Klimmen en dalen

Om in het hoger gelegen centrum van Gubbio te komen, kan je een lift gebruiken. Maar wij namen de trappen om uiteindelijk uit te komen op het beeldschone Piazza Grande. Zus en zwager moéten gewoonweg meer dan alleen onze berg zien en ook van Gubbio kunnen genieten. En dat deden we gevieren. Daar hoort bij dat je in delicatessenwinkels wat truffelsaus koopt, dat je je helemaal scheel fotografeert, de adembenemende schoonheid van de stad op je in laat werken en je tenslotte op een terras een cappuccino bestelt.

Op de terugweg naar huis liet mijn zus zich onderaan de berg uit de auto zetten en stapte de vier kilometer omhoog in een uur tijd. De wijnboer klom twee kilometer later uit de auto die ik naar boven reed, Daar hielp zwager mij met het uitladen van de boodschappen, waarna hij mijn zus lopend op ging halen. Stelletje sportievelingen. Ik red dat helaas niet meer en al helemáál niet op hellend terrein.

Dan maar naar de kerk

In juli en augustus is het tuincentrum niet op zondagochtend geopend. Maar dat wisten we pas toen we voor een gesloten hek stonden. De wijnboer had er graag een nieuwe tijdklok voor het besproeiingssysteem gekocht om dat vanmiddag te kunnen installeren. We waren daardoor vroeger in Gubbio dan we aanvankelijk dachten. Dan maar even de kerk in, het is tenslotte zondag nietwaar? Kijk hoe netjes hier de zitplaatsen zijn gemarkeerd. In plaats van rood-witte kruisen knoopte men witte strikjes aan de kerkbanken. Drie personen per bank is geoorloofd.

Vanuit de kerk kijk je zo dit plein op, waar we bij de tratoria een tafeltje voor twee hadden gereserveerd. Het is vandaag licht bewolkt met een temperatuur van ongeveer dertig graden, dat voelt wat drukkend aan. Een beetje loom van de maaltijd en het weer verlieten we de stad en keerden terug naar onze berg waar we pas aan het eind van de middag weer wat actiever worden.

Stekelvarken

Om te laten zien hoe groot ze zijn, heb ik de tafel een beetje gedekt. We vonden deze stekels op ons grasveld. We troffen ook een aantal diepe kuilen aan maar of die bij het stekelvarken horen, weten we niet. Jaren geleden kwamen we in het donker op de berg zo’n dier tegen en hij had de grootte van een middenmaatje hond. Het stekelvarken leeft voornamelijk van knollen, wortelen en vruchten maar ons aardbeienveldje heeft ie tot nu toe ongemoeid gelaten. Hij heet hier porcospino en je hoeft geen Italiaans te spreken om deze naam te snappen, toch? Ik heb het dier even opgezocht op internet, want afgezien van twee van zijn stekels, hebben we nog geen kennis mogen maken. Ik geloof ook niet dat ik nou zo graag oog in oog met hem wil staan op ons eigen terrein. Dan kom ik liever de wijnboer tegen, die als bloemenkind het erf opstapt.

Porcupine at water {Hystrix africaeaustralis} Damaraland, Namibia

(foto op verzoek van blogvriendin J)

Jolig strandleven

Onze ‘vrije’ dag besteedden we gisteren aan de kust. We prijzen ons gelukkig dat we kunnen afwisselen met stad, berg en kust als we eens wat anders willen dan ons eigen erf. Het favoriete restaurant in Senigallia was volgeboekt maar natuurlijk vonden we een andere strandtent om vis te eten. Ah mensen, wat zitten we dan te genieten van de sfeer, het eten en de mensen om ons heen. Geen camera mee, gewoon een ontspannen dag waarop niets moet.

Op de terugweg reden we onze eigen toeristische route, door het glooiende landschap van Le Marche met zonnebloemen en graanvelden. Een waar cadeautje voor het oog. En toen we onze berg weer opreden waren de varens die ik gisteren liet zien en die er ’s morgens schoongespoeld uitzagen, opnieuw bedekt met een klein laagje stof. Jammer dan.

Grauwe aanslag

Ooit wel eens grijze varens gezien? We gaan eens kijken als we straks de berg afrijden, of de regen iets veranderd heeft aan de kleur. Gistermiddag viel hier van twee tot vijf uur een mooie milde regenbui en daar waren wij, boer en tuinier, erg blij mee. De foto’s die ik hier laat zien zijn van woensdag, De weg is zó stoffig dat de begroeiing er grijs en grauw van ziet. En onze auto ook! Gelukkig stralen er zonnebloemen op de achtergrond. De paarse bloemetjes doen ook dapper mee om nog een beetje kleur aan te brengen in dit bijna desolate hoekje beneden aan de berg.

