Kasteel ontdekt

Toen we vorige week zomaar een beetje ons neus achterna reden, kwamen we op minder dan tien kilometer afstand van ons huis een kasteel tegen. Nou moe, nooit eerder opgemerkt. De weggetjes hier in de omgeving zijn ook niet van dien aard dat je eens op je gemak een toertje maakt. Ze geven het ook eerlijk toe. Strada deformata.

Zaterdag ondertekenden wij bij onze buren een document waarin bewoners van ‘onze’ berg er bij de gemeente op aandringen iets aan de weg te doen. De eigenaren zeggen toe zelf ook een deel van de kosten te willen dragen. Want de gemeente heeft weinig of geen geld, zo simpel is dat. De buren zijn bijna twee jaar bezig de bewoners op één lijn te krijgen. Dat is hier dan weer niet zo simpel. Enfin, wordt vervolgd. Deze lange aanloop is nodig om uit te leggen dat je hier makkelijk een kasteel over het hoofd kunt zien, vanwege de slechte bereikbaarheid. Castiglione Aldobrando is helaas niet van binnen te bezichtigen. Maar we gaan beslist nog eens op nader onderzoek uit. 

 

Advertenties

Gubbio promotie

Er zijn nogal wat hoogteverschillen in Gubbio. En, laat ik het ouderwetsche woord maar gebruiken, dientengevolge ook veel uitzichtpunten. Nee, dit zijn we niet zelf maar we hádden het kunnen zijn. Ons huis ligt namelijk in de heuvels waar deze mensen naar staan te kijken. Wij proberen op deze plek altijd ‘onze’ berg te localiseren. Dat lukt nooit.

Straten met trappen geven de stad extra allure. En het Piazza Grande spant de kroon waar het om schoonheid gaat. Hier herleeft de geschiedenis van Gubbio tijdens de grote evenementen zoals het boogschieten en het feest van de Ceri.

Dat plein is aan drie kanten omgeven door gebouwen, één kant biedt opnieuw ruimte voor een verre blik of een fotomomentje. De onderste foto, die ik van het www haalde, laat dat heel goed zien.

Van de nood en de deugd

Op de grond mijn receptenmap, planningsschrift en boodschappenlijst. Mijn boek en koffiekop zijn binnen handbereik. De wijnboer heeft een keelontsteking of griep. Of allebei. Hij lag gisteren koortsig te bed en krabbelt vandaag weer op. Ondanks eerdere plannen en afspraken blijven we vandaag min of meer noodgedwongen op de berg. Wat de leuke afspraak betreft is dat spijtig maar verder amuseren we ons wel.  Met een versterkend zelfgetrokken kippensoep en het beddengoed schoon aan de waslijn jagen we de griep of keelontsteking, of allebei, het huis weer uit en de berg weer af. Ja, ik zal hem beterschap wensen van jullie allemaal.

Midzomerfeest

Zou er wat te beleven zijn in de stad? Het is de feestdag van sint Johannes en daaraan gekoppeld zijn ook de Midzomerfeesten. Het verhaal gaat dat Italiaanse vrouwen op de avond van de 23e een bad nemen waarin bloemblaadjes drijven. We zagen gisteren wel enkele mensen op onze berg de bloemetjes van de brem in een mandje stoppen. De symboliek van reinigen op de geboortedag van Johannes de Doper ligt voor hand. Maar ik durfde het de bergburen toch niet te vragen. Hoe dan ook; er was vandaag weinig te beleven, gezien bovenstaande foto’s.

Tja, er was markt met het gebruikelijke aanbod. Niet om over naar huis te schrijven. Nee, dan deze twee. We kwamen ze tegen op weg naar huis.  Dáár ben ik even voor omgereden.

Op en onderaan de berg

Zodra we er op uittrekken, gaat mijn camera mee. Maar als we de berg af rijden voor de boodschappen, laat ik het ding thuis. Toch zie ik vaak situaties die best een foto waard zijn. Die laat ik jullie vandaag graag zien. Bij de bovenste foto rijden we op het lage deel van de berg en zijn we bijna beneden.

En dit is het uitzicht bij een van de milieupunten waar we vuilnis lossen. En dan die laatste foto. Ik was er al zo vaak langs gereden en telkens geroerd door de zorgzame liefde voor een autootje. Geen idee of deze Fiat ooit van zijn plaats komt. Aandoenlijk toch?

. 

 

Blues in de middeleeuwen

Kinderverdriet is van alle tijden. Dat bleek toen dit kleine ventje door zijn vader getroost moest worden. Midden in de drukte van de middeleeuwse markt zat hij gisteravond met gebogen hoofd een beetje zachtjes voor zich uit te huilen. Maar er werd geduldig en serieus naar hem geluisterd en het kwam vast weer helemaal goed. Al zagen wij dat niet, afgeleid als we al weer waren door de rest van de omgeving.

De wijnbouwers uit het nabijgelegen Semonte kregen extra veel aandacht van de wijnmakers in wiens gezelschap ik verkeerde. Met onze vrienden hadden we eerder op de avond onmisbare attributen voor een goede productie uitgewisseld. Daar kom ik tijdens de oogst nog op terug. Voorlopig liepen we hier met z’n viertjes ons weer eens te vergapen aan de oude tijden die nog lang niet vervlogen zijn. 

Na een snelle maar zeer smakelijke hap woonden we een concert bij in een ommuurde kloosterhof. Het heette een Blues Concert te zijn maar het was meer  een rockband die optrad. Al moet gezegd dat de leider, Maurizio Gionni Grasso, een geweldige bluesgitarist is.

Na afloop aten we een ijsje in het nog steeds bruisende Gubbio en reden na twaalf uur richting onze berg bij een buitentemperatuur van 26 graden. Dat soort zomeravonden, daar krijg je niet snel genoeg van.

De 24 uur van Caldese

Toen we gisteravond de berg afreden voor de vrijdagavond pizza, werden we beneden naar de kant van de weg gedirigeerd. Er bleek een wielerronde te passeren. Gelukkig zat ik op de bestuurdersplaats en kon nog net met mijn mobiel een snelle foto maken. Rakelings racete men langs de auto. Dicht op een kluitje ook. Je houdt je hart vast voor een valpartij. Een van de laatste auto’s die het peloton begeleidde was een ambulance. Op alles voorbereid dus. En verder zag het er hier de laatste uren op de berg zo uit.

En daar worden wij heel blij van.