Bevrijdingsdag in Italië

Op 25 april 1945 werd Italië door de Partizanen bevrijd. Niet alleen van de Duitse overheersing maar ook van het fascistische regiem van Mussolini. Daarom is er vandaag het Festa della Libertà, een dag waarop ook de slachtoffers uit de Tweede Wereld Oorlog worden herdacht. In Gubbio gebeurde dat vanmorgen met een kranslegging bij het monument van de Veertig Martelaren op het centrale plein laag in de stad. Dat plein dat momenteel op de schop gaat, zoals jullie kunnen zien.

Wij wilden wel eens zien of er verder nog wat feestelijkheden waren in de stad. Dat gaat er hier niet zo massaal aan toe als in NL. We liepen deze straat maar eens in want we hoorden verderop wat muziek. Op een pleintje hadden zich al heel wat mensen verzameld. Wat we daar te zien kregen laat ik morgen zien. Deze auto kwam ik tegen toen ik op de wijnboer stond te wachten. Of er elders nog iets feestelijks was met oude auto’s hebben we niet afgewacht. De zon schijnt, de tuin wacht!

Van alle markten thuis

Geïnspireerd door blogvriendin Jeanne (klik) plaats ik vandaag ook straatfoto’s. Ik begin met een overzicht van het centrale plein laag in de stad waar de weekmarkt wordt gehouden. Het brede gebouw in het centrum van de foto is van oorsprong een woldrogerij. Er gebeurt al jaren niets mee behalve dan dat het een markant stadsbeeld van Gubbio oplevert.

Telefonerende mensen zie je overal en hoeven geen nadere toelichting. Zij zijn even helemaal in hun eigen wereld teruggetrokken.

De man met de groentestal hakt in een enorm tempo al het overbodig blad van de artisjokken. Hij is bijna los en probeert mij de laatste te verkopen. Maar ik ben niet zo’n liefhebber van de verse variant.

Het grote monument ter nagedachtenis aan de veertig martelaren die als represaille in de Tweede Wereld Oorlog hier werden doodgeschoten, is door de bloemenkraam aan het oog onttrokken. Vier mensen gebruiken de treden om even te zitten en wat te drinken. Boven hen zit een serie duiven die hopen een graantje mee te pikken. Wij kochten de eerste verse aardbeien van dit seizoen en die smaken naar meer.

Twee raadsels

Het eerste raadsel werd vorig jaar opgelost toen ik op 22 en 23 november deze wonderschone boom op mijn blog had gezet. Omdat ik geen idee had, hoe deze boom heette, schoten lezers me te hulp en blijkt het om een Vleugelnoot te gaan. Hij viel me vandaag wéér op waarmee ik concludeer dat ie in de herfst op zijn mooist is met die hangende vruchten.

We liepen verder over de Nieuwe Plantage richting het gedenkteken voor hen die vielen gedurende de Tweede Wereld Oorlog. Bij de sokkel was een vers bloemstuk neergelegd. Daar moet een reden voor zijn. Welke zal altijd een raadsel blijven maar ook onopgeloste raadsels kunnen me raken.

Titus Brandsma

Elke zondag bel ik, als ik in Italië ben, mijn moeder. ’s Morgens kijkt ze op tv naar de H. Mis, daarna is ze pas bereikbaar. Dat liep gisteren anders want de mis kwam uit Rome en duurde meer dan twee uur. Ze vertelde me later op de middag dat ze zelfs haar huishouden er helemaal door verwaarloosd had. Voorafgaande aan de mis was journalist en historicus Leo Fijen in Bolsward om met mensen te spreken over Titus Brandsma die gisteren heilig is verklaard. Aangezien haar beide ouders Friezen waren en Titus een neef van haar moeder, had dat alles extra haar belangstelling. Ze leest momenteel ook het boek over Titus Brandsma, waaruit ik hier wat foto’s plaats.

Brandsma was een karmelieten pater en journalist. In de jaren dertig van de vorige eeuw werd hij rector magnificus van de Katholieke Universiteit Nijmegen, nu Radboud Universiteit. Tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog sprak hij zich fel uit tegen de Jodenvervolging. Ook riep hij collega-journalisten op niet te zwichten voor de nazi-censuur. Deze verdiensten van hem en de woorden van Paus Franciscus maakten grote indruk op mijn moeder. De Paus had machtsvertoon en machtsmisbruik krachtig veroordeeld en daar kan mijn moeder zich helemaal in vinden. Ik ook trouwens.

Flipje in Vlaardingen

Bewaren is niet alleen terugkijken, het is ook vooruitzien. Op het moment dat de dingen nog vanzelfsprekend zijn is het moeilijk ze op waarde te schatten. Later, als de tijden veranderd zijn, worden alledaagse voorwerpen bijzondere bronnen van informatie. Dankzij het historisch besef van Jan Anderson is een schat aan materiaal bewaard gebleven die voor jong en oud te zien en te beleven is. Deze tekst staat op de site van het Streekmuseum Jan Anderson. Wij waren daar afgelopen zaterdag samen met vrienden en onze reacties waren eensluidend: ‘dat hadden wij vroeger ook’ of zelfs: ‘ík weet nog hoe het rook’.

