Traditioneel feestje

Net toen wij het Piazza San Giovanni opliepen, formeerde het muziekkorps zich op de trappen van de gelijknamige kerk met achter hun aan de vendelzwaaiers. Er volgde een tien minuten durende toespraak waarin de sponsors met naam en toenaam werden bedankt. Weinig of eigenlijk niets over La Feste della Libertà maar van alles over de geschiedenis van het vendel zwaaien, de nieuwe vaandels en het feit dat de populaire TV serie Don Matteo zich afspeelt bij deze kerk en in de rest van Gubbio. Enfin, tegen de tijd dat de echte show begon, zat ik al op een stenen muurtje. Ik hoorde wel de muziek en zag de vendels door de lucht zweven.

Na afloop begon de klok te beieren. Dat gaf een nog feestelijker tintje aan het geheel. Het gebeier werd even later overgenomen door de klokken van het veel hoger gelegen Palazzo dei Consoli. Daar stonden tussen de kantelen in ook vendelzwaaiers (klik op de foto voor en vergroting). In deze middeleeuwse stad dus geen foodtrucs, festivals, muziektenten en grootschalige evenementen. Hier worden op kleine pleintjes de eeuwenlange tradities herbeleefd. Het heeft wel wat.

Bevrijdingsdag in Italië

Op 25 april 1945 werd Italië door de Partizanen bevrijd. Niet alleen van de Duitse overheersing maar ook van het fascistische regiem van Mussolini. Daarom is er vandaag het Festa della Libertà, een dag waarop ook de slachtoffers uit de Tweede Wereld Oorlog worden herdacht. In Gubbio gebeurde dat vanmorgen met een kranslegging bij het monument van de Veertig Martelaren op het centrale plein laag in de stad. Dat plein dat momenteel op de schop gaat, zoals jullie kunnen zien.

Wij wilden wel eens zien of er verder nog wat feestelijkheden waren in de stad. Dat gaat er hier niet zo massaal aan toe als in NL. We liepen deze straat maar eens in want we hoorden verderop wat muziek. Op een pleintje hadden zich al heel wat mensen verzameld. Wat we daar te zien kregen laat ik morgen zien. Deze auto kwam ik tegen toen ik op de wijnboer stond te wachten. Of er elders nog iets feestelijks was met oude auto’s hebben we niet afgewacht. De zon schijnt, de tuin wacht!

Blogvrienden

Al jaren lang onderhouden Henny van het blog de Hermitage (klik) en ik naast het bloggen ook een andersoortige vriendschap. Hoe dat zo kan ontstaan is eigenlijk wonderlijk. Door elkaar te lezen stap je als het ware elkaars leven in. En met een wederzijds gevoel van sympathie volgen we het wel en wee van de ander, ook via email. Henny en haar man zijn zeer getalenteerd op zowel muzikaal gebied als in de schilderkunst. Ook hun zonen hebben deze talenten, de één is musicus, de ander schilder. Henny wees me er op dat haar zoon Titus onlangs het stadhuis van Delft heeft geschilderd. Op zijn youtube-kanaal Titus Meeuws Painter zie je hem aan het werk. Diepte en licht zijn twee aspecten die hij fenomenaal combineert. Hij is stadsschilder en schildert portretten, interieurs en stillevens. Ik ben niet in staat een link naar youtube in mijn blog te verwerken maar wie een beetje handig, kan dit zelf wel regelen. Ik vind dat hij prachtig werk maakt, dus ga vooral bij hem kijken.

Een nieuw jaar, een nieuw begin

Elke minuut is natuurlijk een nieuw begin, daar heb je geen jaarwissel voor nodig. Bewust leven, lief zijn voor elkaar en voor de aarde dan komen we een heel eind. We zaten met een groot deel van de familie bij elkaar vanmiddag. Zoals we dat op de Pinksterpicknick ook doen; we nemen allemaal wat mee, eten en drinken met elkaar en halen de familiebanden weer aan. Vanmorgen bij mijn leuke moeder geweest, die helaas wat aan krachten inboet momenteel. Gisteravond waren we maar saampjes, luisterden naar muziek, lazen wat en keken tv. Het waren heerlijke samen-zijn-dagen de afgelopen week. We rijgen de minuten tot dagen en jaren en ik wens iedereen een mooi nieuw jaar toe.

Toegift

Zelf ben ik nooit zo vlot met de kerstversiering maar het maakt een huis op zo’n sombere dag toch wel extra sfeervol. Bij onze vriendin dronken we koffie en werden vervolgens getrakteerd op een heerlijke lunch. En maar samen babbelen hè, want het was minstens een half jaar geleden dat we elkaar zagen. Na afloop speelde ze Chopin voor ons en dat is traditie geworden. Ben bijna jaloers op mensen die mooi muziek kunnen maken maar bedenk dan dat de rol van dankbaar publiek ook fijn is. Volgende week duik ik ook maar eens in de kerstversiering want de behoefte aan wat sfeervol extra licht kunnen we in deze donkere dagen wel gebruiken.

