in middeleeuwse kledij gestoken, er worden ambachten getoond, er is muziek en vooral veel eten. ’s Avonds en in het weekend. Overdag merk je er weinig van. Omdat wij niet zo’n zin hebben in grote mensenmenigten maakten we er vandaag ons wekelijkse uitje van. Lege straten maar wel móói.

Aangepaste zonwering en gordijnen.

Eén koopvrouw die houten instrumenten verkocht. Of nee, ze verkocht niets. Ook niet aan ons. Ach, het zal dit weekend wel goed komen met haar en haar handel. Wij hadden een rustige topdag.

Mondriaan

Als er in jouw stad een wereldberoemde kunstenaar is geboren dan móet je daar wat mee. En dat heeft Amersfoort heel inventief en mooi gedaan. In een kleine zaal hangt alleen vroeg werk van hem. De latere stukken zijn natuurlijk onbetaalbaar. Toch is men er in geslaagd zijn leven en werk te duiden. Met de modernste technieken zie je zijn ontwikkeling en stap je in zijn Parijse woning waar Piet Monderiaan levensgroot  op bewegende beelden aanwezig is. Ook muziek, denk aan de boogie woogie, mengt zich in de presentatie. Het is dat ik het een rotwoord vind, maar je kunt het een ‘beleving’ noemen. We deden samen met bevriende familie een dagje Amersfoort en waren van de stad én het Mondriaanhuis danig onder de indruk.

 

Dag op stap

Je ontvangt een berg appjes en berichten als je jarig bent. Echte post trouwens ook en internationale telefoongesprekken via skype. Wat een verworvenheid. Dan in een andere stad eerst maar eens aan de koffie met gebak. Beetje drentelen door de binnenstad. Waar? Deze winkel staat in Haarlem. Nog even een echte Italiaanse pranzo en toen door naar de Stadsschouwburg. Daar speelde om half drie de voorstelling ‘Was getekend, Annie M.G. Schmidt’.  Haar leven en de relatie tot haar zoon Flip stonden centraal. Prachtige herkenbare muziek en liedjes en schitterend spel. Dat alles fraai vormgegeven in een sfeervolle schouwburg. Verjaardag op deze manier met twee bleek een goed idee.

 

Muziek

Vanmorgen werd ik door een blogvriend aan de andere kant van de wereld getrakteerd op een privé concert op een vleugel. Bij mijn koffie en krant luisterde ik naar Arabesque van Debussy. Geweldig. Ik dacht meteen terug aan ons bezoek aan Arezzo eerder dit jaar. Daar zag ik het standbeeld van Guido Monaco die het notenschrift uitvond. Nooit echt bij stil gestaan dat iemand ooit op het idee is gekomen om muziekklanken tekens te geven. Als jong meisje leerde ik klassiek gitaar spelen maar stopte wegens gebrek aan talent. Het notenschrift ben ik al lang weer vergeten. Voor mensen die het wel kunnen lezen en er bovendien prachtige klanken mee kunnen reproduceren, heb ik dan ook grenzeloze bewondering.

Wat gaan we eens doen?

Na een dag reizen en een dag hard werken breekt de zondag aan. Wat gaan we vandaag eens doen? Net als overal elders zijn er festivals met als thema muziek, historie of eten. Gistermiddag om vijf uur lagen we eindelijk op onze zonnebedjes met uitzicht op de wijngaard en we maakten plannen voor vandaag. Dat was snel geregeld. We doen de normale routine van het zondagse niets. We laten de ‘eventi‘ voor wat ze zijn en gaan naar Gubbio voor de pranzo. Ik begin aan een nieuw boek.  Vogels en krekels zorgen voor de muziek en de vuurvliegjes geven vanavond een lichtshow. Noem dat maar niets.

De Olijkerds

Het trok allemaal weer aan onze neus voorbij. De Delftse carnavalstoet doet altijd een beetje onnatuurlijk aan, vinden we. Weinig echte praalwagens maar wel een hoop hoempamuziek door elkaar heen. Ach, het levert mij een gekleurd plaatje op en ik gun ieder zijn feestje maar het mijne is het niet. Waarmee ik het feest niet wil diskwalificeren. Absoluut niet. Alleen ben ik niet in die traditie opgegroeid en kijk ik er geboeid maar vooral ook veel te nuchter naar.

kleur bekennen 7