Kasteel ontdekt

Toen we vorige week zomaar een beetje ons neus achterna reden, kwamen we op minder dan tien kilometer afstand van ons huis een kasteel tegen. Nou moe, nooit eerder opgemerkt. De weggetjes hier in de omgeving zijn ook niet van dien aard dat je eens op je gemak een toertje maakt. Ze geven het ook eerlijk toe. Strada deformata.

Zaterdag ondertekenden wij bij onze buren een document waarin bewoners van ‘onze’ berg er bij de gemeente op aandringen iets aan de weg te doen. De eigenaren zeggen toe zelf ook een deel van de kosten te willen dragen. Want de gemeente heeft weinig of geen geld, zo simpel is dat. De buren zijn bijna twee jaar bezig de bewoners op één lijn te krijgen. Dat is hier dan weer niet zo simpel. Enfin, wordt vervolgd. Deze lange aanloop is nodig om uit te leggen dat je hier makkelijk een kasteel over het hoofd kunt zien, vanwege de slechte bereikbaarheid. Castiglione Aldobrando is helaas niet van binnen te bezichtigen. Maar we gaan beslist nog eens op nader onderzoek uit. 

 

Gubbio promotie

Er zijn nogal wat hoogteverschillen in Gubbio. En, laat ik het ouderwetsche woord maar gebruiken, dientengevolge ook veel uitzichtpunten. Nee, dit zijn we niet zelf maar we hádden het kunnen zijn. Ons huis ligt namelijk in de heuvels waar deze mensen naar staan te kijken. Wij proberen op deze plek altijd ‘onze’ berg te localiseren. Dat lukt nooit.

Straten met trappen geven de stad extra allure. En het Piazza Grande spant de kroon waar het om schoonheid gaat. Hier herleeft de geschiedenis van Gubbio tijdens de grote evenementen zoals het boogschieten en het feest van de Ceri.

Dat plein is aan drie kanten omgeven door gebouwen, één kant biedt opnieuw ruimte voor een verre blik of een fotomomentje. De onderste foto, die ik van het www haalde, laat dat heel goed zien.

Van de nood en de deugd

Op de grond mijn receptenmap, planningsschrift en boodschappenlijst. Mijn boek en koffiekop zijn binnen handbereik. De wijnboer heeft een keelontsteking of griep. Of allebei. Hij lag gisteren koortsig te bed en krabbelt vandaag weer op. Ondanks eerdere plannen en afspraken blijven we vandaag min of meer noodgedwongen op de berg. Wat de leuke afspraak betreft is dat spijtig maar verder amuseren we ons wel.  Met een versterkend zelfgetrokken kippensoep en het beddengoed schoon aan de waslijn jagen we de griep of keelontsteking, of allebei, het huis weer uit en de berg weer af. Ja, ik zal hem beterschap wensen van jullie allemaal.

Midzomerfeest

Zou er wat te beleven zijn in de stad? Het is de feestdag van sint Johannes en daaraan gekoppeld zijn ook de Midzomerfeesten. Het verhaal gaat dat Italiaanse vrouwen op de avond van de 23e een bad nemen waarin bloemblaadjes drijven. We zagen gisteren wel enkele mensen op onze berg de bloemetjes van de brem in een mandje stoppen. De symboliek van reinigen op de geboortedag van Johannes de Doper ligt voor hand. Maar ik durfde het de bergburen toch niet te vragen. Hoe dan ook; er was vandaag weinig te beleven, gezien bovenstaande foto’s.

Tja, er was markt met het gebruikelijke aanbod. Niet om over naar huis te schrijven. Nee, dan deze twee. We kwamen ze tegen op weg naar huis.  Dáár ben ik even voor omgereden.

Op en onderaan de berg

Zodra we er op uittrekken, gaat mijn camera mee. Maar als we de berg af rijden voor de boodschappen, laat ik het ding thuis. Toch zie ik vaak situaties die best een foto waard zijn. Die laat ik jullie vandaag graag zien. Bij de bovenste foto rijden we op het lage deel van de berg en zijn we bijna beneden.

En dit is het uitzicht bij een van de milieupunten waar we vuilnis lossen. En dan die laatste foto. Ik was er al zo vaak langs gereden en telkens geroerd door de zorgzame liefde voor een autootje. Geen idee of deze Fiat ooit van zijn plaats komt. Aandoenlijk toch?

.