Tussen Pasen en Pinksteren

Onder deze enorme dot slagroom liggen aardbeien verborgen. Het was het nagerecht van de wijnboer maar ongevraagd werd het tússen onze borden in gezet en voorzien van twee lepeltjes. Nagerechten delen is heel gewoon en ik aarzel dan niet ook een vorkje dan wel lepeltje mee te prikken. Het gebeurde in een restaurant waar we een paar maal met vrienden op eerste Paasdag afspraken. Aan het weghalen van de Paasversiering van dit jaar is men nog niet toegekomen. Het riep goede herinneringen op en de baas wilde ook wel even op de foto, speciaal om de foto naar die vrienden toe te kunnen sturen.

Bij de koffie kregen we nog een extra stukje zandtaart toe, de overgebleven aardappeltjes en een gegrilde aubergine die we echt niet op konden, werden, ook al ongevraagd, meegegeven in een bakje. De bediening van dit eenvoudige restaurant, waar ’s avonds ook pizza’s te bestellen zijn, liet ons maar weer zien hoe vriendelijk de meeste Italianen hun gasten behandelen. Toen we de deur dichttrokken werd ons een hartelijk ‘auf wiedersehen’ na geroepen. Nou ja, dat verstaan we ook.

Brocante in de polder

Kijk, dit is het zonnige terras van Du Midi op tweede Pinksterdag om negen uur. Een uurtje later zat het stampvol. Jammer dat er een behoorlijk koude wind woei maar zon is zon en daar wordt iedereen vrolijk van.

Aan de overkant van de weg was een kleine brocante markt waarvan de opbrengst naar het goede doel gaat. Reden temeer om er rond te snuffelen. Niets gekocht maar wel even deze klompen bewonderd. Ook het stalraam met geraniums, lobelia en een beetje spinrag ontging me niet. We zijn weer terug in de polder voor een paar weken.

Nattigheid

Vanwege de Pinksterpicknick verplaatsen we ook elk jaar de zondagochtendwandeling naar tweede Pinksterdag. In Delftse Hout werd een triatlon gelopen en was een vroege wandeling niet mogelijk in dat gebied. Dus weken we voor een keertje uit naar het Elzenburgerbos in Rijswijk en ontbeten we vóór de wandeling thuis.

We kregen een paar spatten regen mee maar konden, terwijl de twee mannen uit het gezelschap een langere route liepen, ook nog even op een bankje in de zon zitten wachten op de heren. Met als gevolg een beetje nat achterwerk, bemerkten we later. De rest van de dag regent het, dus we hadden gewoon mazzel zo op de vroege ochtend tijdens de natste Pinksterdagen sinds jaren.

Magisch realisme

Er zijn twee momenten in het jaar waarop het me extra fantastisch lijkt het Pantheon in Rome te bezoeken. Dat is op eerste Pinksterdag, wanneer de brandweer rode rozenblaadjes door de opening in de koepel naar beneden strooit als de vurige tongen van de heilige geest. En op 21 juni als rond het middaguur de zon via de juiste hoek binnenvalt en de cirkel op de grond exact belicht wordt. Ik zal op die dagen nooit in Rome zijn vanwege vaste afspraken. Hoe frappant. Gelukkig is mijn fantasie rijk genoeg om die speciale momenten in het Pantheon voor me te zien. Maar de eerst volgende keer dat ik weer in Rome ben, zal ik zeker deze kerk, die als tempel is gebouwd, bezoeken. Het blijft een magische plek.

(onderste foto van het www)

 

De terugkeer

Onze dochter was zo lief haar vader vanmiddag van het vliegveld in Weeze op te halen. In tegenstelling tot mij vindt ze autorijden wél leuk en gezien mijn neiging tot verdwalen, was het een prima ruil die we vanmiddag deden. Zij de autorit, ik de kleindochters. Ik had voor hen L’enciclopedia dei Bambini meegenomen. Met z’n drietjes hebben we verschillende onderwerpen bestudeerd en benoemd. Daarbij was de pagina over het vliegveld favoriet. En wat een feest toen ik de wijnboer dan weer eindelijk in mijn armen kon sluiten. Ook de meisjes kregen uiteraard zijn aandacht. Het pinksterweekend staat voor de deur, de familie herenigt zich. 

Pinksterpicknick

Editie 34. Mijn ouders waren beiden 60 jaar toen we voor de eerste keer met ons gezin inclusief zes kleinkinderen een picknick organiseerden op Eerste Pinksterdag. Het werd een traditie die zich nog steeds elk jaar herhaalt. Er huppelen inmiddels tien achterkleinkinderen rond en het heerlijke is dat door alle generaties heen, iedereen het fijn vindt om er bij te zijn. We klonteren en klitten bij elkaar, we eten en drinken en draaien mee met de zon. We eindigen altijd met de vaststelling dat het weer geweldig was. Die lieve ouders zitten urenlang op de meegebrachte tuinstoelen het hardst te genieten van ons allemaal.

Biomarkt

We hangen inmiddels aan elkaar van de Pinkstertradities. Ga maar na: de familiepicknick op eerste Pinksterdag. Daar moet alles voor wijken, ook de zondagochtendwandeling. Die doen we dan altijd op Tweede Pinksterdag, ook de niet familieleden uit ons clubje hebben daar geen bezwaar tegen. De wandeling wordt gevolgd door een bezoek aan de Biologische markt in de Bieslandpolder. Waar we net als vorig jaar onze boodschappen deden voor de avondmaaltijd van vandaag. We kochten geitenvlees waar ik een stoofschotel van ga maken. En overheerlijke aardbeien voor toe. Mijn liefde voor de Hollandse polder is weer gevoed en het is bovendien uitstekend wandelweer. Tradities, mits niet al te dwingend, die mag ik wel.

De verlaten plek

De apps volgden elkaar vanmorgen in hoog tempo op. Wat doen we? Wagen we het erop? Het zijn de koudste Pinksterdagen sinds tachtig jaar. Gaan we met bijna veertig familieleden in de kou en met kans op regen buiten picknicken, of wijken we voor een keer uit naar de kookstudio van zus en zwager?  Enfin, de foto’s tonen een lege plek, we zaten dus binnen.  Het was als vanouds wonderbaarlijk gezellig maar zó vol dat er van fatsoenlijk foto’s maken geen sprake was. Na het naar huis brengen van mijn ouders, deed ik nog even snel een rondje over ons vaste plekje. Het was er berekoud.