Er zijn plannen om na de dood van de rasverzamelaar Jan Anderson (nu 85 jaar) het museum als een soort tijdcapsule te sluiten en pas na vijftig jaar weer te openen. Daar schijnen nogal wat bezwaren tegen te zijn dus of dat doorgaat is maar de vraag. In elk geval keken wij verwonderd rond in deze privéverzameling. Delen uit de collectie worden vaak uitgeleend aan filmproducers en tv-makers. Als er érgens historische attributen te vinden zijn, ook uit de Tweede Wereldoorlog, dan is het wel hier of in de verzamelloods van Anderson. Dit kleine museum is elke zaterdag en de eerste zondag van de maand gratis te bezoeken. Dus ben je in de buurt van Vlaardingen dan zou ik zeker een kijkje gaan nemen.

Tussen zoetsappig en ruig

Jamie en Claire in Outlander

Ongeveer gelijktijdig met de pandemie kwam Netflix in ons leven. Wat een heerlijke toevoeging, dat laatste. Momenteel zitten we in serie twee van Outlander. Het werd van diverse kanten aanbevolen maar het gegeven sprak ons aanvankelijk niet zo aan. De hoofdpersoon Claire reist terug in de tijd, van direct na de Tweede Wereld Oorlog in Engeland naar het Schotland tweehonderd jaar daarvoor. Maar in boeken en films kan alles en in deze serie levert het verrassende situaties op van vooruitkijken in de toekomst. Heel apart. Het is wel een ruig verhaal en ik denk dat we na serie twee even op zoek gaan naar iets luchtigers.

Jack en Mel in Virgin River

Zo’n wat luchtiger serie is Virgin River, waarvan we alle drie seizoenen hebben gezien. Zoetsappig en humoristisch. Een verpleegkundige die een nieuw bestaan probeert op te bouwen, wordt verliefd op een barman met een veteranen achtergrond. Heerlijke bijkomstigheid van dit soort series is dat je van de hoofdpersonen een beetje gaat houden. Net als bij boeken laveer ik graag tussen verschillende genres. Vinden we alles dan maar leuk? Nee. La Casa de Papel hebben we na één aflevering weer verlaten. Ach, het gaat ons om een ontspannen uurtje samen kijken aan het eind van de dag, zonder tv-gezeur over de actualiteit. Lang leve Netflix.

Werken, lezen, eten, slapen.

Agelopen week las ik deze boeken uit. De fundamenten van Ramsey Nasr is een krachtige analyse van de huidige tijd met al zijn belangrijke uitdagingen voor wat betreft de economie en het klimaat. Eindspel is een prettige detective die zich in Calabrië afspeelt en toevalliger wijs las ik direct erna Mafiopoli van Sanne de Boer. Zij schetst een nogal onthutsend beeld over het ontstaan van de Mafia in Calabrië en de vertakkingen die er wereldwijd zijn en zéker ook in Nederland. Inmiddels ben ik op mijn e-reader bezig in een boek over een Pools Joodse familie in de Tweede Wereld Oorlog. Tussen dat lezen door wordt er gewerkt en hebben we een mooie balans in onze bezigheden.

De doden

Soms komt de dood dichtbij. Vanmorgen vernamen we het overlijden van de vader van een zwager, drie weken geleden overleed de vader van een andere zwager. Vaders op leeftijd, maar váders. De vogelkooi die nu in onze tuin staat, kwam van onze gestorven vriendin.

Vandaag herdenken we de doden uit de Tweede Wereld Oorlog. Mensen die hun leven gaven om anderen te bevrijden. Mensen die vermoord werden om wie ze waren. Dat gebeurt nog steeds en is om intens moedeloos en verdrietig van te worden. Gekooid, je vrijheid afgenomen; wij kunnen ons al dat leed nauwelijks voorstellen.

Laten we stil zijn vandaag. We hebben er alle reden toe.

NB: mijn vader zal voor het eerst thuis blijven vanavond. De kou en zijn broze gezondheid maken dat hij niet op de Waalsdorpervlakte aanwezig kan zijn.

Vanavond RTL4

Toen mijn vader, Theo Wempe, was gestopt met werken, is hij een tijd gastdocent geweest op middelbare scholen in Den Haag en omgeving. Hij vertelde over de Tweede Wereldoorlog en zijn persoonlijke ervaringen. Maar het allerbelangrijkste was dat hij kinderen leerde om de vrede te waarderen en die ook na te streven. Juist de les die uit deze zwarte periode te halen is, vond en vindt hij belangrijk om te delen. Vanavond is hij weer aanwezig bij de herdenking op de Waalsdorpervlakte. Als een van de eersten zal hij langs de plaats gaan waar de vele slachtoffers worden herdacht. Onze zoon en kleinzoon vergezellen hem.