Toegift en warme sokken

Er is valt nog steeds te oogsten, al zijn het maar drie aardbeien per dag. Heerlijk op de ontbijtyoghurt. De olijfbomen hebben nog nooit eerder zo doorgebogen onder hun gewicht. Dus daar moeten we binnenkort nog wat mee. We plantten wat nieuwe lavendel, die ’s nacht weer uitgegraven werd. We vermoeden door de twee vossen die we hebben zien lopen maar niet goed op de foto krijgen. De wijnboer heeft er nu met wat paaltjes en een oud ligbedje een tijdelijke omheining gemaakt, hopelijk helpt dat. We vullen de dagen moeiteloos in met allerlei kleine karweitjes. En ’s avonds als de zon weg is en de temperatuur daalt, gaan de dikke sokken aan. We kregen ze als grap bij ons vijftig jarig huwelijk in deze snikhete zomer. Toen was het moeilijk voorstelbaar dat we er ooit weer behoefte aan zouden hebben. Sokken met pizza’s en pizzapuntjes. Lekker comfortabel en heel toepasselijk in onze omgeving.

Confetti

Dit zijn miniscule bloemetjes die uit de olijfboom neergedwarreld zijn op een onderliggende steen. Het is niet erg spectaculair wat ik vandaag kan laten zien. We komen het erf niet af en doen allerhande klussen. De wijnboer probeert het irrigatiesysteem te vervolmaken. Handig voor als we binnenkort weer in Nederland zijn. Ik heb toch nog een paar bloeiende geraniums gekocht en in bakken gezet. Gewoon voor de gezelligheid en de kleur. We schieten best lekker op met het terug veroveren van het grind zonder illegale groenbloeiers. En er zijn gelukkig altijd dingen waar je niets aan hoeft te doen. Zoals de olijven in wording.

Zeep

Behalve een pond gedopte tuinbonen uit eigen moestuin, kreeg ik gisteren van mijn nicht ook een zelfgemaakt zeepje. Basisingrediënten zijn olijven en lavendel, ook van eigen land natuurlijk. Ze maakte er een mooi wikkel om en ik vind dat dus een ontzettend lief cadeautje. En nu we het over zeep hebben: we moeten maar weer eens af van al die plastic handpompjes. Oké, we vullen ze bij maar de bijvulfles is, hoewel groot, ook weer van plastic. In het kader van minder plastic verbruiken is er nog een enorme slag te gaan. Ik schrik me elke week weer te pletter als ik zie wat we aan plastic afval hebben, terwijl we toch serieus proberen te minimaliseren. Het stuk zeep op de onderste foto kreeg ik vorig jaar van een ook al attente vriendin en is speciaal om tuinhanden schoon te krijgen. Het werkt als een tierelier dus ik ga nu mijn handen maar weer eens lekker vuil maken.

Onderwerp van gesprek

We doen een rondje over de markt. Daar hebben we onze vaste kaasboer die de heerlijkste schapenkaas, pecorino,  verkoopt. Verder is het opvallend rustig en ontbreekt minstens de helft van de kramen. Oorzaak is het weer waar ook iedereen over praat.

Nou valt het hier in het centrale deel van Italië nog enigszins mee in vergelijking met het noorden en zuiden van het land. Maar ook in Gubbio is stormschade.

Gelukkig zien we een beetje blauwe lucht. Aangezien we morgen olijven gaan plukken en een afspraak hebben met de frantoio, de perserij, is het wel noodzakelijk voor ons dat het droog blijft.

Bevende boeren

Onze gasten zijn weer weg en we hernemen ons tweezame leven. Met een nieuwe klussenlijst die we af willen werken vóór de komende wijnoogst. Lavendel, aardbeien en de pergoladruiven, daar moeten we nog iets mee.  De studio, waar gasten verblijven, moet weer cantina worden. De witte druiven van onze ‘wijn’vrienden hebben van één hagelbui flink wat schade opgelopen. Net als hun olijven. Vreselijk. Ze wonen op nog geen half uurtje bij ons vandaan. Mijn wijnboer houdt nu de weersvoorspellingen extra nauwkeurig bij en meet voortdurend het suikergehalte van de druiven. De kunst is ze zo lang mogelijk van de zon te laten profiteren. Het zijn enerverende dagen voor boeren.

