Blues in de middeleeuwen

Kinderverdriet is van alle tijden. Dat bleek toen dit kleine ventje door zijn vader getroost moest worden. Midden in de drukte van de middeleeuwse markt zat hij gisteravond met gebogen hoofd een beetje zachtjes voor zich uit te huilen. Maar er werd geduldig en serieus naar hem geluisterd en het kwam vast weer helemaal goed. Al zagen wij dat niet, afgeleid als we al weer waren door de rest van de omgeving.

De wijnbouwers uit het nabijgelegen Semonte kregen extra veel aandacht van de wijnmakers in wiens gezelschap ik verkeerde. Met onze vrienden hadden we eerder op de avond onmisbare attributen voor een goede productie uitgewisseld. Daar kom ik tijdens de oogst nog op terug. Voorlopig liepen we hier met z’n viertjes ons weer eens te vergapen aan de oude tijden die nog lang niet vervlogen zijn. 

Na een snelle maar zeer smakelijke hap woonden we een concert bij in een ommuurde kloosterhof. Het heette een Blues Concert te zijn maar het was meer  een rockband die optrad. Al moet gezegd dat de leider, Maurizio Gionni Grasso, een geweldige bluesgitarist is.

Na afloop aten we een ijsje in het nog steeds bruisende Gubbio en reden na twaalf uur richting onze berg bij een buitentemperatuur van 26 graden. Dat soort zomeravonden, daar krijg je niet snel genoeg van.

Advertenties

De 24 uur van Caldese

Toen we gisteravond de berg afreden voor de vrijdagavond pizza, werden we beneden naar de kant van de weg gedirigeerd. Er bleek een wielerronde te passeren. Gelukkig zat ik op de bestuurdersplaats en kon nog net met mijn mobiel een snelle foto maken. Rakelings racete men langs de auto. Dicht op een kluitje ook. Je houdt je hart vast voor een valpartij. Een van de laatste auto’s die het peloton begeleidde was een ambulance. Op alles voorbereid dus. En verder zag het er hier de laatste uren op de berg zo uit.

En daar worden wij heel blij van.

 

Wij bestaan

Jullie hebben het verhaal over aflevering van pakketten nog tegoed.  Dat wil ik, in tegenstelling tot de daadwerkelijke afgifte, maar niet al te lang maken. Via track & trace is de route te volgen. Ons pak werd tot twee maal toe naar het centrale punt in Perugia teruggebracht omdat ons adres niet bestaat. En dat is dus klinkklare onzin. In deze brievenbus op ons terrein ploffen met een zekere regelmaat bankenveloppen, telefoonrekeningen en meer van dan leuks. Maar ja, de postbode die belast is met de buitengebieden, kent de weg. Pakketbezorgers lijken er gewoon geen zin in te hebben om de heuvels in te rijden op zoek naar een adres. Zeker niet als dat adres niet duidelijk zichtbaar op een straatnaambord terug te vinden is. Meestal wisselen we telefoonnummers uit met de chauffeurs. Zo pikt de wijnboer bijvoorbeeld de chauffeur die ons gas levert, beneden aan de berg op. Maar die truc werkte dit maal niet. Enfin, na talloze heen en weer gesprekken met de vervoerder is het pakket afgeleverd bij een speciaal daarvoor ingericht adres in Gubbio. Het had een hoop frustratie voor beide partijen gescheeld als dat direct was gedaan. Er is een tweede pakje onderweg. We zijn benieuwd.

Minibieb, kruiden en kunst

In groot contrast met ons Italiaanse leven, is ons wonen hier in een Delfts appartementencomplex. Dáár heerst stilte op de berg en horen we alleen natuur. Hier vol met stadse geluiden en een hoop reuring. Op de berg zijn we tamelijk zelfvoorzienend bezig en hier plukken we de vruchten van het collectief. Kijk maar mee.

Anderhalf jaar geleden ben ik er aarzelend mee gestart, inmiddels wordt er goed gebruik van gemaakt. De minibieb.

Sinds kort kan ik ook hier de tuin inlopen om kruiden te knippen. De potten stonden eerder gevuld met andere planten, in de centrale hal. Wegens te fris en te donker was dat geen succes. Wat een goed idee is dit en wat ben ik er blij mee.

Buren in een kunstcommissie zorgen voor wisselend werk aan de muur van de hal. Dat veraangenaamt de leefomgeving. Er hangt een uitnodiging voor een nazomerborrel in de gemeenschappelijke tuin. Dát zijn de dingen die het wonen in een monumentaal pand in de binnenstad extra aantrekkelijk maken.

Da Matteo

Ongemerkt verlopen onze weken volgens een vast patroon. Dus toen we vandaag, op een dag dat we meestal de berg niet afgaan, beiden een afspraak met de kapper hadden, voelde dat bijna vakantie-achtig aan. We gaan eens wat vaker onze week omgooien, weg met de sleur! Zo kom je na een gewoon bezoekje aan Matteo tot geheel nieuwe inzichten. Nu de uitwerking nog.

De blauwe gans

Als je op onze berg ergens halverwege een afslag neemt, kan het zijn dat je bij l’Oca Blu uitkomt. Een paar jaar geleden is daar een Romeinse dame samen met haar dochter een Agriturismo begonnen. In een Agriturismo wordt altijd met streekproducten gewerkt en dat is bijvoorbeeld te zien aan ons voorgerecht van linzen en gerookte forel .

Om daarna de maaltijd alle eer aan te doen, heb ik mijn camera weggelegd en me geconcentreerd op onze tafelgenoten en het voortreffelijke eten. We kunnen opnieuw een smakelijk nieuw adres toevoegen aan het toch al zo overvloedige aanbod in Gubbio en omgeving.

Bleh

Geld uitgeven aan iets wat je daarna niet meer terug ziet; ik word er niet blij van. Maar goed, het is wenselijk een drainagesysteem aan te leggen vanwege het vele regenwater dat hier de berg af kan lopen en tegen de buitenwand van het zwembad aanklotst. Terwijl ik jullie zonnige plaatsjes van Malaga liet zien, werd er hier gegraven. En dat levert de volgende beelden op.

Oeps! Hulptroepen nodig. Gelukkig kunnen we altijd op de buren rekenen. Geen gewonden, gelukkig.

Het ding staat weer, het drainagesysteem zit er in, de sleuven zijn weer dicht maar het ziet er nog niet strak uit.  Dat gaat maandag gebeuren. Tot die tijd kom ik gewoon niet in die hoek van ons erf. Want ik word nog steeds niet blij van de aanblik.