Beelden uit mijn kinderjaren (vervolg)

De familiefoto die ik hier vier dagen geleden plaatste, riep leuke reacties op. Een neef stuurde deze foto naar me. We bedachten samen dat deze foto wel eens vijf jaar later gemaakt zou kunnen zijn, toen onze opa en oma 45 jaar getrouwd waren en de kleinkinderen ook op het feest waren. Er waren in totaal maar liefst 31 kleinkinderen, in 1955 waren we nog lang niet voltallig. Ik schreef van de week dat de groepsfoto er stijfjes en ouwelijk uitzag, gelukkig was de dagelijkse werkelijkheid heel anders. Er zaten goede zangers in de familie, opa zong liederen van Schubert. Eén oom (klik) was een uitstekend pianist, opa zelf was graficus en veel van mijn ooms en tantes waren goede tekenaars en ook heel muzikaal. In zo’n grote Roomse familie werd elke bruiloft aangegrepen voor een feestje. Waar dan weer optredens werden georganiseerd met zang en dans. Met veel van mijn neven en nichten onderhoud ik nog contact. Tien van de mensen die op de foto staan zijn zelfs voor kortere of langere tijd bij ons in Italië te gast geweest. Zelf sta ik uiterst links vooraan, mijn nicht die ook in Italië woont, staat met gekruiste armen op de eerste rij. We waren destijds al een vrolijk gezelschap en zijn dat nu nog. Helaas zijn er inmiddels al wel vier van ons te vroeg overleden. Dat maakt de foto des te dierbaarder.

The Beatles

De nieuwste van The Beatles is uit! Dat was voor mij in de zestiger jaren een gebeurtenis. Vaak kocht ik dan meteen de nieuwe single. Mijn moeder vond het altijd zonde dat wij daar geld aan besteedden maar met wat ik verdiend had met oppassen of folders rondbrengen beschikte ik over genoeg centjes om me die aanschaf te permitteren. Eenmaal thuisgekomen met het nieuwste plaatje draaiden we het minstens twintig keer achter elkaar tot ook mijn moeder moest bekennen dat de muziek best leuk was. Afgelopen week kwam na meer dan een halve eeuw een nieuwe opname van de heren uit. John Lennon schreef en zong in 1977 het nummer Now and then thuis in New York. Door middel van allerlei geavanceerde technieken en uiteraard met hulp van Paul Mc Cartney en Ringo Starr en zélfs met een paar gitaarslagen van de ook al overleden George Harrison is dit nummer nu uitgebracht. Het is hier te beluisteren en te zien. Het linkt erg Beatle-achtig. Maar twintig keer achter elkaar? Zo overdreven doe ik niet meer.

Gist en Geluk

We waren gisteren op het zilveren huwelijksfeest en 25 jarig jubileum van de Gistfabriek in Delft. Het was 1894 en Jacques en Agneta van Marken keerden net terug uit Baden Baden waar Jacques een poging had gedaan van zijn morfine verslaving af te komen.

foto van het www

Het was een ‘spontaan’ verrassingsfeest waarin wij de rol hadden van de hechte Gist-gemeenschap in het door dit echtpaar gecreëerde arbeidersparadijs, waar zij zelf ook woonden. Jan van der Mast, de man die al zoveel boeken over dit echtpaar schreef, speelde de hoofdrol en schreef ook de teksten. Hij werd omringd door Het Zingend Hart, een Leids-Delfts kamerkoor dat al sinds 1985 veel muziektheater voorstellingen heeft gemaakt en de Gist Blazers, een gelegenheidsensemble dat is samengesteld naar voorbeeld van de Harmoniekapel van de Nederlandse Gist en Spiritusfabriek in Delft.

Het was een uitzonderlijk mooie voorstelling, gehouden in het Agnetapark. We werden in kleine groepen rondgeleid door ‘bewoners’ van het park, er werd verteld en gezongen. Het is nauwelijks te beschrijven wat een geweldige middag we hadden. Eerst in het park en later in de ‘tent’ waar de Gist Blazers ons verwelkomden. De sfeer van ruim honderd jaar geleden was tastbaar. Dit was de eerste van zes voorstellingen, die allemaal al uitverkocht zijn.

Ik schreef over Jan van der Mast en zijn ‘held’ Jacques van Marken al eerder, onder andere hier (klik).

Lichtjesavond

Toegegeven; kerstsfeer is wel een onderwerp bij mij dit jaar. Toeval hoor. Gisteravond was het voor het eerst sinds drie jaar weer lichtjesavond in Delft. Overal kraampjes met glühwein en warme chocolademelk. Terrassen met een haardvuur, zoals hier op het Doelenplein.

Er was voor toepasselijke kou gezorgd met zelfs een flinterdunlaagje ijs op de grachten. De nieuwe Kerk en het stadhuis op de Markt waren fraai verlicht. In twee geopende vensters zaten een cellist en violist populaire muziek te spelen en te zingen. We zongen het Hallelujah van Leonard Cohen mee. Het begon nog net niet te sneeuwen, al was de muziek er toepasselijk genoeg voor.

De kerstboom werd ontstoken en we vermaakten ons prima met een sfeervol wandelingetje door het centrum waar het tamelijk onmogelijk was om géén mensen voor de camera te hebben. Wie zich herkent en niet gepubliceerd wil worden, kan dat melden, dan verwijder ik de foto.

Club van twee

De wijnboer en ik waren de enigen vanmorgen van het wandelclubje, de anderen vertoeven in verre buitenlanden, Drenthe en de Veluwe. Maar dat weerhield ons er toch niet van om op de vaste tijd ons polderwandelingetje te maken. Geen zon, wel windstil en hoewel veel vocht in de lucht, was het aangenaam wandelweer. Veel meer valt er niet over te zeggen over deze rustige zondag die met lezen en naar muziek luisteren verder voorbij kabbelt.