Goed groen

We blijven ons verbazen. Neem de Jasmijn, die leek dood als een pier. ik blogde er al eerder over. Toch liep ie vanuit de wortels weer uit en is gewoon opnieuw begonnen. De oude dode takken, hier nog te zien, heb ik inmiddels zoveel mogelijk weggeknipt.

Nog zo’n dappere held. Eén druivenstok aan de pergola bleef altijd achter wat groei betreft. Laten we het er op houden dat ie lang heeft moeten puberen voor er volwassen trossen kwamen.

De olijven hadden het zwaar de afgelopen winter. De oogst zal mager zijn maar we blijven hoopvol, gezien deze lieverds.

Karrenvrachten

Verrassing. Terwijl we aardbeien afleggen, ontdekt de wijnboer ineens nog wat leuks.  Verder is het vooral vandaag een kwestie van meters maken. Dat houdt in dat we op het erf bezig zijn. De moestuin, of wat daar toch al niet van over was, ruimen en afdekken met karton. Bramen elimineren. Onkruid weghalen. Nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan. Het weer is uitermate geschikt voor tuinwerk; kalm najaarsweer met zon. En kijk, er hangt ook al weer een nieuwe oogst te wachten.

Wat er met die ene aardbei is gebeurd? Samen eerlijk gedeeld natuurlijk.

Jutten

Na alle arbeid van olijven en druiven persen, was het vandaag tijd er een vakantiedagje tussen te persen. Hoewel. Van persen is geen sprake. We lopen met alles prima op schema en een dag naar de kust geeft ons altijd net even dat vakantiegevoel. Omdat het vandaag een vrije dag is in Italië vanwege Allerzielen, waren we niet de enigen. Hele gezinnen lieten zichzelf en de kinderen uit. We zagen zwemmers, we aten een ijsje, zaten op een bankje in de zon en mijn zus zou mijn zus niet zijn als ze niet met wat jutmateriaal van het strand afkwam. Alweer een topdag. En dan morgen weer aan het werk.

Al frantoio

Bij de olijfperserij dus. We leverden 45 kilo in die we gisteren en vanmorgen plukten. Op de bovenste foto staan de kratten op een weegschaal. Daarna ontrolt zich het proces van wassen en ontdoen van eventuele steeltjes en blaadjes. De schone olijven rollen in een bak en worden via twee enorme stenen, vergelijkbaar met molenstenen, geplet. Waarna de smurrie in de pers terecht komt en aan het eind van het rondje de olie via een kraan in een vat terecht komt. We wachten nu op het telefoontje dat we onze olie op kunnen halen en het zal naar schatting zo’n vijf liter zijn. We zijn er blij mee en trots op.

Schrikken en plukken

Het kwam mooi uit, dat uurtje extra vannacht. Konden we mooi op tijd beginnen met het plukken van de olijven. Een zusje van me kwam deze week met ons mee en stond al vroeg enthousiast in de startblokken. Maar eerst trilden en schokten we mee met de aardbeving op een kilometer of zeventig hier vandaan. We stonden al snel met z’n drietjes buiten en waren vooral ook verbluft over het brullende geluid dat bij de beving hoort. Toen het vervolgens rustig bleef, zijn we aan de gang gegaan onder een strakblauwe hemel en met zingende vogels. We checkten uiteraard ook het nieuws en konden familie en vrienden via alle media geruststellen. Ongeveer 25 kilo is er al door onze handen gegaan morgen doen we deel twee. De pranzo gebruikten we in Gubbio en ook daar wees niets op een verstoring van het leven al was de beving uiteraard het gesprek van de dag. Iedereen is in gedachten natuurlijk bij de mensen in het getroffen gebied. En dan die enorme opgave om alle schade te herstellen. Arm Italië.